|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 327
28 Ιανουαρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ,
Εφεσείων-Εναγόμενος,
v.
1. ΚΩΣΤΑΚΗ ΤΑΒΕΛΟΥΔΗ,
2. ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΤΑΒΕΛΟΥΔΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
ΩΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΚΑΙ/ Ή ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ
ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
ΧΡ. ΤΑΒΕΛΟΥΔΗ, ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΑ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πoλιτική Έφεση Αρ. 11266)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης καθοριστικής ή δηλωτικής των δικαιωμάτων των διαδίκων ― Ενδιάμεση απόφαση για παράταση χρόνου καταχώρησης έκθεσης απαίτησης ― Δεν είναι εφέσιμη ― Αρχές που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην πρόσφατη υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς ― Εφαρμόστηκαν και στην παρούσα υπόθεση.
Στην υπόθεση αυτή το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε έφεση εναντίον απόφασης πρωτόδικου Δικαστή, με την οποία δόθηκε παράταση χρόνου για την καταχώρηση έκθεσης απαίτησης στην αγωγή των εφεσιβλήτων-εναγόντων, εφαρμόζοντας τις αρχές που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς. Σύμφωνα με τις αρχές αυτές έφεση δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης απόφασης καθοριστικής ή δηλωτικής των δικαιωμάτων των διαδίκων που να έχει έτσι άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα αυτά. Η ενδιάμεση απόφαση για παράταση του χρόνου καταχώρησης της έκθεσης απαίτησης δεν είναι τέτοια απόφαση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530,
Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο δικηγόρο, ο οποίος εμφανίστηκε προσωπικά, κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 9/1/02 (Αρ. Αγωγής 3164/00) με την οποία έγινε δεκτή η αίτηση των εναγόντων για παράταση του χρόνου καταχώρισης εκ μέρους τους της έκθεσης απαίτησής τους στην αγωγή τους κατά του εναγόμενου.
Α. Σοφοκλέους, εμφανίζεται προσωπικά.
Γ. Νικολάου για Π. Παύλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων-εναγόμενος, που είναι δικηγόρος και εμφανίστηκε προσωπικά, αμφισβητεί την απόφαση πρωτόδικου Δικαστή, με την οποία δόθηκε παράταση χρόνου για την καταχώρηση έκθεσης απαίτησης στην αγωγή των εφεσιβλήτων-εναγόντων.
Ισχυρίστηκε ο εφεσείων ότι η Δ.26, θ.1, με βάση την οποία το Δικαστήριο έδωσε την παράταση, προσκρούει στο Άρθρο 30.2 του Συντάγματος καθώς και στη Συνθήκη Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Άρθρο 6, που προβλέπουν για εκδίκαση των υποθέσεων μέσα σε εύλογο χρόνο. Πρόβαλε επίσης τον ισχυρισμό ότι, εν πάση περιπτώσει, κάτω από τις συνθήκες, κακώς το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ των εφεσίβλητων-εναγόντων, λόγω του πολύ καθυστερημένου σταδίου που υποβλήθηκε η αίτηση και της, κατά την εισήγησή του, αδικαιολόγητης καθυστέρησης στην καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης.
Κατά τη διάρκεια της ακρόασης της έφεσης, η ευπαίδευτη συνήγορος των εφεσιβλήτων αμφισβήτησε το δικαίωμα έφεσης στην παρούσα περίπτωση, βασιζόμενη στην τελευταία απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530, η οποία, όπως επεσήμανε, ήταν μεταγενέστερη της καταχώρησης των περιγραμμάτων αγορεύσεων στην παρούσα υπόθεση και γι' αυτό δεν αναπτυσσόταν στο περίγραμμα των εφεσίβλητων.
Στην υπόθεση Χαρούς (πιο πάνω) ο Πικής, Π., εκδίδοντας την απόφαση της πλειοψηφίας, αναφέρθηκε στη μέχρι σήμερα νομολογία επί του θέματος και ιδιαίτερα στη Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, όπου λέχθηκε πως μόνο αποφάσεις καθοριστικές ή δηλωτικές για τα δικαιώματα των διαδίκων υπόκεινται σε έφεση και κατά συνέπεια μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων, μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης. Έτσι, κρίθηκε πως δεν χωρούσε έφεση εναντίον απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, αφού αυτή δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων του διαδίκου. Η θέση αυτή υιοθετήθηκε στη Χαρούς και η έφεση απορρίφθηκε, αφού κρίθηκε πως ούτε απόφαση σχετική με την παροχή περαιτέρω και καλύτερων λεπτομερειών, σε σχέση με γεγονότα και ισχυρισμούς που προβάλλονταν σε ορισμένες παραγράφους της έκθεσης απαίτησης, ήταν εφέσιμη, αφού αφ' εαυτής δεν μπορούσε να είναι καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων.
Εφαρμόζοντας τις πιο πάνω αρχές, κρίνουμε πως ούτε η ενδιάμεση απόφαση για παράταση του χρόνου καταχώρησης της έκθεσης απαίτησης είναι εφέσιμη, γιατί η ενδιάμεση αυτή απόφαση δεν είναι ούτε καθοριστική, ούτε δηλωτική των δικαιωμάτων των διαδίκων, και δεν έχει έτσι άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα αυτά.
Κατά συνέπεια η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.