|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 297
1 Μαρτίου, 2007
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ AD- BOARD MEDIA LTD, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΝΤΑΛΜΑ ΤΗΣ
ΦΥΣΗΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ (Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ) ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 23/1/2007 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1150/2005 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ.
(Αίτηση Αρ. 15/2007)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari και Prohibition ― Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Certiorari και Prohibition προς ακύρωση διατάγματος Επαρχιακού Δικαστηρίου με το οποίο ανεστάλη η εκτέλεση εντάλματος εκποίησης κινητής περιουσίας των εναγομένων ― Απορρίφθηκε λόγω ύπαρξης εναλλακτικού ένδικου μέσου και μη στοιχειοθέτησης εξαιρετικών περιστάσεων για παράκαμψη του κανόνα ότι όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο δεν χωρεί αίτηση για έκδοση εντάλματος Certiorari.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αρχές της νομολογίας που διέπουν τους λόγους για τους οποίους εκδίδονται εντάλματα της φύσεως Certiorari.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων για παράκαμψη του κανόνα ότι όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο δεν χωρεί αίτηση για έκδοση εντάλματος Certiorari ― Η ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων πρέπει να αποδεικνύεται πάντοτε, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται η έκδοση του εντάλματος Certiorari.
Στις 15/3/2005 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας εξέδωσε υπέρ των εναγόντων και εναντίον των εναγομένων απόφαση για τα ποσά των £16.670,47 και £1.377,00 πλέον τόκους και έξοδα.
Στις 31/7/2006 οι ενάγοντες εξασφάλισαν ένταλμα εκποίησης της κινητής περιουσίας των εναγομένων, το οποίο παρέμεινε ανεκτέλεστο. Στις 23/1/2007, το Δικαστήριο, κατόπιν μονομερούς αιτήσεως των εναγομένων εξέδωσε διάταγμα αναστολής της εκτέλεσης του προαναφερομένου εντάλματος, μέχρι την τελική εκδίκαση της σχετικής αίτησης δια κλήσεως η οποία είχε καταχωρηθεί από τους εναγομένους.
Οι ενάγοντες καταχώρησαν την παρούσα αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Certiorari και Prohibition προβάλλοντας ύπαρξη εμφανών στο πρακτικό νομικών σφαλμάτων, έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας και παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης. Ο συνήγορός τους υποστήριξε πως οι υπερβάσεις και η έλλειψη δικαιοδοσίας συνιστούν εξαιρετική περίπτωση, που δικαιολογεί την έκδοση της αιτούμενης θεραπείας.
Αποφασίστηκε ότι:
Οι αιτητές έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τη ρητή ρύθμιση της Δ.48, θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας προκειμένου να προσβάλουν το διάταγμα το οποίο εκδόθηκε μονομερώς. Στις περιπτώσεις όπου υπάρχει εναλλακτικό ένδικο μέσο το Ανώτατο Δικαστήριο σε σπάνιες περιπτώσεις και όπου υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις δίδει άδεια καταχώρησης αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος, έστω και αν έχει καταδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση ή συζητήσιμο θέμα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν καταδειχθεί οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Pastellopoullos v. Republic (1985) 2 C.L.R. 165,
Arghyrides (1987) 1 C.L.R. 30,
Περέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 692,
Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 1535,
Έλληνας ν. Χριστοδούλου κ.ά. (1995) 1 Α.Α.Δ. 438.
Αίτηση.
Δ. Καλλής, για τους Αιτητές.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση, οι αιτητές - ενάγοντες στην Αγωγή Αρ. 1150/05 του Ε.Δ. Λάρνακας - ζητούν τη χορήγηση άδειας για την καταχώριση αίτησης για την έκδοση ενταλμάτων certiorari και prohibition, για παραπομπή ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου διατάγματος του Ε.Δ. Λάρνακας, ημερομηνίας 23/1/2007, που εκδόθηκε ύστερα από μονομερή αίτηση των εναγομένων και με το οποίο ανεστάλη η εκτέλεση εντάλματος εκποίησης κινητής περιουσίας.
Τα γεγονότα που στηρίζουν την παρούσα αίτηση δίδονται με ένορκο δήλωση ενός των διευθυντών των αιτητών και έχουν, σε συντομία, ως ακολούθως:-
Στις 15/3/2005, εκδόθηκε από το Ε.Δ. Λάρνακας υπέρ των εναγόντων και εναντίον των εναγομένων στην Αγωγή Αρ. 1150/05 απόφαση για τα ποσά των £16.670,47 και £1.377,00, πλέον τόκοι και έξοδα.
Στις 31/7/2006, κατόπιν αίτησης των εναγόντων, εκδόθηκε ένταλμα εκποίησης (υπ' Αρ. 1960/06) της κινητής περιουσίας των εναγομένων, το οποίο παρέμεινε ανεκτέλεστο. Στις 3/10/2006, οι συνήγοροι των εναγόντων διαμαρτυρήθηκαν προς τον πρωτοκολλητή του Επαρχιακού Δικαστηρίου για την καθυστέρηση που παρατηρήθηκε. Στη συνέχεια, έγιναν διαβουλεύσεις μεταξύ των συνηγόρων των δύο πλευρών, χωρίς όμως να καταστεί δυνατή η διευθέτηση τρόπου πληρωμής του εξ αποφάσεως χρέους. Ενώ οι ενάγοντες ανέμεναν εκτέλεση του εντάλματος, στις 16/2/2007 επιδόθηκε στο γραφείο επιδόσεως των δικηγόρων τους στη Λάρνακα μονομερής αίτηση και αίτηση διά κλήσεως, οι οποίες και παραλήφθηκαν από το συνήγορο των εναγόντων στις 21/2/2007. Στις 22/2/2007, οι συνήγοροί τους ειδοποιήθηκαν τηλεφωνικώς από αρμόδιο επιδότη για την ύπαρξη διατάγματος αναστολής εκτέλεσης του εντάλματος εκποίησης. Την επομένη, 23/2/2007, οι συνήγοροί τους, μετά από έλεγχο στο φάκελο της αγωγής, διαπίστωσαν ότι το Δικαστήριο στις 23/1/2007, στην παρουσία του συνηγόρου των εναγομένων, διέταξε:-
«... όπως ανασταλεί και διά του παρόντος αναστέλλεται η πώληση των αντικειμένων, τα οποία κατασχέθηκαν προς εκτέλεση του υπ' αριθμό 1960/06 εντάλματος κινητών στην υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγή και του υπ' αριθμό 2650/06 εντάλματος κινητών στην αγωγή 1322/06 μέχρι τελικής εκδίκασης της διά κλήσεως αιτήσεως.
Το παρόν διάταγμα να επιδοθεί στους εξ αποφάσεως πιστωτές μαζί με αντίγραφο της αίτησης και της ενόρκου δηλώσεως που τη συνοδεύει.»
Όπως ήδη ανέφερα, το διάταγμα αυτό είναι το αντικείμενο της παρούσας αίτησης.
Ο συνήγορος των αιτητών, κατά την ενώπιόν μου αγόρευσή του και με σκοπό να καταδείξει ότι υπάρχει στην ουσία συζητήσιμο ζήτημα, υποστήριξε ότι θεμελιώνονται εμφανή στο πρακτικό νομικά σφάλματα, έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας και παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης. Συζήτησε μη συμμόρφωση με το Άρθρο 9(2) και 9(3) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, ΚΕΦ. 6, (ο «Νόμος»). Το γεγονός, υπέβαλε, ότι το Δικαστήριο δεν όρισε το διάταγμα, το οποίο εκδόθηκε με μονομερή αίτηση, επιστρεπτέο, ώστε να δοθεί στους ενάγοντες η ευκαιρία να καταχωρίσουν ένσταση, όπως και ότι η εγγύηση δόθηκε όχι από τους αιτητές αλλά από τρίτο πρόσωπο, συνιστά έκδηλο νομικό σφάλμα στην όψη του πρακτικού. Περαιτέρω, εισηγήθηκε, το διάταγμα εκδόθηκε σε αντίθεση με το Άρθρο 21 του Νόμου, όπου προβλέπεται ότι η αίτηση, στα πλαίσια της οποίας εκδίδεται το εν λόγω διάταγμα, υποβάλλεται από το πρόσωπο που διεκδικεί την περιουσία. Οι υπερβάσεις, κατέληξε ο συνήγορος, και η έλλειψη δικαιοδοσίας συνιστούν εξαιρετική περίπτωση, που δικαιολογεί την έκδοση της αιτούμενης θεραπείας.
Οι λόγοι, για τους οποίους μπορεί να εκδοθεί ένταλμα certiorari, σύμφωνα με τη νομολογία - (βλ. Pastellopoullos v. Republic (1985) 2 C.L.R. 165. In Re Arghyrides (1987) 1 C.L.R. 30. Τζεννάρο Περρέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 692) - είναι:-
1. Υπέρβαση ή έλλειψη δικαιοδοσίας.
2. Πρόδηλη πλάνη νόμου.
3. Προκατάληψη ή συμφέρον από πρόσωπα που λαμβάνουν την απόφαση.
4. Λήψη της απόφασης με δόλο ή ψευδορκία.
5. Παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.
Στην απόφαση της Ολομέλειας Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 1535, αναφέρονται σχετικά τα εξής:- (σελ. 1541-1542)
«Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος παρέχεται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει, στην ουσία, συζητήσιμο ζήτημα και, περαιτέρω, στην περίπτωση όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ότι συντρέχουν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα ότι, εφόσον προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ο αιτητής δεν θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα. (Βλ., μεταξύ άλλων, R. v. Secretary of State [1986] 1 All ER 717, Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, Στ. Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469 και Χρ. Μιχαήλ και Στ. Μιχαηλίδη (2001) 1 Α.Α.Δ. 247). Στη Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965, διευκρινίστηκε, ορθά, ότι η αρχή αυτή 'ισχύει γενικά, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα'. Έστω, δηλαδή, και αν ο προβαλλόμενος λόγος είναι έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας. (Βλ., επίσης, Σ. Μαρκίδης κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 552). Αν δε, παρά τη μη ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων, χορηγηθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης για certiorari, η μη ύπαρξη τέτοιων περιστάσεων συνιστά, a fortiori, λόγο απόρριψης της αίτησης.»
Οι αιτητές δεν έχουν, ουσιαστικά, επικαλεστεί τη συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων, που να δικαιολογούν τη χορήγηση της αιτούμενης θεραπείας, αφού μεγάλο μέρος των όσων προτείνουν ως εξαιρετικές περιστάσεις αφορά στα όσα υποστήριξαν σε σχέση με τα σφάλματα, τις υπερβάσεις και τις παραβάσεις που, κατά τον ισχυρισμό τους, έγιναν. Στην Έλληνας ν. Χριστοδούλου κ.ά. (1995) 1 Α.Α.Δ. 438, απασχόλησε πανομοιότυπο ζήτημα - κατά πόσο, δηλαδή, διάδικος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει επηρεαστεί από διάταγμα που εκδόθηκε μονομερώς, έχει θεραπεία άλλη από την αιτούμενη. Παραθέτω τα όσα εκεί λέχθηκαν, τα οποία απαντούν και ό,τι εδώ ενδιαφέρει:- (σελ. 444 - 445)
«Δεδομένης λοιπόν της ρητής ρύθμισης που γίνεται με τη Δ.48, θ.8(4), ο ενδιαφερόμενος διάδικος έχει δικαίωμα να προστρέξει σε αυτήν προκειμένου να προσβάλει διάταγμα το οποίο εκδόθηκε μονομερώς. Το ενδεχόμενο συνύπαρξης και θεραπείας με έφεση ή με αίτηση για certiorari, δεν είναι επομένως ανάγκη να το εξετάσουμε. Ωστόσο, παρατηρούμε εν παρόδω τα εξής. Ως προς το πρώτο, στην απόφαση στην υπόθεση Djeredjian (Import-Export) Ltd. in Liquidation under Supervision of the Court through its Liquidators (a) Crh. P. Mitsides, (b) Nicos Crh. Lacoufis ν. The Chartered Bank (1965) 1 C.L.R. 130, λέχθηκε, σε σχέση με την ανάλογη περίπτωση επιστρεπτέου συντηρητικού διατάγματος, ότι οπωσδήποτε δεν θα έπρεπε το Εφετείο να υποκαθιστά το Επαρχιακό Δικαστήριο στην εξέταση διαταγμάτων επί της ουσίας, παρόλον που αφέθηκε ανοιχτή και η δυνατότητα έφεσης όπου προέκυπτε από το πρακτικό του Δικαστηρίου κάποιο έκδηλο νομικό λάθος. Ως προς το δεύτερο, παρότι σε ανάλογες περιπτώσεις εκδόθηκε ένταλμα certiorari - βλ. τις υποθέσεις In Re Hadjisoteriou (1986) 1 C.L.R. 429, In Re Philippou (1986) 1 C.L.R. 568, εν τούτοις η πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Γεώργιος Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, υπογράμμισε ότι, εκεί όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις είναι που θα εδικαιολογείτο η χορήγηση άδειας προς καταχώρηση αίτησης για την έκδοση τέτοιου εντάλματος. Κατ' ακολουθίαν, στην υπόθεση Αυγή Κωνσταντινίδου και Άλλου (1992) 1(Β) Α.Α.Δ. 853, δεν χορηγήθηκε άδεια, ακριβώς εξ αιτίας της Δ.48, θ.8(4).»
Καταλήγω, λοιπόν, ενόψει της ύπαρξης άλλου ένδικου μέσου και της έλλειψης συνδρομής εξαιρετικών περιστάσεων, οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα - ότι, εφόσον προσφέρεται άλλη θεραπεία, ο αιτητής δε θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα - ότι η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.