|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 1 ΑΑΔ 313
21 Μαρτίου, 2008
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ/ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡ. 10/5/1993 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ 320/1993 ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟΥ ΕΓΚΩΜΗΣ ΛΤΔ.
(Αίτηση Αρ. 14/2008)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση για έκδοση εντάλματος Certiorari με σκοπό την ακύρωση της εγγραφής διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, η οποία (εγγραφή) είχε γίνει μονομερώς, παραβιάζοντας το φυσικό δικαίωμα του αιτητή να ακουστεί σε θέμα στο οποίο είχε συμφέρον.
Πολιτική Δικονομία ― Εγγραφή διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο ― Κατά πόσο πρέπει να γίνεται μονομερώς ή δια κλήσεως.
Διαιτητική απόφαση η οποία είχε εκδοθεί στην απουσία του αιτητή στην παρούσα διαδικασία, για οφειλόμενο ποσό για το οποίο αυτός δεσμεύτηκε ως εγγυητής το 1990 προς το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Έγκωμης μαζί με άλλα εννέα πρόσωπα, ενεγράφη στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας κατόπιν μονομερούς αίτησης του πιο πάνω Συνεργατικού Ταμιευτηρίου. Μετά πάροδο πολλών ετών επιδόθηκε στον αιτητή ειδοποίηση πτώχευσης προς εξόφληση χρέους ύψους Λ.Κ.9.500 που αντιπροσώπευε, όπως ήταν η θέση του Ταμιευτηρίου, το αρχικό ποσό του δανείου, συν τους συσσωρευθέντες τόκους.
Ο δικηγόρος του αιτητή πρόβαλε τη θέση ότι η αίτηση για την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας θα έπρεπε να είχε γίνει όχι μονομερώς, αλλά δια κλήσεως, ώστε να του δινόταν το δικαίωμα να ακουστεί.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η εγγραφή της διαιτητικής απόφασης με μονομερή αίτηση παραβίασε το φυσικό δικαίωμα του αιτητή να ακουστεί σε θέμα στο οποίο είχε συμφέρον.
2. Η εγγραφή διαιτητικής απόφασης πρέπει να γίνεται δια κλήσεως, η δε Δ.47 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση.
Η αίτηση επιτράπηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Τάσου (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372,
Πιττάκας (2001) 1 Α.Α.Δ. 1932,
Αλεξάνδρου κ.ά. (2007) 1 Α.Α.Δ. 158,
Μήλου (2000) 1 Α.Α.Δ. 1996.
Αίτηση.
Μ. Πιερίδης, για τον Αιτητή.
Ι. Γεωργιάδου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Στις 24.4.1990 ο αιτητής δεσμεύτηκε ως εγγυητής, μαζί με άλλα εννέα πρόσωπα, για ποσό Λ.Κ.2.000, το οποίο παραχωρήθηκε ως δάνειο στους Σπύρο και Ελπίδα Κυριάκου, από το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Έγκωμης (Λευκωσίας) Λτδ. Το δάνειο παρέμεινε απλήρωτο. Το Ταμιευτήριο αποτάθηκε στον Έφορο Συνεργατικών Εταιρειών ο οποίος, με τη σειρά του, παρέπεμψε την υπόθεση σε Διαιτησία. Ο αιτητής κλήθηκε από το Διαιτητή να παρουσιαστεί στη Διαιτησία, που ορίστηκε στις 15.5.1992, όμως δεν παρουσιάστηκε. Στις 15.5.1992 εκδόθηκε, στην απουσία του αιτητή, διαιτητική απόφαση υπέρ του Ταμιευτηρίου για το μέχρι τότε οφειλόμενο ποσό, πλέον τόκο και έξοδα. Στις 10.5.1993 η διαιτητική απόφαση ενεγράφη στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, ύστερα από μονομερή αίτηση του Ταμιευτηρίου (Γενική Αίτηση 320/1993). Μετά πάροδο πολλών ετών, στοιχείο που καθιστά, κατά την κρίση μου, εξαιρετική την περίπτωση, επιδόθηκε στον αιτητή ειδοποίηση πτώχευσης με αρ. 2202/2007, που καταχωρήθηκε στις 26.10.2007 από το Ταμιευτήριο, προς εξόφληση χρέους ύψους ΛΚ9.500 που αντιπροσώπευε, όπως ήταν η θέση του Ταμιευτηρίου, το αρχικό ποσό του δανείου, συν τους συσσωρευθέντες τόκους. Στην ειδοποίηση επισυνάφθηκε η διαιτητική απόφαση της 15.5.1992, όπως και η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας της 10.5.1993 για την εγγραφή της, ύστερα από τη μονομερή αίτηση του Ταμιευτηρίου.
Ο δικηγόρος του αιτητή πρόβαλε τη θέση ότι η αίτηση για την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας θα έπρεπε να είχε γίνει όχι μονομερώς, αλλά δια κλήσεως, ώστε να του δινόταν το δικαίωμα να ακουστεί. Με παρέπεμψε σχετικά σε τρεις αποφάσεις συναδέλφων Δικαστών στις Τάσου (Κακουρή), (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372, Πιττάκας (2001) 1 Α.Α.Δ. 1932, και Αλεξάνδρου κ.ά. (2007) 1 Α.Α.Δ. 158.
Ο δικηγόρος του Ταμιευτηρίου υποστήριξε την αντίθετη άποψη με παραπομπή στην Μήλου (2000) 1 Α.Α.Δ. 1996.
Συμφωνώ με τις αποφάσεις των τριών συναδέλφων ότι, για τους λόγους που εκεί εξηγούνται με λεπτομέρεια, η εγγραφή της διαιτητικής απόφασης με μονομερή αίτηση παραβίασε το φυσικό δικαίωμα του αιτητή να ακουστεί σε θέμα στο οποίο είχε συμφέρον. Στην Μήλου το επίδικο ζήτημα δεν ήταν κατά πόσο η εγγραφή διαιτητικής απόφασης μετά από μονομερή αίτηση είναι επιτρεπτή, αλλά το κατά πόσο ο αιτητής είχε στερηθεί της ευκαιρίας να ακουστεί στη Διαιτησία ή της ευκαιρίας να εφεσιβάλει τη διαιτητική απόφαση. Εν πάση περιπτώσει, η ορθή θέση είναι ότι η εγγραφή διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο πρέπει να γίνεται δια κλήσεως, η δε Δ.47 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση.
Η αίτηση επιτυγχάνει με έξοδα.
Εκδίδονται τα αιτούμενα διατάγματα Certiorari και Prohibition. Η εγγραφή της διαιτητικής απόφασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις 10.5.1993, που εγκρίθηκε στα πλαίσια της Γενικής Αίτησης 320/1993, ακυρώνεται.
Η αίτηση επιτρέπεται με έξοδα.