|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 1 ΑΑΔ 10
11 Ιανουαρίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΣΣΙΩΤΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ,
Εφεσιβλήτoυ.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11853)
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Αξιολόγηση αξιοπιστίας μαρτύρων ― Αποτελεί έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Προϋποθέσεις επέμβασης του Εφετείου.
Αποζημιώσεις ― Επιδίκαση ουσιαστικών αποζημιώσεων ― Είναι δυνατή όπου αυτές αποδεικνύονται.
Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της πρωτόδικης απόφασης με την οποία είχε απορριφθεί η αγωγή του εφεσείοντος εναντίον του εφεσίβλητου για τις ζημιές που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητό του στις 19.6.2003, όταν κατά τον ισχυρισμό του, οι αριστεροί τροχοί του αυτοκινήτου του πέρασαν πάνω από τη σχάρα φρεατίου στο δρόμο η οποία έσπασε, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να συρθεί προς το πεζοδρόμιο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αιτιολογώντας την απόφασή του, αποφάνθηκε ότι η προσκομισθείσα μαρτυρία για τον εφεσείοντα, αναφορικά με την αιτία πρόκλησης των ζημιών δεν νομιμοποιούσε το Δικαστήριο να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα ότι όντως η εκδοχή του εφεσείοντος ήταν ορθή. Το Δικαστήριο κατέληξε ότι ο εφεσείων απέτυχε να αποδείξει οποιαδήποτε ευθύνη εκ μέρους του εφεσίβλητου αφού η μαρτυρία του για πτώση μέσα στη σχάρα δεν έγινε πιστευτή.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση και υποστήριξε ότι το Δικαστήριο έπρεπε να πιστέψει τη μαρτυρία του γιατί αυτή ενισχυόταν και από τη μαρτυρία του αστυφύλακα, που εξέτασε το δυστύχημα, και του Μ.Ε. 3 που ήταν ειδήμων για τροχαία δυστυχήματα. Ο δικηγόρος του εφεσείοντος παραπονέθηκε πως ο διάδικος δυνατό να παραμένει χωρίς θεραπεία, όταν το πρωτόδικο Δικαστήριο, «έτσι απλά» όπως χαρακτηριστικά είπε, πιστεύει τον ενάγοντα.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αιτιολόγησε πλήρως την απόφασή του να μη βασιστεί στην εκδοχή του εφεσείοντος.
2. Η παρατήρηση του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με τη διάσταση μεταξύ της μαρτυρίας που προσκομίστηκε και των ισχυρισμών στην έκθεση απαιτήσεως, αναφορικά με την αιτία πρόκλησης των ζημιών, είναι ορθή.
3. Το Εφετείο, θα ακολουθήσει και στην έφεση αυτή την πάγια νομολογία του να μη επεμβαίνει στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου που βασίζονται στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που το ίδιο είχε την ευκαιρία να ακούσει και συζητήσει.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Εισήγηση Εφετείου: Όλοι οι ενδιαφερόμενοι ας διαβάσουν προσεκτικά την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Meftah and others v. France, nos. 32911/96, 35237/97 and 34595/97 Commission's Judgment of 26.7.2002, p. 265. ECHR 2002-VII.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Χρυσοστόμου v. Κουραπάκη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1559,
Meftah a.ο. v. France, nos. 32911/96, 35237/97 and 34595/97 Commission's Judgment of 26.7.2002, p. 265. ECHR 2002-VII.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 8/8/03 (Αρ. Αγωγής 601/01) με την οποία απέρριψε την αγωγή του εναντίον του εναγόμενου για αποζημιώσεις ύψους £1.041,09 η οποία είχε ως βάση τις ζημιές που έγιναν στο αυτοκίνητό του, ΗΑΖ272, στις 19.6.2003 όταν, κατά τον ισχυρισμό του, οι αριστεροί τροχοί του πέρασαν πάνω από τη σχάρα φρεατίου η οποία έσπασε, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να συρθεί προς το πεζοδρόμιο.
Κ. Δημητριάδης, για τον Εφεσείοντα.
Α. Εύζωνας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Στις 8.8.2003 το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου απέρριψε αγωγή του εφεσείοντα εναντίον του εφεσίβλητου, Κοινοτικού Συμβουλίου Xλώρακας, για αποζημιώσεις ύψους £1.041,09. Η αξίωση του εφεσείοντα είχε ως βάση τις ζημιές που έγιναν στο αυτοκίνητο του, ΗΑΖ272, στις 19.6.2003 όταν, κατά τον ισχυρισμό του, οι αριστεροί τροχοί του πέρασαν πάνω από τη σχάρα φρεατίου η οποία έσπασε, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να συρθεί προς το πεζοδρόμιο. Η αποκατάσταση των ζημιών στο αυτοκίνητο στοίχισε το ποσό που απαιτούσε, όπως βεβαίωσε ειδικός μάρτυρας μηχανολόγος μηχανικός.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε όμως την αγωγή του εφεσείοντα, καταλήγοντας ως εξής:
«Με βάση τις πιο πάνω αρχές καθώς και ευρήματα του Δικαστηρίου κρίνεται ότι ο ενάγοντας απέτυχε να αποδείξει οποιαδήποτε ευθύνη εκ μέρους του εναγομένου 1 αφού η μαρτυρία του για πτώση μέσα στη σχάρα δεν έγινε πιστευτή από το Δικαστήριο».
Είναι γεγονός πως κατά την έναρξη της ενώπιον μας διαδικασίας υπενθυμίσαμε στο δικηγόρο του εφεσείοντα την πάγια νομολογία μας, που θέλει το εφετείο να μη επεμβαίνει στα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου που βασίζονται στην αξιολόγηση της μαρτυρίας που το ίδιο είχε την ευκαιρία να ακούσει και συζητήσει. Εξηγήσαμε πολλές φορές την πηγή αυτής της αρχής, ιδιαίτερα στην πρόσφατη απόφαση μας στην Ανδρέα Χρυσοστόμου v. Διονυσίου Κουραπάκη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1559. Ο δικηγόρος του εφεσείοντα μας παρέπεμψε στο περίγραμμα αγόρευσης του, στο οποίο παραπονείται για την κρίση του πρωτόδικου δικαστή να μη πιστέψει τη μαρτυρία του εφεσείοντα. Κατά τη γνώμη του θα' πρεπε να την πιστέψει γιατί η μαρτυρία του ενισχυόταν και απ' αυτή του αστυφύλακα, που εξέτασε το δυστύχημα μετά την καταγγελία του εφεσείοντα, και του Μ.Ε.3 που ήταν ειδήμων για τροχαία δυστυχήματα. Η ανταπόκριση του δικηγόρου του εφεσείοντα, στη συζήτηση του συγκεκριμένου ζητήματος, πήρε τη μορφή κάποιας διαμαρτυρίας, με την παρατήρηση πως ο διάδικος δυνατό να παραμένει χωρίς θεραπεία, όταν το πρωτόδικο Δικαστήριο, «έτσι απλά», όπως χαρακτηριστικά είπε, πιστεύει τον ενάγοντα. Επί του σημείου αυτού να υποδείξουμε τα πιο κάτω: η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου γι' αυτή την υπόθεση, καταλαμβάνει 16 σελίδες. Σ' αυτή παρατίθεται με λεπτομέρεια η μαρτυρία η οποία προσκομίστηκε, τα επίδικα ζητήματα, η νομική πτυχή, η ανάλυση της μαρτυρίας, τα ευρήματα και η τελική κρίση. Η απόφαση του Δικαστηρίου να μη βασιστεί στην εκδοχή του εφεσείοντα, αιτιολογείται ως εξής:
«Η ύπαρξη απλά μιας σπασμένης σχάρας επί του οδοστρώματος ως ανέφερε ο αστυφύλακας δεν είναι ικανή για τέτοιο συμπέρασμα του δικαστηρίου και δη ότι σ' αυτήν κτύπησε το όχημα ενάγοντα. Άλλωστε ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος αν τα μαυρίσματα που υπήρχαν ήταν στη σχάρα ή στο πεζοδρόμιο. Η δε αιτία πρόκλησης των ζημιών ουδόλως μπορεί να συσχετιστεί με την πτώση στη λαγκούβα ή το πεζοδρόμιο ή και τα δύο. Οι Μ.Ε. 3 και 4 δεν απέδωσαν με οποιαδήποτε μαρτυρία τους με βεβαιότητα από πού προήλθαν οι ζημιές. Ο μεν Μ.Ε.2 ανέφερε ότι τα όσα είχε αναφέρει ως αιτία πρόκλησης της ζημιάς ήταν μόνο εικασίες αφού μόνο ο οδηγός γνώριζε πού κτύπησε το όχημα. Περαιτέρω όμως και ο Μ.Ε.3 ο οποίος κλήθηκε ως ειδικός για την πρόκληση της ζημιάς κατά την αντεξέταση του η γνώμη του ήταν ότι η ζημιά προέκυψε είτε από λαγκούβα είτε από πεζοδρόμιο. Επιπλέον δεν συνάγεται βεβαιότητα η οποία να νομιμοποιεί το Δικαστήριο για ασφαλές συμπέρασμα. Στο σημείο όμως αυτό κρίνω ορθό ανοίγοντας μια παρένθεση στο όλο θέμα να παρατηρήσω πως ο Ενάγοντας στην έκθεση απαίτησης του ισχυρίζεται ότι η ζημιά προέκυψε από πτώση σε σχάρα, συνεπώς τα όσα ειπώθηκαν τόσο από τον ίδιο για το πεζοδρόμιο έτσι και αλλιώς θα πρέπει να αγνοηθούν ως επιβάλλει η νομολογία, βλέπε υπόθεση Μεταλλικά Ηράκλης Μιχαηλίδης Λτδ ν. G. & C. Exhaust Systems Ltd. (2001) 1 Α.Α.Δ. 500. Την ίδια αντιμετώπιση θα τύχουν βέβαια και τα όσα ανέφερε ο Μ.Ε.4 ότι μπορεί να προήλθε η ζημιά εξαιτίας σύγκρουσης/κτυπήματος στο πεζοδρόμιο.»
Η δε παρατήρηση του Δικαστηρίου αναφορικά με τη διάσταση μεταξύ της μαρτυρίας που προσκομίστηκε και των ισχυρισμών στην έκθεση απαιτήσεως, είναι ορθή, αν διαβαστεί η παράγραφος 3 στην Έκθεση Απαιτήσεως.
Τελειώνοντας, και επειδή, όπως είπαμε ήδη, εκφράστηκε το παράπονο, που αναφέραμε πιο πάνω, βεβαίως για τη συγκεκριμένη υπόθεση, να παραπέμψουμε σε μια πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χωρίς περαιτέρω σχόλια. Εισηγούμαστε σε όλους τους ενδιαφερόμενους να τη διαβάσουν προσεκτικά. Meftah and others v. France, nos. 32911/96, 35237/97 and 34595/97 Commission' s Judgement of 26.7.2002, p. 265. ECHR 2002-VII.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.