|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Κ.ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.]
10 Μαρτίου, 2011
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ YEVGENIY SURAY, ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΚΑΤΟΧΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΑΡ. ΑΤ342421 ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ HABEAS CORPUS
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΦΥΓΟΔΙΚΩΝ ΝΟΜΟ 97/70
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ ΗΜΕΡ. 26.10.2010 ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ ΦΥΓΟΔΙΚΟΥ ΑΡ.3/10
-----------
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟLEKSANDR SKOCHYK, ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΚΑΤΟΧΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΑΡ. ΕΕ527732 ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ HABEAS CORPUS
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΦΥΓΟΔΙΚΩΝ ΝΟΜΟ 97/70
- ΚΑΙ -
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ ΗΜΕΡ. 26.10.2010 ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ ΦΥΓΟΔΙΚΟΥ ΑΡ.2/10
-----------
Κ.Ταμπούρλας, για τους αιτητές
Ελ.Λοϊζίδου, (κα.) Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για τη Δημοκρατία.
Αιτητές παρόντες.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Στις 26 Οκτωβρίου 2010, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας στα πλαίσια των αιτήσεων έκδοσης φυγοδίκων αριθμ. 2/10 και 3/10, που συνεκδικάστηκαν, εξέδωσε απόφαση έκδοσης των αιτητών στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής («ΗΠΑ»), σύμφωνα με τον περί Εκδόσεως Φυγοδίκων Νόμο του 1970, Ν.97/70 (ο «Νόμος») και της Συμφωνίας Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής αναφορικά με τον περί ΄Εκδοση Φυγοδίκων η οποία κυρώθηκε με το Νόμο 8 (ΙΙΙ)/2008. («Η Συμφωνία»).
Οι αιτητές, σύμφωνα με το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, φέρονται να έχουν διαπράξει, κατά παράβαση των νόμων των ΗΠΑ, το αδίκημα της συνομωσίας για προμήθεια αναβολικών στεροειδών, το αδίκημα της συνομωσίας για την εισαγωγή αναβολικών στεροειδών στις ΗΠΑ και το αδίκημα της συνομωσίας προς διάπραξη ξεπλύματος χρημάτων, αδικήματα για τα οποία προβλέπονται ποινές για τα δυο πρώτα 5 χρόνια και 20 χρόνια για το τρίτο. Για τα εν λόγω αδικήματα καταχωρήθηκε κατηγορητήριο στην Ποιν. Υποθ. 10-61 στο Επαρχιακό Δικαστήριο της Δυτικής Επαρχίας της Πενσυλβανίας των ΗΠΑ.
Οι δραστηριότητες των αιτητών, που οδήγησαν στην καταχώρηση της πιο πάνω υπόθεσης, έχουν αντιστοιχία με τα πιο κάτω αδικήματα σύμφωνα με το κυπριακό δίκαιο.
(α) συνομωσία για διάπραξη κακουργήματος, άρθρο 371 του Ποινικού Κώδικα,
(β) Συνομωσία για προμήθεια, προμήθεια και εισαγωγή αναβολικών στεροειδών κατά παράβαση των 99(1)(α) και (β) του περί Φαρμάκων Ανθρώπινης Χρήσης (΄Ελεγχος Ποιότητας, Προμήθειας και Τιμών) Νόμος 70(Ι)/2001)) και
(γ) και αδικήματα κατά παράβαση των άρθρων 3, 4 και 5 του περί Παρεμπόδισης και Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομες Δραστηριότητες Νόμου 188(Ι)/2007.
Μετά τη διαπίστωση από το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι οι προβλεπόμενες από την πιο πάνω νομοθεσία, προϋποθέσεις, ικανοποιούντο, διατάχθηκε η κράτηση των αιτητών μέχρι την έκδοση τους.
Οι αιτητές καταχώρισαν πανομοιότυπες αιτήσεις με τις οποίες επιδιώκουν την έκδοση του προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus, όπως προβλέπεται στο άρθρο 10 του Νόμου 97/70.
Η αίτηση εδράζεται, μεταξύ άλλων, στην εισήγηση ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο βάσισε την απόφαση του σε μη αποδεχτή μαρτυρία, παραγνωρίζοντας την αρχή που επιβάλλει την αναγκαιότητα χρήσης, μόνο αποδεχτής μαρτυρίας, για διαπίστωση των προϋποθέσεων για έκδοση φυγοδίκου. Εξειδικεύοντας περαιτέρω αυτή την εισήγηση οι ευπαίδευτοι συνήγοροι εισηγήθηκαν ότι η προσαχθείσα μαρτυρία ήταν εξ ακοής μαρτυρία και επίσης λήφθηκε παράνομα κατά παράβαση του ΄Αρθρου 17 του Συντάγματος.
Ως δεύτερο λόγο για την επιτυχή έκδοση του αιτούμενου προνομιακού εντάλματος οι αιτητές εισηγήθηκαν ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πληρούντο όλες οι προϋποθέσεις του κυρωτικού Νόμου 8(ΙΙΙ)/2008 και του Νόμου 97/70.
Κατά το στάδιο της συζήτησης της αίτησης ο ευπαίδευτος συνήγορος επικέντρωσε την προσοχή του, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι αποτελεί την κορωνίδα της εισήγησης του, το γεγονός ότι δεν ικανοποιείται η προϋπόθεση της διπλής ή αμφίπλευρης εγκληματικότητας. Τα αντικείμενα για τα οποία γίνεται συζήτηση, υποστήριξε ο συνήγορος, αφορούν φαρμακευτικές ουσίες οι οποίες σύμφωνα με τη νομοθεσία των ΗΠΑ κατατάσσονται ως ναρκωτικά ενώ οι ουσίες αυτές, σύμφωνα με τον περί Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νόμο 27/77, δεν αποτελούν ναρκωτικές ουσίες. Απαιτείται η εξασφάλιση μόνο άδειας εισαγωγής και για την κατανάλωση ιατρική συνταγή.
Η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας υποστήριξε ότι η δοθείσα ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου μαρτυρία καταγράφεται με σαφήνεια στην πρωτόδικη απόφαση και σύμφωνα με την υφιστάμενη νομολογία η προσαχθείσα μαρτυρία μπορεί να περιορίζεται μόνο σε έκθεση γεγονότων. Στα δε αδικήματα τα οποία καταγράφονται στην εξουσιοδότηση είναι και η συνομωσία για τη διάπραξη κακουργήματος κατά παράβαση του άρθρου 99 του Νόμου 70(Ι)/2001 και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες με βάση το Νόμο 188(Ι)/2007. Από το σύνολο της μαρτυρίας που καταγράφεται στην πρωτόδικη απόφαση και έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο, η εισαγωγή και κυκλοφορία των συγκεκριμένων ουσιών χωρίς άδεια, αποτελεί αδίκημα, όπως είπε.
Οι εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην άσκηση της δικαιοδοσίας του για την έκδοση του προνομιακού εντάλματος Habeas Corpus έχουν αναλυθεί σε σειρά αποφάσεων και ιδιαιτέρως αναφέρομαι στην υπόθεση Hakem v. Διευθυντή Κεντρικών Φυλακών (1992) 1 Α.Α.Δ. 191. Ο δικαστικός έλεγχος προβλέπεται ρητά από το άρθρο 9(5) του Νόμου και αφορά τα προβλεπόμενα από τη ξένη χώρα αποδεικτικά στοιχεία. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφαίνεται κατά πόσο η μαρτυρία είναι επαρκής, για να παραπεμφθεί ο συλληφθείς σε δίκη, εάν και εφόσον τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί στην Κύπρο. Ο βαθμός απόδειξης αντιστοιχεί με τον αναμενόμενο, σε περιπτώσεις προανακρίσεων (άρθρο 94 του Κεφ.155) και είναι κατά πόσο η προσαχθείσα μαρτυρία δημιουργεί πιθανό τεκμήριο ενοχής. Ταυτοχρόνως, το Δικαστήριο μπορεί να βασιστεί μόνο σε μαρτυρικά στοιχεία που συνιστούν αποδεκτή μαρτυρία. Σχετική επίσης είναι η υπόθεση Katcho κ.ά. (2004)1 Α.Α.Δ. 794.
΄Εχω πάντοτε στο μυαλό μου ότι το παρόν Δικαστήριο δεν ενεργεί ως εφετείο αλλά απλώς εξετάζει κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο κινήθηκε μέσα στα πλαίσια του Νόμου. Παράλληλα στην υπόθεση Shylenko ν. Διευθυντή Κεντρικών Φυλακών (2005)1Β Α.Α.Δ. 1111 επιβεβαιώθηκε η ανάγκη τήρησης των δεσμεύσεων που επιβάλλουν οι διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες μεταξύ κρατών, που υπογράφονται με στόχο το αμοιβαίο όφελος και δεν πρέπει να εμποδίζεται η εκπλήρωση τους για ασήμαντους λόγους.
Η μη τήρηση των προϋποθέσεων του Νόμου και της Συμφωνίας, όπως υποστήριξαν οι αιτητές, έχουν ως επίκεντρο την παράβαση της αρχής της διπλής εγκληματικότητας.
Το άρθρο 2 της Συμφωνίας Ν.8(ΙΙΙ)(2008), προσδιορίζει ότι «το αδίκημα» για το οποίο χωρεί έκδοση, πρέπει να τιμωρείται με στέρηση της ελευθερίας πέραν του έτους και στα δυο Συμβαλλόμενα Κράτη. Το άρθρο 2(3)(α) καθορίζει ότι αποτελεί αδίκημα για σκοπούς του Νόμου, ανεξαρτήτως αν κατατάσσεται από ένα συμβαλλόμενο κράτος στην ίδια κατηγορία αδικημάτων. Στο δε άρθρο 5(1)(α) του Νόμου 97/70, αναφέρει ο ορισμός του «αδικήματος» για το οποίο χωρεί έκδοση.
Η εισαγωγή φαρμακευτικών προϊόντων, όπως αποδέχτηκε το πρωτόδικο Δικαστήριο, βασιζόμενο στη μαρτυρία του Χρ. Πέτρου, Φαρμακευτικού Λειτουργού, απαιτεί την εξασφάλιση αδείας, με βάση το άρθρο 9 του περί Φαρμάκων Ανθρώπινης Χρήσης (΄Ελεγχος Ποιότητας Προμήθειες και Τιμών) Νόμου 70(Ι)/2001. Η κυκλοφορία τους επίσης απαγορεύεται χωρίς ιατρική συνταγή.
Ορθώς, κατά την άποψη μου, πρωτοδίκως έγινε από το Δικαστήριο αναφορά στην υπόθεση Διευθυντής Κεντρικών Φυλακών ν. Golor (2001) 1 (B) A.A.Δ. 1109, για να τονιστεί ότι δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν στα τυπικά τους στοιχεία, τα αδικήματα τα προσδιοριζόμενα για έκδοση φυγόδικου με τα αναφερόμενα στο ένταλμα σύλληψης, αλλά κατά πόσο η συμπεριφορά του φυγόδικου, αν αυτή παρατηρηθεί στη χώρα μας, θα συνιστούσε αδίκημα (Hachem) (ανωτέρω).
Συνακόλουθα βρίσκω, όπως αποτελεί εύρημα και του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι ικανοποιείται η αρχή της αμφίπλευρης εγκληματικότητας, αφού η δραστηριότητα που αποδίδεται στους αιτητές θεωρείται και στην Κύπρο ποινικώς κολάσιμη πράξη, κάτω βεβαίως από το πρίσμα της εξέτασης των περιστατικών της υπόθεσης, όπως επιβάλλει η νομολογία (Gani ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 134). Το ίδιο ισχύει και για το αδίκημα της συνωμοσίας του άρθρου 371 του Ποινικού Κώδικα και του Νόμου 188(Ι)/2007, που σχετίζεται με νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες που προβλέπουν ποινές πέραν του ενός έτους.
Το δεύτερο σκέλος της επιχειρηματολογίας που αναπτύχθηκε από τους αιτητές, εδράζεται, όπως ανέφερα πιο πάνω στην εισήγηση ότι η μαρτυρία που παρουσιάστηκε δεν μπορούσε να γίνει αποδεχτή λόγω αντίθεσης με το ΄Αρθρο 17 του Συντάγματος. Προβλήθηκε και πρωτοδίκως το ίδιο επιχείρημα και θεωρώ ότι ορθώς απορρίφθηκε γιατί οι αιτητές απέτυχαν να αποσείσουν το βάρος απόδειξης που είχαν ότι η μαρτυρία λήφθηκε παράνομα.
Η δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε αιτήσεις Habeas Corpus είναι περιορισμένη όπως τονίστηκε στην υπόθεση Katcho (ανωτέρω), δεν μπορεί να αναθεωρήσει τα ευρήματα του Δικαστηρίου ή να επέμβει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας εφόσον κινήθηκε μέσα στα νόμιμα όρια της.
Οι αιτητές εισηγούνται ότι είχαν παγιδευτεί από πράκτορες των ΗΠΑ, οι οποίοι τους συνάντησαν στην Κύπρο με στόχο να εξασφαλίσουν μαρτυρία από αυτούς. Ο συνήγορος τους αναγνώρισε ότι θα μπορούσε να γίνει επίκληση της υπόθεσης Katcho (ανωτέρω) ώστε να απαντηθεί το πιο πάνω παράπονο των αιτητών αλλά εισηγήθηκε ότι τα γεγονότα της υπόθεσης διαφέρουν ουσιωδώς. Η εισήγηση αυτή δε με βρίσκει σύμφωνο. Το πιο κάτω απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση δίδει την απάντηση.
«Σύμφωνα με τη μαρτυρία η οποία τέθηκε ενώπιον μου η συνάντηση που διευθετήθηκε με τους Καθ΄ών η Αίτηση σε ξενοδοχείο στη Λευκωσία και αποσκοπούσε πράγματι στην αποκάλυψη της ταυτότητας αυτών των ατόμων αφού η όλη δράση τους και επαφές που είχαν με τους πελάτες τους από τη χώρα τους ήταν ήδη γνωστή στις αστυνομικές αρχές των Η.Π.Α. μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικές διευθύνσεις οι οποίες δεν αποκάλυπταν την αληθινή τους ταυτότητα. Οι Καθ΄ών η Αίτηση δεν ανακρίθηκαν από το μυστικό πράκτορα που τους συνάντησε στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο όπου από μόνοι τους και οικιοθελώς μετέβησαν εκεί για να διαπραγματευτούν τη περαιτέρω δραστηριοποίηση τους στην εξαγωγή απαγορευμένων και παράνομων φαρμακευτικών ουσιών στις Η.Π.Α (βλ. Αναφορικά με αίτηση του Mounir Katcho (2004) 1 (B) A.A.Δ. σελ. 793 στην οποία υιοθετείται η παρόμοια αγγλική αυθεντία Liangsiriprasert v. United States Government (1990) 2 All E.R. 866 P.C.). Το ότι μεθοδεύτηκε η συνάντηση αυτή εκ μέρους του κ. Grillo για να αποκαλυφθούν οι ταυτότητες των Καθ΄ών η Αίτηση δεν κρίνω ότι καθιστά καταχρηστική τη διαδικασία της έκδοσης τους. Η αιτούσα χώρα είχε ήδη στα χέρια της κατά τη συνάντηση η οποία έλαβε χώρα στις 17.03.2010 ικανή μαρτυρία η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει τους Καθ΄ών η Αίτηση ενώπιον της Δικαιοσύνης. Τίποτε από όσα αναφέρονται στο μαρτυρικό υλικό που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου δεν μαρτυρεί ότι αυτοί παγιδεύτηκαν κατά τρόπο που θα εξασφαλιζόταν μαρτυρία εναντίον τους για πρώτη φορά η οποία θα παρουσιαζόταν είτε στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας για να υποστηριχθεί το αίτημα για την έκδοση τους είτε ενώπιον του Δικαστηρίου των Η.Π.Α. όπου θα διεξαχθεί η δίκη τους».
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω ούτε αυτή η εισήγηση έχει έρεισμα, και βρίσκω ότι η κράτηση των αιτητών είναι νόμιμη.
Οι αιτήσεις απορρίπτονται.
Κ.Παμπαλλής,
Δ.