|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 1313
21 Οκτωβρίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ,
ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
1. ΠΛΟΙΟ MARWA M ΣΗΜΑΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ
ΤΩΡΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ KATRINA I,
2. ΦΟΡΤΙΟ ΕΚ 5.000 Μ.T. ΣΙΔΗΡΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΦΟΡΤΩΜΕΝΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΜΑRWA M,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
1. NUR CELIK SANAYI VE TICARET A.S.,
2. TURKIYE EMLAK BANKAISI A.S.,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12009)
(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 15/2002)
Ναυτοδικείο ― Διάταγμα κατανομής του εκπλειστηριάσματος φορτίου επί του εναγόμενου πλοίου στους εξ αποφάσεως πιστωτές ― Δυνατότητα προσβολής του με αίτηση για αναθεώρηση δυνάμει του Κανονισμού 165 των Κυπριακών Θεσμών Ναυτοδικείου και όχι με έφεση ― Εφαρμογή των αρχών που διατυπώθηκαν στην απόφαση της πλειοψηφίας στην Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (Αρ. 2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 2101.
Δικαστικό προηγούμενο ― Απόκλιση από δικαστικό προηγούμενο ― Η σχετική νομολογία συνοψίζεται και επεξηγείται σε αριθμό αποφάσεων μεταξύ των οποίων είναι και η Μαυρογένης ν. Βουλής κ.ά. (Αρ. 3) (1996) 1 Α.Α.Δ. 315.
Με αίτησή τους οι εφεσίβλητοι, ενάγοντες στην Αγωγή Ναυτοδικείου 15/2002 ζητούσαν διαταγή του Δικαστηρίου με την οποία να διατάσσεται η πληρωμή στον εκ των δικηγόρων των αιτητών / εξ αποφάσεως πιστωτών κ. Αιμίλιο Λεμονάρη του ποσού των Δολαρίων Η.Π.Α. $789.000,00 πλέον δεδουλευμένους τόκους, το οποίο αντιπροσωπεύει το προϊόν πώλησης του εναγόμενου φορτίου και είναι κατατεθειμένο στο Δικαστήριο, προς ικανοποίηση της απόφασης του Δικαστηρίου υπέρ των εναγόντων / αιτητών στην πιο πάνω αγωγή. Οι εφεσίβλητοι - αιτητές ήταν μεταξύ των διαφόρων εναγόντων που καταχώρησαν αγωγές, διεκδικώντας φορτία σιδήρου που είχαν φορτωθεί στο εναγόμενο πλοίο για παράδοση στους δικαιούχους παραλήπτες, σε διαφορετικούς προορισμούς, και τα οποία λόγω παράβασης της συμφωνίας μεταφοράς από το εναγόμενο πλοίο δεν έφθασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Η αίτηση επιδόθηκε και στους δικηγόρους των άλλων εξ αποφάσεως πιστωτών, καθώς και στον συνήγορο των εφεσειόντων - εναγομένων. Οι δικηγόροι των εξ αποφάσεως πιστωτών καταχώρησαν ένσταση. Ο δικηγόρος των εφεσειόντων - εναγoμένων χωρίς να καταχωρήσει ένσταση εμφανίστηκε την ημέρα εκδίκασης της αίτησης και δήλωσε πως δεν είχε ένσταση στην αίτηση των εφεσιβλήτων - αιτητών.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο διέταξε όπως το εκπλειστηρίασμα του φορτίου κατανεμηθεί σε όλους τους εξ αποφάσεως πιστωτές κατ' αναλογία του ποσού κάθε απόφασης και απέρριψε την αίτηση χωρίς να εκδώσει διαταγή για έξοδα.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση εκ μέρους των εναγομένων.
Ένα βασικό διαδικαστικό θέμα που εγείρεται είναι κατά πόσο στην παρούσα περίπτωση ορθώς καταχωρήθηκε έφεση και όχι αίτηση αναθεώρησης.
Ο συνήγορος των εναγομένων, κατά την ακρόαση της έφεσης, κάλεσε το Δικαστήριο να αποστεί από την απόφαση της πλειοψηφίας στην Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (Αρ. 2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 2101, στην οποία αποφασίστηκε ότι το διάταγμα που εκδόθηκε στην υπόθεση εκείνη και αφορούσε καθορισμό προτεραιότητας στη διάθεση του εκπλειστηριάσματος ενέπιπτε στα πλαίσια του Κανονισμού 165 του Cyprus Admiralty Jurisdiction Order 1893, ώστε η Αίτηση για Αναθεώρηση και όχι η έφεση να αποτελεί την ορθή διαδικασία.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Οι αρχές που επιτρέπουν απόκλιση από προηγούμενες κατά τα άλλα δεσμευτικές αποφάσεις του Δικαστηρίου εκφράστηκαν σε αριθμό αποφάσεων και δεν υπήρξε ισχυρισμός ότι ικανοποιείτο στην παρούσα περίπτωση οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις που τέθηκαν σ' αυτές.
2. Με βάση τις αρχές που διατυπώθηκαν στην Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (ανωτέρω), το διάταγμα στην υπόθεση αυτή δεν ήταν τελικό ("final order"), αφού δεν ήταν διάταγμα "disposing of the claim in the action".
Κατά συνέπεια και εφαρμόζοντας την απόφαση της πλειοψηφίας στην πιο πάνω υπόθεση, κακώς καταχωρήθηκε έφεση στην παρούσα υπόθεση, ενώ θα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί αίτηση για αναθεώρηση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Δημητρίου κ.ά. ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (Αρ. 2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 2101,
Μαυρογένης ν. Βουλής κ.ά. (Αρ. 3) 1 Α.Α.Δ. 315,
Χατζηκυριάκος Χρίστος Ακίνητα Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 901.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου που δόθηκε στις 4/5/04 (Αρ. Αγωγής�Ναυτοδικείου 15/02) με την οποία απέρριψε μεν την αίτηση των εναγόντων-εφεσιβλήτων εξ' αποφάσεως πιστωτών του εναγόμενου πλοίου για καταβολή σ' αυτούς ολόκληρου του εκπλειστηριάσματος του φορτίου του πωληθέντος πλοίου αλλά διέταξε την πληρωμή του εκπλειστηριάσματος σε όλους τους υπάρχοντες εξ' αποφάσεως πιστωτές κατ' αναλογία του ποσού της υπέρ αυτών εκδοθείσας απόφασης.
Α. Γιωρκάτζης, για τους Eφεσείοντες.
Α. Θεοφίλου, για τους Eφεσίβλητους-Eνάγοντες στην Αγωγή Αρ. 80/90 και 103/90.
Αιμ. Λεμονάρης με Κατρίς, για τους Eφεσίβλητους-Eνάγοντες στην Αγωγή Αρ. 15/02.
Μ. Βορκάς, για τους Eφεσίβλητους-Eνάγοντες στην Αγωγή Αρ. 130/99.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με αίτησή τους οι εφεσίβλητοι, ενάγοντες στην Αγωγή Ναυτοδικείου 15/2002, ζητούσαν την πιο κάτω θεραπεία:
«Διαταγή του Δικαστηρίου με την οποία να διατάσσεται η πληρωμή στον εκ των δικηγόρων των αιτητών/εξ αποφάσεως πιστωτών κ. Αιμίλιο Λεμονάρη του ποσού των Δολαρίων Η.Π.Α. $789.000,00 πλέον δεδουλευμένους τόκους, το οποίον αντιπροσωπεύει το προϊόν της πώλησης του εναγόμενου φορτίου και είναι κατατεθειμένο στο Δικαστήριο, προς ικανοποίηση της απόφασης του Δικαστηρίου υπέρ των εναγόντων/αιτητών στην πιο πάνω αγωγή.»
Τα γεγονότα της υπόθεσης ήταν σε συντομία τα πιο κάτω.
Στο εναγόμενο πλοίο φορτώθηκε σε λιμάνια της Τουρκίας σίδηρος για παράδοση στους δικαιούχους παραλήπτες, σε διαφορετικούς προορισμούς. Αποδείχθηκε από τους εφεσίβλητους-ενάγοντες στην αγωγή 15/02 ότι, λόγω παράβασης της συμφωνίας μεταφοράς, το φορτίο σιδήρου τους, που ήταν 5.000 μετρικοί τόνοι, δεν έφθασε ποτέ στον προορισμό του. Το πλοίο έφθασε στο λιμάνι της Λεμεσού αντί στα λιμάνια προορισμού, κατά παράβαση των όρων των σχετικών συμφωνιών μεταφοράς του σιδήρου μεταξύ των δικαιούχων νομικών προσώπων και του πλοίου. Μέρος του παραδόθηκε προφανώς σε πρόσωπα που παρέστησαν τους ιδιοκτήτες και μεταφέρθηκε στο εξωτερικό, ενώ διαπιστώθηκε ότι εκείνο που παρέμεινε στο πλοίο δεν μπορούσε να διαχωρισθεί ανάλογα με το σε ποιόν ανήκε, γιατί αυτό θα απαιτούσε δύσκολη διαδικασία και πάρα πολλά έξοδα, αφού ήταν αναμιγμένο με περλίτη. Εν τω μεταξύ είχαν ήδη καταχωρηθεί αγωγές από διάφορους ενάγοντες, που διεκδίκησαν φορτία σιδήρου που είχαν φορτωθεί στο πλοίο, μεταξύ των οποίων ήταν και οι εφεσίβλητοι-αιτητές.
Έτσι, αφού οι ενάγοντες όλων αυτών των αγωγών κατά του πλοίου, συμπεριλαμβανομένων και των αιτητών, διαφάνηκε ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να υποστούν ή να επιμερίσουν μεταξύ τους τα τεράστια έξοδα που θα απαιτούνταν για να προσδιοριστεί σε ποιον ανήκε το εναπομείναν φορτίο σιδήρου και επειδή η παραμονή του πλοίου στο λιμάνι της Λεμεσού συνεπαγόταν τη συνεχή αύξηση των εξόδων φύλαξης και συντήρησής του, διατάχθηκε η πώληση του πλοίου και του φορτίου του. Η πώληση αυτή απέφερε από το φορτίο σιδήρου $789.000, από φορτίο περλίτη που επίσης βρισκόταν επί του πλοίου $51.000 και από το πλοίο $310.000. Σε όλες τις αγωγές εκδόθηκαν αποφάσεις υπέρ των εναγόντων για αποζημιώσεις ίσες με το ύψος της αποδειχθείσας αξίας των φορτίων ενός εκάστου και το ίδιο έγινε και στην Αγωγή Ναυτοδικείου 15/02 των εφεσίβλητων, με βάση την παράβαση συμφωνίας μεταφοράς από το εναγόμενο πλοίο. Η αίτηση επιδόθηκε και στους δικηγόρους των άλλων εξ αποφάσεως πιστωτών, καθώς και στον κ. Γιωρκάτζη, συνήγορο των εφεσειόντων-εναγομένων. Οι κ.κ. Θεοφίλου και Βορκάς καταχώρησαν ένσταση εκ μέρους των πελατών τους, ενώ, όπως παρατηρεί το πρωτόδικο Δικαστήριο, ο κ. Γιωρκάτζης, χωρίς να καταχωρήσει ένσταση εμφανίστηκε την ημέρα της εκδίκασης της αίτησης και δήλωσε πως δεν είχε ένσταση στην αίτηση των εφεσίβλητων-αιτητών, τους οποίους εκπροσωπούσε ο κ. Λεμονάρης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο στην απόφασή του κατέληξε ως ακολούθως:
«Ποσό εκπλειστηριάσματος (περιλαμβανομένων των τόκων αν υπάρχουν) (διά) του συνόλου των εξ αποφάσεως χρεών των τεσσάρων αγωγών (επί) του ποσού της κάθε απόφασης χωριστά που αφορά στην απαίτηση.
Για τους πιο πάνω λόγους η αίτηση απορρίπτεται και υπό τις περιστάσεις δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα. Ο πρωτοκολλητής κατά την κατανομή του εκπλειστηριάσματος του φορτίου στους δικαιούχους να εφαρμόσει για κάθε περίπτωση τον πιο πάνω μαθηματικό τύπο.»
Εναντίον της απόφασης αυτής καταχωρήθηκε από τον κ. Γιωρκάτζη η παρούσα έφεση εκ μέρους των εναγομένων.
Ένα βασικό διαδικαστικό θέμα που εγείρεται είναι κατά πόσο στην παρούσα περίπτωση ορθώς καταχωρήθηκε έφεση και όχι αίτηση αναθεώρησης.
Σχετικός είναι ο Κανονισμός 165 του Cyprus Admiralty Jurisdiction Order 1893, ο οποίος προνοεί τα ακόλουθα:
«165. Save where by these Rules is otherwise provided, any party may apply to the Court to review any order made by a Judge not being a final order or judgment disposing of the claim in the action."
To θέμα απασχόλησε το Ανώτατο Δικαστήριο στην Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (Aρ.2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 2101. Η αίτηση για αναθεώρηση αφορούσε απόφαση Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με την οποία αποφασίστηκε προτεραιότητα πληρωμής από το εκπλειστηρίασμα. Στην απόφαση της πλειοψηφίας που απαγγέλθηκε από τον Χατζηχαμπή, Δ., αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα στη σελ. 2110 και επ.:
«Στρεφόμεθα λοιπόν να εξετάσουμε το άλλο εγειρόμενο θέμα, κατά πόσο το διάταγμα το οποίο αφορά η Αίτηση για Αναθεώρηση δεν ήταν "final order or judgment disposing of the claim in the action", ώστε να τυγχάνει εφαρμογής ο Κανονισμός 165. Το θέμα τίθεται ευθέως ως θέμα ερμηνείας του Κανονισμού. Το υπό εξέταση διάταγμα ασφαλώς δεν ήταν ούτε διάταγμα ούτε απόφαση "disposing of the claim in the action". Η απαίτηση στην αγωγή είχε ήδη κριθεί με τη δοθείσα Απόφαση. Αν λοιπόν η έννοια του Κανονισμού είναι ότι τόσο η αναφορά σε "order" όσο και η αναφορά σε "judgment" συνδέονται προς την αναφορά "disposing of the claim in the action" αυτό είναι και το τέλος του πράγματος και το εν λόγω διάταγμα θα ήταν στα πλαίσια του Κανονισμού. Η άλλη άποψη βέβαια θα ήταν ότι η αναφορά "final" αφορά μόνο την αναφορά σε "order", και ότι και τα δύο διακρίνονται επομένως από την αναφορά σε "judgment", και ότι η περαιτέρω αναφορά σε "disposing of the claim in the action" συναρτάται μόνο προς τον όρο "judgment", ώστε ο όρος «final order» να μην συνδέεται προς το "disposing of the claim in the action", με αποτέλεσμα να χρειάζεται να κριθεί αυτόνομα και περαιτέρω κατά πόσο το εν λόγω διάταγμα ήταν "final order" ή όχι, έτσι δε και σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.
Υιοθετούμε την πρώτη άποψη, η οποία θεωρούμε ότι συνάδει και με τη θεμελιακή γραμματική ερμηνεία. Κατά πρώτο, ο όρος "final" φαίνεται να αναφέρεται τόσο στο "order" όσο και στο "judgment". Αν ήταν άλλως, η γραμματική διατύπωση θα αναμένετο να ήταν όχι "not being a final order or judgment" αλλά "not being a final order or a judgment". Η άποψη αυτή συνάδει και με την αντίκρυση του θέματος στην υπόθεση Williams & Glyn's Bank (1984) 1 C.L.R. 627, στην οποία το δικαστήριο, αποφαινόμενο ότι το εξεταζόμενο διάταγμα, όπως το έθεσε ο Α. Λοϊζου, Δ., ως ήτο τότε, δίδοντας την απόφαση, στη σ. 573, "it is not a final order or judgment disposing of the claim in the action", προχωρώντας να παρατηρήσει ότι "what is a final judgment needs hardly any definition". Η σαφής αναφορά σε "final judgment" δείχνει την αντίληψη ότι η αναφορά στον Κανονισμό σε "final" αφορά τόσο τον όρο "order" όσο και τον όρο "judgment", άλλως δεν θα υπήρχε λόγος αναφοράς σε "final judgment". Τούτου δοθέντος, αλλά και ανεξάρτητα, η γραμματική ερμηνεία οδηγά στο συμπέρασμα του ενιαίου της πρόνοιας του Κανονισμού, ότι δηλαδή το τελεσίδικο του διατάγματος ή της απόφασης σε σχέση με την κρίση επί της απαίτησης στην αγωγή είναι το κριτήριο της εμβέλειας του Κανονισμού. Η ίδια η διατύπωση της πρόνοιας συνδέει λεκτικά το σύνολο του "final order or judgment" προς το "disposing of the claim in the action", και δεν υπάρχει οτιδήποτε που να εισηγείται ότι μόνο ο όρος "judgment" συνδέεται προς αυτό. Η δε γραμματική ερμηνεία συνάδει και με το σκοπό του κανονισμού ως μέτρου προσφερόμενου ιδιαίτερα "for a quick review of matters which, as of their very nature, so demand" (ανωτέρω), αφού τοποθετεί εντός του Κανονισμού όλα τα θέματα που δεν αφορούν την ουσιαστική κρίση επί της αγωγής υπό τη μορφή είτε τελικής απόφασης είτε τελικού διατάγματος.»
Και ακολούθως στη σελ. 2113:
«Δεν είναι ούτε για μας αναγκαίο στην προκειμένη περίπτωση να υπεισέλθουμε στη διάκριση μεταξύ interlocutory και final orders όπως συζητείται στην Αγγλική νομολογία, εν όψει του ότι το εν λόγω διάταγμα, εκδοθέν μετά από την απόφαση στην αγωγή, δεν μπορούσε να ήταν τελικό αφού δεν ήταν διάταγμα "disposing of the claim in the action". Εξ άλλου, η διάκριση αυτή στην Αγγλική νομολογία εξετάζεται όχι βέβαια στα πλαίσια αντίστοιχου κανονισμού ως θέμα ερμηνείας του αλλά για σκοπούς χαρακτηρισμού διαταγμάτων σε συνάρτηση με τον προβλεπόμενο χρόνο έφεσης.
Καταλήγουμε λοιπόν ότι το διάταγμα στην προκειμένη υπόθεση εμπίπτει στα πλαίσια του κανονισμού 165, ώστε η παρούσα Αίτηση για Αναθεώρηση και όχι η έφεση να προσφέρεται ως η ορθή διαδικασία. Εν όψει και της προσέγγισης στις υποθέσεις Williams & Glyn's Bank και Kirzis & Co Ltd v. Kothari Trading Co (1992) 1 Α.Α.Δ. 11, ανάλογη θα είναι η αντίκρυση της παράλληλης διαδικασίας της έφεσης.»
Ο κ. Γιωρκάτζης, κατά την ακρόαση της έφεσης, μας κάλεσε να αποστούμε από την πιο πάνω απόφαση, δηλώνοντας τη συμφωνία του με την ορθότητα της απόφασης μειοψηφίας του Νικολάου, Δ., και περαιτέρω και εναλλακτικά εισηγήθηκε πως η παρούσα υπόθεση διαφοροποιόταν από τη Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (ανωτέρω) λόγω του γεγονότος ότι η αίτηση αφορούσε διάταγμα πληρωμής του ποσού του εκπλειστηριάσματος στους αιτητές/εξ αποφάσεως πιστωτές και όχι αίτημα για καθορισμό προτεραιότητας στη διάθεση του εκπλειστηριάσματος.
Ο κ. Γιωρκάτζης δεν πρόβαλε οποιαδήποτε περαιτέρω επιχειρήματα που να υποστηρίζουν τη θέση του πως το παρόν Δικαστήριο θα έπρεπε να αποστεί από την απόφαση στην πιο πάνω υπόθεση. Οι αρχές που επιτρέπουν απόκλιση από προηγούμενες κατά τα άλλα δεσμευτικές αποφάσεις του Δικαστηρίου εκφράστηκαν σε αριθμό αποφάσεων (δέστε Μαυρογένης ν. Βουλής και Άλλων (Αρ. 3) (1996) 1 Α.Α.Δ. 315, Χατζηκυριάκος Χρίστος Ακίνητα Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 901) και δεν υπήρξε ισχυρισμός ότι ικανοποιείτο στην παρούσα περίπτωση οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις που τέθηκαν σ' αυτές.
Όσον αφορά τη θέση του κ. Γιωρκάτζη για διαφοροποίηση της παρούσας υπόθεσης, κρίνουμε πως αυτή δεν ευσταθεί. Μπορεί η παρούσα να ήταν αίτηση για καταβολή ολόκληρου του εκπλειστηριάσματος στους εφεσίβλητους-αιτητές και το Δικαστήριο τελικά να διέταξε πληρωμή του εκπλειστηριάσματος σε όλους τους εξ αποφάσεως πιστωτές κατ' αναλογία του ποσού κάθε απόφασης, αλλά, όμως, είτε στην μία περίπτωση, είτε στην άλλη, με βάση τις αρχές που διατυπώθηκαν στην Δημητρίου και Άλλοι ν. Του πλοίου S.S. Sapphire Seas (Αρ.2) (ανωτέρω), το διάταγμα στην υπόθεση αυτή δεν ήταν τελικό ("final order"), αφού δεν ήταν διάταγμα "disposing of the claim in the action".
Κατά συνέπεια και εφαρμόζοντας την απόφαση της πλειοψηφίας στην υπόθεση που αναφέραμε, κρίνουμε πως κακώς καταχωρήθηκε έφεση στην παρούσα υπόθεση, ενώ θα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί αίτηση για αναθεώρηση.
Εν όψει της κατάληξής μας αυτής, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει έγκυρη έφεση ενώπιόν μας και έτσι δεν θα ασχοληθούμε με άλλα θέματα που εγέρθηκαν στη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης και της εισήγησης ότι δεν νομιμοποιόταν ο κ. Γιωρκάτζης να καταχωρήσει οποιαδήποτε διαδικασία εναντίον του διατάγματος, ως μη έχων locus standi στην υπόθεση.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.