|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 1504
24 Σεπτεμβρίου, 2010
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΤΑΡΕΚ ΜΑΓΙΑΣΙ,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΕΜΙΡΤΣΙΑΔΗ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 372/2006)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Επιμερισμός ευθύνης ― Σύγκρουση μεταξύ δύο μοτοσυκλέτων, οι οποίες οδηγούνταν από αντίθετη κατεύθυνση, κατά το προσπέρασμα και από τις δύο μοτοσυκλέτες σειράς οχημάτων, υπό συνθήκες πυκνής τροχαίας κίνησης και προφανώς όταν ο εναγόμενος, κατά την ώρα της σύγκρουσης, στην προσπάθειά του να προσπεράσει άλλα οχήματα, εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να επισυμβεί το ατύχημα ― Επιμερισμός ευθύνης σε ποσοστό 40% στον ενάγοντα και σε ποσοστό 60% στον εναγόμενο ― Κατ' έφεση η ευθύνη επιμερίστηκε σε ποσοστό 10% στον ενάγοντα και 90% στον εναγόμενο.
Αποζημιώσεις ― Γενικές αποζημιώσεις ― Σωματικές βλάβες ― Πρόκληση σοβαρού τραυματισμού στο δεξί χέρι του ενάγοντος και συγκεκριμένα, κάταγμα 4ου μετακαρπίου, κάταγμα βάσης 1ου ΜΚΦ. μικρού δακτύλου και θλαστικό τραύμα μεταξύ 4ου, 5ου δακτύλου δεξιάς χειρός ― Τα κατάγματα ακινητοποιήθηκαν αρχικά με πηχεοκαρπικό νάρθηκα και έγινε συρραφή του τραύματος υπό τοπική αναισθησία ― Υποβολή σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις όπου στη μία έγινε τενοντόλιση των εκτεινόντων όλων των δακτύλων, και θυλακοτομές και στην άλλη τενοντόλιση των καμπτηρών και ακολούθησε πρόγραμμα φυσιοθεραπείας ― Μόνιμα κατάλοιπα: Δυσκαμψία στη Φ/Φ δείκτου, μέσου, παράμεσου και μικρού δακτύλου ― Επιδικασθείσες γενικές αποζημιώσεις £20.000 επί πλήρους ευθύνης ― Αυξήθηκαν κατ' έφεση σε €45.000 επί πλήρους ευθύνης.
Αποζημιώσεις ― Γενικές αποζημιώσεις ― Μείωση αξίας ενάγοντος στην αγορά εργασίας ― Η μη επιδίκαση πρωτοδίκως οποιουδήποτε ποσού, αντικαταστάθηκε κατ' έφεση με επιδίκαση ποσού €20.000.
Αποζημιώσεις ― Ειδικές αποζημιώσεις ― Επιδίκαση κατ' έφεση του ποσού των αεροπορικών εισιτηρίων μετάβασης του ενάγοντος στο εξωτερικό, όπου θα ετύγχανε της φροντίδας των συγγενών του για τις σωματικές βλάβες που είχε υποστεί σε τροχαίο ατύχημα.
Στις 17.3.2003 ο εφεσείων - ενάγων (ο εφεσείων) τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα στη Λεωφόρο Αποστόλου Παύλου στην Πάφο, όταν, ενώ οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα του, αυτή συγκρούστηκε με την εξ αντιθέτου επερχόμενη μοτοσυκλέτα που οδηγούσε ο εφεσίβλητος - εναγόμενος (ο εφεσίβλητος). Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν ο τραυματισμός του εφεσείοντος στο δεξιό του χέρι, στο οποίο είχε υποστεί κάταγμα 4ου μετακαρπίου, κάταγμα βάσης 1ου ΜΚΦ. μικρού δακτύλου και θλαστικό τραύμα μεταξύ 4ου, 5ου δακτύλου δεξιάς χειρός. Τα κατάγματα ακινητοποιήθηκαν αρχικά με πηχεοκαρπικό νάρθηκα και έγινε συρραφή του τραύματος υπό τοπική αναισθησία.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο προέβη σε καταμερισμό της ευθύνης σε ποσοστό 40% για τον εφεσείοντα και σε ποσοστό 60% για τον εφεσίβλητο. Το Δικαστήριο θεώρησε τον εφεσείοντα υπεύθυνο συντρέχουσας αμέλειας, επειδή απέτυχε να δει τον εξ αντιθέτου κατευθύνσεως ερχόμενο εφεσίβλητο, τη στιγμή που η ορατότητα δεν εμποδίζετο.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση σε σχέση με τον καταμερισμό της ευθύνης, όπως επίσης και το επιδικασθέν ποσό των γενικών αποζημιώσεων επί πλήρους ευθύνης, το οποίο είχε καθοριστεί, στο ποσό των £20.000.
Ο εφεσίβλητος καταχώρησε αντέφεση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Είναι προφανές ότι η σύγκρουση έγινε στην πλευρά του εφεσείοντος, αφού κατά τη στιγμή της σύγκρουσης ο εφεσίβλητος επέδειξε αμέλεια προσπερνώντας άλλα οχήματα, αλλά και εισερχόμενος στην αντίθετη πλευρά, με αποτέλεσμα να προκληθεί η σύγκρουση. Όμως, σε κάποιο βαθμό, πολύ μικρότερο, είναι υπεύθυνος και ο εφεσείων, αφού, κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες, δηλαδή την πυκνή τροχαία κίνηση, θα έπρεπε και αυτός να ήταν πολύ πιο προσεκτικός όταν προσπερνούσε και να προβλέψει τυχόν αμέλεια άλλων εξ αντιθέτου κατευθύνσεως επερχομένων οδηγών. Ενόψει των πιο πάνω, η ευθύνη του εφεσείοντος καθορίζεται σε 10% και του εφεσίβλητου σε 90%.
2. Το ποσό των £20.000 το οποίο επιδικάσθηκε πρωτοδίκως ως γενικές αποζημιώσεις, κάτω από τις συνθήκες, την ταλαιπωρία και τον πόνο που υπέστη ο εφεσείων είναι ανεπαρκές για να τον αποζημιώσει πλήρως. Λογικότερο θα ήταν ένα ποσό της τάξεως των €45.000.
3. Η μη επιδίκαση κάποιου ποσού για την μείωση της αξίας του εφεσείοντος στην αγορά εργασίας, είναι εσφαλμένη. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα που παραμένει με τα δάκτυλά του και τη δυσκολία του να χειρίζεται γραφίδα, εν όψει του γεγονότος ότι είναι αρχιτέκτονας-σχεδιαστής, θα δικαιολογούσε την επιδίκαση κάποιου ποσού ως μέρος των γενικών αποζημιώσεων, που να αποζημιώνει τον εφεσείοντα-ενάγοντα για την απώλειά του αυτή. Ενόψει όλων των ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχείων το ποσό αυτό καθορίζεται σε €20.000.
4. Δεν δικαιολογείτο η στέρηση επιδίκασης υπέρ του εφεσείοντος των εξόδων του εισητηρίου του για μετάβασή του στο εξωτερικό ώστε να βρίσκεται κοντά σε συγγενείς του για την παροχή φροντίδας από αυτούς προς τον ίδιο.
5. Εγκρίνονται οι ειδικές αποζημιώσεις που καθορίστηκαν από το πρωτόδικο Δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων για φυσιοθεραπεία, όμως με την προσθήκη του ποσού των Λ.Κ.351 για αεροπορικά εισιτήρια Λάρνακα-Βυρητός-Λάρνακα, το ποσό των ειδικών αποζημιώσεων που επιδικάζεται ανέρχεται σε Λ.Κ.6.974,87, ήτοι €10.950.
Η έφεση επιτράπηκε. Η ευθύνη καθορίσθηκε σε 90% για τον εφεσίβλητο και 10% για τον εφεσείοντα. Το ποσό των γενικών αποζημιώσεων αντικαθίσταται με ποσό €65.000 και το ποσό αποζημιώσεων για ειδικές ζημιές αντικαθίσταται με ποσό €10.950. Ενόψει του καθορισμού της ευθύνης του εφεσείοντος σε 10% τα πιο πάνω ποσά μειώνονται αναλόγως, δηλαδή €58.500 και €9.855 αντιστοίχως.
Η πρωτόδικη απόφαση επικυρώθηκε ως προς τον τόκο 8% που επιδικάστηκε επί του ποσού των γενικών αποζημιώσεων, όπως αυτές έχουν τροποποιηθεί, από 17.3.2003 και 8% από 17.3.2003 μέχρι 9.12.2003 επί του ½ των ειδικών αποζημιώσεων και 8% επί ολοκλήρου του ποσού των ειδικών αποζημιώσεων από 9.12.2003 μέχρι εξοφλήσεως.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα υπέρ του εφεσείοντος - ενάγοντος €2.000, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Η αντέφεση απορρίφθηκε. Δεν εκδόθηκε διαταγή εξόδων για την αντέφεση.
Έφεση και Aντέφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα και αντέφεση από τον εφεσίβλητο εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Σωκράτους, A.E.Δ.), (Aγωγή Aρ. 3782/03), ημερομ. 20.10.2006.
Α. Δράκος, για τον Εφεσείοντα-Ενάγοντα.
Μ. Εύζωνα, για τον Eφεσίβλητο-Εναγόμενο.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Π..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Στις 17.3.2003 στην Πάφο, στη Λεωφόρο Αποστόλου Παύλου, ο ενάγων, ο οποίος οδηγούσε την μοτοσυκλέτα του με αρ. εγγραφής ΗΚΝ 722, τραυματίστηκε όταν αυτή συγκρούστηκε με μοτοσυκλέτα με αρ. εγγραφής ΗΥΒ 721, που οδηγούσε ο εφεσίβλητος-εναγόμενος από αντίθετη κατεύθυνση.
Κατά την ώρα της σύγκρουσης υπήρχε πυκνή τροχαία κίνηση στο δρόμο και οι δύο μοτοσυκλετιστές προσπερνούσαν σειρά οχημάτων. Σύμφωνα με τα ευρήματα του Δικαστηρίου, τα οποία δεν έχουν αμφισβητηθεί στην έφεση, η σύγκρουση έγινε στην πλευρά του εφεσείοντα-ενάγοντα και περίπου 40 εκ. μέσα από την κεντρική διαχωριστική γραμμή. Προφανώς, ο εφεσίβλητος-εναγόμενος, κατά την ώρα της σύγκρουσης, στην προσπάθεια του να προσπεράσει άλλα οχήματα, εισήλθε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να επισυμβεί το ατύχημα.
Με την έφεσή του, μεταξύ άλλων, ο εφεσείων-ενάγων αμφισβητεί τον καταμερισμό ευθύνης που καθόρισε το Δικαστήριο και ο οποίος ήταν 40% για τον ενάγοντα και 60% για τον εναγόμενο, που θεώρησε τον εφεσείοντα υπεύθυνο συντρέχουσας αμέλειας, επειδή απέτυχε να δει τον εξ αντιθέτου κατευθύνσεως ερχόμενο εφεσίβλητο, τη στιγμή που η ορατότητα δεν εμποδίζετο.
Κατά την πρωτόδικη διαδικασία έγιναν αρκετές παραπομπές σε διάφορες προηγούμενες αποφάσεις και το ίδιο το Δικαστήριο παρέπεμψε σε σωρεία αυθεντιών επί παρόμοιων θεμάτων. Πρέπει όμως να επισημάνουμε πως κάθε περίπτωση ατυχήματος εξαρτάται βασικά από τα δικά της περιστατικά και συνθήκες.
Έχουμε εξετάσει με προσοχή το θέμα καθώς και τη θέση που προβλήθηκε εκ μέρους του εφεσίβλητου-εναγόμενου, ότι δηλαδή η σύγκρουση, αφού έγινε περίπου στο κέντρο του δρόμου, θα έπρεπε τουλάχιστο να θεωρηθούν και οι δύο συνυπεύθυνοι για το ίδιο ποσοστό ευθύνης. Κρίνουμε πως αυτή δεν είναι περίπτωση όπου πράγματι η σύγκρουση έγινε στο κέντρο του δρόμου, αλλά είναι προφανές ότι η σύγκρουση έγινε στην πλευρά του εφεσείοντα-ενάγοντα, αφού κατά τη στιγμή της σύγκρουσης ο εφεσίβλητος-εναγόμενος επέδειξε αμέλεια προσπερνώντας άλλα οχήματα, αλλά και εισερχόμενος στην αντίθετη πλευρά, με αποτέλεσμα να προκληθεί η σύγκρουση. Θεωρούμε, όμως, σε κάποιο βαθμό, πολύ μικρότερο, υπεύθυνο και τον εφεσείοντα-ενάγοντα, αφού, κάτω από τις συνθήκες, δηλαδή την πυκνή τροχαία κίνηση, θα έπρεπε και αυτός να ήταν πολύ πιο προσεκτικός όταν προσπερνούσε και να προβλέψει τυχόν αμέλεια άλλων οδηγών που έρχονταν από αντίθετη κατεύθυνση.
Ανατρέπουμε το εύρημα καταμερισμού ευθύνης από 40% με 60% και καθορίζουμε το ποσοστό σε 10% για τον εφεσείοντα-ενάγοντα και 90% για τον εφεσίβλητο-εναγόμενο.
Το δεύτερο θέμα, που ήταν επίδικο πρωτόδικα και είναι τώρα ενώπιόν μας κατ' έφεση, είναι το ύψος των αποζημιώσεων.
Κατά την εισήγηση του ευπαίδευτου συνήγορου του εφεσείοντα, τα ποσό το οποίο έχει δοθεί ως γενικές αποζημιώσεις, δηλαδή £20.000, με βάση πλήρη ευθύνη, ήταν ανεπαρκές για να αποζημιώσει τον εφεσείοντα-ενάγοντα για τις σοβαρές βλάβες που υπέστη στο δεξί του χέρι και την κατά την εισήγησή του μόνιμη ανικανότητα, που, τουλάχιστο, μειώνει την αξία του στην αγορά σε μεγάλο βαθμό.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο εφεσείων-ενάγων είχε φοβερούς πόνους μετά το ατύχημα και υποβλήθηκε σε τέσσερεις χειρουργικές επεμβάσεις στο χέρι, στο οποίο σε κάποιο στάδιο τοποθετήθηκαν και βίδες, αναγκάστηκε δε για μακρό χρονικό διάστημα να υποβάλλεται σε φυσιοθεραπεία, η οποία ήταν σε πλείστες περιπτώσεις και οδυνηρή.
Η κατάσταση της υγείας του εφεσείοντα-ενάγοντα ως αποτέλεσμα του ατυχήματος, περιγράφεται στις σελ. 10 και 11 της πρωτόδικης απόφασης, σχετικό απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε:
«Η κλινική εικόνα του ενάγοντα, εδόθη μέσα από τη μαρτυρία του ιατρού Άσαν Μαξουτλού (Μ.Ε.12) αλλά περιγράφεται ανάγλυφη μέσα από το πιστοποιητικό του ιατρού Αλκιβιάδη (Τεκμήριο 20) το οποίο κατατέθηκε εκ συμφώνου από τους συνηγόρους, γι' αυτό και το περιεχόμενο του αποτελεί αδιαμφισβήτητη μαρτυρία, δεσμευτική για τους διαδίκους (βλ. Teklima, ανωτέρω).
Σύμφωνα με την ανωτέρω μαρτυρία, ο ενάγων υπέστη τραυματισμό δεξιού χεριού και συγκεκριμένα, κάταγμα 4ου μετακαρπίου, κάταγμα βάσης 1ου ΜΚΦ. μικρού δακτύλου και θλαστικό τραύμα μεταξύ 4ου, 5ου δακτύλου δεξιάς χειρός. Τα κατάγματα ακινητοποιήθηκαν αρχικά με πηχεοκαρπικό νάρθηκα και έγινε συρραφή του τραύματος υπό τοπική αναισθησία.
Σύμφωνα δε με το αποδεκτό περιεχόμενο του Τεκμηρίου 20:
«... μετά από έλεγχο διαπιστούται δυσκαμψία μετατραυματική ΜΚΦ δείκτου, μέσου δακτύλου και παράμεσου. Δυσκαμψία στη ΡΙΡ και δυσκαμψία στην DIP, μεταχειρουργική επιπλοκή λόγω της ακινητοποίησης τεσσάρων εβδομάδων σε ΓΝ/ΠΚ.
Ο ασθενής χρήζει χειρουργικής αντιμετώπισης τενοντόλιση FP + F δείκτου, μέσου, παράμεσου.
Έτσι στις 21.04.2004 αποφασίσθει για χειρουργική επέμβαση όπου έγινε τενοντόλιση των εκτεινόντων όλων των δακτύλων, και θυλακοτομές.
Μετά ακολούθησε πρόγραμμα φ/θεραπείας.
Στις 26.7.2004 αποφασίσθει και άλλη χειρουργική επέμβαση για τενοντόλιση των καμπτηρών, και μετά ακολούθησε πρόγραμμα φ/θεραπείας.
Σήμερα 09/11/2004 παρουσιάζει δυσκαμψία στη Φ/Φ δείκτου, μέσου, παράμεσου και μικρού δακτύλου και αυτό θα παραμείνει μονίμως.»
Κατά την ακροαματική διαδικασία, κατετέθησαν ιατρικά πιστοποιητικά μεταφρασμένα από το Μ.Ε.10 (Τεκμήρια 14, 15, 16 και 17) τα οποία συνέταξε, όπως ανάφερε ο ενάγων, ο ιατρός που τον εγχείρησε στη Βηρυτό. Τα Τεκμήρια αυτά, δεν έγιναν αποδεκτά για την αλήθεια του περιεχομένου τους, αφού ο συντάξας αυτά δεν κλήθηκε και δεν παρουσιάσθηκε να καταθέσει.
Όμως: Το γεγονός της υποβολής του ενάγοντα σε χειρουργική επέμβαση κατά την οποία προστέθηκαν βίδες, πέραν του ότι περιγράφηκε από τον ίδιο, επιβεβαιώνεται από τον Μ.Υ.2, ιατρό Ηλία Γεωργίου και το πιστοποιητικό του ιδίου (Τεκμήριο 21).
Ο εν λόγω μάρτυρας, που εκλήθη από την Υπεράσπιση, δεν αμφισβήτησε αλλά επανέλαβε στο «ιστορικό» που συνέταξε και στα συμπεράσματά του, ότι «σε επόμενο στάδιο και συγκεκριμένα στις 15.4.03 υπεβλήθη σε χειρουργική ανάταξη και σταθεροποίηση τόσο του κατάγματος του μετακαρπίου όσο και της τελικής φάλαγγας του μικρού δακτύλου. Η σταθεροποίηση επιτεύχθηκε μέσω τοποθέτησης μεταλλικών προσθετικών».
Δέχθηκε δε ο ίδιος ο ιατρός κ. Γεωργίου (Μ.Υ.2), ότι δόθηκε σωστή θεραπεία, δεν αμφισβήτησε τη μορφή τραυμάτων και δέχθηκε επίσης ότι η θεραπεία και στα τέσσερα στάδια ήταν ορθή. Τη κατονόμασε δε, απαριθμώντας κατά σειρά, Νοσοκομείο Πάφου, Βηρυτό, δύο τενοντολίσεις.
Προέβη δε στα πιο κάτω ευρήματα:
1. Μέτριου βαθμού δυσκαμψία των αρθρώσεων του δεξιού μέσου δείκτη και μέσου δακτύλου.
2. Μικρού βαθμού δυσκαμψία του δεξιού παραμέσου δακτύλου και σε μικρότερο βαθμό του μικρού δακτύλου.
3. Χειρουργικές ουλές.
4. Η κατάσταση του ασθενή δεν θα παρουσιάσει οποιαδήποτε διαφοροποίηση.
Τα ευρήματα αυτά συμπληρώνουν ουσιαστικά την εικόνα που δίδει το Τεκμήριο 20, αφού σ' αυτό δεν αναφέρεται ο βαθμός δυσκαμψίας και δεν εδόθη προφορική μαρτυρία.»
Δεχόμαστε την εισήγηση του εφεσείοντα πως κάτω από τις συνθήκες και την ταλαιπωρία και τον πόνο που υπέστη, το ποσό των £20.000 ήταν ανεπαρκές για να τον αποζημιώσει πλήρως και θεωρούμε ότι λογικότερο θα ήταν ένα πόσο €45.000.
Επιπρόσθετα, όμως, διαφωνούμε με το πρωτόδικο Δικαστήριο και για τη μη επιδίκαση κάποιου ποσού για τη μείωση της αξίας του εφεσείοντα-ενάγοντα στην αγορά. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα που παραμένει με τα δάκτυλά του και τη δυσκολία του να χειρίζεται γραφίδα, εν όψει του γεγονότος ότι είναι αρχιτέκτονας-σχεδιαστής, θα δικαιολογούσε την επιδίκαση κάποιου ποσού ως μέρος των γενικών αποζημιώσεων, που να αποζημιώνει τον εφεσείοντα-ενάγοντα για την απώλειά του αυτή. Καθορίζουμε το ποσό αυτό, έχοντας υπόψη όλα τα ενώπιόν μας στοιχεία, σε €20.000.
Όσον αφορά τις ειδικές αποζημιώσεις, κρίνουμε πως, αφού το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ότι ο λόγος που μετέβη στο εξωτερικό ο εφεσείων-ενάγων ήταν για να βρίσκεται κοντά στους συγγενείς του για να τον φροντίζουν όταν δεν μπορούσε να κάνει αυτό μόνος του ενώ βρισκόταν στην Κύπρο, η απόφαση του Δικαστηρίου να του στερήσει τα έξοδα του εισιτηρίου του να μεταβεί εκεί, δεν εδικαιολογείτο υπό τις περιστάσεις.
Κατά συνέπεια, και απορρίπτοντας αντίθετες θέσεις όσον αφορά τις ειδικές ζημιές που προβλήθηκαν στην αντέφεση από τον εφεσίβλητο-εναγόμενο, εγκρίνουμε τις ειδικές αποζημιώσεις που καθορίστηκαν από το πρωτόδικο Δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων για φυσιοθεραπεία, όμως με την προσθήκη του ποσού των Λ.Κ.351 για αεροπορικά εισιτήρια Λάρνακα-Βυρητός-Λάρνακα, το οποίο μας δίδει σύνολο Λ.Κ.6.974,87, ήτοι €10.950.
Κατά συνέπεια, η έφεση επιτυγχάνει και η ευθύνη καθορίζεται σε 90% για τον εφεσίβλητο και 10% για τον εφεσείοντα. Το ποσό των γενικών αποζημιώσεων παραμερίζεται και αντικαθίσταται με ποσό €65.000 και το ποσό αποζημιώσεων για ειδικές ζημιές αντικαθίσταται με ποσό €10.950. Έχοντας υπόψη τον καθορισμό της ευθύνης του εφεσείοντα-ενάγοντα σε 10%, τα πιο πάνω ποσά μειώνονται αναλόγως, δηλαδή €58.500 και €9.855 αντιστοίχως.
Όσον αφορά τον τόκο, δεν είμαστε διατεθειμένοι να επέμβουμε στον τρόπο καθορισμού του, που έγινε από την πρωτόδικο Δικαστή. Επικυρώνουμε τόκο προς 8% επί του ποσού των γενικών αποζημιώσεων, όπως αυτές έχουν τροποποιηθεί, από 17.3.2003 και 8% από 17.3.2003 μέχρι 9.12.2003 επί του ½ των ειδικών αποζημιώσεων και 8% επί ολοκλήρου του ποσού των ειδικών αποζημιώσεων από 9.12.2003 μέχρι εξοφλήσεως.
Η αντέφεση απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ του εφεσείοντα-ενάγοντα €2.000, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Για την αντέφεση δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα υπέρ του εφεσείοντος - ενάγοντος €2.000, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει. Η αντέφεση απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διαταγή εξόδων για την αντέφεση.