|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυριάκου κ.ά. ν. Ταμ. Πλεον. Προσωπικού (1993) 1 ΑΑΔ 1020
Αθανασίου Χρυστάλλα ν. Reana Manufacturing & Trading Co.Ltd και Άλλων (2001) 1 ΑΑΔ 1635
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2006) 1 ΑΑΔ 115
1 Φεβρουαρίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Δ/στές]
ΤΑΜΕΙΟ ΠΛΕΟΝΑΖΟΝΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ,
Εφεσείοντες,
v.
ΚΥΠΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12170)
Εργατικό Δίκαιο ― Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού ― Υποχρέωση για καταβολή ποσών επιδικασθέντων από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών υπέρ εργοδοτουμένου εναντίον εργοδότου που έχει τεθεί υπό εκκαθάριση, δυνάμει του Άρθρου 31 (3) των περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμων ― Κατά πόσο διάταγμα παραλαβής ή εκκαθάρισης εναντίον του εργοδότη πριν την έκδοση της εναντίον του απόφασης, αποτελούσε προϋπόθεση για τη δημιουργία της υποχρέωσης του Ταμείου.
Λέξεις και Φράσεις ― «Έναρξη εκκαθάρισης» στο Άρθρο 218 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 ― Θεωρείται ότι άρχισε κατά το χρόνο της υποβολής αίτησης για εκκαθάριση.
Στις 28/11/01 το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον της εργοδότριας εταιρείας του για συνολικό ποσό £9.304. Η έφεση αφορά στην κρίση του πρωτόδικου δικαστηρίου, στο πλαίσιο μεταγενέστερης αίτησης, σύμφωνα με την οποία το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού είχε υποχρέωση να καταβάλει στον εφεσίβλητο το μέρος του πιο πάνω ποσού που ήταν πληρωτέο δυνάμει των διατάξεων του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν. 24/67 όπως τροποποιήθηκε) (ο Νόμος) και, συνακολούθως, την απόφαση που εκδόθηκε κατά του Ταμείου για το ποσό των £7.978.
Εκ μέρους του Ταμείου προβλήθηκε η εισήγηση ότι το πρωτόδικο δικαστήριο παρερμήνευσε το Νόμο. Υποστηρίχθηκε ότι για να δημιουργηθεί η ευθύνη του Ταμείου στη βάση του Άρθρου 31(3) του Νόμου, δεν ήταν αρκετή η υποβολή αίτησης για διάλυση της εργοδότριας εταιρείας, εκκρεμούσας της εναντίον της διαδικασίας για αποζημιώσεις, όπως είχε συμβεί στην παρούσα υπόθεση. Θα έπρεπε και να είχε εκδοθεί το διάταγμα για την διάλυσή της, πριν την έκδοση της εναντίον της απόφασης, εν προκειμένω, πριν από τις 28/11/01. Αντίθετη ερμηνεία θα άφηνε ανοικτή τη δυνατότητα καταστρατήγησης με την εικονική υποβολή αιτήσεων για εκκαθάριση εταιρειών. Ενώ παράλληλα, το Άρθρο 31 (2) του Νόμου δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αφού, στοχεύοντας στην κάλυψη της περίπτωσης εκκαθάρισης εργοδότριας εταιρείας, αναγνωρίζει υπέρ του εξ αποφάσεως δανειστή προτεραιότητα πληρωμής του, έναντι όλων των άλλων χρεών.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στο Άρθρο 31 (3) του Νόμου, ανατρέχοντας στον περί Εταιρειών Νόμο, Κεφ. 113, εφόσον επρόκειτο περί εταιρείας, είναι ορθή. Αν ο νομοθέτης ήθελε να παραπέμψει σε διάταγμα παραλαβής ή εκκαθάρισης ήδη εκδοθέν, θα το έκαμνε ρητά.
2. Ο κίνδυνος για εικονικές καταστάσεις θα υπήρχε ούτως ή άλλως. Το δε Άρθρο 31 (2) θα είχε λόγο ύπαρξης, εν πάση περιπτώσει, αφού αυτό θα κάλυπτε την περίπτωση έναρξης της διαδικασίας σύμφωνα με το Μέρος V του Κεφ. 113 και έκδοσης διατάγματος εκκαθάρισης μετά την έκδοση απόφασης από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Κυριάκου κ.ά. ν. Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού (1993) 1 Α.Α.Δ. 1020,
Αθανασίου ν. Reana Manuf. & Trad. Co. Ltd. κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 1635.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών (Υπ. Αρ. 372/03), ημερ. 15/9/04.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Eφεσείοντες.
Χρ. Αργυρού, για τον Eφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ Δ.: Με απόφαση του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, ημερομηνίας 28.11.01, εκδόθηκε υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον των εργοδοτών του Χαμπής Μαραγκός και Υιοί Λτδ απόφαση για συνολικό ποσό £9.304. Η έφεση αφορά στην κρίση του πρωτόδικου δικαστηρίου, στο πλαίσιο μεταγενέστερης αίτησης, σύμφωνα με την οποία το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού είχε υποχρέωση να καταβάλει στον εφεσίβλητο το μέρος του πιο πάνω ποσού που ήταν πληρωτέο δυνάμει των διατάξεων του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν. 24/67 όπως τροποποιήθηκε) (ο Νόμος) (βλ. συναφώς την Κυριάκου κ.ά. ν. Ταμ. Πλεον. Προσωπικού (1993) 1 Α.Α.Δ. 1020) και, συνακολούθως, την απόφαση που εκδόθηκε κατά του Ταμείου για το ποσό των £7.978.
Από τις ενστάσεις που προβλήθηκαν πρωτοδίκως, διατηρήθηκε μια μόνο, με τη μορφή νομικού ερωτήματος σε σχέση με τις προϋποθέσεις ενεργοποίησης του άρθρου 31(3) του Νόμου, κατ' εφαρμογή του οποίου εκδόθηκε η απόφαση κατά του Ταμείου. Στις 25.5.01, πριν από την έκδοση της απόφασης κατά της εργοδότριας εταιρείας αλλά εκκρεμούσας εκείνης της διαδικασίας, ο Διευθυντής Κοινωνικών Ασφαλίσεων υπέβαλε αίτηση για διάλυσή της, και, μετά την απόφαση, στις 5.4.02, εκδόθηκε το σχετικό διάταγμα. Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε πως, υπό αυτά τα δεδομένα, συνέτρεχαν όλες οι προϋποθέσεις του άρθρου 31(1) και είναι η θέση του Ταμείου ότι παρερμηνεύθηκε ο Νόμος. Κατά την εισήγησή του, δεν ήταν αρκετή η υποβολή αίτησης για διάλυση της εργοδότριας εταιρείας, εκκρεμούσας της εναντίον της διαδικασίας για αποζημιώσεις. Θα έπρεπε και να είχε εκδοθεί το διάταγμα για τη διάλυσή της, πριν την έκδοση της εναντίον της απόφασης, εν προκειμένω, πριν από τις 28.11.01. Όπως υποστηρίχθηκε, κατ' αρχάς ενόψει του ίδιου του λεκτικού του άρθρου 33(1). Κατά την εισήγηση, όταν αυτό αναφέρεται σε διαδικασία αναφορικώς προς τον εργοδότη δυνάμει του Μέρους V του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113, παραπέμπει σε πράγματι εκκαθάριση που έχει αρχίσει και συνεχίζεται μετά από σχετικό διάταγμα που ήδη έχει εκδοθεί. Περαιτέρω, αφού η αντίθετη ερμηνεία θα άφηνε ανοικτή τη δυνατότητα καταστρατήγησης με την εικονική υποβολή αιτήσεων για εκκαθάριση εταιρειών. Ενώ, παράλληλα, το άρθρο 31(2) του Νόμου δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αφού, στοχεύοντας στην κάλυψη της περίπτωσης εκκαθάρισης εργοδότριας εταιρείας, αναγνωρίζει υπέρ του εξ αποφάσεως δανειστή προτεραιότητα πληρωμής του, έναντι όλων των άλλων χρεών.
Μελετήσαμε τα δεδομένα και καταλήγουμε πως η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή. Παραθέτουμε, πρώτα, το άρθρο 31(3):
«Όταν κατά τον χρόνον της επιδικάσεως υπό του Διαιτητικού Δικαστηρίου, έχη αρχίσει διαδικασία αναφορικώς προς τον εργοδότην δυνάμει του περί Πτωχεύσεως Νόμου ή του Μέρου V του περί Εταιρειών Νόμου ο εργοδοτούμενος προς τον οποίον εγένετο η επιδίκασις εισπράττει ολόκληρον το επιδικασθέν ποσόν εκ του Ταμείου. Τα δικαιώματα του εργοδοτουμένου αναφορικώς προς πάσαν επιδικασθείσαν πληρωμήν καταβλητέαν απ' ευθείας υπό του εργοδότου μεταβιβάζονται εις το Ταμείον.»
Αν ο νομοθέτης ήθελε να παραπέμψει σε διάταγμα παραλαβής ή εκκαθάρισης ήδη εκδοθέν, θα αναμέναμε να το έκαμνε ρητά. Αναφέρεται σε διαδικασία που άρχισε και, προκειμένου περί εταιρείας, το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά ανέτρεξε στον περί Εταιρειών Νόμο, Κεφ. 113. Το οποίο, όπως και ο περί Πτωχεύσεως Νόμος, Κεφ. 5, αναφέρεται στο περιθώριο του άρθρου 31(3). Εκεί, το άρθρο 218, ενταγμένο στο Mέρος V, κάτω από τον τίτλο «έναρξη εκκαθάρισης», ακριβώς καθορίζει πότε θεωρείται ότι αυτή άρχισε. Πρόσθετα προς άλλες περιπτώσεις, όπως προβλέπεται, αυτή θα θεωρείται ότι άρχισε κατά το χρόνο της υποβολής αίτησης για εκκαθάριση. Η αναφορά δε στην Αθανασίου ν. Reana Manuf. & Trad. Co. Ltd. κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. σελ. 1635, την οποία επικαλέστηκε ο εφεσείων, σε ενεργοποίηση του άρθρου 31(3) «μόνο όταν και εφόσον εκδοθεί είτε διάταγμα πτώχευσης ή διάταγμα εκκαθάρισης», ασφαλώς δεν τέμνει το επίδικο θέμα, το οποίο δεν τελούσε και υπό εξέταση όπως προκύπτει, αφού εξυπακούεται πως σε κάθε περίπτωση είναι απαραίτητο για να δημιουργηθεί η ευθύνη του Ταμείου να έχει, εν τέλει, εκδοθεί διάταγμα παραλαβής ή εκκαθάρισης.
Μπορούμε να είμαστε σύντομοι και σε σχέση με τα υπόλοιπα επιχειρήματα των εφεσειόντων. Έχουν δεχτεί και οι ίδιοι κατά την ακρόαση, πως ο όποιος κίνδυνος για εικονικές καταστάσεις θα υπήρχε ούτως ή άλλως. Ορθά νομίζουμε αφού μόνο χρονικής σημασίας απολήγει να είναι η διάσταση που εκδηλώθηκε. Όπως επίσης έχουν δεχτεί πως το άρθρο 31(2) θα είχε λόγο ύπαρξης, εν πάση περιπτώσει. Συζητήθηκε συναφώς κατά την ακρόαση η περίπτωση έναρξης της διαδικασίας σύμφωνα με το Μέρος V του Κεφ. 113 και έκδοσης διατάγματος εκκαθάρισης μετά την έκδοση απόφασης από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών. Και ορθώς, όπως κρίνουμε, συμφώνησαν και οι εφεσείοντες πως ενώ αυτή δεν θα καλυπτόταν από το άρθρο 31(3), θα καλυπτόταν από το άρθρο 31(2).
Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.