|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 822
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 259/2005)
29 Ιουνίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ZEFKA BROS (FIG TREE BAY) RESTAURANT LTD.,
Εφεσείοντες/Ενάγοντες
ν.
1. ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΥΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ,
2. ΑΓΝΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ,
Εφεσίβλητων/Εναγόμενων.
Γ. Γεωργιάδης, για τους Εφεσείοντες.
Μ. Χ" Κωνσταντή για Γ. Πιττάτζιη, για τους Εφεσίβλητους.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Τ. Ηλιάδης.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ο παππούς του Ζαννέτου Ζευκά (Μ.Ε.1) άρχισε να λειτουργεί από το 1953 ένα εστιατόριο στην παραλία του Πρωταρά με το όνομα Fig Tree Bay. Η λειτουργία του εστιατορίου συνεχίστηκε αργότερα από το Γιώργο Ζευκά (πατέρα του Ζαννέτου Ζευκά (Μ.Ε.1)) και αργότερα από τους δύο γιους του Γιώργου Ζευκά, Ζαννέτο και Αντώνη Ζευκά (Μ.Ε.1 και Μ.Ε.2). Σε κάποιο στάδιο η επιχείρηση μετατράπηκε σε συνεταιρισμό και το 1990 σε εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με την ονομασία Zefkas Bros (Fig Tree Bay) Restaurant Ltd.
Ο Αντώνης Παύλου Αναστασίου (εφεσίβλητος 1) άρχισε να λειτουργεί από το 1984 δίπλα από το πιο πάνω εστιατόριο της εφεσείουσας, σε μια απόσταση περίπου έξι μέτρων το δικό του εστιατόριο στο οποίο το 2002 η αδελφή του Αγνή Ηγούμενου (εφεσίβλητη 2) τοποθέτησε πινακίδες έξω από το εστιατόριο που έφεραν το όνομα Blue Peter Beach Bar Restaurant Fig Tree Bay.
Η ενέργεια αυτή επηρέασε δυσμενώς, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, την εφεσείουσα εταιρεία και οδήγησε στην καταχώριση της παρούσας αγωγής από την εφεσείουσα ιδιοκτήτρια του εστιατορίου Zefkas Bros (Fig Tree Bay) Restaurant Ltd. (εφεσείουσα) εναντίον των ιδιοκτητών του εστιατορίου Blue Peter Beach Bar Restaurant Fig Tree Bay Αντώνη Παύλου Αναστασίου και Αγνής Ηγούμενου (εφεσίβλητους), με την οποία απαιτούνταν αποζημιώσεις για αθέμιτο ανταγωνισμό (passing off) και απαγορευτικό διάταγμα για τη μη χρησιμοποίηση των λέξεων "Fig Tree Bay".
Μετά την αξιολόγηση της προσαχθείσας μαρτυρίας το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε μεταξύ άλλων στα πιο κάτω βασικά συμπεράσματα:
Η ονομασία Fig Tree Bay καθορίζει γεωγραφικά και τοπωνυμικά μια περιοχή στην παραλία του Πρωταρά. Η πιο πάνω κατάληξη βασίστηκε σε διάφορα τεκμήρια που είχαν κατατεθεί και πιο συγκεκριμένα σε ένα βρετανικό χάρτη, ένα χάρτη του ΚΟΤ και ένα χάρτη του Δήμου Παραλιμνίου, όπως επίσης και στη μαρτυρία του Πρόδρομου Βασιλείου, Προέδρου της Επιτροπής Τυποποίησης Γεωγραφικών Ονομάτων (Μ.Υ.1), ο οποίος κατέθεσε ότι σύμφωνα με κτηματολογικά σχέδια του 1911 η περιοχή αναφέρεται σαν συκιά του Πρωταρά. Σύμφωνα με τον πιο πάνω μάρτυρα ο οποίος γνώριζε την περιοχή από το 1960 ως Fig Tree Bay, η περιοχή δεν ταυτιζόταν με κάποιο εστιατόριο. Συνακόλουθα το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε εύρημα ότι η παραλία Fig Tree Bay δεν πήρε την ονομασία της από το εστιατόριο το οποίο λειτουργούσε η εφεσείουσα εταιρεία, αλλά ήταν η γεωγραφική και τοπωνυμική ονομασία της παραλίας Πρωταρά στο Παραλίμνι.
Η εφεσείουσα με τη μαρτυρία που είχε παρουσιάσει δεν απέδειξε ότι υπήρχε οποιοδήποτε εγγεγραμμένο εμπορικό σήμα της με δικαίωμα προστασίας από τυχόν παραβίαση του (Kerly's "Law of Trade Marks and Trade Names", 12th Edition, Chapter 15).
Αναφορικά με τον ισχυριζόμενο αθέμιτο ανταγωνισμό εκ μέρους των εφεσίβλητων, το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε εύρημα ότι η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει τους ισχυρισμούς της για αθέμιτο ανταγωνισμό. Ήταν η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει εμπορική εύνοια ή φήμη και ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε παραπλάνηση εκ μέρους των εφεσίβλητων η οποία οδήγησε σε πρόκληση σύγχυσης.
Με την παρούσα έφεση η εφεσείουσα βάλλει κατά της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης ισχυριζόμενη μεταξύ άλλων ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε να αξιολογήσει ορθά την προσαχθείσα μαρτυρία και ιδιαίτερα τις αντιφάσεις στις οποίες έχει υποπέσει η εφεσίβλητη 2 κατά τη διάρκεια της εξέτασης της, ότι η εφεσείουσα απέδειξε την ύπαρξη αθέμιτου ανταγωνισμού και ότι η σχετική απόφαση δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη.
Έχουμε εξετάσει τους λόγους που έχουν προβληθεί και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι ανεδαφικοί.
Το άρθρο 35 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148, προνοεί ότι,
"Πρόσωπο το οποίο απομιμούμενο την επωνυμία, το χαρακτηρισμό, το σήμα ή την επιγραφή αγαθών ή άλλως πως, προκαλεί ή αποπειράται να προκαλέσει ώστε οποιαδήποτε αγαθά να εκληφθούν ως αγαθά άλλου προσώπου, με τρόπο ο οποίος ενδέχεται να οδηγήσει συνήθη αγοραστή στην πεποίθηση ότι αγοράζει αγαθά του άλλου αυτού προσώπου, διαπράττει αστικό αδίκημα κατά του άλλου αυτού προσώπου: Νοείται ότι κανένας δεν διαπράττει αστικό αδίκημα για μόνο το λόγο ότι χρησιμοποιεί τη δική του επωνυμία σε σχέση με την πώληση αγαθών."
Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει την πρόκληση σύγχυσης σε πελάτες των δύο εστιατορίων, αφού μεταξύ τους υπάρχει μια απόσταση και τα δύο εστιατόρια έχουν διαφορετικές πινακίδες και έπιπλα. Επιπρόσθετα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε παραπλάνηση εκ μέρους των εφεσίβλητων σε σχέση με τη γεωγραφική περιοχή τους. Η πιο πάνω προσέγγιση με βάση τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί, είναι ορθή. Η εφεσείουσα, η οποία είχε το βάρος να αποδείξει την ύπαρξη αθέμιτου ανταγωνισμού και την πρόκληση ζημιάς, απέτυχε να ικανοποιήσει τις προϋποθέσεις του άρθρου 35 του Κεφ. 148. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την παραδοχή του εκ των Διευθυντών της εφεσείουσας Αντώνη Ζευκά (Μ.Ε.2.) κατά τη διάρκεια της κύριας του εξέτασης ότι "Έπαθα υλική ζημιά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πάθει ζημιά ή πόσο είναι το κόστος της ζημιάς. Κάποια ζημιά έγινε διότι υπήρχε η σύγχυση μεταξύ των δύο εστιατορίων".
Αναφορικά με την εισήγηση ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν προέβηκε στην ορθή αξιολόγηση της προσαχθείσας μαρτυρίας, θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι τα πρωτόδικα Δικαστήρια πρέπει να αξιολογούν το σύνολο της μαρτυρίας που παρουσιάζεται και να προβαίνουν σε διαπιστώσεις πάνω σε όλα τα αμφισβητούμενα γεγονότα έτσι ώστε η απόφαση τους να περιέχει την απαραίτητη δικαστική κρίση πάνω στα επίδικα θέματα. (Χριστοδούλου ν. Αριστοδήμου κ.α. (1996) 1 ΑΑΔ 552). Η αξιολόγηση της μαρτυρίας αποτελεί καθήκον του πρωτόδικου Δικαστηρίου που έχει την ευχέρεια να ακούσει τους μάρτυρες να καταθέτουν προφορικά και να συνεκτιμήσει τις αντίστοιχες εκδοχές μέσα στο πλαίσιο των πραγματικών γεγονότων. (Χαραλάμπους ν. Βασιλείου (1996) 1 ΑΑΔ 1355). Το Εφετείο όμως έχει τη διακριτική ευχέρεια να επέμβει όταν το πρωτόδικο Δικαστήριο παραλείπει να προβεί σε συγκεκριμένο εύρημα σχετικά με ένα ουσιώδες θέμα της διαδικασίας (Αθανασίου ν. Loizias and Sons Contracting and Building (Overseas) Ltd (1993) 2 AAΔ.529), όπως επίσης και όταν ένα εύρημα ως προς την αξιοπιστία ενός μάρτυρος δεν ήταν εύλογα επιτρεπτό (Katsiamalis v. Republic (1980) 2 CLR 107).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε σε ανάλυση τόσο της προφορικής όσο και της έγγραφης μαρτυρίας που είχε παρουσιαστεί και επεξήγησε με την απαραίτητη αιτιολογία γιατί αποδέχθηκε τις θέσεις των εφεσίβλητων και απέρριψε εκείνες της εφεσείουσας. Η μαρτυρία των εφεσίβλητων ήταν σαφής και δεν περιείχε ουσιώδεις αντιφάσεις, σε βαθμό που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόρριψή τους. Το ερώτημα της τοπωνυμίας αποτελούσε επίδικο θέμα και το Δικαστήριο έπρεπε να αποφανθεί επί τούτου και το συμπέρασμα ότι ο κόλπος της συκιάς (Fig Tree Bay) είναι η γεωγραφική και τοπωνυμική ονομασία της παραλίας Πρωταρά στο Παραλίμνι δεν συνιστά αναγνώριση της ονομασίας ως τοπωνυμίου, αλλά επίλυση του επίδικου ερωτήματος αν η ονομασία αυτή συνδεόταν με τη λειτουργία του εστιατορίου της εφεσείουσας.
Η εισήγηση επίσης ότι η πρωτόδικη απόφαση δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη δεν ευσταθεί. Η απόφαση περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία συνιστούν την απαραίτητη αιτιολογία, με επαρκείς αναφορές τόσο για τη μαρτυρία που έχει προσαχθεί όσο και για τα νομικά σημεία τα οποία αποτέλεσαν θέματα διερεύνησης.
Έχουμε εξετάσει προσεκτικά όλους τους λόγους της έφεσης και δεν έχουμε πειστεί ότι επιβάλλεται η επέμβασή μας. Αντίθετα υιοθετούμε την πρωτόδικη απόφαση και απορρίπτουμε την έφεση με £1.000 έξοδα σε βάρος της εφεσείουσας.
Π.
Δ.
Δ.
/ΔΓ