|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 1 ΑΑΔ 1512
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ.12226
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
1. ΠΕΤΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
2. ΑΝΔΡΟΥΛΛΑΣ Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
3. ΕΛΕΝΑΣ Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
4. ΦΡΟΣΩΣ ΛΕΩΝΙΔΟΥ,
5. ΜΙΧΑΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
Εφεσειόντων-Εναγόντων,
και
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ,
Εφεσίβλητων-Εναγομένων.
Ως ετροποποιήθη δυνάμει Διατάγματος του Ανωτάτου Δικαστηρίου ημερ. 12.12.07 και δυνάμει έγκρισης αίτησης παράτασης χρόνου ημερ. 21.1.08
1. ΛΕΩΝΙΔΑ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΒΙΏΣΑΝΤΑ ΠΕΤΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
2. ΑΝΔΡΟΥΛΛΑΣ Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
3. ΕΛΕΝΑΣ Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
4. ΦΡΟΣΩΣ ΛΕΩΝΙΔΟΥ,
5. ΛΕΩΝΙΔΑ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΒΙΏΣΑΝΤΑ ΜΙΧΑΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,
Εναγόντων-Εφεσειόντων,
και
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ,
Εναγομένων-Εφεσίβλητων.
- - - - - - -
Μ. Χάσικος, για εφεσείοντες-ενάγοντες
Α. Μαππουρίδης, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για εφεσίβλητους-εναγομένους
Π. Αρτέμη, Π.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Ο ισχυρισμός των εναγόντων ήταν ότι γύρω στο 1994, οι εναγόμενοι κατασκεύασαν αγωγό και διοχέτευσαν μέσω του αγωγού τα νερά της βροχής στο νοτιοδυτικό άκρο των τεμαχίων τους 428 και 429 στο Γέρι, με αποτέλεσμα τα τεμάχια να πλημμυρίζουν και να μην μπορούν να τα εκμεταλλευτούν λόγω της σημαντικής μείωσης της αξίας τους.
Με την αγωγή τους διεκδικούσαν αποζημιώσεις για παράνομη επέμβαση, διάταγμα άρσης της επέμβασης και επαναφορά της περιουσίας τους στην αρχική της κατάσταση. Επίσης, ζητούσαν διάταγμα που να απαγορεύει την πρόκληση οχληρίας, καθώς και αποζημιώσεις για μείωση της αξίας των οικοπέδων τους για ποσό πέραν των €50.000.
Στα τεμάχια των εναγόντων πριν από την κατασκευή του οχετού είχαν αρχίσει εργασίες διαχωρισμού σε οικόπεδα.
Οι εναγόμενοι στην υπεράσπισή τους αρνήθηκαν τους ισχυρισμούς των εναγόντων και η εκδοχή τους ήταν ότι κατασκεύασαν τον οχετό στο δυτικό άκρο μπροστά από τα τεμάχια για να διοχετεύονται τα νερά από νοτιοδυτικά προς βορειοδυτικά. Ο οχετός βρισκόταν σε σημείο του συνόρου του τεμαχίου με το δρόμο και η έξοδος του τοποθετήθηκε στο όριο των τεμαχίων. Ήταν επίσης η θέση των εναγομένων ότι τα νερά της βροχής και πριν από την τοποθέτηση του οχετού, φυσιολογικά διέρχονταν μέσω των τεμαχίων αυτών και ότι η τοποθέτηση του οχετού δεν διαφοροποιούσε με κανένα τρόπο την κατάσταση, πέραν της συγκέντρωσης των νερών σε συγκεκριμένο σημείο. Αρνούνταν έτσι την πρόκληση οποιασδήποτε ζημιάς και ισχυρίζονταν ότι αν οι ενάγοντες υπέστησαν ζημιές, αυτές προκλήθηκαν από δική τους αμέλεια, επειδή παρέλειψαν να προβούν σε υδρολογική μελέτη κατά το διαχωρισμό των τεμαχίων τους σε οικόπεδα, για συλλογή των νερών από το μέτωπο ροής κατά μήκος της Λεωφόρου Μακαρίου ΙΙΙ και να λάβουν οποιαδήποτε μέτρα για την αποτροπή, ή μείωση της ζημιάς.
Εκ μέρους των εναγόντων κατέθεσαν συνολικά επτά μάρτυρες, μεταξύ των οποίων και ορισμένοι εναγόμενοι και για τους εναγόμενους ο Ανδρέας Κακούρης, Πολιτικός Μηχανικός στο Τμήμα Οδοποιϊας και η Ελένη Καουρμά, Κτηματολόγος/ Εκτιμήτρια.
Η πρωτόδικη Δικαστής, αφού παράθεσε λεπτομερώς και σχολίασε και ανέλυσε τη μαρτυρία, κατέληξε στα πιο κάτω ευρήματα:
«Με βάση τη μαρτυρία που έχω δεχθεί, και τα παραδεκτά γεγονότα τα οποία αποτελούν και ευρήματα του Δικαστηρίου καταλήγω ότι στο τεμάχιο 428 ο ενάγοντας αρ. 5 είναι συνιδιοκτήτης ενώ η ενάγουσα 3 είναι ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 429.
Για τα τεμάχια αυτά, τα οποία ευρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο φυσικής λεκάνης απορροής της περιοχής, εκδόθηκε στις 4.2.83 από τον Έπαρχο άδεια διαχωρισμού οικοπέδων - Τεκμήριο 5. Στα τεμάχια λόγω της θέσης τους κατέληγαν, διήρχοντο από πολύ παλαιά τα νερά της βροχής της περιοχής από νοτιοδυτική προς βορειοδυτική κατεύθυνση λόγω κατωφέρειας. Με βάση τους όρους διαχωρισμού (όρος 8) ο αιτητής ήταν υποχρεωμένος να υποβάλει σχέδια μηκοτομών και αποχετευτικά σχέδια για τα νερά της βροχής με δικαίωμα πάντοτε στην αρχή να επιβάλλει πρόσθετους όρους σ΄ότι αφορά τα νερά της βροχής και μετά την χάραξη των δρόμων.
Τα τεμάχια εφάπτονται της Λεωφ. Μακαρίου ΙΙΙ η οποία ασφαλτοστρώθηκε από τα Δημόσια Έργα, το 1994 και ευρίσκονται 1 μέτρο περίπου χαμηλότερα του δρόμου.
Κατά την ασφαλτόστρωση της Λεωφ. Μακαρίου ΙΙΙ υπόγειος οχετός συλλογής των νερών της βροχής που τοποθετήθηκε κατά μήκος μέρους του τεμαχίου 881 το οποίος επίσης εφάπτεται της Λεωφόρου και ευρίσκεται απέναντι από τα τεμάχια και μαζεύει τα νερά της Λεωφ. Μακαρίου ΙΙΙ, επεκτείνεται υπογείως κάθετα της Λεωφ. Μακαρίου και καταλήγει στο σύνορο των τεμαχίων 1004 και του υπό διαχωρισμό 429. Μέρος από το ένα στόμιο εκ των δύο που υπάρχουν εκβάλλει στο τεμάχιο 429 και το άλλο στο τεμάχιο 1004. Στο τεμάχιο 429 ρέουν νερά τόσο από το μέρος του ενός στομίου όσο και από το τεμάχιο 1004 το οποίο βρίσκεται πιο ψηλά.
Στις 18.5.95 η άδεια διαχωρισμού ανανεώθηκε μέχρι 17.10.96 και τέθηκαν πρόσθετοι όροι. Μεταξύ άλλων έγινε πρόβλεψη όπως «Στο δρόμο πλάτους 60.00 κατασκευαστεί οχετός Φ.050 και τρία φρεάτια», όπως δεικνύονται σε σχέδιο που επισυνάπτεται.
Στις 21.11.95 μετά από παραστάσεις του αιτητή σχετικά με τους πρόσθετους όρους που τέθηκαν με την ανανέωση της άδειας, ο όρος για κατασκευή οχετού και φρεατίων διεγράφη. Η άδεια έχει λήξει στις 17.10.96 και έκτοτε δεν έχει ανανεωθεί, ούτε έχει εκδοθεί για τα υπό διαχωρισμό οικόπεδα πιστοποιητικό τελικής έγκρισης. Οι ενάγοντες δεν προσκόμισαν τα εκπονηθέντα σχέδια για τα νερά της βροχής στα υπό διαχωρισμό τεμάχια τα οποία υπέβαλαν στον ΜΥ.1 ότι υποβλήθηκαν και απωλέσθηκαν από τον εναγόμενο. Ούτε υπήρξε μαρτυρία ότι υποβλήθηκαν.
Ο οχετός στο σημείο όπου είναι τοποθετημένος δεν ευρίσκεται και ούτε επεμβαίνει κατασκευαστικά στα τεμάχια των εναγόντων. Σε σχέση άλλωστε με το σημείο αυτό δεν υπήρξε ούτε μαρτυρία από πλευράς εναγόντων αλλά και ο συνήγορος στην αγόρευση του διευκρίνησε ότι δεν εγείρεται αγωγή για ανάκτηση κατοχής αλλά για άρση οχληρίας.
Σ΄ότι αφορά το ζήτημα της μείωσης της αξίας των υπό διαχωρισμό τεμαχίων εν όψει της μαρτυρίας που έχω αποδεχθεί δεν βρίσκω να επιτυγχάνουν οι ενάγοντες. Η αξία των οικοπέδων όπως έχει δοθεί από τη ΜΥ2 είναι η κατάληξη μου ότι ανταποκρίνεται στην αξία της γης όπως αυτή προσδιορίζεται από τη θέση της και τα λοιπά χαρακτηριστικά της. Τα επίδικα υπό διαχωρισμό τεμάχια βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση έναντι άλλων στην περιοχή αφού βρίσκονται περίπου 1 μέτρο κάτω από τη Λεωφόρο Μακαρίου και στο χαμηλότερο σημείο φυσικής λεκάνης απορροής, όπου φυσιολογικά οδηγούνταν όσα νερά της βροχής δεν απορροφηθούν στη φυσική πορεία τους.»
Ακολούθως, η ευπαίδευτη Δικαστής, αφού ανέλυσε τη νομική πτυχή του θέματος που αφορά το αστικό αδίκημα της ιδιωτικής οχληρίας και αναφέρθηκε σε σχετική νομολογία, επανασχολήθηκε με τα γεγονότα της υπόθεσης, με σκοπό να διαπιστώσει κατά πόσο οι εναγόμενοι είχαν διαπράξει το αδίκημα της οχληρίας, καταλήγοντας στα τελικά της συμπεράσματα.
Παραθέτουμε πλήρες απόσπασμα από την απόφαση:
«Επανέρχομαι στα γεγονότα της υπόθεσης με σκοπό να διαπιστωθεί κατά πόσο οι εναγόμενοι με τις εργασίες τοποθέτησης του οχετού στο σύνορο του τεμαχίου 429 και της διοχέτευσης μέσω αυτού νερών της βροχής προκαλούν οχληρία. Είναι χωρίς αμφισβήτηση ότι σήμερα δεν υπάρχει απόφαση ανανέωσης της άδειας διαχωρισμού των τεμαχίων σε οικόπεδα και άγνωστο εάν η διοίκηση θα ανανεώσει την άδεια ή θα θέσει όρους και ποιους, κάτι που είναι στη σφαίρα της δικής τους εξουσίας. Αδιαμφισβήτητο επίσης ότι δεν υπάρχει τελική έγκριση για τον διαχωρισμό. Σύμφωνα με τη μαρτυρία που έχω δεχθεί δεν υπάρχουν ολοκληρωμένα σχέδια για τα νερά της βροχής, σύνηθες για περιοχές που δεν έχουν αναπτυχθεί και δεν έχει δοθεί μαρτυρία από τους ενάγοντες, οι οποίοι έχουν και το βάρος απόδειξης της υπόθεσης ότι η περιοχή έχει αναπτυχθεί οικιστικά και με βάση τα σχέδια οι εναγόμενοι παρέλειψαν να πράξουν οτιδήποτε. Αντίθετα προκύπτει από τα γεγονότα ότι ο οχετός τοποθετήθηκε με την κατασκευή της Λεωφ. Μακαρίου το 1994 και η Διοίκηση το 1995 όταν προχώρησε και ανανέωσε την άδεια διαχωρισμού μέχρι 17.10.96 έθεσε πρόσθετους όρους, όπως (κατασκευή οχετού Φ.050 και τρία φρεάτια) ώστε ο διαχωρισμός ο οποίος δεν είχε ολοκληρωθεί να συνάδει με τις νέες πραγματικότητες που προφανώς εδημιουργούντο με την ασφαλτόστρωση της Λεωφ. Μακαρίου. Βέβαια οι πρόσθετοι αυτοί όροι για λόγους που δεν φωτίστηκαν απαλείφθηκαν από την άδεια και το ζήτημα ανατέθηκε για εξέταση και εξετάστηκε από πολιτικό μηχανικό ο οποίος προέβη σε συγκεκριμένες εισηγήσεις και υποδείξεις που ουσιαστικά είναι επανάληψη των όρων που απαλείφθηκαν.
Όταν οι ενάγοντες ζητούσαν να απαλειφθούν οι όροι που τέθηκαν με την ανανέωση της άδειας γνώριζαν την κατάσταση και αποδέχονταν τη διατήρηση της μέχρι την εξέταση του θέματος από τους τεχνικούς, κατάσταση βέβαια που δεν είναι εύρημα μου ότι δημιουργήθηκε αποκλειστικά σαν αποτέλεσμα της τοποθέτησης του οχετού αλλά λόγω της θέσης των τεμαχίων. Φυσιολογικά σε βροχερές περιόδους εμφανίζεται στα τεμάχια συσσώρευση νερών της βροχής. Οι ενάγοντες από το 1996 που έχει λήξει η άδεια διαχωρισμού αδρανούν και δεν επιδιώκουν την ανανέωση της προφανώς επειδή γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους τις οποίες δεν θέλουν να αναλάβουν, δηλαδή να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις της διοίκησης σε σχέση με τη διοχέτευση των νερών της βροχής στα υπό διαχωρισμό οικόπεδα. Όταν διεγράφοντο οι όροι για κατασκευή οχετών οι εναγόμενοι δεν ανελάμβαναν να εκτελέσουν οποιαδήποτε έργα αλλά να μελετήσουν το πρόβλημα που ισχυρίζοντο οι ενάγοντες ότι υπήρχε. Το εξέτασαν και ειδοποίησαν με επιστολή τους, Τεκ. 13 τους ενάγοντες οι οποίοι με τη σειρά τους μέσω του Μ.Ε.6 διαβουλεύτηκαν με τους εναγόμενους χωρίς άλλη κατάληξη. Ο μάρτυρας των εναγόντων Καραμιχάλης δεν διαφώνησε με τη θέση του οχετού, ούτε απέδωσε στους εναγομένους σε σχέση με το σημείο αυτό οποιαδήποτε αμέλεια. Η αμέλεια βαρύνει τους αιτητές που δεν υπέβαλαν σχέδια υδρολογικής μελέτης.
Και εάν ακόμη ήθελε γίνει δεκτή η θέση των εναγόντων ότι υπέβαλαν σχέδια διοχέτευσης των νερών και απωλέσθησαν δεν έχει τεθεί με άλλη μαρτυρία τι αυτά τα σχέδια προέβλεπαν και εάν οι ενάγοντες συμμορφώθηκαν με αυτά.
Οι ενάγοντες είχαν καθήκον σύμφωνα με τη μαρτυρία που έχω αποδεχθεί να υποβάλουν σχέδια για τα νερά της βροχής και ποτέ δεν τα παρουσίασαν. Το γεγονός ότι στο φάκελο τεκμήριο 9 δεν υπάρχουν τα Κ.38-59 δεν μπορεί να εξαχθεί συμπέρασμα ότι είναι τα υποβληθέντα και απωλέσθησαν όπως υπέβαλαν στο Μ.Υ. Κακούρη. Οι μάρτυρες των εναγόντων δεν κατέθεσαν άλλωστε ότι υπέβαλαν αυτό ήταν μόνο υποβολή.
Ανεξάρτητα όμως από τα πιο πάνω εξετάζοντας κατά πόσο το νερό το οποίο με την τοποθέτηση του οχετού ρέει δια μέσου μέρους των τεμαχίων προκαλεί οχληρία και εμποδίζει τους ενάγοντες από την απόλαυση αυτών αδυνατώ να αντιληφθώ πώς εμποδίζει το επίπεδο των συνηθισμένων ανέσεων το οποίο είναι ανάλογο με τη φύση και τη θέση της περιουσίας. Τα τεμάχια βρίσκονται σε χαμηλότερο σημείο από τη λεωφ. Μακαρίου και δέχονται νερά και από το τεμάχιο 1004. Η περιοχή δεν έχει αναπτυχθεί σε βαθμό που να υπάρχουν σχέδια για την περιοχή. Δεν είναι εύλογο να αναμένεται από τον εναγόμενο σε περιοχή που δεν έχει αναπτυχθεί να λάβει μέτρα ώστε τα νερά της βροχής να μην επηρεάζουν το διαχωρισμό τους. Οι ενάγοντες προχώρησαν σε διαχωρισμό χωρίς οι ίδιοι να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους υποβάλλοντας σχέδια και δεν είναι τώρα δυνατό η δική τους υποχρέωση να μετατραπεί σε υποχρέωση των εναγομένων.
Καταλήγω ότι κι αν γίνει δεκτό ότι από τον οχετό οδηγούνται κάποια νερά σε μέρος των τεμαχίων αυτό δεν αποτελεί σοβαρή προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση η οποία προέρχεται από τη θέση των τεμαχίων στο κατώτερο σημείο φυσικής λεκάνης απορροής. Η χρήση από τους εναγομένους της λεωφ. Μακαρίου του Γ δεν γίνεται κατά τρόπο που παρεμβαίνουν στη χρήση και απόλαυση της περιουσίας των εναγόντων.»
Ως αποτέλεσμα των συμπερασμάτων του, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή με έξοδα υπέρ των εναγομένων και εναντίον των εναγόντων 2, 3, 4 και 5.
Οι ενάγοντες κατάθεσαν την παρούσα έφεση, ο τίτλος της οποίας τροποποιήθηκε και πρόβαλαν επτά λόγους έφεσης. Ο πρώτος αφορά την αξιολόγηση της μαρτυρίας των εναγόντων 1, 2 και 7. Με τον δεύτερο λόγο αμφισβητείται γενικά η μη αποδοχή της ύπαρξης οχληρίας. Ο τρίτος περιέχει τον ισχυρισμό ότι το Δικαστήριο αγνόησε την ύπαρξη μαρτυρίας ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την κατασκευή των οχετών. Με τον λόγο 4 αμφισβητείται η ορθότητα της μαρτυρίας του μάρτυρα Ανδρέα Κακουρή, Πολιτικού Μηχανικού. Με το λόγο 6 αμφισβητείται η ορθότητα του συμπεράσματος ότι η μη ανανέωση της άδειας διαχωρισμού έφερε τους ενάγοντες σε μειονεκτική θέση όταν ζητούσαν άρση της οχληρίας. Τέλος, προβάλλεται η απόρριψη της μαρτυρίας του Μ.Ε.3 εγκεκριμένου εκτιμητή, ως κατασκευασμένη.
Όσον αφορά επέμβαση του Εφετείου σε συμπεράσματα και ευρήματα γεγονότων και αξιοπιστίας μαρτύρων, είναι πολύ καλά γνωστό και νομολογημένο, πως, όπου τα ευρήματα και συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι ευλόγως επιτρεπτά και δεν αντιβαίνουν τη δοθείσα μαρτυρία, το Εφετείο δεν επεμβαίνει.
Επί του προκειμένου υπάρχει σωρεία αυθεντιών, αρκεί δε να παραπέμψουμε ενδεικτικά στην υπόθεση Πίτσιλλος ν. Ευγενίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 691, όπου αναφέρθηκαν τα πιο κάτω στη σελ. 697:
«Στο δικό μας σύστημα η ευθύνη για τη διαπίστωση των γεγονότων ανήκει κατ΄εξοχή στο πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο έχει την ευκαιρία να ακούσει τους μάρτυρες και να εκτιμήσει την αξιοπιστία τους στα πλαίσια της ζωντανής ατμόσφαιρας της δίκης (Papadopoulos v. Stavrou (1982) 1 C.L.R. 321. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις δικαιολογείται η επέμβαση του Εφετείου στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η ευθύνη για τον προσδιορισμό των γεγονότων ενόψει συγκρουόμενων εκδοχών βαρύνει το πρωτόδικο Δικαστήριο. Η επέμβαση του Εφετείου στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου δικαιολογείται μόνο όταν αυτά αντιστρατεύονται την κοινή λογική ή έρχονται σε αντίθεση με αδιαμφισβήτητα μέρη της μαρτυρίας (βλέπε, μεταξύ άλλων, Fournides v. The Republic (1986) 2 C.L.R. 73, Psaras & Another v. The Republic (1987) 2 C.L.R. 132."
Υπέβαλαν οι εφεσείοντες πως, η αιτιολόγηση της κρίσης της μαρτυρίας των Μ.Ε.1, 2 και 7 από το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήταν ανεπαρκής και δικαιολογεί την επέμβαση του Δικαστηρίου. Μεταξύ άλλων, παραπονούνται ότι ο Μ.Ε.1 δεν ανέφερε στη μαρτυρία του ότι «από λάθος όταν έκτιζε το 1990 ανήγειρε την περίφραξη ψηλότερη από την κανονική και με αυτό τον τρόπο προστατεύτηκε αργότερα από τα νερά που χύνονται και πλημμυρίζουν», όπως λέγει η απόφαση.
Η εξέταση του πρακτικού στη σελίδα 5 δείχνει πως ο μάρτυρας είπε τα πιο κάτω επί του προκειμένου: «Βασικά εμείς το σπίτι τον καιρό που το κτίσαμε δεν υπήρχε οχετός. Κατ΄αρχάς εκάμαμε το περιτοίχισμα μας ψηλό και γλυτώσαμε βασικά από τα νερά». Τούτο, υποδεικνύει πως, πράγματι και πριν τη δημιουργία του οχετού, υπήρχε πρόβλημα με τα όμβρια ύδατα που περνούσαν μέσα από τη γη των εφεσειόντων και αυτή είναι η έννοια με την οποία χρησιμοποίησε το Δικαστήριο το μέρος αυτής της μαρτυρίας.
Γενικά, δεν μας έχουν ικανοποιήσει οι εφεσείοντες πως θα έπρεπε να επέμβουμε στην αξιολόγηση των μαρτύρων, στην οποία κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Έτσι, ο λόγος αυτός της έφεσης, θα πρέπει να απορριφθεί.
Σχετικά με τους άλλους λόγους έφεσης, οι θέσεις του πρωτόδικου Δικαστηρίου μας βρίσκουν γενικά σύμφωνους. Είναι προφανές ότι η περιοχή δεν είχε αναπτυχθεί και οι εφεσείοντες, όπως ορθά παρατηρεί το Δικαστήριο, απέτυχαν να υποβάλουν σχέδια υδρολογικής μελέτης, ούτως ώστε ο προτεινόμενος διαχωρισμός της γης τους σε οικόπεδα να αποκλείει την ύπαρξη προβλήματος με τα όμβρια ύδατα.
Είναι σωστή επίσης η παρατήρηση του Δικαστηρίου, πως το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει οχληρία, έχει και άμεση σχέση με τη φύση και τη θέση της περιουσίας, ο κάτοχος της οποίας παραπονείται.
Η κατάληξη του Δικαστηρίου, πως, έστω και αν γίνει δεκτό ότι από τον οχετό οδηγούνται κάποια νερά σε μέρος των τεμαχίων (που φαίνεται έτσι να είναι η περίπτωση) αυτό «δεν αποτελεί σοβαρή προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση η οποία προέρχεται από τη θέση των τεμαχίων στο κατώτερο σημείο φυσικής λεκάνης απορροής», ευσταθεί.
Όπως έχει νομολογηθεί, αν η οχληρία που δημιουργείται σε μία περιοχή όπου ήδη υπάρχουν και άλλες οχληρίες από άλλες πηγές, αποτελεί σοβαρή προσθήκη στην όλη κατάσταση ενόχλησης και ταλαιπωρίας που επικρατεί, τότε η ενόχληση αυτή συνιστά ιδιωτική οχληρία. Στην παρούσα περίπτωση, κατ΄αναλογία, ισχύει η πιο πάνω θέση, αφού το πρόβλημα πλημμύρας από τα όμβρια ύδατα προϋπήρχε της κατασκευής του οχετού και κατά την κρίση του Δικαστηρίου η εκβολή υδάτων από τον οχετό δεν συνιστούσε σοβαρή προσθήκη στην όλη κατάσταση.
Καταλήγουμε πως δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι χωρεί επέμβαση μας στα ευρήματα ή την τελική κατάληξη του Δικαστηρίου και απορρίπτουμε την έφεση με €2.000 έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Π. Δ. Δ.
/Χ.Π.