|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 817
28 Ιουνίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ,
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ENIS MEHMET
ΓΙΑ ΕΝΤΑΛΜΑ HABEAS CORPUS AD SUBJICIENDUM,
Εφεσείων,
v.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 75/2007)
Ποινή ? Μείωση ποινής ? Έκτιση στην Κύπρο υπολοίπου ποινής φυλάκισης καταδικασθέντος από ποινικό Δικαστήριο της Αγγλίας ? Κατά πόσο η μείωση της ποινής θα έπρεπε να υπολογισθεί στη βάση ισχυριζόμενης αναστολής μέρους της ποινής ή επί της συνολικής περιόδου αυτής.
Προνομιακά εντάλματα — Habeas Corpus — Έφεση εναντίον της απόφασης με την οποία απορρίφθηκε αίτηση για έκδοση εντάλματος Habeas Corpus για απελευθέρωση του εφεσείοντος ο οποίος είχε καταδικαστεί από Αγγλικό Δικαστήριο σε πολυετή ποινή φυλάκισης και μεταφέρθηκε στην Κύπρο για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής.
Ο αιτητής καταδικάστηκε στην Αγγλία για κατοχή ναρκωτικών και κατοχή με σκοπό την προμήθειά τους σε άλλους. Στις 15/2/2000 του επιβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 15 ετών, μείον 195 ημέρες προφυλάκισης, και μεταφέρθηκε στην Κύπρο με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Μεταφορά Καταδίκων για να εκτίσει στις Κεντρικές Φυλακές το υπόλοιπο της ποινής του. Με επιστολή του προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, προέβαλε ότι η ημερομηνία απόλυσής του ήταν η 2 Φεβρουαρίου 2007. Η ημερομηνία αυτή λάμβανε ως δεδομένο ότι η ποινή άμεσης φυλάκισης στην οποία είχε καταδικαστεί ήταν μόνο 10 ετών, σε σχέση με τα οποία θα έπρεπε να προσμετρούσε το ευεργέτημα μείωσης για καλή συμπεριφορά σύμφωνα με τον περί Φυλακών Νόμο του 1996 (Ν. 62(Ι)/96 όπως τροποποιήθηκε με τον Ν. 12(Ι)/97). Από την άλλη μεριά ο Διευθυντής Φυλακών θεωρεί ότι η όποια εν τέλει μείωση υπολογίζεται επί του συνόλου των 15 ετών φυλάκισης. Επομένως η απαίτηση του εφεσείοντος για απόλυση δεν έγινε δεκτή.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε αίτηση του αιτητή για έκδοση Habeas Corpus. Ο αιτητής εφεσίβαλε την απόφαση προβάλλοντας ότι το ένα τρίτο της δεκαπενταετούς ποινής φυλάκισης αναστάληκε δικαστικά και ως εκ τούτου η ποινή άμεσης φυλάκισης ήταν μόνο δέκα έτη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έχοντας ενώπιόν του, αναφορικά με το επί του θέματος αγγλικό δίκαιο, επιστολή του δικηγόρου του εφεσείοντος στην Αγγλία, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
Δεν επιβλήθηκε άμεση ποινή φυλάκισης 10 ετών και άλλη ανασταλείσα 5 ετών. Επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 15 ετών, η έκτιση της οποίας ρυθμιζόταν από νομοθετική διάταξη για μείωση. Σύμφωνα με αυτή, ο εφεσείων αυτομάτως θα απολύετο με όρους κατόπιν που θα παρέμενε στη φυλακή για 10 χρόνια και δεν θα εξέτιε το όποιο υπόλοιπο της ποινής εφόσον τηρούσε τους όρους.
Η έφεση απορρίφθηκε χωρίς διαταγή για έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Αίτ. Αρ. 10/07), ημερομ. 16.3.07.
Σ. Δράκος, για τον Εφεσείοντα.
Α. Μαππουρίδης, για τον Εφεσίβλητο.
Ο Εφεσείων είναι παρών.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Νικολάου.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων δικάστηκε από ποινικό δικαστήριο της Αγγλίας και κρίθηκε ένοχος σε δύο κατηγορίες. Μια για κατοχή ελεγχόμενου φαρμάκου, ήτοι, 31 κιλών ηρωΐνης με σκοπό την προμήθεια σε τρίτο και άλλη για την προμήθεια ενός κιλού. Η εναπομείνασα ποσότητα των 30 κιλών, αξίας πέραν των £2.000.000, βρέθηκε μαζί με ποσό £100.000 σε διαμέρισμα υπό τον έλεγχο του εφεσείοντος. Στις 15 Φεβρουαρίου 2000 του επιβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 15 ετών, μείον 195 ημέρες προφυλάκισης. Ο δικαστής του εξήγησε ότι: (α) αφού εξέτιε το ήμισυ της περιόδου (7½ έτη) θα μπορούσε να αποταθεί για άδεια απελευθέρωσης με όρους και υπό επίβλεψη· και (β) ότι δεν θα αποφυλακιζόταν προτού εξέτιε τα δύο τρίτα του συνόλου της ποινής (10 χρόνια), ενώ το υπόλοιπο της ποινής (5 χρόνια) θα αναστέλλετο και δεν θα το εξέτιε εκτός αν διέπραττε περαιτέρω αδικήματα. Παραθέτουμε αυτούσιο, στην αγγλική, το σχετικό μέρος της απόφασης:
«It seems to me the right sentence in this case is one of 15 years' imprisonment on each count. You will serve half of that before you are eligible for parole, and you will not be released until you have served two-thirds of your sentence. The remainder of the sentence will be suspended and you may have to serve that if you commit any further offences.»
Κατά τον Οκτώβριο του 2003 ο εφεσείων υπέβαλε αίτημα, ως κύπριος πολίτης, να εκτίσει την ποινή του στην Κύπρο με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Μεταφορά Καταδίκων, η οποία κυρώθηκε με τον Ν. 14/1986. Ο εφεσείων, αφού πληροφορήθηκε επισήμως αναφορικά με το νομικό καθεστώς έκτισης ποινής φυλάκισης στην Κύπρο και τις συνέπειες της μεταγωγής, παρείχε την απαιτούμενη συγκατάθεση. Το αίτημα του εγκρίθηκε και στις 4 Μαρτίου 2004 μεταφέρθηκε στην Κύπρο για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στις Κεντρικές Φυλακές.
Με επιστολή του δικηγόρου του προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, ημερ. 23 Σεπτεμβρίου 2004, ο εφεσείων προέβαλε ότι η ημερομηνία απόλυσης του ήταν η 2 Φεβρουαρίου 2007, ότι η περαιτέρω κράτηση του θα καθίστατο παράνομη και ότι ο καθορισμός από τον Διευθυντή των Κεντρικών Φυλακών άλλης πολύ μεταγενέστερης ημερομηνίας ήταν το αποτέλεσμα εσφαλμένης ερμηνείας και υπολογισμών. Η ημερομηνία απόλυσης που προτάθηκε από τον εφεσείοντα λάμβανε ως δεδομένο ότι η ποινή άμεσης φυλάκισης στην οποία είχε καταδικαστεί ήταν μόνο 10 ετών, σε σχέση με τα οποία θα έπρεπε να προσμετρούσε το ευεργέτημα μείωσης για καλή συμπεριφορά σύμφωνα με τον περί Φυλακών Νόμο του 1996 (Ν. 62(Ι)/96 όπως τροποποιήθηκε με τον Ν. 12(Ι)/97). Από την άλλη μεριά ο Διευθυντής Φυλακών θεωρεί ότι η όποια εν τέλει μείωση υπολογίζεται επί του συνόλου των 15 ετών φυλάκισης. Επομένως η απαίτηση του εφεσείοντος για απόλυση δεν έγινε δεκτή.
Αποτάθηκε τότε στο Ανώτατο Δικαστήριο για έκδοση εντάλματος habeas corpus. Η αίτηση απορρίφθηκε πρωτοδίκως και τώρα, με την έφεση, τίθεται υπό τη δική μας κρίση.
Ο εφεσείων εισηγείται ότι το ένα τρίτο της επιβληθείσας ποινής φυλάκισης των δεκαπέντε ετών αναστάληκε δικαστικά και ως εκ τούτου η ποινή άμεσης φυλάκισης ήταν μόνο δέκα έτη. Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και η σκέψη του συναδέλφου μας πρωτοδίκως, ο οποίος φαίνεται να θεώρησε το αγγλικό Criminal Justice Act 1991 ως τη βάση επί της οποίας επήλθε δικαστική αναστολή.
Τα μόνα στοιχεία τα οποία έχουμε αναφορικά με το επί του θέματος αγγλικό δίκαιο, το οποίο σε τέτοιο πλαίσιο αποτελεί βέβαια θέμα πραγματικό, προέρχονται από επιστολή, ημερ. 8 Σεπτεμβρίου 2004, του κ. Philip Singer, δικηγόρου που εμφανίστηκε για τον εφεσείοντα στην Αγγλία τόσο στο εκδικάσαν δικαστήριο όσο και στο εφετείο. Απέστειλε την εν λόγω επιστολή στον δικηγόρο του εφεσείοντος στην Κύπρο σε απάντηση σχετικών ερωτημάτων που του υποβλήθηκαν. Διευκρίνισε ότι στην Αγγλία, όταν η ποινή φυλάκισης υπερβαίνει τα τέσσερα έτη, με βάση τις πρόνοιες του Criminal Justice Act 1991 (άρθρα 33(2), (5) και 39(1), (2)) ο καταδικασθείς απολύεται με άδεια και υπό τον όρο μη διάπραξης άλλου αδικήματος, αφού εκτίσει τα δύο τρίτα της ποινής του. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρξε αναστολή της ποινής δικαστικώς και, καθώς προκύπτει από την εξήγηση που έδωσε ο κ. Singer, η αναφορά του δικαστή σε αναστολή δεν ήταν παρά μόνο αναφορά στο πώς λειτουργούσε το σύστημα έκτισης ποινής με βάση τον αγγλικό νόμο. Παραθέτουμε αυτούσιο στα αγγλικά το μέρος που ενδιαφέρει:
«The problem arises I think partly form the fact that the judge in passing sentence did not express himself with complete clarity, maybe because he was trying to make things easier for the interpreter. Part of the difficulty of course is that the English statutory provisions are not simple.
The answers to your questions are as follows:
1. The statutory maximum for this offence is life imprisonment. The judge considered that the proper sentence was 15 years..
2. A person sentenced here to a term of imprisonment of four years or more has to be released after he has served two-thirds of that sentence, less the number of days he was held in custody by police or in prison before sentence was passed, in Mr. Mehmet's case, 195 days. When released in this way he is subject to a licence under which if he offends again he may be recalled to prison to serve what then remains of three-quarters his sentence.
The relevant provisions are Criminal Justice Act 1991 S.33(2), (5) and S.39(1), (2).»
Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν επιβλήθηκε άμεση ποινή φυλάκισης 10 ετών και άλλη ανασταλείσα 5 ετών. Επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 15 ετών, η έκτιση της οποίας ρυθμιζόταν από νομοθετική διάταξη για μείωση. Σύμφωνα με αυτή, ο εφεσείων αυτομάτως θα απολύετο με όρους κατόπιν που θα παρέμενε στη φυλακή για 10 χρόνια και δεν θα εξέτιε το όποιο υπόλοιπο της ποινής εφόσον τηρούσε τους όρους.
Άλλο θέμα δεν τέθηκε και δεν θα επεκταθούμε. Καταλήγουμε ότι η κράτηση του εφεσείοντος στις Κεντρικές Φυλακές συνεχίζει να είναι νόμιμη.
Η έφεση απορρίπτεται. Ένεκα της φύσης της υπόθεσης δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται χωρίς διαταγή για έξοδα.