|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(2004) 1 ΑΑΔ 697
19 Μαρτίου, 2004
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
1. ΜΑΡΟΥΛΛΑ Α. ΚΩΣΤΟΥΛΛΟΥ,
2. ΗΒΗ ΤΟΥΜΑΖΟΥ,
Εφεσείουσες-Ενάγουσες,
ν.
1. ΠΑΝΤΕΛΗ ΛΟΪΖΟΥ,
2. ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11374)
Πολιτική Δικονομία ― Δικονομικές προθεσμίες ― Παράβαση προθεσμίας καταχώρησης έφεσης ― Κατά πόσο συνιστά παρατυπία η οποία θεραπεύεται με τη Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Έφεση ― Προθεσμία καταχώρησης έφεσης ― Εκπρόθεσμη καταχώρηση ― Απόρριψη έφεσης ως εκπρόθεσμης χωρίς διαταγή για έξοδα λόγω αργοπορημένης έγερσης του θέματος ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Το ζήτημα που εξετάζεται στην παρούσα υπόθεση είναι κατά πόσο παρέχεται δυνατότητα διάσωσης έφεσης η οποία ασκήθηκε εκπροθέσμως.
Οι εφεσείουσες υποστήριξαν ότι επρόκειτο για παρατυπία η οποία θεραπεύεται με το μηχανισμό της Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Οι εφεσίβλητοι υποστήριξαν ότι η έφεση πρέπει να απορριφθεί ως εκπρόθεσμη, επικαλούμενοι την περίπτωση της Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190.
Αποφασίστηκε ότι:
Η Δ.64 δεν είναι εναλλακτικός τρόπος για εξασφάλιση της δυνατότητας παράτασης της προθεσμίας για καταχώρηση έφεσης. Το εμπρόθεσμο της έφεσης είναι όρος για τη γέννηση και την ανάληψη δικαιοδοσίας. Η αργοπορημένη έγερση του θέματος ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου λαμβάνεται υπόψη σε σχέση με το ζήτημα των εξόδων.
Η έφεση απορρίφθηκε χωρίς διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190,
Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945.
Έφεση.
Έφεση από τις ενάγουσες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 28/3/02 (Αρ. Αγωγής 14409/97) με την οποία έγινε δεκτή η εισήγηση των εναγόντων ότι η έφεση την οποία άσκησαν οι ενάγουσες ήταν εκπρόθεσμη και απέρριψε την εισήγηση των εναγουσών ότι η παρατυπία ήταν θεραπεύσιμη με βάση τον Κανονισμό 10 του περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996.
Γ. Κορφιώτης, για τις Εφεσείουσες.
Χρ. Παρπόττα για Α. Παπαχαραλάμπους, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Αναβλήθηκε η ακρόαση της έφεσης για να ελέγξουν και οι εφεσείουσες την ορθότητα της εισήγησης των εφεσιβλήτων ότι η έφεση ασκήθηκε εκπροθέσμως και διαπιστώθηκε πως πράγματι, όπως δέχθηκαν εν τέλει και οι εφεσείουσες, η έφεση είναι εκπρόθεσμη. Η περαιτέρω συζήτηση αφορούσε στο κατά πόσο παρέχεται δυνατότητα διάσωσής της.
Οι εφεσείουσες επικαλούνται τη Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας με την εισήγηση πως εδώ έχουμε απλή θεραπεύσιμη παρατυπία και, συναφώς, τον Κανονισμό 10 των περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικό Κανονισμό του 1996 σε σχέση με την παράλειψη έγερσης του θέματος στο στάδιο της προδικασίας. Για να αναγνωρίσουν όμως πως αυτό το θέμα, ως απτόμενο ουσιαστικά της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως. Οι εφεσίβλητοι εισηγούνται την απόρριψη της έφεσης ως εκπρόθεσμης και επικαλούνται την περίπτωση της Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190. Εξηγήθηκε εκεί πως η Δ.64 ήταν άσχετη ως προς το αίτημα "για την απόρριψη έφεσης που καταχωρήθηκε μετά τη λήξη της επιτακτικής προθεσμίας των 42 ημερών που θεσπίζει η Δ.35 θ.2" και με αναφορά στην Αθανασιάδη ν. Αλεξάνδρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 945 η έφεση απορρίφθηκε, ως απαράδεκτη.
Όπως αναφέρθηκε στην Αθανασιάδη (ανωτέρω), ενώ η παρέλευση μιας προθεσμίας δεν είναι μοιραία αφού παρέχεται η δυνατότητα παράτασής της, η Δ.64 δεν είναι εναλλακτικός τρόπος για την εξασφάλιση τέτοιου αποτελέσματος. Προβλέπει και η ίδια η Δ.35 θ.2 τη δυνατότητα παράτασης της προθεσμίας και πρέπει εδώ να επισημάνουμε πως αυτή μπορεί να εγκριθεί είτε από το πρωτόδικο δικαστήριο είτε από το Ανώτατο Δικαστήριο. Οπότε, κατ' εφαρμογή της Δ.35 θ.19, η σχετική αίτηση θα πρέπει, σε πρώτο στάδιο, να υποβληθεί στο πρωτόδικο δικαστήριο. Το εμπρόθεσμο της έφεσης είναι όρος για τη γέννηση της και την ανάληψη δικαιοδοσίας. Το γεγονός της κατάθεσης της έφεσης σε ελάχιστο χρόνο μετά την εκπνοή της προθεσμίας σε συνδυασμό και με την παράλειψη άμεσης έγερσης του θέματος ενώπιόν μας, ασφαλώς θα είναι παράγοντες που θα σταθμίζονταν εφόσον υποβαλλόταν, κατά τους Κανονισμούς, αίτηση για παράταση. Ως προς την παρούσα διαδικασία, την αργοπορημένη έγερση του θέματος τη λαμβάνουμε υπόψη σε σχέση με το ζήτημα των εξόδων. Η έφεση απορρίπτεται, χωρίς διαταγή για έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.