ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

(Πολιτική Έφεση Αρ. 258/2011)

 

 

 14 Νοεμβρίου 2011

 

 

[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.,  ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, ΔΔ.]

 

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

- ΚΑΙ -

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 33/1964 ΩΣ ΕΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗ

- ΚΑΙ -

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΡ. ΕΥΑΓΟΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΗ ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΔΙ΄ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΙ΄ΕΚΔΟΣΙΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI

- ΚΑΙ -

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΥΠ΄ΑΡ. 4653/2011 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

- ΚΑΙ -

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡ. 01/07/2011

 

_________________

 

 

Χρ. Τριανταφυλλίδης, για τον Εφεσείοντα.

 

_________________

 

 

ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.:  Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί

                                   από το Δικαστή Χατζηχαμπή.

 

_________________

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ:  Το Οικογενειακό Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα επικοινωνίας του πατέρα με το ανήλικο τέκνο του αφού είχε επέλθει διάσταση μεταξύ των γονέων.  Σε μια από τις επισκέψεις του πατέρα δημιουργήθηκε επεισόδιο στο οποίο ενεπλέκετο και άλλο πρόσωπο ο οποίος συνόδευε τον πατέρα.  Κατόπιν τούτου, η μητέρα κατεχώρησε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο εναντίον του άλλου προσώπου και του πατέρα, στα πλαίσια της οποίας εξασφάλισε προσωρινό διάταγμα εναντίον του άλλου προσώπου με το οποίο του απαγορεύετο η είσοδος στην οικία της.

 

Ο πατέρας κατεχώρησε τότε αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας άδεια να καταχωρήσει αίτηση για έκδοση προνομιακού διατάγματος Certiorari σε σχέση με το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου, εισηγούμενος ότι υπάρχει έκδηλο νομικό σφάλμα αφού με το διάταγμα επεδιώχθη η ερμηνεία του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου, κατά πόσο δηλαδή ο πατέρας εδικαιούτο, όπως ο ίδιος θεωρεί, κατά τις επισκέψεις του να συνοδεύεται από άλλο πρόσωπο ή όχι.  Και ακόμα ότι το διάταγμα, ενώ επηρέαζε τα δικαιώματα του δυνάμει του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου, εξεδόθη χωρίς να δοθεί στον ίδιο η ευκαιρία να ακουσθεί.

 

Ο αδελφός μας Δικαστής ο οποίος επελήφθη της αίτησης την απέρριψε.  Το διάταγμα, είπε, αφορούσε άλλο πρόσωπο εναντίον του οποίου, ως βασικού εναγόμενου, και εστρέφετο η αγωγή για παράνομη επέμβαση, έστω και αν εναγόμενος ήταν και ο πατέρας, ώστε ο ίδιος να μην είχε locus standi στην αίτηση αφού το διάταγμα αφορούσε όχι τον ίδιο αλλά το άλλο πρόσωπο.  Ούτε, παρατήρησε, ετίθετο με το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου θέμα ερμηνείας του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου αφού το Επαρχιακό Δικαστήριο ενήργησε στα πλαίσια της ενώπιόν του υπόθεσης για παράνομη επέμβαση και όχι με αναφορά στο διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου, το οποίο εν πάση περιπτώσει προσδιόριζε το ποίοι εδικαιούντο να είναι παρόντες κατά την επικοινωνία του πατέρα με το ανήλικο και σαφώς  το εν λόγω άλλο πρόσωπο δεν εκαλύπτετο από το διάταγμα.  Ο αδελφός μας Δικαστής παρέπεμψε και στο ότι υπάρχουν και άλλα ένδικα μέσα ώστε και για το λόγο αυτό να μην ήταν δυνατή η παροχή άδειας, αλλά και εφ΄όσον δεν συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις.

 

Ενώπιόν μας, ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Εφεσείοντα προώθησε τη θέση ότι λανθασμένα ο αδελφός μας Δικαστής απεφάσισε το θέμα με αναφορά στο άλλο πρόσωπο προς το οποίο και εστρέφετο το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου, παραβλέποντας ότι το εν λόγω άλλο πρόσωπο ουσιαστικά ενεργούσε μέσω του Εφεσείοντα στα πλαίσια εκτέλεσης του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου.  Και ότι εν πάση περιπτώσει ο Αιτητής, κατά την έκδοση του διατάγματος κατά του άλλου προσώπου, εστερήθη της δυνατότητας να ακουσθεί εφ΄όσον επηρεάζετο από το διάταγμα ως προς το αν εδικαιούτο να συνοδεύεται από το εν λόγω άλλο πρόσωπο.  Το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου, υποστήριξε, ουσιαστικά ερμήνευσε το διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου, υπερβαίνοντας έτσι τη δικαιοδοσία του αφού μόνο το Οικογενειακό Δικαστήριο μπορούσε να ερμηνεύσει το διάταγμα του και να αποφασίσει αν ορθώς εφαρμόσθηκε.  Ούτε, εισηγήθηκε, υπάρχουν άλλα ένδικα μέσα αφού το μόνο θέμα είναι αν είχε δικαίωμα το Επαρχιακό Δικαστήριο να ερμηνεύσει το διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου.

 

Θα μας ήταν δύσκολο να συμφωνήσουμε περισσότερο με τον αδελφό μας Δικαστή ο οποίος ορθώς, όπως φρονούμε, απέρριψε τη Αίτηση για άδεια.  Το διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου εξεδόθη προς όφελος, ως διαδίκου, του ιδίου του Αιτητή και μόνο.  Το εν λόγω άλλο πρόσωπο ουδεμία αυτόνομη σχέση θα μπορούσε να είχε με το διάταγμα.  Το διάταγμα μάλιστα, όπως παρατήρησε ο αδελφός μας Δικαστής, ρητώς προνοούσε ως προς το ποίοι εδικαιούντο να είναι παρόντες κατά τις επικοινωνίες του Αιτητή, που ήσαν η μητέρα και «οποιαδήποτε κοινή γνωστή» των γονέων, που ρητώς δεν περιλάμβανε το εν λόγω άλλο πρόσωπο.  Να σημειώσουμε μάλιστα ότι το διάταγμα δεν προνοούσε ως προς το χώρο της επικοινωνίας.  Σαφώς λοιπόν, το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου επεδίωξε, στα πλαίσια της αγωγής για παράνομη επέμβαση από το εν λόγω τρίτο πρόσωπο, να προστατεύσει τα συμφέροντα της μητέρας ως προς την οικία της σε σχέση με τη δυνατότητα του εν λόγω τρίτου προσώπου να εισέρχεται σε αυτή.  Τούτο ουδόλως αφορούσε ερμηνεία του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου ή επηρέαζε το δυνάμει του δικαίωμα επικοινωνίας του Εφεσείοντα.  Το γεγονός ότι η αγωγή εστρέφετο και εναντίον του δεν διαφοροποιούσε τα πράγματα, τοσούτο μάλλον αφού το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου δεν απευθύνετο στον ίδιο.  Εξ άλλου, ο Εφεσείων, αν θεωρούσε ότι το εν λόγω άλλο πρόσωπο είχε δικαίωμα παρουσίας στην οικία της μητέρας δυνάμει του διατάγματος του Οικογενειακού Δικαστηρίου, θα μπορούσε, όπως και το εν λόγω άλλο πρόσωπο, να εγείρει ανάλογη υπεράσπιση στην αγωγή για επέμβαση ή να καταστήσει τη μητέρα υπόλογη για ανυπακοή στο διάταγμα.  Locus standi όμως ως προς το διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου στη διαδικασία για άδεια ασφαλώς δεν είχε ο Εφεσείων.  Η νομολογία στην οποία παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Εφεσείοντα δεν βοηθά, αφού εκεί επρόκειτο για θέματα αποκλειστικώς εμπίπτοντα στη δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου (Δαδακαρίδης ν. Δαδακαρίδου (1990) 1 ΑΑΔ 566, Περικλέους ν. Εγγλέζου κ.α., Πολ. Έφ. 5/2010, 9.6.2011).

 

Ως προς την εισήγηση για παράβαση του δικαιώματος του Εφεσείοντα να ακουσθεί, εφ΄όσον, ως εκ των ως άνω, δεν επρόκειτο για διάταγμα το οποίο να αφορούσε ή να επηρέαζε τον Εφεσείοντα, δεν μπορεί να τίθεται θέμα με αναφορά στη νομολογία που παραθέτει ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Εφεσείοντα.

 

Η έφεση απορρίπτεται.

 

 

                                                  Π. Αρτέμης, Π.

 

                                                 

 

                                                  Δ. Χατζηχαμπής, Δ.

 

 

                                                 

                                                  Ε. Παπαδοπούλου, Δ.

 

                                                 

 

                                                  Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.

 

 

 

                                                  Α. Πασχαλίδης, Δ.

 

 

 

                                                 

 

 

 

 

/ΚΧ»Π

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο