|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.17
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2005) 1 ΑΑΔ 229
2 Φεβρουαρίου, 2005
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΜΑΡΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ,
Εφεσείουσα,
v.
ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ (ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ) ΛΤΔ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11678)
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση για παραμερισμό απόφασης που εκδόθηκε ερήμην ― Απορρίφθηκε, η αιτήτρια-εναγόμενη επέδειξε ενδιαφέρον όταν η ενάγουσα προχώρησε να εκτελέσει την απόφαση που είχε εκδοθεί υπέρ της.
Η έφεση αυτή στρέφεται κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου ημερ. 11.4.2003 με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση της εφεσείουσας-εναγόμενης (η εφεσείουσα) για παραμερισμό της απόφασης που είχε εκδοθεί εναντίον της ερήμην στις 15.11.2001. Η αίτηση για παραμερισμό είχε καταχωρηθεί στις 10.10.2002, σχεδόν τέσσερις μήνες μετά που η εφεσείουσα είχε ειδοποιηθεί από τους δικηγόρους της εφεσίβλητης ότι επίκειτο η διεξαγωγή δημοπρασίας στο πλαίσιο λήψης μέτρων εκτέλεσης της απόφασης που είχε εκδοθεί ερήμην εναντίον της.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η στάση την οποία η εφεσείουσα τήρησε στην αγωγή αλλά, και ανεξάρτητα από αυτό, η καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησης για παραμερισμό, δεν παρείχαν δυνατότητα ανατροπής των όσων είχαν ήδη δικαστικώς συντελεστεί.
2. Το πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε ορθά τη διακριτική του εξουσία κατευθύνοντας την προσοχή του στους δύο κυρίως παράγοντες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη που είναι η ύπαρξη σοβαρής και εύλογης αιτιολογίας για την καθυστέρηση που σημειώθηκε μεταξύ της έκδοσης της απόφασης και της καταχώρησης της αίτησης για παραμερισμό και η απόδειξη εκ πρώτης όψεως ή συζητήσιμης υπεράσπισης στην αγωγή.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Bush κ.ά. ν. Γιαννή (2001) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1342.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη-εγγυήτρια σε σύμβαση ενοικιαγοράς κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 11/4/03 (Αρ. Αγωγής 2499/01) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή της ημερ. 10/10/02 για παραμερισμό της απόφασης ημερ. 15/11/01 με την οποία, κατόπιν απόδειξης της απαίτησης, εκδόθηκε εναντίον της απόφαση για μερικές χιλιάδες λίρες.
Αγ. Κακογιάννης, για την Εφεσείουσα.
Δ. Κούτρας για Β. Ομήρου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου δίδεται από τον Δικαστή Γ. Νικολάου.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Στις 29 Ιουνίου 2001 η εφεσίβλητη κίνησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, με ειδικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, την αγωγή αρ. 2499/01 στην οποία η εφεσείουσα ήταν συνεναγομένη με τρεις άλλους. Επρόκειτο για περίπτωση ενοικιαγοράς όπου η εφεσείουσα εναγόταν ως εγγυήτρια. Το κλητήριο ένταλμα της επιδόθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 αλλά δεν κατατέθηκε σημείωμα εμφάνισης και η υπόθεση προχώρησε ερήμην της. Στις 15 Νοεμβρίου 2001, κατόπιν απόδειξης της απαίτησης, εκδόθηκε απόφαση εναντίον της εφεσείουσας για μερικές χιλιάδες λίρες. Εν συνεχεία λήφθηκαν μέτρα εκτέλεσης στο πλαίσιο των οποίων, στις 13 Ιουνίου 2002, η εφεσείουσα ειδοποιήθηκε από τους δικηγόρους της εφεσίβλητης ότι επίκειτο η διεξαγωγή δημοπρασίας. Στις 10 Οκτωβρίου 2002, σχεδόν τέσσερεις μήνες αργότερα, η εφεσείουσα κατέθεσε αίτηση για παραμερισμό της απόφασης.
Για το ότι δεν επέδειξε ενδιαφέρον στην αγωγή, η εφεσείουσα έδωσε ως εξήγηση πως όταν της επιδόθηκε το κλητήριο ένταλμα απευθύνθηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση Πάφου, όπου ανέφερε ότι δεν είχε υπογράψει οτιδήποτε και δεν ήταν εγγυήτρια στην ενοικιαγορά και ότι επομένως δεν έχει σχέση με την εναντίον της απαίτηση. Θεώρησε έτσι πως δεν υπήρχε πρόβλημα και γι' αυτό δεν απευθύνθηκε σε δικηγόρο για να υπερασπιστεί. Πρόσθεσε δε πως στις 28 Σεπτεμβρίου 2002, μετά δηλαδή που ειδοποιήθηκε ότι είχε εκδοθεί απόφαση εναντίον της, κατήγγειλε στην Αστυνομική Διεύθυνση Πάφου ότι η συμφωνία ενοικιαγοράς στην οποία στηριζόταν η εφεσίβλητη, ήταν «προϊόν πλαστογραφίας».
Το Δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφαση, ημερ. 11 Απριλίου 2003, απέρριψε την αίτηση για παραμερισμό. Θεώρησε αφενός ότι η εφεσείουσα δεν εξέθεσε λεπτομέρειες στοιχείων από τα οποία να προέκυπτε συζητήσιμη υπόθεση και αφετέρου ότι η μη εμφάνιση στην αγωγή ήταν αδικαιολόγητη όπως εξ άλλου αδικαιολόγητη ήταν και η καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησης για παραμερισμό.
Με την έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης προσέγγισης στο θέμα και της εν τέλει κρίσης. Έχουμε την άποψη ότι η στάση την οποία η εφεσείουσα τήρησε στην αγωγή αλλά, και ανεξάρτητα από αυτό, η καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησης για παραμερισμό μετά που η εφεσείουσα έμαθε για την απόφαση στην αγωγή, δεν παρείχαν δυνατότητα ανατροπής των όσων είχαν ήδη δικαστικώς συντελεστεί. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Υπενθυμίζουμε τα λεχθέντα στην Bush κ.ά. ν. Γιαννή (2001) 1(Β) Α.Α.Δ.1342 (στις σελ. 1345-6):
«Κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας για επαναφορά, την οποία παρέχει στο Δικαστήριο η Δ.17 θ. 10, εξουσίας η οποία, όπως υποδείχθηκε στην Evans v. Bartlam [1937] 2 All E.R. 646, δεν εντάσσεται σε οποιαδήποτε στεγανά, το Δικαστήριο κατευθύνει την προσοχή του σε δύο κυρίως παράγοντες. Ο ένας αφορά το κατά πόσο έχει εξηγηθεί η καθυστέρηση στην καταχώριση εμφάνισης και στην υποβολή της αίτησης για παραμερισμό, με τρόπο ώστε να φαίνεται ότι η επαναφορά δεν αντιστρατεύεται την ορθή απονομή της δικαιοσύνης. Σε αυτό λαμβάνεται υπόψη τόσο η στάση του αιτητή όσο και η αναγκαιότητα οριστικής λήξης της αντιδικίας αφού interest repulicae ut sit finis litium. Ο άλλος παράγοντας αναφέρεται στο κατά πόσο καταδείχθηκε εκ πρώτης όψεως η συζητήσιμη υπεράσπιση στην απαίτηση.»
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.