|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 2743
12 Δεκεμβρίου, 2012
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στές]
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΓΑΒΡΙΗΛ,
Εφεσείων-Καθ'ου η αίτηση,
v.
NCR (CYPRUS LTD) STAFF PROFIDENT FUND,
Εφεσιβλήτων-Αιτητών.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 94/2009)
Πτώχευση ― Διάταγμα παραλαβής περιουσίας ― Κατά πόσον υπήρχε κατάχρηση διαδικασίας που να προέκυπτε από την ύπαρξη προηγούμενης αίτησης πτώχευσης εναντίον του εφεσείοντα η οποία και αποσύρθηκε.
Με την έφεση αμφισβητήθηκε πρωτόδικη απόφαση με την οποία εξεδόθη διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του Καθ' ου η Αίτηση σε αίτηση που είχε προωθήσει η εφεσίβλητη εναντίον του Εφεσείοντα.
Υπήρξε ένσταση και η αίτηση οδηγήθηκε σε ακρόαση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξετάζοντας τους σχετικούς λόγους της ένστασης έκρινε μεταξύ άλλων ότι ως προς την ύπαρξη προηγούμενης αίτησης, το γεγονός ότι οι αιτητές την απέσυραν στις 31/1/2007, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε συμπέρασμα περί αλλότριων κινήτρων από πλευράς τους σε βάρος του Καθ' ου η αίτηση/εφεσείοντα αλλά και ούτε σε συμπέρασμα περί περί αθέμιτης εκμετάλλευσης της πτωχευτικής διαδικασίας, όπως ο τελευταίος προέβαλε.
Με την έφεση υποστηρίχθηκε ότι:
α) Η αίτηση πτώχευσης συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας.
β) Η εφεσίβλητη επιδίωξε μόνο την προώθηση του δικού της συμφέροντος και την είσπραξη του λαβείν της, και όχι την προστασία της περιουσίας του εφεσείοντα προς όφελος όλων των πιστωτών.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το κρινόμενο στο στάδιο της Έφεσης είναι κατά πόσο η πρωτόδικη απόφαση εμπεριείχε κάποιο λάθος στην προσέγγισή της, στην ερμηνεία δηλαδή την οποία το πρωτόδικο δικαστήριο έδωσε στα ενώπιόν του γεγονότα και στις εισηγήσεις οι οποίες είχαν γίνει, και όχι η υποκατάσταση της κρίσης του πρωτόδικου δικαστηρίου με εκείνη του Εφετείου, κρίνοντας πρωτογενώς το θέμα.
2. Δεν παρεχόταν έδαφος για παρέμβαση του Εφετείου στην κρίση του πρωτόδικου δικαστή, η οποία είχε τη λογική της και εξηγήθηκε με τρόπο ο οποίος παρέπεμπε σε σαφώς ορθά δεδομένα.
3. Πλην της απόσυρσης αυτής καθεαυτής προηγούμενης αίτησης, δεν υπήρχαν οποιαδήποτε άλλα πρόσθετα στοιχεία, που να υποστήριζαν την εισήγηση περί μεμπτής συμπεριφοράς.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Σάντης, Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 64/09), ημερομηνίας 26/2/2009.
Κ. Χατζηιωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Ι. Μαλέκου, για τους Εφεσίβλητους.
Μελίνα Εφραίμ, για Επίσημο Παραλήπτη.
Ex tempore
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση θα δοθεί από τον Δ. Χατζηχαμπή, Δ..
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Έφεση ενώπιόν μας προσβάλλει απόφαση με την οποία εξεδόθη διάταγμα παραλαβής της περιουσίας του Καθ' ου η Αίτηση επί αιτήσεως της Εφεσίβλητης στρεφόμενης εναντίον του Εφεσείοντα.
Η αίτηση οδηγήθηκε σε ακρόαση εφ'όσον υπήρχε ένσταση, οπότε και ετέθησαν διάφορα θέματα. Η απόφαση όμως εφεσιβάλλεται ως προς μια πτυχή η οποία τέθηκε πρωτοδίκως και αφορά το ότι η αίτηση συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας. Το υπόβαθρο για την εισήγηση αυτή αφορά στο γεγονός ότι είχε καταχωρηθεί προηγουμένως άλλη αίτηση, και συγκεκριμένα το 2006, η οποία αποσύρθηκε αφού πληρώθηκαν διάφορα ποσά έναντι της οφειλής και έγινε συγκεκριμένη διευθέτηση, ενώ έγινε και αναφορά σε ακόμα παλαιότερη αίτηση, την οποία όμως το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να λάβει υπ' όψη αφού οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα ως προς αυτή παρέμεναν μετέωροι και ασύνδετοι με οτιδήποτε θα μπορούσε να κριθεί στα πλαίσια της διαδικασίας που εξετάζετο.
Το παράπονο του Εφεσείοντα διατυπώθηκε σε τρεις λόγους έφεσης, οι οποίοι, όμως, έχουν ως κοινό παρονομαστή το θέμα της κατάχρησης της διαδικασίας, με στόχευση στο ότι έπρεπε να είναι πρόδηλο ότι η Εφεσίβλητη επιδίωξε μόνο την προώθηση του δικού της συμφέροντος και την είσπραξη του λαβείν της, και όχι την προστασία της περιουσίας του Εφεσείοντα προς όφελος όλων των πιστωτών. Παραπέμποντας, προς τούτο, στην απόσυρση της προηγούμενης αίτησης υπό τις συνθήκες που εξηγήθησαν και στην κατά την εισήγηση αυτή κακοπιστία της Εφεσίβλητης που φαίνεται να προκύπτει από την όλη πορεία της διεκδίκησης του λαβείν της.
Η Εφεσίβλητη απορρίπτει, βεβαίως, την εισήγηση περί κατάχρησης και παραπέμπει τόσο στην απόφαση όσο και σε σχετική νομολογία η οποία αναφέρεται στις παραμέτρους που διέπουν το θέμα. Παραπέμπει, επίσης, στην μαρτυρία, η οποία εδόθη για να φανεί ότι δεν προκύπτει από τα γεγονότα ένδειξη ή απόδειξη μεμπτής ή άλλης τέτοιας διάθεσης εναντίον του Καθ' ου η Αίτηση, όπως ο ίδιος ισχυρίζετο. Το κρινόμενο βέβαια στο στάδιο της Έφεσης είναι κατά πόσο η πρωτόδικη απόφαση εμπεριείχε κάποιο λάθος στην προσέγγισή της, στην ερμηνεία δηλαδή την οποία το πρωτόδικο δικαστήριο έδωσε στα ενώπιόν του γεγονότα και στις εισηγήσεις οι οποίες είχαν γίνει, και όχι η υποκατάσταση της κρίσης του πρωτόδικου δικαστηρίου με εκείνη του Εφετείου, κρίνοντας πρωτογενώς το θέμα.
Ο ευπαίδευτος Δικαστής, ασχολούμενος με το θέμα της κατάχρησης της διαδικασίας, δεν είχε ενδοιασμό να την απορρίψει εφ΄ όσον, αντικειμενικώς, όπως υπέδειξε, δεν μπορεί να εξαχθεί συμπέρασμα ότι υπήρξε εκδικητικότητα ή ένδειξη αθέμιτης πρόθεσης που να σκοπεί στο να πλήξει τον Καθ' ου η Αίτηση-Εφεσείοντα. Αντιθέτως, όπως είπε, η αίτηση στοχεύει στην προστασία και διασφάλιση της περιουσίας του Καθ' ου η Αίτηση, ώστε να χρησιμοποιηθεί προς ικανοποίηση, ολικώς ή μερικώς, των πιστωτών και δη των αιτητών. Βεβαίως, όπως αντιλήφθηκε ο ευπαίδευτος πρωτόδικος δικαστής, το κίνητρο του Αιτητή στην επιδίωξη του διατάγματος ήταν η προώθηση των συμφερόντων του ως πιστωτή που υπέβαλλε την αίτηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει συγχρόνως ότι επιδιώκεται οτιδήποτε άλλο παρά η έκδοση ενός διατάγματος το οποίο εκ της φύσης του έχει ως σκοπό την παραλαβή της περιουσίας και την διαφύλαξή της προς όφελος όλων των πιστωτών. Ως προς δε την προηγούμενη ιδιαίτερα αίτηση, ο ευπαίδευτος Δικαστής υπέδειξε ότι, το γεγονός ότι οι αιτητές την απέσυραν στις 31/1/2007, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε συμπέρασμα περί αλλότριων κινήτρων και άλλων συναφών από πλευράς τους σε βάρος του Καθ' ου η Αίτηση αλλά και ούτε ασφαλώς σε αυτά που ο τελευταίος διατείνεται περί αθέμιτης εκμετάλλευσης της πτωχευτικής διαδικασίας. Υποδεικνύοντας, περαιτέρω, ότι η Εφεσίβλητη είχε κάθε δικαίωμα, βάσει του νόμου, να καταχωρήσει την αίτηση ενώπιον του, και ότι η προηγούμενη είχε αποσυρθεί κατά την ενάσκηση διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου όπως προνοείται στο νόμο και στη βάση των γεγονότων τα οποία είχαν τεθεί ενώπιόν του, κατέληξε ότι, το γεγονός ότι μπορούσε να προκύψει όφελος στην Εφεσίβλητη από την έγκριση της αίτησης της, δεν αποτελούσε ένδειξη μεμπτής ή άλλης τέτοιας διάθεσης εναντίον του Εφεσείοντα που να συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας. Άνευ ετέρου, τα δεδομένα αυτά δεν ήσαν επαρκή.
Κρίνουμε ότι δεν παρέχεται έδαφος για παρέμβασή μας στην κρίση του πρωτόδικου δικαστή, η οποία είχε τη λογική της και την εξηγεί με τρόπο ο οποίος παραπέμπει σε σαφώς ορθά δεδομένα. Παρατηρούμε και εμείς ότι εδώ δεν υπάρχουν οποιαδήποτε άλλα πρόσθετα στοιχεία, πλην της απόσυρσης αυτής καθεαυτής της προηγούμενης αίτησης, που να υποστηρίζουν την εισήγηση μεμπτής συμπεριφοράς.
Για τους λόγους αυτούς, θεωρούμε ότι η Έφεση πρέπει να απορριφθεί και απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα €1500 πλέον ΦΠΑ υπέρ των Εφεσιβλήτων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.