|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 1 ΑΑΔ 367
4 Απριλίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΖΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
Εφεσείωv,
ν.
ZENDIA MACHINERY LTD,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 400/2006)
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση για επαναφορά απορριφθείσας αγωγής ― Κατά πόσο η απόφαση απόρριψης της αίτησης επειδή σε αυτή αναγραφόταν ο λανθασμένος αριθμός του ισχύοντος θεσμού, ήταν ορθή και δίκαιη για τον ενάγοντα ή ισοδυναμούσε με άρνηση πρόσβασής του στο Δικαστήριο.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου απέρριψε την αίτηση του εφεσείοντος - ενάγοντος για επαναφορά της απορριφθείσας αγωγής του επειδή αυτή (η αίτηση) βασιζόταν στη Δ.33, θ.4 αντί στη Δ.33, θ.5 που εφαρμόζεται στην περίπτωση. Ο δικηγόρος της εφεσίβλητης - εναγόμενης δεν έφερε ένσταση στην αίτηση για επαναφορά της αγωγής.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη και άδικη γιατί ουσιαστικά αποστερεί από τον εφεσείοντα το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο, για τον απλό λόγο πως στην αίτησή του αναγράφηκε ο λανθασμένος αριθμός του ισχύοντος θεσμού. Τα δικαιώματα των διαδίκων κρίνονται επί της ουσίας τους όταν αυτά διατυπώνονται με σαφήνεια. Και εδώ ο εφεσείων διατύπωσε με ακρίβεια τη θεραπεία που ζητούσε. Τα δε γεγονότα που υποστήριζαν την αίτηση όπως ο ίδιος τα κατέθεσε στην ένορκή του δήλωση, ήταν αδιαμφισβήτητα. Ορθή ήταν και η στάση του δικηγόρου της εφεσίβλητης να μην φέρει ένσταση στην πρωτόδικη διαδικασία.
2. Οι κανόνες Πολιτικής Δικονομίας δεν ερμηνεύονται με τέτοιο τρόπο που να καταστρατηγούνται τα δικαιώματα των διαδίκων, οι οποίοι δικαιούνται σε πρόσβαση στο Δικαστήριο. Το Δικαστήριο, αν ήθελε να πάρει αυστηρότερη θέση, θα μπορούσε να ζητήσει την επιτόπου διόρθωση, και να αποδεκτεί την αίτηση.
Η έφεση επιτράπηκε. Διατάχθηκε η επαναφορά της αγωγής. Δεν εκδόθηκε διαταγή εξόδων.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Σωκράτους, Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 2986/02), ημερομ. 29.11.06.
Φωτίου, για τον Εφεσείοντα.
Δ. Κούτρας, για τον Εφεσίβλητο.
Ex tempore
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου εκκρεμούσε προς εκδίκαση η αγωγή αρ. 2986/02 μεταξύ των ενώπιον μας διαδίκων. Η αγωγή ήταν ορισμένη για ακρόαση ενώπιον του Δικαστηρίου στις 6.10.06 η ώρα 10.30πμ. Όταν η δικαστής επελήφθη της υπόθεσης ο ενάγων/εφεσείων και ο δικηγόρος του δεν εμφανίστηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου στην καθορισμένη ώρα. Ο δικηγόρος της εναγομένης/εφεσίβλητης ανέφερε στο Δικαστήριο πως ο ίδιος ήταν έτοιμος να προχωρήσει, και ως εκ τούτου ζήτησε την απόρριψη της αγωγής, αίτημα το οποίο έγινε αποδεκτό από το Δικαστήριο. Μετά από λίγη ώρα καταχωρήθηκε αίτηση εκ μέρους του εφεσείοντος με την οποία ζητείτο η επαναφορά της αγωγής στο πινάκιο των ακροάσεων. Η αίτηση υποστηριζόταν από ένορκη δήλωση του ιδίου του εφεσείοντος, ο οποίος ανέφερε πως ήταν παρών στο Δικαστήριο και συζητούσε την υπόθεση με το δικηγόρο του. Προφανώς άργησαν να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο όταν αυτό επελήφθη της υπόθεσης. Όταν δε ο δικηγόρος του εφεσείοντος πληροφορήθηκε από τη δικαστή την εξέλιξη, καταχώρισε αμέσως την αίτηση, αντικείμενο της ενώπιον μας έφεσης. Η δικαστής εξετάζοντας την αίτηση αυτή, για επαναφορά δηλαδή της υπόθεσης για ακρόαση την έκρινε απορριπτέα. Και τούτο γιατί στους νομικούς λόγους που αναφέρονταν στην αίτηση αναγραφόταν η Δ.33, θ.4 αντί η Δ.33, θ.5 που εφαρμόζεται στην περίπτωση. Ο δικηγόρος της εφεσίβλητης δεν έφερε ένσταση στην αίτηση για επαναφορά της αγωγής. Παρ΄όλα αυτά το Δικαστήριο την απέρριψε για τον πιο πάνω λόγο.
Στη βάση των πιο πάνω παραδεκτών γεγονότων κρίνουμε πως η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη και άδικη γιατί ουσιαστικά αποστερεί από τον εφεσείοντα το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο, για τον απλό λόγο πως στην αίτηση του αναγράφηκε ο λανθασμένος αριθμός του ισχύοντος θεσμού. Τα δικαιώματα των διαδίκων κρίνονται επί της ουσίας τους όταν αυτά διατυπώνονται με σαφήνεια. Και εδώ ο εφεσείων διατύπωσε με ακρίβεια τη θεραπεία που ζητούσε. Τα δε γεγονότα που υποστήριζαν την αίτηση όπως ο ίδιος τα κατέθεσε στην ένορκη του δήλωση, ήταν αδιαμφισβήτητα. Ορθή ήταν και η στάση του δικηγόρου της εφεσίβλητης να μην φέρει ένσταση στην πρωτόδικη διαδικασία.
Οι κανόνες Πολιτικής Δικονομίας υιοθετούνται για να διευκολύνεται η δικαστική διαδικασία, η οποία ρυθμίζεται από αυτούς ώστε να προχωρεί απρόσκοπτα. Δεν ερμηνεύονται, ή η νομολογία μας εφαρμόζεται, με τέτοιο τρόπο που να καταστρατηγούνται τα δικαιώματα των διαδίκων, οι οποίοι δικαιούνται σε πρόσβαση στο Δικαστήριο. Η αρχή πως στην αίτηση πρέπει να διατυπώνεται με σαφήνεια η θεραπεία και η νομική της βάση ισχύει. Σκοπός της είναι να γνωρίζει το Δικαστήριο, αλλά και η άλλη πλευρά, το περιεχόμενο της αίτησης για να μπορεί να τοποθετηθεί. Στην περίπτωση που συζητούμε η ζητούμενη θεραπεία στην αίτηση ήταν απλή και ευκρινώς διατυπωμένη. Η αναφορά σε λανθασμένο θεσμό, αυτού του είδους, δηλαδή παραπομπής στον αριθμημένο θεσμό «4» αντί «5», θα΄πρεπε να θεωρηθεί γραφικό λάθος. Και αν ήθελε το Δικαστήριο να πάρει αυστηρότερη θέση θα μπορούσε να ζητήσει την επιτόπου διόρθωση, και να αποδεκτεί την αίτηση.
Η έφεση γίνεται αποδεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Διατάσσεται η επαναφορά της αγωγής ενώπιον του Δικαστηρίου προς εκδίκαση. Δεν γίνεται διαταγή για έξοδα.
Η έφεση επιτρέπεται. Διατάσσεται η επαναφορά της αγωγής. Δεν εκδίδεται διαταγή εξόδων.