|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 1 ΑΑΔ 1275
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση Αρ. 118/2005
[Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΓΗ 35 Κ20 ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΚΟΥΛΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΟΒΟΛΟ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΟΥΝ ΕΦΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ ΗΜΕΡ. 5.12.05 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1652/01 ΛΟΓΩ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗΣ ΚΑΙ/Η ΑΝΤΙΔΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΕΞΟΔΩΝ ΗΜΕΡ. 15.11.04 ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗ 20.12.04
----------
Αιτητής 1 εμφανίζεται προσωπικά
Αιτήτρια 2, παρούσα
Γ. Φαίδωνος, για καθ΄ου η αίτηση.
Π. Αρτέμη, Δ.
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η παρούσα διαδικασία αφορά αίτηση με βάση τη Δ.35 θ.20, με την οποία οι αιτητές ζητούν, κατά λέξη, την πιο κάτω θεραπεία:
«Οι πιο πάνω Αιτητές ζητούν άδεια του Δικαστηρίου με την οποία να διατάσσεται και/η να επιτρέπεται η καταχώρηση έφεσης εναντίον της διαταγής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερ. 5.12.05 στην αγωγή 1652/01 βάσει της οποίας το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού απόρριψε την αίτηση ημερ. 6.6.05 με την οποία ζητείτο η αναθεώρηση και/η ακύρωση του καταλόγου εξόδων ημερ. 15.11.04 που κοινοποιήθηκε στους Αιτητές την 27.5.05 ταχυδρομικώς και παρελήφθη 31.5.05.»
Την 1.11.04 οι αιτητές απέσυραν, χωρίς επηρεασμό των δικαιωμάτων τους, αγωγή τους κατά του εναγομένου, η οποία και απορρίφθηκε και στην οποία επιδικάστηκαν έξοδα έκδοσης της απόφασης £21.50, « πλέον έξοδα της αγωγής ως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή».
Ο δικηγόρος του εναγομένου υπέβαλε κατάλογο εξόδων στον Πρωτοκολλητή ο οποίος, υπολόγισε ότι τα έξοδα των εναγόντων ανήρχοντο στο συνολικό ποσό των £1.376 με τόκο 8% ετησίως από 15.3.01 μέχρις εξοφλήσεως, πλέον Φ.Π.Α. επί ποσού £1.040.
Οι αιτητές καταχώρησαν ακολούθως αίτηση, με την οποία ζητούσαν την αναθεώρηση του εν λόγω καταλόγου εξόδων, η οποία αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα, αφού το Δικαστήριο έκρινε ότι ο Πρωτοκολλητής, συμμορφούμενος με το περιεχόμενο της απόφασης, προχώρησε στον υπολογισμό των εξόδων μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων του. Είναι εναντίον αυτής της απόφασης που έχει ημερομηνία 5.12.05 που υποβλήθηκε η παρούσα αίτηση, δυνάμει της Δ.35 θ.20, που προνοεί τα ακόλουθα:
«An appeal from a decision solely on the ground of a wrong direction in regard to costs, or from an order made on taxation or review of taxation, shall not be entertained except with the leave of the Court of Appeal or a Judge thereof, which shall not be given unless it is made to appear that the direction or order is contrary to the provisions of any law or rule, or is based on a misconception of fact, or directs any party to pay costs incurred or occasioned, without sufficient reason, by another party."
Στη Serguei Pugachev, Αίτηση αρ. 106/05, ημερ. 20.4.06, όπου και πάλιν είχε διαταχθεί από το Δικαστήριο ο υπολογισμός των εξόδων από τον Πρωτοκολλητή, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα στις σελ. 6 - 8:
«Ορθώς επιχειρηματολογεί ο Αιτητής ότι στους θεσμούς δεν προβλέπεται διαδικασία υπολογισμού εξόδων από τον Πρωτοκολλητή άλλη από τη διαδικασία ψήφισης. Όντως βεβαίως, όπως παρατηρεί ο Εναγόμενος 2, το Δικαστήριο εδώ δεν διέταξε να γίνει ψήφιση και έτσι δεν θα εφαρμόζετο η διαδικασία της ψήφισης. Όμως, η διαταγή όπως τα έξοδα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή δεν συνεπάγεται άλλη θεσμική διαδικασία εμπίπτουσα στη δικαιοδοσία του Πρωτοκολλητή και απολήγουσα σε δική του τελική απόφαση, παρά μόνο ισοδυναμεί με απ΄ευθείας διαταγή του Δικαστηρίου ως προς τα έξοδα όπως αυτά θα εγκριθούν τελικά από το Δικαστήριο, αφού αυτό βοηθηθεί από τον Πρωτοκολλητή στον υπολογισμό τους, με συνέπεια προς τη βασική αρχή της Δ.59 θ.1 ότι τα έξοδα είναι στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Ο όποιος υπολογισμός των εξόδων από τον Πρωτοκολλητή λοιπόν, ακόλουθα τέτοιας διαταγής του Δικαστηρίου, δεν έχει αυτόνομη ή τελική ισχύ αλλά πρέπει να υποβάλλεται για έγκριση των υπολογισθέντων εξόδων προς το Δικαστήριο το οποίο έχει και την οριστική ευθύνη στο θέμα. Τότε εξ άλλου είναι που η τελικά διαμορφωθείσα κρίση του Δικαστηρίου ως προς το ύψος των εξόδων θα υπόκειται σε έφεση ώστε να μπορεί να ελεγχθεί. Μέχρι τότε, ο διάδικος, όπως ο Ενάγων εδώ, εναντίον του οποίου είχε εκδοθεί διαταγή για έξοδα κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, δεν θα είχε λόγο να παραπονείται για το ύψος των εξόδων (παρά μόνο ενδεχομένως, στα πλαίσια έφεσης κατά της απόφασης, για αυτή ταύτη τη διαταγή για έξοδα εναντίον του ως ακόλουθη του αμφισβητούμενου με την έφεση αποτελέσματος της υπόθεσης), αφού αυτό δεν θα ήταν ακόμα καθορισμένο. Η τελείωση της διαταγής του Δικαστηρίου για έξοδα που επέρχεται με την έγκριση από το Δικαστήριο των υπολογισθέντων από τον Πρωτοκολλητή, προς βοήθεια του Δικαστηρίου, εξόδων, δημιουργεί και τη δυνατότητα του διαδίκου να αμφισβητήσει τα υπολογισθέντα έξοδα. Αν ήταν άλλως, μάλιστα, ο υπολογισμός των εξόδων από τον Πρωτοκολλητή χωρίς έγκριση του Δικαστηρίου δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητηθεί αφού θα ακολουθούσε νόμιμα τη διαταγή του Δικαστηρίου και δεν θα συνιστούσε ψήφιση.»
Ο πρωτόδικος Δικαστής στην επίδικη απόφαση του φαίνεται να εξέτασε το θέμα από εντελώς διαφορετικό πρίσμα.
Εν όψει των πιο πάνω κρίνουμε ότι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις της Δ.35 θ.20 και εγκρίνουμε την αίτηση. Η σχετική έφεση να καταχωρηθεί εντός 3 εβδομάδων από σήμερα. Έχοντας υπόψη ότι καταχώρησε την αίτηση και εμφανίστηκε προσωπικά ο ένας από τους δύο αιτητές, δεν εκδίδουμε διάταγμα για έξοδα.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.