|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Παναγιώτη-Χαραλάμπους Λογγίνου ν. Θέκλας Λογγίνου (2000) 1 ΑΑΔ 1347
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2005) 1 ΑΑΔ 385
17 Μαρτίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΧΡΥΣΤΑΛΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΜΑΡΚΟΥ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11891)
Δικαιοδοσία Δικαστηρίων ― Περιουσιακές σχέσεις συζύγων ― Δικαιοδοσία επίλυσης διαφορών ― Αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο στην οποία το αγώγιμο δικαίωμα πήγαζε από συμφωνία μεταξύ πρώην συζύγων για τη μεταβίβαση οικίας από την σύζυγο στον σύζυγο έναντι χρηματικού ανταλλάγματος ― Κατά πόσο το Επαρχιακό Δικαστήριο ή το Οικογενειακό Δικαστήριο είναι το αρμόδιο προς επίλυση της επίδικης διαφοράς.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου αποφάσισε με ενδιάμεση απόφασή του, ότι έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την αγωγή υπ' αρ. 2033/2001, στην οποία το αγώγιμο δικαίωμα πήγαζε από συμφωνία ημερ. 15.6.2000 μεταξύ των διαδίκων οι οποίοι υπήρξαν σύζυγοι. Η εφεσίβλητη-ενάγουσα ισχυρίσθηκε ότι με την εν λόγω συμφωνία οι διάδικοι συμφώνησαν ότι μια οικία, η οποία κτίστηκε μετά τη σύναψη του γάμου τους στο χωριό Λέμπα της Πάφου, θα μεταβιβαζόταν εξ ολοκλήρου στον εφεσείοντα-εναγόμενο, ο οποίος εις αντάλλαγμα θα κατέβαλλε στην εφεσίβλητη ποσό £20.000 κατά τρόπο που συμφωνήθηκε μεταξύ τους. Υπήρχε επίσης πρόνοια, στην επίδικη συμφωνία ότι όταν ο γιός των διαδίκων γινόταν 18 ετών ο πατέρας του θα του μεταβίβαζε ολόκληρη την προαναφερόμενη οικία.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ότι το αγώγιμο δικαίωμα πήγαζε από την προαναφερόμενη συμφωνία ημερ. 15.6.2000, με την οποία επιλυόταν η περιουσιακή διαφορά των διαδίκων, που είχε προκύψει από το συνδυασμό της ύπαρξης της οικογενειακής κατοικίας και της διάλυσης του γάμου τους. Διαπίστωσε, το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι το αντικείμενο της αξίωσης της ενάγουσας δεν ήταν η ίδια η κατοικία αλλά η συμφωνία ημερ. 15.6.2000 και οι συνέπειες της σε σχέση με το ποσό των £20.000 το οποίο η ενάγουσα-εφεσίβλητη διεκδικεί με βάση το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι:
1) Το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε την αίτησή του και θεώρησε ότι η παρούσα διαφορά εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου.
2) Το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα δεν θεώρησε ότι η δικαιοδοσία του Οικογενειακού Δικαστηρίου επεκτείνεται σε όλες τις περιουσιακές διαφορές μεταξύ των συζύγων ανεξάρτητα από το ποια είναι η βάση της αγωγής.
3) Το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι οι περιουσιακές διαφορές των συζύγων υποκαταστάθηκαν είτε εν όλω, είτε εν μέρει από σύμβαση.
Αποφασίστηκε ότι:
Το επίδικο θέμα στην αγωγή 2033/2001 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου είναι η αξίωση της εφεσίβλητης εναντίον του εφεσείοντος για το ποσό των £20.000 με τόκο 8% ετησίως, επί 10 ποσών των £2.000 το καθένα από 15.8.2000 έως 15.5.2001 μέχρις εκδικάσεως πλέον έξοδα. Τα ποσά αυτά απαιτούνται από την εφεσίβλητη εναντίον του εφεσείοντος δυνάμει της προαναφερόμενης συμφωνίας ημερ. 15.6.2000 η οποία, κατά τον ισχυρισμό της εφεσίβλητης, έγινε μεταξύ των διαδίκων και με την οποία ρυθμίστηκε το ζήτημα της οικίας τους στο χωριό Λέμπα της Πάφου. Το αντάλλαγμα για τη μεταβίβαση της οικίας εκείνης, από την εφεσίβλητη στον εφεσείοντα ήταν το ποσό των £20.000. Στην προκείμενη περίπτωση, η διαφορά είναι συμβατική και όχι οικογενειακή για την οποία δικαιοδοσία έχει το Επαρχιακό Δικαστήριο και όχι το Οικογενειακό Δικαστήριο. Η ταυτόχρονη ύπαρξη δικαιοδοσίας και του κατά τόπο αρμόδιου Οικογενειακού Δικαστηρίου για την επίλυση των εκκρεμουσών οικογενειακών διαφορών μεταξύ των πρώην συζύγων ουδόλως επηρεάζει την ύπαρξη δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου που είναι κατά τόπο αρμόδιο, για την επίλυση των διαφορών των διαδίκων που πηγάζουν από τη μεταξύ τους προαναφερόμενη συμφωνία.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Κοζάκη ν. Κοζάκη (2002) 1 Α.Α.Δ. 1710,
Κοζάκη ν. Κοζάκη (2003) 1 Α.Α.Δ. 1047,
Λογγίνος ν. Λογγίνου (2000) 1 Α.Α.Δ. 1347.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 21/10/03 (Αρ.�Αγωγής 2033/01) με την οποία έκρινε ότι η επίδικη διαφορά με την οποία η ενάγουσα-εφεσίβλητη διεκδικούσε το αντάλλαγμα το οποίο, κατά τον ισχυρισμό της, ο εναγόμενος-εφεσείων συμφώνησε να της πληρώσει, για τη μεταβίβαση μιας οικίας η οποία κτίστηκε μετά τη σύναψη του γάμου των διαδίκων, ο οποίος τελέστηκε στις 5.5.1985 και λύθηκε στις 14.10.1998 ήταν συμβατική και όχι οικογενειακή διαφορά και συνεπώς το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει την προαναφερόμενη αγωγή.
Γ. Χριστοφίδης, για τον Εφεσείοντα.
Κ. Χ" Πιέρας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Νικολάτος.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Αντικείμενο της έφεσης αυτής αποτελεί η ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, στην Αγωγή 2033/2001, ημερ. 21.10.2003, με την οποία το Πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την προαναφερόμενη αγωγή.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με την έκθεση απαίτησης της η ενάγουσα-εφεσίβλητη διεκδικούσε το αντάλλαγμα το οποίο, κατά τον ισχυρισμό της, ο εναγόμενος-εφεσείων συμφώνησε να της πληρώσει, για τη μεταβίβαση μιας οικίας η οποία κτίστηκε μετά τη σύναψη του γάμου των διαδίκων, ο οποίος τελέστηκε στις 5.5.1985 και λύθηκε στις 14.10.1998.
Κατά τους ισχυρισμούς της εφεσίβλητης, με συμφωνία, ημερ. 15.6.2000 οι διάδικοι, οι οποίοι υπήρξαν σύζυγοι, συμφώνησαν ότι η προαναφερόμενη οικία στο χωριό Λέμπα της Πάφου θα μεταβιβαζόταν εξολοκλήρου στον εφεσείοντα, ο οποίος εις αντάλλαγμα της μεταβιβάσεως αυτής θα κατέβαλλε στην εφεσίβλητη ποσό £20.000.-, κατά τρόπο που συμφωνήθηκε μεταξύ των διαδίκων. Υπήρχε επίσης πρόνοια, στην προαναφερόμενη συμφωνία ότι όταν ο υιός των διαδίκων γινόταν 18 ετών ο πατέρας του θα του μεταβίβαζε ολόκληρη την προαναφερόμενη οικία.
Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής θεώρησε ότι το αγώγιμο δικαίωμα πήγαζε από την προαναφερόμενη συμφωνία ημερ. 15.6.2000, με την οποία επιλυόταν η περιουσιακή διαφορά των διαδίκων, που είχε προκύψει από το συνδυασμό της ύπαρξης της οικογενειακής κατοικίας και της διάλυσης του γάμου τους. Διαπίστωσε, το Πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι το αντικείμενο της αξίωσης της ενάγουσας δεν ήταν η ίδια η κατοικία αλλά η συμφωνία ημερ. 15.6.2000 και οι συνέπειες της σε σχέση με το ποσό των £20.000.- το οποίο η ενάγουσα-εφεσίβλητη διεκδικεί με βάση το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε σε σχετικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου και του Δευτεροβάθμιου Οικογενειακού Δικαστηρίου όπως είναι η υπόθεση Κοζάκη ν. Κοζάκη (2002) 1 Α.Α.Δ. 1710, Κοζάκη ν. Κοζάκη (2003) 1 Α.Α.Δ. 1047 και Λογγίνος ν. Λογγίνου (2000) 1 Α.Α.Δ. 1347 (απόφαση του Δευτεροβάθμιου Οικογενειακού Δικαστηρίου). Ο ευπαίδευτος Πρωτόδικος Δικαστής έκρινε ότι παρόλο που στην Έφεση αρ. 143 (ανωτέρω) οι διάδικοι είχαν μετατρέψει όλες τις οικογενειακές διαφορές τους σε όρους γραπτής συμφωνίας, ενώ στην προκείμενη περίπτωση μόνον μέρος των οικογενειακών διαφορών είχε μετατραπεί σε γραπτή συμφωνία, εντούτοις το σκεπτικό της Έφεσης αρ.143 ίσχυε και στην προκείμενη περίπτωση.
Οι λόγοι εφέσεως είναι οι εξής έξι:
(1) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε την αίτηση του εφεσείοντα και θεώρησε ότι η παρούσα διαφορά εμπίπτει στην δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου.
(2) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα δεν έλαβε υπόψη του ότι για τις περιουσιακές διαφορές των συζύγων εκκρεμεί ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Πάφου η υπ' αρ. 39/2000 αίτηση.
(3) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα ενέκρινε διπλή δικαιοδοσία για την επίλυση των διαφορών των συζύγων.
(4) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα δεν θεώρησε ότι η δικαιοδοσία του Οικογενειακού Δικαστηρίου επεκτείνεται σε όλες τις περιουσιακές διαφορές μεταξύ των συζύγων ανεξάρτητα από το ποια είναι η βάση της αγωγής.
(5) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι οι περιουσιακές διαφορές των συζύγων υποκαταστάθηκαν είτε εν όλω, είτε εν μέρει από σύμβαση.
(6) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα ερμήνευσε την Έφεση αρ. 143 και την Πολ. Έφεση 11101.
Εξετάσαμε με προσοχή όλα τα ενώπιον μας στοιχεία σε συνάρτηση με τους λόγους εφέσεως. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η ενδιάμεση απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ημερ. 21.10.2003 είναι απόλυτα ορθή και ότι κανένας από τους λόγους εφέσεως ευσταθεί. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήξαμε χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι οι διάδικοι υπήρξαν σύζυγοι των οποίων ο γάμος λύθηκε το 1998, ότι η κατοικία στο χωριό Λέμπα της Πάφου ανεγέρθηκε μετά το γάμο τους το 1985 και υπήρξε η οικογενειακή τους κατοικία και ότι εκκρεμεί ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Πάφου η Αίτηση 39/2000 με την οποία ζητείται ο καθορισμός του θέματος της συνεισφοράς των συζύγων στην αύξηση της περιουσίας του άλλου. Όμως το επίδικο θέμα στην Αγωγή 2033/2001 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου είναι η αξίωση της εφεσίβλητης-ενάγουσας, εναντίον του εφεσείοντα-εναγόμενου για ποσό £20.000.-, με τόκο 8% ετησίως, επί 10 ποσών των £2.000.- το καθένα από 15.8.2000 έως 15.5.2001 μέχρις εκδικάσεως, πλέον έξοδα. Τα ποσά αυτά είναι προφανές ότι απαιτούνται από την εφεσίβλητη εναντίον του εφεσείοντα δυνάμει της προαναφερόμενης συμφωνίας ημερ. 15.6.2000, η οποία κατά τον ισχυρισμό της εφεσίβλητης έγινε μεταξύ των διαδίκων και με την οποία ρυθμίστηκε το ζήτημα της οικίας τους στο χωριό Λέμπα της Πάφου. Το αντάλλαγμα για την μεταβίβαση της οικίας εκείνης, από την εφεσίβλητη στον εφεσείοντα, ήταν το ποσό των £20.000.- το οποίο θα καταβαλλόταν σε δύο δόσεις των £10.000.-, σε περίπτωση που ο εφεσείων πετύχαινε τη σύναψη δανείου μέσα σε 2 μήνες από την υπογραφή της συμφωνίας και θα καταβαλλόταν σε 10 μηνιαίες δόσεις των £2.000.- εκάστη από 15.8.2000, σε περίπτωση που ο εφεσείων δεν θα μπορούσε να συνάψει σχετικό δάνειο.
Είναι προφανές ότι η οικογενειακή διαφορά των διαδίκων, αναφορικά με την προαναφερόμενη κατοικία τους, είχε διευθετηθεί με την προαναφερόμενη ισχυριζόμενη συμφωνία και ότι η αξίωση της εφεσίβλητης βασίζεται εξολοκλήρου στην προαναφερόμενη συμφωνία και συγκεκριμένα σε ισχυριζόμενη αθέτηση της προαναφερόμενης συμφωνίας από τον εφεσείοντα. Άρα πρόκειται καθαρά για συμβατική και όχι οικογενειακή διαφορά, για την οποία δικαιοδοσία έχει το Επαρχιακό Δικαστήριο και όχι το Οικογενειακό Δικαστήριο. Στην προκείμενη περίπτωση δικαιοδοσία έχει το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου. Το γεγονός ότι με την προαναφερόμενη συμφωνία των διαδίκων δεν επιλύθηκαν όλες οι μεταξύ τους οικογενειακές διαφορές αλλά μόνον η διαφορά ως προς την κατοικία τους και το γεγονός ότι εκκρεμεί ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Πάφου αίτηση για επίλυση των μεταξύ τους οικογενειακών διαφορών που δεν διευθετήθηκαν με συμφωνία, δεν επηρεάζει την παρούσα απόφαση.
Δεν θεωρούμε ότι υπάρχει οτιδήποτε το αντινομικό στην ύπαρξη δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, που είναι κατά τόπο αρμόδιο, για την επίλυση των διαφορών των πρώην συζύγων που απορρέουν από τη μεταξύ τους συμφωνία με την οποία ρυθμίζονταν κάποιες από τις οικογενειακές τους διαφορές και την ταυτόχρονη ύπαρξη δικαιοδοσίας του κατά τόπο αρμόδιου Οικογενειακού Δικαστηρίου για την επίλυση των εκκρεμουσών οικογενειακών διαφορών οι οποίες δεν ρυθμίστηκαν ή δεν επιλύθηκαν μεταξύ των πρώην συζύγων.
Για τους προαναφερόμενους λόγους η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντα.