|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 1 ΑΑΔ 505
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 36/2007)
21 Απριλίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
POLYFORD HOLDINGS LTD κ.ά.,
Εφεσείοντες- Εναγόμενοι,
- και -
ROSESTAGE ENTERPRISE LTD, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΝΑΓΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΙ/Η ΜΕΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΚΑΙ/Η ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΡ. 1 ΠΛΗΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΙ,
Εφεσίβλητοι-Ενάγοντες.
---------------------------
Κ. Μελάς, για Εφεσείοντες
Σ. Πίττας, για Εφεσίβλητους.
---------------------------
Π. Αρτέμη, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση των εφεσειόντων-εναγομένων για παροχή ασφάλειας εξόδων.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσιβλήτων-εναγόντων ήγειρε θέμα που αφορά το εφέσιμο ή όχι της εφεσιβαλλόμενης απόφασης, υποβάλλοντας ότι αυτή δεν είναι καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων, όπως απαιτεί η σχετική νομολογία.
Κατά την ημέρα της ακρόασης, ακούσαμε τις θέσεις των διαδίκων επί του προκειμένου, οι οποίοι, ακολούθως, υιοθέτησαν τα περιγράμματα αγορεύσεώς τους, αναφορικά με την ουσία της έφεσης και η απόφαση επιφυλάχθηκε.
Θα προχωρήσουμε τώρα να εξετάσουμε πρώτα το θέμα του εφέσιμου της απόφασης, αφού απόφαση μας επί του σημείου αυτού δυνατόν να οδηγήσει σε τέλος την παρούσα διαδικασία.
Ήταν η θέση των εφεσιβλήτων εναγόντων, όπως προωθήθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορό τους, ότι η νομολογία είναι σαφής επί του προκειμένου και δε χωρεί αμφισβήτηση για το μη εφέσιμο της απόφασης.
Αντίθετα, ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων-εναγομένων διαφοροποίησε την παρούσα υπόθεση από τις άλλες, στις οποίες βασίστηκε η εκφρασθείσα αρχή, αφού, όπως υπέβαλε, εδώ πρόκειται περί ενός ανεξάρτητου από τη διαδικασία ουσίας θέματος και για το οποίο δεν θα μπορεί να δοθεί θεραπεία, εάν στο τέλος επιτύχει στην ουσία η υπόθεση των εφεσειόντων-εναγομένων και καταδικαστούν στα έξοδα.
Η βασική αυθεντία για το εγειρόμενο θέμα είναι η υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530. Στην υπόθεση αυτή, ο τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Γ. Πικής, εκδίδοντας την απόφαση της πλειοψηφίας, αφού αναφέρθηκε στην νομολογία (δέστε Christofidou v. Nemitsas and 3 Others (1963) 2 C.L.R. 269, Apak Agro v. Union des Coοperatives (αρ.1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 116, Evand Promotions Ltd κ.α. ν. Rutman (1997) 1 A.A.Δ 1787 κ.λ.π.), υιοθέτησε τις αρχές που εκφράστηκαν στην υπόθεση Χάσικος κ.α. ν. Χαραλαμπίδη (1990) Α.Α.Δ. 389, καθώς και τις μεταγενέστερες αποφάσεις και κατέληξε πως «μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης». Έτσι, η Ολομέλεια έκρινε ότι απόφαση απορριπτική αιτήματος για παροχή περαιτέρω και καλύτερων λεπτομερειών στην έκθεση απαίτησης δεν ήταν εφέσιμη, αφού δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων.
Στην απόφαση, περαιτέρω, κρίθηκε ότι η υπόθεση Price v. Grαy (2002) 1 Α.Α.Δ. 424, όπου θεωρήθηκε πως απόφαση για απόρριψη αίτησης παροχής ασφάλειας εξόδων ήταν εφέσιμη, συνιστά απόκλιση από τις πιο πάνω αρχές και ότι ως ζήτημα νομολογιακής δέσμευσης και ως θέμα αρχής, είναι η υπόθεση Χάσικος και οι μεταγενέστερες αποφάσεις, που είναι στοιχειοθετημένες στον ίδιο λόγο, που καθορίζουν ποιες ενδιάμεσες αποφάσεις υπόκεινται σε έφεση.
Στην υπόθεση Price v. Gray, που θεωρήθηκε ως απόκλιση από την υπόλοιπη νομολογία, αποφασίστηκε από το Εφετείο ότι «Η δυνατότητα έφεσης υπάρχει, εκτός των περιπτώσεων που ρητά αναφέρονται στη σχετική νομολογία και σε μια σειρά διαταγμάτων σε αυτοτελή θέματα, τα οποία μπορεί να μην καθορίζουν τα δικαιώματα των διαδίκων ή επηρεάζουν το αποτέλεσμα, αλλά δεν παύουν να παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη διαδικασία. Ένα τέτοιο είναι και το υπό εξέταση διάταγμα.»
Έστω και αν μπορεί το επιχείρημα του κ. Μελά, συνήγορου των εφεσειόντων, να θεωρηθεί δελεαστικό, εντούτοις το κρίνουμε, εν όψει της νομολογίας, ως ανεδαφικό.
Παρόλο ότι παρόμοια θέση προβλήθηκε και στην απόφαση της μειοψηφίας στη Χαρούς ν. Χαρούς (πιο πάνω), που εξέδωσε ο Χατζηχαμπής, Δ., και στην οποία θεωρήθηκε πως η απόφαση Price v. Gray δε συνιστούσε στην ολότητά της παρέκκλιση από τις νομολογημένες αρχές, εντούτοις έγινε και εκεί δεκτή η θέση ότι, σε περίπτωση απόρριψης αίτησης για ασφάλεια εξόδων, δεν θα υπήρχε δικαίωμα έφεσης.
Παραπέμπουμε σε σχετικό απόσπασμα από την απόφαση του Χατζηχαμπή Δ., στη σελ. 1550 της απόφασης:
«Όπου η ενδιάμεση απόφαση επί αυτοτελούς και μη αυστηρώς διαδικαστικού δικονομικού θέματος δημιουργεί θετική υποχρέωση στο διάδικο να πράξει ή να μην πράξει κάτι, όπως το διάταγμα για παροχή ασφάλειας εξόδων, τότε επηρεάζονται δικαιώματα και υποχρεώσεις των διαδίκων τα οποία, αν και δεν ταυτίζονται με τα επίδικα ουσιαστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις τους, εν τούτοις είναι αρκούντως αμέσως επηρεαζόμενα και σημαντικά, αλλά και εν πολλοίς ευθέως συναρτώμενα προς την ίδια της τύχη της αγωγής, ώστε να καθιστούν την απόφαση εφέσιμη. Όχι μόνο δημιουργείται υποχρέωση εξεύρεσης και κατάθεσης χρημάτων με το διάταγμα για παροχή ασφάλειας εξόδων αλλά και παράλειψη συμμόρφωσης με αυτό εξυπακούει το ουσιαστικό τέλος της αγωγής. Το ίδιο δεν ισχύει για την αντίθετη περίπτωση όπου το διάταγμα για παροχή ασφάλειας εξόδων δεν εκδίδεται.»
(Η υπογράμμιση είναι δική μας).
Είναι προφανές από την πιο πάνω νομολογία, ότι η απόρριψη του αιτήματος για ασφάλεια εξόδων δεν αποφασίζει άμεσα και τελικά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των διαδίκων. Περαιτέρω, το θέμα έχει να κάμει με το δικαίωμα εξόδων και εκτέλεσης τυχόν απόφασης για τα έξοδα, ανεξάρτητο με την ουσία της υπόθεσης.
Κατά συνέπεια, η έφεση απορρίπτεται κρινόμενης της εφεσιβαλλόμενης απόφασης ως μη εφέσιμης. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων-εναγόντων, τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.