|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D193
(2014) 1 ΑΑΔ 602
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 43/2014)
14 Μαρτίου, 2014
[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
KAI
ΜΕΤΑΞΥ:
ΔΕΣΠΩΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ
ΚΑΙ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΤΔ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΗ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΘΡΟ 30, ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ 1883, ΔΙΑΤΑΓΗ 59, 4(2), 5, 9, 18(1) ΚΑΙ 19(2)(3), ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
- - - - - -
Α. Μελάς, για την Αιτήτρια.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Με την υπό εξέταση αίτηση ζητείται άδεια του Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος φύσεως Certiorari με το οποίο να ακυρώνεται η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας που εξεδόθη στις 17.2.2014 στα πλαίσια της Αγωγής υπ΄ αρ. 3039/2013, με την οποία αποφασίστηκε ότι δεν υπάρχει σε εκκρεμότητα ενώπιον του Δικαστηρίου η αίτηση της ενάγουσας ημερομηνίας 9.8.2013.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν μου, η αιτήτρια είναι ενάγουσα στην Αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας 3039/2013 με την οποία αξιώνει ακύρωση εκδοθέντων αποφάσεων σε πέντε αγωγές λόγω δόλου και απάτης εκ μέρους των καθ΄ων η αίτηση, οι οποίοι είναι οι εναγόμενοι στην πιο πάνω Αγωγή. Στις 9.8.2013 η αιτήτρια καταχώρησε μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσε την έκδοση προσωρινού διατάγματος αναστολής των πέντε αποφάσεων. Το Δικαστήριο διέταξε την επίδοση της αίτησης στους καθ΄ων και η αίτηση ορίστηκε για επίδοση στις 3.9.2013, ημερομηνία κατά την οποία οι καθ΄ων δεν εμφανίστηκαν στο Δικαστήριο και το Δικαστήριο προχώρησε και εξέδωσε διατάγματα αναστολής των αποφάσεων.
Οι καθ΄ων η αίτηση, αφού εξασφάλισαν άδεια, αποτάθηκαν στο Ανώτατο Δικαστήριο με την Πολιτική Αίτηση 175/2013, ζητώντας την ακύρωση των εκδοθέντων συντηρητικών διαταγμάτων ημερομηνίας 3.9.2013 και το Ανώτατο Δικαστήριο με απόφασή του ημερομηνίας 28.11.2013 ακύρωσε τα πιο πάνω διατάγματα λόγω απουσίας εγγύησης και λόγω της γενικότητας που παρουσίαζαν τα εκδοθέντα διατάγματα αναστολής.
Οι δικηγόροι της ενάγουσας στις 13.12.2013 απέστειλαν επιστολή στον Πρωτοκολλητή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με αίτημα να οριστεί για προγραμματισμό η αίτηση της αιτήτριας ημερομηνίας 9.8.2013, έτσι ώστε να εκδικαστεί από το σημείο που είχε μείνει πριν εκδοθεί η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερομηνίας 28.11.2013. Στις 17.2.2014 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας αποφάσισε ότι δεν υπάρχει σε εκκρεμότητα η αίτηση ενώπιόν του, αφού δεν διατάχθηκε επανεκδίκαση με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερομηνίας 28.11.2013. Η σχετική απόφαση έχει ως εξής:
«17 Φεβρουαρίου, 2014.
Για την Ενάγουσα/Αιτήτρια: κ. Κ. Βέης για Κ. Μελάς ΔΕΠΕ
Για την Εναγόμενη/Καθ΄ης η Αίτηση: κα Δ. Μιχαήλ για
Χρυσαφίνη και Πολυβίου ΔΕΠΕ
κ. Βέης: Εγκρίνεται το ζήτημα που αναφέρεται στην επιστολή των δικηγόρων της Ενάγουσας προς τον Πρωτοκολλητή ημερ. 13.12.2013.
Δικαστήριο: Εχω μελετήσει την απόφαση στην Πολ. Αίτηση αρ. 175/13. Η διαταγή του Δικαστηρίου στην αίτηση 9.8.2013 ακυρώθηκε. Δεν υπάρχει σε εκκρεμότητα η αίτηση ενώπιον μου. Δεν έχει διαταχθεί επανεκδίκαση.»
Αποτελεί θέση της αιτήτριας ότι η εν λόγω απόφαση ελήφθη κατά παράβαση του Άρθρου 30 του Συντάγματος και του άρθρου 6 της ΕΣΔΑΔ, αφού στέρησε στην αιτήτρια το δικαίωμα αποτελεσματικής πρόσβασης στο Δικαστήριο και το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη. Στην ουσία απορρίφθηκε η αίτηση ημερομηνίας 9.8.2013, χωρίς να διεξαχθεί δίκη και χωρίς να ακουστεί η αιτήτρια. Περαιτέρω, υπάρχει έκδηλη νομική πλάνη καθότι, με την απόφαση στην Πολιτική Αίτηση 175/2013, ακυρώθηκε μόνο η διαταγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, ημερομηνίας 9.8.2013, και δεν χρειαζόταν, ούτε μπορούσε να διαταχθεί επανεκδίκαση της εν λόγω αίτησης στα πλαίσια της Πολιτικής αίτησης 175/2013. Το Δικαστήριο, σύμφωνα με την αιτήτρια, υπερέβη τα όρια της δικαιοδοσίας του και ουσιαστικά στερείται δικαιοδοσίας να θεωρήσει ότι δεν υπάρχει σε εκκρεμότητα ενώπιόν του η αίτηση ημερομηνίας 9.8.2013. Επικαλείται περαιτέρω εξαιρετικές περιστάσεις, καθώς τώρα οι καθ΄ων η αίτηση μπορούν ελεύθερα να προχωρήσουν σε μέτρα εκτέλεσης εναντίον της αιτήτριας η οποία, για να προστατεύσει τα δικαιώματά της, είναι υποχρεωμένη να καταχωρήσει νέα αίτηση για αναστολή που συνεπάγεται περαιτέρω έξοδα και ταλαιπωρία.
Άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari παρέχεται εκεί όπου αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση και διαφαίνεται υπέρβαση ή έλλειψη δικαιοδοσίας, νομικό σφάλμα εμφανές στο πρακτικό, προκατάληψη ή συμφέρον από τα πρόσωπα που λαμβάνουν την απόφαση, δόλο ή ψευδορκία στη λήψη της απόφασης ή παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης (Αίτηση του Αλέκου Κωνσταντινίδης (2003) 1 ΑΑΔ 1298, Τζεννάρο Περρέλα (Αρ. 2) (1995) 1 ΑΑΔ 692).
Περαιτέρω, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου υπάρχει εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση η άδεια δεν δίδεται όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία εκτός και αν καταδειχθούν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις για παρέκκλιση από τον κανόνα (Hellenger Trading Ltd (2001) AAD 1965, Σ. Μαρκίδης (2004) 1 ΑΑΔ 552, Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd κ.ά. (2004) 1 ΑΑΔ 1535).
Αποτελεί πάγια νομολογία ότι σε πολύ σπάνιες και εξαιρετικές περιστάσεις δίδεται άδεια καταχώρησης αίτησης προνομιακού εντάλματος ή θα χορηγηθεί η έκδοση τέτοιου εντάλματος εκεί όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο (Αναφορικά με τις Αιτήσεις της Αυγής Κωνσταντινίδου κ.ά. (1992) 1 ΑΑΔ 853).
Αντικείμενο της διαδικασίας για έκδοση διαταγμάτων Certiorari δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας μίας απόφασης αλλά της νομιμότητάς της (Αναφορικά με την Αίτηση της Marewave Shipping & Trading Company Ltd (1992) 1 ΑΑΔ 116). Εκεί όπου εκ πρώτης όψεως προκύπτει ότι το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία και ότι η διαδικασία εξελίχθηκε κανονικά, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν προχωρεί στην έκδοση προνομιακού διατάγματος επειδή ενδεχομένως το κατώτερο Δικαστήριο αντιλήφθηκε λανθασμένα ένα νομικό σημείο (Αναφορικά με το Μάριο Χρίστου (1996) 1 ΑΑΔ 398). Εκεί όπου το Δικαστήριο κέκτηται δικαιοδοσίας, δεν είναι δυνατό να θεωρηθεί ότι έχει υπερβεί ή ότι καταχράστηκε τη δικαιοδοσία του απλώς και μόνο επειδή ερμήνευσε λανθασμένα ένα νομοθέτημα ή ακόμα αποδέχθηκε παράνομη μαρτυρία (Χρίστου, ανωτέρω), ή τέλος αν παραπλανήθηκε ως προς τα γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση το ένταλμα τύπου certiorari δεν στοχεύει στη διόρθωση λανθασμένης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Δεν τίθεται ζήτημα αντικατάστασης της κρίσης που διαμόρφωσε το κατώτερο Δικαστήριο αναφορικά με ζήτημα που αποφάσισε στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του, με την κρίση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Εξέτασα την υπό κρίση αίτηση στη βάση των πιο πάνω αρχών. Θεωρώ ότι στην προκείμενη περίπτωση, με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης, η απόφαση στην Πολιτική Αίτηση 175/2013 παρέσυρε και την αίτηση στα πλαίσια της οποίας εκδόθηκε. Πέραν και ανεξάρτητα από αυτό, παρέχεται στον αιτητή εναλλακτική θεραπεία, αν θεωρεί εσφαλμένη την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου· αυτήν της εφέσεως. Το δικαίωμα βέβαια της αιτήτριας να αποταθεί εκ νέου υπάρχει, όπως άλλωστε αναγνωρίζεται και από την ίδια και, συνεπώς, δεν μπορεί να αποτελεί εξαιρετικές περιστάσεις το γεγονός ότι οι καθ΄ων η αίτηση μπορούν να προχωρήσουν σε μέτρα εκτέλεσης εναντίον της αιτήτριας.
Για τους πιο πάνω λόγους η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται.
Κ. Σταματίου,
Δ.
/ΧΤΘ