|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2012) 1 ΑΑΔ 439
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Εφεση Αρ. 320/2008)
15 Μαρτίου, 2012
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΡΙΤΗ,
Εφεσείουσα,
ν.
ΑΝΤΩΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Εφεσίβλητου.
_ _ _ _ _ _
Α. Χατζησέργης, για την Εφεσείουσα.
Χρ. Ερωτοκρίτου, για τον Εφεσίβλητο.
_ _ _ _ _ _
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η απόφαση δεν είναι ομόφωνη. Με την απόφαση που θα δώσω εγώ συμφωνεί ο Δικαστής Πασχαλίδης. Ο Δικαστής Φωτίου θα δώσει τη δική του απόφαση.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα με αγωγή εναντίον του εφεσίβλητου αξίωσε γενικές και ειδικές αποζημιώσεις για σωματικές βλάβες και ζημιές που υπέστη συνεπεία τροχαίου δυστυχήματος που συνέβη νωρίς το πρωί στις 5.10.2001 στη λεωφόρο Αρχαγγέλου στην Εγκωμη. Ο δικογραφημένος ισχυρισμός της εφεσείουσας είναι ότι ο εφεσίβλητος υπέχει αποκλειστική και/ή συντρέχουσα ευθύνη εξ αμελείας για το δυστύχημα και/ή ότι τούτο συνέβη λόγω παραβάσεως των εκ του νόμου και των κανονισμών απορρεόντων καθηκόντων του περί την οδήγηση. Η εφεσείουσα έδωσε μαρτυρία υπό μορφή γραπτής κατάθεσης και αντεξετάστηκε. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκε ως τεκμήριο και η γραπτή κατάθεση που έδωσε στον αστυνομικό εξεταστή του δυστυχήματος.
Η λεωφόρος Αρχαγγέλου έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, δύο με κατεύθυνση προς τα φώτα του Κύκκου και μια προς το Τρόοδος. Η λωρίδα προς το Τρόοδος, στο μέρος που έγινε το δυστύχημα, έχει πλάτος 3,10 μ. ενώ το πλάτος και των δύο λωρίδων προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι 6,70 μ., συνολικό πλάτος και των τριών λωρίδων 9,80 μ. Σύμφωνα με τα ευρήματα του πρωτόδικου δικαστηρίου κατά την ώρα του δυστυχήματος επικρατούσε σκότος, δεν υπήρχε οδικός φωτισμός, η δε εφεσείουσα φορούσε ρούχα σκούρου χρώματος. Ο εφεσίβλητος οδηγούσε το αυτοκίνητό του με κατεύθυνση προς το Τρόοδος. Η εφεσείουσα επιχείρησε να διασταυρώσει καθέτως τη λεωφόρο από δεξιά προς αριστερά σε σχέση με την κατεύθυνση του εφεσίβλητου. Προτού αρχίσει να διασταυρώνει είδε τα φώτα του επερχόμενου αυτοκινήτου, υπολόγισε όμως ότι μπορούσε να προλάβει να διασταυρώσει και τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας και να φτάσει απέναντι. Ετσι λοιπόν, τρέχοντας άρχισε να διασταυρώνει τη λεωφόρο. Αφού πέρασε τις δύο λωρίδες κυκλοφορίας εισήλθε στην τρίτη με το αντίθετο ρεύμα με αποτέλεσμα να κτυπηθεί από το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσίβλητος με ταχύτητα 79 χαω ενώ το ανώτατο όριο ταχύτητας ήταν 50 χαω. Το αυτοκίνητο του εφεσίβλητου άφησε ίχνη τροχοπεδήσεως επί της ασφάλτου μήκους 27,3 μ. Η εμβέλεια των φώτων του αυτοκινήτου, στη χαμηλή στάση, ήταν 30 μ. η δε ορατότητα του οδηγού ήταν περιορισμένη, περί τα 32-35 μ. Το σημείο της σύγκρουσης απείχε 2,6 μ. από την αριστερή πλευρά του δρόμου σε σχέση με την πορεία του εφεσίβλητου και άλλα 0,5 μ. από τη δεξιά άκρη της ίδιας λωρίδας. Το πρωτόδικο δικαστήριο με βάση τα πιο πάνω γεγονότα και κατόπιν ορθής αναφοράς στις αρχές δικαίου οι οποίες διέπουν το θέμα της αμέλειας και που σταθερά εφαρμόζονται σε υποθέσεις με περιστατικά ανάλογα ή που μοιάζουν προς τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης, κατέληξε στο προαναφερόμενο συμπέρασμα ότι το δυστύχημα οφειλόταν αποκλειστικά στην αμέλεια της εφεσείουσας η οποία δεν επέδειξε τη δέουσα προσοχή, επιμέλεια και παρατηρητικότητα και χωρίς να υπολογίσει ορθά την τροχαία κίνηση. Στην εκκαλούμενη απόφαση γίνεται ορθή αναφορά στις αρχές δικαίου οι οποίες διέπουν το θέμα μέσα από τα νομολογηθέντα στις Ανδρέου κα ν. Πηλέα (2000) 1 ΑΑΔ 459, Παύλου ν. Παπακυριακού (2000) 1(Α) ΑΑΔ 974, Σκούλλου κα ν. Στουππής (2000) 1(Β) ΑΑΔ 896, Αβραάμ ν. Στυλιανού (2002) 1 ΑΑΔ 50, Τσολάκη ν. Ανδρέου κα (2007) 1(Α) ΑΑΔ 129 και Κωνσταντίνου κα ν. Κατσιαρδή (2007) 1(Β) ΑΑΔ 1178.
Η εφεσείουσα παραπονείται ότι το πρωτόδικο δικαστήριο λανθασμένα της καταλόγισε αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα ενώ μερίδιο ευθύνης φέρει και ο εφεσίβλητος ο οποίος οδηγούσε με ταχύτητα 79 χαω ήτοι, κατά 29 χαω πέραν του επιτρεπομένου ορίου και υπό συνθήκες περιορισμένης ορατότητας λόγω σκότους και σε δρόμο χωρίς φωτισμό. Σε συνάρτηση προς τα πιο πάνω, η εφεσείουσα λέγει ότι το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη ή και δεν εκτίμησε σωστά και κάποιους άλλους παράγοντες που συνέτειναν στο δυστύχημα ήτοι, (α) ότι διασταύρωνε τη λεωφόρο από δεξιά προς τα αριστερά σε σχέση με την πορεία του εφεσίβλητου οπότε, κάτω από αυτές τις περιστάσεις, ο εφεσίβλητος έπρεπε να την είχε αντιληφθεί νωρίτερα παρά αν εκείνη διασταύρωνε από αριστερά προς τα δεξιά, (β) αν η ταχύτητα του αυτοκινήτου ήταν εντός του επιτρεπόμενου ορίου και ο εφεσίβλητος αντιδρούσε με τον τρόπο που αντέδρασε, το δυστύχημα ίσως να αποφευγόταν.
Η υπερβολική ταχύτητα από μόνη της δεν είναι αρκετή για να στοιχειοθετηθεί συμπέρασμα ενοχής αστικής αμέλειας. Σε κάθε περίπτωση αυτός ο παράγοντας συνεξετάζεται με τις υπόλοιπες περιστάσεις προκειμένου να διαπιστωθεί η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας με το δυστύχημα και να συνεκτιμηθεί ο βαθμός της αμέλειας που θα καταλογιστεί. Βλ. Ουλουπή ν. Χρίστου και (1999) 1(Γ) ΑΑΔ 1508, Μιχαήλ ν. Κυριάκου (2004) 1(Γ) ΑΑΔ 1825 και Βρυωνίδης ν. Σοφρωνίου (1997) 1(Β) ΑΑΔ 1181. Στην υπό εξέταση υπόθεση δεν έχει αποδειχθεί πρωτοδίκως ότι η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας από τον εφεσίβλητο συνδέεται με την πρόκληση του δυστυχήματος. Ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου δεν τέθηκε μαρτυρία ότι η ταχύτητα του εφεσίβλητου ήταν τέτοια ώστε μαζί με τις λοιπές περιστάσεις να θεωρείται ότι συνέτεινε στην πρόκληση του δυστυχήματος, ότι δηλαδή ήταν μια από τις αιτίες του δυστυχήματος. Η γενεσιουργός αιτία του δυστυχήματος ήταν η απερίσκεπτη ενέργεια της εφεσείουσας να διασταυρώσει τρέχοντας τη λεωφόρο Αρχαγγέλου εν καιρώ νυχτός χωρίς οδικό φωτισμό, φορώντας σκούρα ρούχα και χωρίς να υπολογίσει την ταχύτητα του επερχόμενου αυτοκινήτου του εφεσίβλητου. Η παρουσία του εν λόγω αυτοκινήτου στο δρόμο έγινε εγκαίρως αντιληπτή από την εφεσείουσα η οποία όμως, φαίνεται πως δεν υπολόγισε σωστά είτε την ταχύτητα του αυτοκινήτου είτε τον κίνδυνο που ενείχε η ενέργεια της, εκθέτοντας μόνη της σε κίνδυνο τον εαυτό της. Τρέχοντας συνέχισε να διασταυρώνει τη λεωφόρο με αποτέλεσμα να βρεθεί ξαφνικά στην πορεία του αυτοκινήτου του εφεσίβλητου ο οποίος, για να αποφύγει τον κίνδυνο, χρησιμοποίησε τα φρένα του αυτοκινήτου του χωρίς να καταφέρει να αποφύγει τη σύγκρουση.
Το ότι η εφεσείουσα διασταύρωσε τη λεωφόρο τρέχοντας είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Το παραδέχεται η ίδια στη μαρτυρία της. Προδήλως δεν μερίμνησε για τη δική της ασφάλεια και δεν έλαβε κανένα μέτρο ώστε να καταστήσει αντιληπτή την παρουσία της προτού διασταυρώσει το δρόμο.
Η εισήγηση της εφεσείουσας πως το δυστύχημα θα αποφευγόταν αν η ταχύτητα του αυτοκινήτου του εφεσίβλητου βρισκόταν στο επιτρεπόμενο όριο και ο εφεσίβλητος αντιδρούσε όπως αντέδρασε δεν ευσταθεί. Πρόκειται για εικασία ή απλή πιθανολόγηση χωρίς έρεισμα μαρτυρίας στη βάση της οποίας να αποδεικνύεται ότι με τη μια ή την άλλη ταχύτητα του αυτοκινήτου του εφεσίβλητου σε συνάρτηση προς τον τρόπο και την ταχύτητα της εφεσείουσας το ατύχημα θα αποφευγόταν.
Καθόσον αφορά το παράπονο της εφεσείουσας ότι το πρωτόδικο δικαστήριο κακώς απέρριψε τη μαρτυρία του εμπειρογνώμονα Γεώργιου Τζιρκαλλή, σημειώνουμε ότι ο λόγος για τον οποίο απορρίφθηκε η εν λόγω μαρτυρία ήταν γιατί κρίθηκε πως δεν ήταν ασφαλής ώστε να στηριχθεί επ΄ αυτής για να εξάξει τα δικά του συμπεράσματα. Το πρωτόδικο δικαστήριο εξηγεί επαρκώς τους λόγους για τους οποίους κατέληξε σ' αυτό το συμπέρασμα και θεωρούμε πως δεν υπάρχει βάσιμος λόγος ο οποίος θα μπορούσε να δικαιολογήσει επέμβαση μας προς ανατροπή του εν λόγω συμπεράσματος.
Συνεκτιμώντας όλα τα στοιχεία που έχουμε ενώπιόν μας, συμφωνούμε με το πρωτόδικο δικαστήριο ότι ο εφεσίβλητος έλαβε όλα τα αποτρεπτικά μέτρα που μπορούσε να λάβει υπό τις περιστάσεις για να αποφύγει το δυστύχημα για την πρόκληση του οποίου ορθά κρίθηκε ότι ευθυνόταν αποκλειστικά η εφεσείουσα.
Για τους πιο πάνω λόγους η έφεση απορρίπτεται με έξοδα, πλέον
ΦΠΑ, υπέρ του εφεσίβλητου τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.
ΣΦ.