(2012) 1 ΑΑΔ 2542

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Πολιτική Αίτηση Αρ. 150/2012)

 

21 Νοεμβρίου, 2012

 

[Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  155.4  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ

ΤΑ  ΑΡΘΡΑ  3  ΚΑΙ  9  ΤΟΥ  ΠΕΡΙ  ΑΠΟΝΟΜΗΣ  ΤΗΣ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ  (ΠΟΙΚΙΛΑΙ  ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)  ΝΟΜΟΥ  ΤΟΥ  1964

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΑΙΤΗΣΗ  ΤΗΣ  MARGARET  FONYUY  MANJONG  ΑΙΤΟΥΣΑ  ΑΣΥΛΟ  ΥΠΗΚΟΟΣ  ΚΑΜΕΡΟΥΝ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ  ΣΤΑ  ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ  ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ  ΤΟΥ  ΜΠΛΟΚ  10  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΚΔΟΣΗ  ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ  ΦΥΣΗΣ  HABEAS  CORPUS

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΑ  ΑΡΘΡΑ  5  ΚΑΙ  6  ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ  ΣΥΜΒΑΣΗΣ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΤΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ  ΚΑΙ  ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΑ  ΑΡΘΡΑ  11,  30,  34  ΚΑΙ  35  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  9  ΤΟΥ  ΧΑΡΤΗ  ΤΩΝ  ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ  ΕΝΩΣΗΣ,  ΤΗΣ  ΟΔΗΓΙΑΣ  2005/85/ΕΚ  ΤΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΤΗΣ  1ΗΣ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2005  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ  ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΟΠΟΙΕΣ  ΤΑ  ΚΡΑΤΗ  ΜΕΛΗ  ΧΟΡΗΓΟΥΝ  ΚΑΙ  ΑΝΑΚΑΛΟΥΝ  ΤΟ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ  ΤΟΥ  ΠΡΟΣΦΥΓΑ  ΤΗΣ  ΟΔΗΓΙΑΣ  115/2008/ΕΚ  ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΤΗΣ  16ΗΣ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΚΟΙΝΟΥΣ  ΚΑΝΟΝΕΣ  ΚΑΙ  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ  ΣΤΑ  ΚΡΑΤΗ  ΜΕΛΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  ΤΩΝ  ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ  ΔΙΑΜΕΝΟΝΤΩΝ  ΥΠΗΚΟΩΝ  ΤΡΙΤΩΝ  ΧΩΡΩΝ  ΤΟΥ  ΑΡΘΡΟΥ  18ΠΣΤ  ΤΟΥ  ΠΕΡΙ  ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ  ΚΑΙ  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ  ΝΟΜΟΥ,  ΑΠΟΦΑΣΗ  ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ  ΗΜΕΡ.  11/10/2012  ΣΤΗΝ  ΑΙΤΗΣΗ  ΤΗΣ  ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ  129/12

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΚΥΠΡΙΑΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  ΜΕΣΩ

                        1.  ΥΠΟΥΡΓΟΥ  ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

                        2.  ΓΕΝΙΚΟΥ  ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ,

                        3.  ΑΡΧΗΓΟΥ  ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,

  4.  ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ  ΤΜ.  ΑΡΧΕΙΟΥ  ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ

                                 ΚΑΙ  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ,

 

ΟΙ  ΟΠΟΙΟΙ  ΠΑΡΑΝΟΜΑ  ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ  ΝΑ  ΕΧΟΥΝ  ΥΠΟ  ΚΡΑΤΗΣΗ  ΣΤΑ  ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ  ΤΟΥ  ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ  ΣΤΑΘΜΟΥ  ΤΟΥ  ΜΠΛΟΚ  10  ΜΕΧΡΙ  ΣΗΜΕΡΑ  ΤΗΝ  MARGARET  FONYUY  MANJONG  ΑΙΤΟΥΣΑ  ΑΣΥΛΟ  ΥΠΗΚΟΟΣ  ΚΑΜΕΡΟΥΝ  ΚΑΤΑ  ΠΑΡΑΒΑΣΗ  ΤΟΥ  ΑΡΘΡΟΥ  5  ΚΑΙ  6  ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ  ΣΥΜΒΑΣΗΣ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΤΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ,  ΤΟΥ  ΑΡΘΡΟΥ  11,  30, 34  ΚΑΙ  35  ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΟΥ  ΑΡΘΡΟΥ  9  ΤΟΥ  ΧΑΡΤΗ  ΤΩΝ  ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ  ΕΝΩΣΗΣ,  ΤΗΣ  ΟΔΗΓΙΑΣ  2005/85/ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ  1ΗΣ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2005  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ  ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΟΠΟΙΕΣ  ΤΑ  ΚΡΑΤΗ  ΜΕΛΗ  ΧΟΡΗΓΟΥΝ  ΚΑΙ  ΑΝΑΚΑΛΟΥΝ  ΤΟ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ  ΤΟΥ  ΠΡΟΣΦΥΓΑ  ΤΗΣ  ΟΔΗΓΙΑΣ  115/2008/ΕΚ  ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ  ΤΗΣ  16ΗΣ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  ΣΧΕΤΙΚΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΚΟΙΝΟΥΣ  ΚΑΝΟΝΕΣ  ΚΑΙ  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ  ΣΤΑ  ΚΡΑΤΗ  ΜΕΛΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  ΤΩΝ  ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ  ΔΙΑΜΕΝΟΝΤΩΝ  ΥΠΗΚΟΩΝ  ΤΡΙΤΩΝ  ΧΩΡΩΝ  ΤΟΥ  ΑΡΘΡΟΥ  18ΠΣΤ  ΤΟΥ  ΠΕΡΙ  ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ  ΚΑΙ  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ  ΝΟΜΟΥ,  ΑΠΟΦΑΣΗ  ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ  ΗΜΕΡ.  11/10/2012  ΣΤΗΝ  ΑΙΤΗΣΗ  ΤΗΣ  ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ  129/12

 

________________________

 

Μιχάλης Παρασκευάς, μαζί με Αντώνη Νεοφύτου και Γιώργο Βαρνάβα, Ασκούμενο Δικηγόρο, για την Αιτήτρια.

Γιάννα Χατζηχάννα (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους καθ' ων η Αίτηση.

Αιτήτρια παρούσα.

________________________

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.:  Η αιτήτρια, υπήκοος Καμερούν, με την παρούσα αίτηση, ζητά την έκδοση εντάλματος της φύσεως habeas corpus, με το οποίο να ελεγχθεί η νομιμότητα της κράτησής της και να διαταχθεί η αποφυλάκισή της.

 

Νομική βάση της αίτησης αποτελούν τα ΄Αρθρα 5 και 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως διά την προάσπισιν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, τα ΄Αρθρα 11, 30, 34 και 35 του Συντάγματος, το ΄Αρθρο 9 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, η Οδηγία 2005/85/ΕΚ του Συμβουλίου της 1ης Δεκεμβρίου 2005 σχετικά με τις ελάχιστες προδιαγραφές για τις διαδικασίες με τις οποίες τα κράτη μέλη χορηγούν και ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα, η Οδηγία 2008/115/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 16ης Δεκεμβρίου 2008 σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών, (η «Οδηγία»), και το ΄Αρθρο 18ΠΣΤ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105,  (όπως έχει τροποποιηθεί), (ο «Νόμος»).

 

Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι αναμένει την απόφαση από τις αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας στο αίτημά της για την αναγνώριση σ' αυτήν του καθεστώτος του πολιτικού πρόσφυγα και ότι, καίτοι στις 11/10/2012 το Ανώτατο Δικαστήριο, στα πλαίσια αίτησής της, Αρ. 129/12, για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως habeas corpus, διέταξε την απελευθέρωσή της, λίγα λεπτά αργότερα αυτή συνελήφθη εκ νέου και κρατείται παράνομα.

 

Οι καθ' ων η αίτηση, με την ένστασή τους, εγείρουν προδικαστικά ότι η αιτήτρια κωλύεται να αιτηθεί την έκδοση εντάλματος της φύσεως habeas corpus, καθότι αυτή κρατείται δυνάμει Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης, δηλαδή διοικητικών πράξεων, η νομιμότητα των οποίων ελέγχεται μόνο στα πλαίσια προσφυγής, σύμφωνα με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος.  Προβάλλουν, επίσης, ότι, εφόσον στην αιτήτρια παρέχεται η υπαλλακτική θεραπεία της καταχώρισης προσφυγής εναντίον των Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασής της, η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει.  Ως προς την ουσία της αίτησης, υποστηρίζουν το καθ' όλα νόμιμο της κράτησης, στη βάση γεγονότων που παραθέτουν.  Δε συμφωνούν με τον ισχυρισμό ότι η αιτήτρια αναμένει απάντηση στο αίτημά της για πολιτικό άσυλο.  Τα γεγονότα, όπως αυτά δίδονται με την ένορκη δήλωση της ΄Αντρης Θεοφάνους, Διοικητικού Λειτουργού στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, έχουν ως εξής:-

 

«3. Αφίχθηκε στη Δημοκρατία παράνομα σε άγνωστο χρόνο προφανώς από τα κατεχόμενα και στις 28.08.2009 υπέβαλε αίτηση για πολιτικό άσυλο (Τεκμήριο 2).

 

 4. Στις 04.12.2009 η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε το αίτημά της για άσυλο (Τεκμήριο 3) και στη συνέχεια καταχώρισε διοικητική προσφυγή, η οποία απορρίφθηκε από την Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων στις 12.05.2011 (Τεκμήριο 4).

 

 5. Το Τμήμα με επιστολή ημερομηνίας 05.07.2011 κάλεσε την αιτήτρια να αναχωρήσει από τη Δημοκρατία, αφού η Διευθύντρια έκρινε ότι δεν τίθεται θέμα επαναπροώθησής της (Τεκμήριο 5) και στις 29.08.2011 τα στοιχεία της καταχωρήθηκαν στον κατάλογο αναζητούμενων προσώπων, καθώς δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστεί από την Αστυνομία (Τεκμήριο 6).

 

 6. Στις 03.11.2011 η αιτήτρια συνελήφθηκε από μέλη της ΥΑ&Μ Λευκωσίας, μετά από έλεγχο που διενεργήθηκε την ίδια μέρα από τον ΟΠΕ Λευκωσίας σε διαμέρισμα στο οποίο υπήρχε πληροφορία ότι διεξαγόταν πορνεία (Τεκμήριο 7).  Στις 04.11.2011 εκδόθηκαν εναντίον της αιτήτριας διατάγματα κράτησης και απέλασης (Τεκμήριο 8(α) & (β)).  Η έκδοσή τους γνωστοποιήθηκε στην αιτήτρια με επιστολή ημερομηνίας 04.11.2011, η οποία της επιδόθηκε στις 05.11.2011 και την οποία αρνήθηκε να υπογράψει και να παραλάβει (Τεκμήριο 9).

 

 7.  Στις 23.05.2012 η Υπουργός Εσωτερικών ενέκρινε τη συνέχιση της κράτησης της αιτήτριας για περαιτέρω περίοδο 6 μηνών, επειδή αρνείτο να συνεργαστεί και επειδή αναμένετο η εξασφάλιση των αναγκαίων εγγράφων από τρίτη χώρα (Τεκμήριο 10).

 

 8. Στις 28.05.2012 δόθηκαν οδηγίες από το Υπουργείο Εσωτερικών όπως η αιτήτρια παραμείνει υπό κράτηση και να προωθηθεί άμεσα η απέλασή της (Τεκμήριο 11).

 

 9. Στις 11.10.2012 το Δικαστήριο διέταξε την απόλυση της αιτήτριας στα πλαίσια της πολιτικής αίτησης για habeas corpus με αρ. 129/2012 (Τεκμήριο 12), καθότι δεν είχαν ετοιμαστεί έγκαιρα τα γεγονότα της υπόθεσης από το Τμήμα μας και κατ' επέκταση η ετοιμασία και καταχώριση ένστασης και ως εκ τούτου το Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την υπόθεση.

 

10. Στις 11.10.2012 εκδόθηκαν εναντίον της αιτήτριας νέα διατάγματα κράτησης και απέλασης δεδομένου ότι πρόκειται για απαγορευμένη μετανάστρια και η Υπουργός είχε από τις 23.05.2012 εγκρίνει την παράταση της κράτησής της για σκοπούς απέλασης (Τεκμήρια 13(α) και (β)).  Η έκδοσή τους γνωστοποιήθηκε στην αιτήτρια με επιστολή ημερομηνίας 11.10.2012, η οποία της επιδόθηκε την ίδια μέρα και αφού τη διάβασε αρνήθηκε να την υπογράψει (Τεκμήριο 14).»

 

 

 

Η αιτήτρια, για την επιτυχία της αίτησης, με αναφορά σε νομολογία - (βλ. Pieris v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1054 και Νικολάου ν. Βασιλείου (1999) 1 Α.Α.Δ. 1566) - υποστηρίζει ότι οι καθ' ων η αίτηση, στη βάση της αρχής του δεδικασμένου, εμποδίζονται να προβάλουν οποιαδήποτε θέματα.  Είναι η εισήγησή της ότι η απόφαση του Δικαστηρίου στην Αίτησή της Αρ. 129/12, ημερομηνίας 11/10/2012, με την οποία αυτή αφέθηκε ελεύθερη, έχει δημιουργήσει δεδικασμένο και δεν είναι δυνατό να γίνεται επίκληση γεγονότων που προϋπήρχαν της πιο πάνω απόφασης και δεν προβλήθηκαν από τους καθ' ων η αίτηση στα πλαίσια της εν λόγω αίτησης. 

 

Στην Κλεάνθους κ.ά. ν. Α.ΤΗ.Κ. (2001) 3 Α.Α.Δ. 1005, αναφέρεται ότι δεδικασμένο προϋποθέτει τελεσίδικη απόφαση, ταύτιση διαδίκων και ταύτιση επιδίκων θεμάτων.  Για να υπάρξει δεδικασμένο, θα πρέπει το ζήτημα να έχει κριθεί.  Ως κριθέν  θεωρείται εκείνο το ζήτημα, το οποίο, αφού διαγνωστεί και κριθεί, αποτελεί το αναγκαίο στήριγμα του συμπεράσματος της απόφασης - (βλ. Χατζηχάννας ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (2001) 3 Α.Α.Δ. 19).  Δεδικασμένο υπάρχει επί δικαστικής κρίσεως επί της ουσίας της διαφοράς και όχι επί καταλήξεων, όταν αυτές είναι αποτέλεσμα της έλλειψης των προϋποθέσεων για την εξέταση της ουσίας - (βλ. Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 349). 

 

Στην Αίτηση Αρ. 129/12, οι καθ' ων η αίτηση εκπροσωπήθηκαν από δικηγόρο και δήλωσαν ότι θα καταχωρίσουν ένσταση εντός καθορισμένης προθεσμίας που έθεσε το Δικαστήριο.  Κατά την ημερομηνία που ήταν ορισμένη η αίτηση για ακρόαση, η δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση δήλωσε ότι υπήρχε αδυναμία στην ετοιμασία των γεγονότων και, κατ' επέκταση, στην καταχώριση της ένστασης και, ως εκ τούτου, δεν είχε πρόθεση να υπερασπιστεί την αίτηση.  Το Δικαστήριο, στη βάση των όσων τέθηκαν ενώπιόν του, κατέληξε ως εξής:-

 

«Στην προκειμένη περίπτωση, οι Καθ' ων η αίτηση παρέλειψαν να ικανοποιήσουν το Δικαστήριο ότι η κράτηση της Αιτήτριας ήταν νόμιμη.  Ενόψει της εξέλιξης αυτής, δεν υπάρχει ενώπιον του Δικαστηρίου οποιαδήποτε νόμιμη δικαιολογία για συνέχιση της κράτησης της Αιτήτριας.  Υπό αυτές τις περιστάσεις, δεν έχω άλλη επιλογή από του να διατάξω την απόλυσή της.»

 

 

 

Είναι φανερό, από τα πιο πάνω, ότι δεν υπήρξε δικαστική κρίση, αφού το Δικαστήριο, στα πλαίσια της Αίτησης Αρ. 129/12, δεν είχε οτιδήποτε ενώπιόν του για να σταθμίσει.  Οι καθ' ων η αίτηση δεν του έθεσαν οτιδήποτε, ώστε να ισχύουν τα λεχθέντα στην Carter (Αρ. 3) (1996) 1 Α.Α.Δ. 403, δηλαδή ότι δεδικασμένο δημιουργείται όχι μόνο σε σχέση με όσα έχουν προβληθεί στην πρώτη διαδικασία αλλά και σε σχέση με εκείνα που θα μπορούσαν να προβληθούν, ως ενταγμένα στο πλαίσιο του αντικειμένου της, αλλά δεν έχουν προβληθεί.  Η απόφαση στην προηγούμενη αίτηση δεν έχει δημιουργήσει οποιοδήποτε δεδικασμένο. 

 

Σε ό,τι αφορά την ουσία της αίτησης, είναι η εισήγηση του συνηγόρου της αιτήτριας ότι η κράτησή της είναι παράνομη, καθ' ότι αυτή παραβιάζει το ΄Αρθρο 15(5) της Οδηγίας και το ΄Αρθρο 18ΠΣΤ(7) του Νόμου.  Ο συνολικός χρόνος, υπέβαλε, που η αιτήτρια τελεί υπό κράτηση υπερβαίνει τους έξι μήνες - ανώτατη περίοδο που προβλέπεται από την Οδηγία και το Νόμο.  Είναι η θέση του ότι,  μετά την απελευθέρωσή της από το Δικαστήριο στα πλαίσια της Αίτησης Αρ. 129/11, αυτή δεν μπορούσε να συλληφθεί εκ νέου.  Περαιτέρω, με αναφορά σε σημείωμα της Διευθύντριας Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, (η «Διευθύντρια»), ημερομηνίας 30/6/2012[1], υπέβαλε ότι η αιτήτρια, εφόσον δεν υπάρχει πλέον, λογικά, προοπτική απομάκρυνσής της - αυτή δεν είναι κάτοχος διαβατηρίου ή οποιουδήποτε άλλου ταξιδιωτικού εγγράφου - θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη σύμφωνα με το ΄Αρθρο 18ΠΣΤ του Νόμου.  Παρέπεμψε, σχετικά, στην Υπόθεση C-357/09 PPU Said Shamilovich Kadzoev (Huchbarov) του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, 30/11/09.  

 

Το προνομιακό ένταλμα της φύσεως habeas corpus ad subjiciendum  είναι καλά γνωστό ότι διασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου.  Η δικαιοδοσία για την έκδοση τέτοιου εντάλματος ασκείται μόνο στην περίπτωση που ο αιτητής τελεί υπό παράνομη κράτηση ή φυλάκιση.  ΄Οπως έχει αναφερθεί στη Δημητράκης Χ"Σάββα (1993) 1 Α.Α.Δ. 102:- (σελ. 106-107)

 

«Το Habeas Corpus ad subjiciendum είναι προνομιακή διαδικασία για τη διασφάλιση της ελευθερίας του πολίτη.  Παρέχει αποτελεσματικό μέσο άμεσης απελευθέρωσης από παράνομη ή αδικαιολόγητη κράτηση, είτε στη φυλακή, είτε σε ιδιωτικό χώρο, από αρχή ή ιδιώτη.»

 

 

 

Η έκδοση του εν λόγω εντάλματος προϋποθέτει την εκ μέρους του αιτητή απόδειξη του παράνομου της κράτησης ή φυλάκισής του - (βλ. Καλφοπούλου (1998) 1 Α.Α.Δ. 55).      

 

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η αιτήτρια κρατείται στη βάση Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης, ημερομηνίας 11/10/2012, και ότι η Υπουργός Εσωτερικών έχει εγκρίνει την παράταση της κράτησής της, για σκοπούς απέλασης, για περίοδο έξι μηνών, επειδή αυτή αρνείτο να συνεργαστεί.  Η έκδοση των εν λόγω Διαταγμάτων γνωστοποιήθηκε την ίδια ημέρα στην αιτήτρια, η οποία έλαβε γνώση, αρνήθηκε, όμως, να υπογράψει τη σχετική επιστολή, γεγονός το οποίο δεν επιδρά στη γνώση της για την ύπαρξή τους.

 

Από τη στιγμή που η αιτήτρια κρατείται στη βάση Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης, αυτή, εάν ήθελε να αμφισβητήσει τη νομιμότητά τους, έπρεπε να το πράξει με προσφυγή.  Το θέμα της κράτησης ενός προσώπου για σκοπούς απέλασης, όπως αναφέρθηκε στην Oktru (2004) 1 Α.Α.Δ. 608, εμπίπτει στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου και όχι του ιδιωτικού δικαίου, στο οποίο ανήκει το προνομιακό ένταλμα habeas corpus.

 

Στην παράγραφο 3(α) του ΄Αρθρου 18ΠΣΤ του Νόμου, προβλέπεται ότι το διάταγμα κράτησης υπόκειται σε προσφυγή δυνάμει του ΄Αρθρου 146 του Συντάγματος και, με την παράγραφο 5(α) αυτού, παρέχεται σε υπήκοο τρίτης χώρας δικαίωμα να υποβάλει αίτηση για την έκδοση εντάλματος habeas corpus δυνάμει του ΄Αρθρου 155.4 του Συντάγματος, αναφορικά με τη διάρκεια της κράτησής του.  Ανάλογο ζήτημα είχα την ευκαιρία να εξετάσω στη Mathew Ndianefo v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Πολιτική Αίτηση Αρ. 63/12, 1/6/12, απ' όπου παραθέτω το πιο κάτω απόσπασμα, το οποίο υιοθετώ και για τους σκοπούς της παρούσας:-

 

«Είναι φανερό από τα πιο πάνω, ότι, στα πλαίσια αυτής της αίτησης, εκείνο το οποίο ελέγχεται είναι η διάρκεια της κράτησης και τίποτε πέραν τούτου.    Σκοπός της Οδηγίας και του Νόμου δεν είναι υπήκοος τρίτης χώρας ο οποίος συλλαμβάνεται για σκοπούς απέλασης και ελευθερώνεται να μην μπορεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, να συλληφθεί εκ νέου και να κρατηθεί για τους ίδιους σκοπούς, νοουμένου ότι η συνολική περίοδος κράτησής του δεν υπερβαίνει τους 18 μήνες.»

 

 

 

Ούτε τίθεται, στην παρούσα περίπτωση, θέμα παραβίασης προνοιών της Οδηγίας, αφού ο συνολικός χρόνος κράτησης της αιτήτριας δεν υπερβαίνει τον ανώτατο προβλεπόμενο. 

 

Είναι φανερό ότι η αιτήτρια κρατείται στη βάση Διαταγμάτων Κράτησης και Απέλασης.  Στα πλαίσια αυτής της αίτησης, επιδιώκεται, όπως αντιλαμβάνομαι, να γίνει έλεγχος της νομιμότητάς τους, κάτι, όμως, το οποίο δεν είναι δυνατό.  Ούτε τα όσα η Διευθύντρια σημείωσε έχουν την έννοια που τους αποδίδει ο συνήγορος της αιτήτριας, δηλαδή ότι αυτή δεν μπορεί να απελαθεί.  Η Διευθύντρια, υιοθετώντας την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική προσφυγή της εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, κατέληξε ότι, εφόσον η ίδια δεν αντιμετώπιζε κίνδυνο να υποστεί απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση στη χώρα της, δεν ετίθετο θέμα επαναπροώθησής της. 

 

Ενόψει των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται, με €500,00 έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση.

 

  

 

 

  

 

                                                                            Ε. Παπαδοπούλου,

                                                                                         Δ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/ΜΠ