|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 1 ΑΑΔ 1716
7 Οκτωβρίου, 2011
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΑΣΠΑΣΙΑ ΠΕΤΣΑ,
Εφεσείουσα-Ενάγουσα,
v.
ΟΔΥΣΣΕΑ ΠΙΕΡΙΔΗ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 362/2008)
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση ανυπακοής σε απόφαση Δικαστηρίου ― Διάταξη 42Α ― Άρθρο 42 του Περί Δικαστηρίων Νόμου Ν.14/60 ― Αναγκαία η προσωπική επίδοση της απόφασης ― Η παράλειψη επίδοσης τεκμηρίου που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της εκδοθείσας απόφασης, οδηγούσε σε συμπέρασμα ελλιπούς επίδοσης, δεδομένης και της άρνησης του εφεσίβλητου περί προσωπικής επίδοσης ― Απόρριψη αίτησης παρακοής και αντίστοιχη εφετειακή κατάληξη.
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση ανυπακοής σε απόφαση Δικαστηρίου ― Οιονεί ποινική διαδικασία ― Εντάσσεται στο πεδίο της αστικής δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ωστόσο η στοιχειοθέτηση και απόδειξη της κατηγορίας συναρτώνται με τα θέσμια και τους κανόνες της ποινικής δίκης.
Η απόρριψη αίτησης παρακοής σε δικαστική απόφαση οδήγησε στην καταχώρηση έφεσης εναντίον της πρωτόδικης απόφασης.
Οι λόγοι της απόρριψης ήταν σύμφωνα με το πρωτόδικο Δικαστήριο, η ελλιπής επίδοση της απόφασης στον εφεσίβλητο αφού αν και υπήρχε ένορκη δήλωση επίδοσης της απόφασης σε αυτόν, στην ένορκη δήλωση επίδοσης της απόφασης επισυναπτόταν μόνο η απόφαση και όχι και το τεκμήριο 1 το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της, έτσι που δεν ικανοποιείτο η προϋπόθεση της προσωπικής επίδοσης.
Για σκοπούς πληρότητας της απόφασης, το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε και τις άλλες πτυχές της αίτησης, παρ' όλο ότι το εύρημα περί ελλιπούς επίδοσης έθετε τέρμα στην αίτηση.
Κατέληξε δε περαιτέρω, ότι αν και ικανοποιείτο η δεύτερη προϋπόθεση της σαφήνειας της υποχρέωσης, δεν ικανοποιείτο ούτε η τρίτη προϋπόθεση του ηθελημένου της ανυπακοής.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε έφεση με την οποία υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων ότι δεν αποτελούσε κρίσιμο γεγονός το ότι στην ένορκη δήλωση του επιδότη επισυνάφθηκε μόνο η απόφαση και όχι και το τεκμήριο 1, δοθέντος μάλιστα ότι ο φάκελος είχε απωλεσθεί και καταρτίσθηκε υποκατάστατος.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η διαδικασία τιμωρίας για ανυπακοή είναι οιονεί ποινική διαδικασία με ανάλογο το βάρος και το επίπεδο απόδειξης. Δεδομένου ότι απαραίτητη προϋπόθεση για στοιχειοθέτηση της αίτησης ήταν η προσωπική επίδοση της απόφασης, αναγκαίο ήταν όπως, μαζί με την απόφαση, επιδιδόταν και το τεκμήριο 1 στο οποίο η ίδια παρέπεμπε, καθιστώντας το έτσι αναπόσπαστο μέρος της.
2. Ήταν γεγονός ότι ο Εφεσίβλητος είχε αρνηθεί την επίδοση της απόφασης, άρνηση που απεδείχθη ανεδαφική. Δεν μπορούσε όμως, παρά ταύτα, να εξαχθεί συμπέρασμα επίδοσης και του τεκμηρίου 1 αφού η ένορκη δήλωση της επίδοσης όχι μόνο δεν αναφερόταν σε επίδοση του τεκμηρίου 1 αλλά, κυρίως, στην ίδια την απόφαση δεν επισυναπτόταν το τεκμήριο 1.
3. Σαφώς δεν μπορούσε να εκληφθεί από την ένορκη δήλωση της επίδοσης ότι επεδόθη μαζί με αυτή και το τεκμήριο 1.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Kαπετάνιου, E.Δ.), (Αγωγή Aρ. 5048/91), ημερομ. 23.10.2008.
Λ. Κληρίδης, για την Εφεσείουσα.
Σ. Μαργώνη (κα), για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Χατζηχαμπή.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Την 6.4.1995 εξεδόθη εκ συμφώνου απόφαση σε αγωγή της Εφεσείουσας εναντίον του Εφεσίβλητου με την οποία ο Εφεσίβλητος διατάσσετο να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες σε σχέση με την επέμβαση και την οχληρία που αφορούσε η αγωγή. Η απόφαση παρέπεμπε και σε απόφαση του Κτηματολογίου, αναφερόμενη ως επισυναπτόμενο τεκμήριο 1, στην οποία εφαίνετο η επέμβαση. Την 8.11.2007 η Εφεσείουσα κατεχώρησε αίτηση με την οποία ζητούσε την τιμωρία του Εφεσίβλητου για παράλειψη συμμόρφωσης του προς την εν λόγω απόφαση. Η αίτηση, στην οποία ο Εφεσίβλητος έφερε ένσταση, απερρίφθη μετά από ακρόαση. Η ευπαίδευτη πρωτόδικη δικαστής έκρινε ότι, αν και υπήρχε ένορκη δήλωση επίδοσης της απόφασης στον Εφεσίβλητο, αυτή ήταν ελλιπής αφού στην ένορκη δήλωση επίδοσης της απόφασης επισυνάπτετο μόνο η απόφαση και όχι και το τεκμήριο 1 το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της, ώστε να μην ικανοποιείτο η προϋπόθεση της προσωπικής επίδοσης. Παρ' όλον ότι τούτο έθετε τέρμα στην αίτηση, η ευπαίδευτη πρωτόδικη δικαστής θεώρησε καλό, για σκοπούς πληρότητας όπως ανέφερε, να εξετάσει και τις άλλες πτυχές της αίτησης. Κατέληξε δε ότι, αν και ικανοποιείτο η δεύτερη προϋπόθεση της σαφήνειας της υποχρέωσης, δεν ικανοποιείτο ούτε η τρίτη προϋπόθεση του ηθελημένου της ανυπακοής καθ' όσον ο Εφεσίβλητος είχε ισχυρισθεί αδυναμία του να συμμορφωθεί λόγω του ότι η σύζυγός του και όχι εκείνος ήταν ιδιοκτήτης και τούτο δεν αντικρούσθηκε ούτε υπήρχε άλλη μαρτυρία πέραν του ισχυρισμού για μη συμμόρφωσή του.
Η έφεση επιδιώκει να πλήξει και τις δύο πτυχές της απόφασης. Ως προς το ελλιπές της επίδοσης, η εφεσείουσα λέγει ότι, καθ' όσον ο Εφεσίβλητος είχε ισχυρισθεί στην ένορκη δήλωση του ότι η απόφαση δεν του είχε επιδοθεί προσωπικώς και ο ισχυρισμός του αυτός απερρίφθη από το Δικαστήριο αφού η ένορκη δήλωση του επιδότη ανέφερε ότι επέδωσε την απόφαση στον Εφεσίβλητο προσωπικώς, δεν υπήρχε περιθώριο για το Δικαστήριο να θεωρήσει ότι μαζί με την απόφαση δεν επεδόθη και το τεκμήριο 1 το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της απόφασης. Το γεγονός ότι στην ένορκη δήλωση του επιδότη επισυνάφθηκε μόνο η απόφαση και όχι και το τεκμήριο 1 δεν ήταν κρίσιμο, δοθέντος μάλιστα ότι ο φάκελος είχε απωλεσθεί και καταρτίσθηκε υποκατάστατος φάκελος. Δεν κατέστη δε τούτο επίδικο θέμα ώστε να μπορούσε να είχε διερευνηθεί περαιτέρω με αντεξέταση ή άλλως πως.
Ως προς το ηθελημένο της ανυπακοής, η έφεση φαίνεται να επεκτείνεται σε αυτό λόγω υπερβολικής προσοχής μάλλον αφού η Εφεσείουσα θεωρεί τα επ' αυτού λεχθέντα από το Δικαστήριο ως μη αναγκαία και έτσι obiter dicta. Η εισήγηση που γίνεται συνοπτικώς είναι ότι ο Εφεσίβλητος δεν μπορούσε να ισχυρίζεται αδυναμία συμμόρφωσης αφού η απόφαση είχε εκδοθεί εκ συμφώνου και ο Εφεσίβλητος ποτέ δεν είχε αμφισβητήσει την δυνάμει αυτής υποχρέωσή του.
Όπως καταλλήλως υπενθυμίζει ο Εφεσίβλητος, η διαδικασία τιμωρίας για ανυπακοή είναι οιωνεί ποινική με ανάλογο το βάρος και το επίπεδο απόδειξης. Δεδομένου ότι απαραίτητη προϋπόθεση για στοιχειοθέτηση της αίτησης ήταν η προσωπική επίδοση της απόφασης, αναγκαίο ήταν όπως, μαζί με την απόφαση, επιδίδετο και το τεκμήριο 1 στο οποίο η ίδια παρέπεμπε, καθιστώντας το έτσι αναπόσπαστο μέρος της. Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν ήταν κατά πόσο, από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, προέκυπτε επίδοση της απόφασης και του τεκμηρίου 1, έχοντας υπ' όψη ότι ο Εφεσίβλητος αρνείτο ότι του είχε γίνει προσωπική επίδοση. Την απάντηση παρείχε αυθεντικώς η ένορκη δήλωση της επίδοσης. Σε αυτή αναφέρεται ότι επεδόθη προσωπικώς στον Εφεσίβλητο το διάταγμα στην αγωγή, το δε διάταγμα επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση χωρίς όμως να επισυνάπτεται και το τεκμήριο 1. Είναι γεγονός ότι ο Εφεσίβλητος είχε αρνηθεί την καθόλου επίδοση της απόφασης, άρνηση που απεδείχθη ανεδαφική. Δεν μπορούσε όμως, παρά ταύτα, να εξαχθεί συμπέρασμα επίδοσης και του τεκμηρίου 1 αφού η ένορκη δήλωση της επίδοσης όχι μόνο δεν αναφέρετο σε επίδοση του τεκμηρίου 1 αλλά και, κυρίως, στην ίδια την απόφαση δεν επισυνάπτετο το τεκμήριο 1. Λαμβάνοντας υπ' όψη και την άρνηση του Εφεσίβλητου στην ένορκη δήλωση του ότι ουδέποτε του επεδόθη ή έλαβε γνώση της απόφασης του Κτηματολογίου που να έδειχνε την επέμβαση και την έκταση της, επί του οποίου δεν αντεξετάσθη, σαφώς δεν μπορούσε να εκληφθεί από την ένορκη δήλωση της επίδοσης ότι επεδόθη μαζί με αυτή και το τεκμήριο 1.
Ο άλλος λόγος έφεσης δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει, τοσούτο μάλλον αφού η ίδια η Εφεσείουσα δεν τον αναδεικνύει.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η Εφεσείουσα θα καταβάλει τα έξοδα του Εφεσίβλητου όπως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, πλέον Φ.Π.Α..
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.