|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Alahmari ν. Alia Airline (1990) 1 ΑΑΔ 434
Standard Ltd κ.ά. ν. Gold Seal Ship. Co Ltd (1993) 1 ΑΑΔ 121
Sally Line Ltd ν. Greenmar Nav. Ltd κ.ά. (1993) 1 ΑΑΔ 633
Tsavliris Mar Co ν. Πλοίου ''Alexandros I'' κ.ά. (1993) 1 ΑΑΔ 827
Serdobov Michael κ.ά. ν. Russian Independent Airlines S.A. (1998) 1 ΑΑΔ 1671
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2004) 1 ΑΑΔ 297
26 Iανουαρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ,
ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΠΛΟΙΟ "ΑRABELLA"
Eφεσείων-Εναγόμενος,
ν.
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΙΤΗΡΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11779)
Έξοδα ― Ασφάλεια εξόδων έφεσης ― Αίτηση εναντίον εφεσείοντος-εναγομένου πλοίου το οποίο βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, από τους εφεσίβλητους-ενάγοντες για την κατάθεση ασφάλειας εξόδων της έφεσης.
Πολιτική Δικονομία ― Ασφάλεια εξόδων ― Διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου ― Ύψος ασφάλειας ― Κριτήρια που εφαρμόζονται.
Στην υπόθεση αυτή το Εφετείο αποδέχθηκε αίτηση των εφεσιβλήτων-εναγόντων με την οποία εζητείτο διαταγή ώστε το εφεσείον-εναγόμενο πλοίο, το οποίο βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και δεν τέθηκε θέμα άλλων περιουσιακών του στοιχείων, να παράσχει εγγύηση για την ασφάλεια εξόδων τους στην έφεση. Το Εφετείο έκρινε πως, στο πλαίσιο του συνόλου των περιστάσεων της υπόθεσης, συνέτρεχαν ειδικές περιστάσεις (στη βάση των αρχών του Annual Practice 1958 σελ. 1685, υπό την επικεφαλίδα Residence out of the jurisdiction), που δικαιολογούσαν την έκδοση της αιτούμενης διαταγής. Το ποσό που καθορίστηκε ανέρχεται σε £1.000. Διευκρινίστηκε δε ότι παρέχεται δυνατότητα περαιτέρω διαταγής, αναλόγως της πορείας της έφεσης.
Η αίτηση εγκρίθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Tsarliris Mar. Co. v. Πλοίου "Alexandros I" κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 827,
Serdobov κ.ά. v. Russian Indep. Airlines S.A. (1998) 1 A.A.Δ. 1671,
Alahmari v. Alia Airline (1990) 1 A.A.Δ. 434,
Sally Line Ltd v. Greenmar Nav. Ltd κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 633,
Standard Ltd κ.ά. ν. Gold Seal Ship. Co. Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 121.
Αίτηση.
Αίτηση από τους εφεσίβλητους-ενάγοντες για έκδοση διαταγής του Δικαστηρίου για κατάθεση ασφάλειας από τους εφεσείοντες-εναγόμενους για τα έξοδα της έφεσης την οποία άσκησαν κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπ. Αρ. 68/02) ημερομηνίας 2/7/03, με την οποία κρίθηκε ότι το εναγόμενο πλοίο ήταν υπόλογο για τις ζημιές τις οποίες υπέστη το μεταφερόμενο από αυτό φορτίο αραβοσίτου το οποίο ανήκε στους εφεσίβλητους-ενάγοντες.
Κ. Βελάρης, για τους Αιτητές-Εφεσίβλητους.
Πρ. Μιχαήλ για Γ. Σαββίδη, για τον Καθ' ου η αίτηση-Εφεσείοντα.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το δικαστή Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ποσότητα αραβόσιτου που ανήκε στους εφεσίβλητους φορτώθηκε στο πλοίο «ARABELLA» από λιμάνια της Αργεντινής για μεταφορά στην Κύπρο. Στη βάση διαπιστώσεων στις οποίες κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο, μέρος του φορτίου είχε καταστραφεί, το πλοίο ήταν υπόλογο για τη ζημιά και εκδόθηκε απόφαση εναντίον του για αποζημιώσεις.
Το πλοίο άσκησε έφεση και, κατά την πρώτη εμφάνιση στο στάδιο της προδικασίας, οι εφεσίβλητοι υπέβαλαν αίτηση για την κατάθεση ασφάλειας εξόδων. Το πλοίο ενέστη και ακούσαμε την επιχειρηματολογία των μερών. Αυτή δεν αναφερόταν σε οτιδήποτε πέραν του τρόπου με τον οποίο θα πρέπει, κατά τις αντίστοιχες εισηγήσεις, να ασκηθεί η παραδεκτή διακριτική εξουσία του δικαστηρίου, υπό το φως των περιστατικών. Θεωρούμε, συναφώς, πως ο γενικός ισχυρισμός στην ένσταση πως "η αίτηση έχει λανθασμένη νομική βάση", εγκαταλείφθηκε. Στην έκταση που αυτός σχετιζόταν με τη μη αναφορά στις επί τούτου διατάξεις των Κανονισμών Ναυτοδικείου, [βλ. Κανονισμό 185 αλλά και 237], σημειώνουμε την εξ αρχής δήλωση των εφεσιβλήτων, χωρίς τη διατύπωση αντίθετης γνώμης από την άλλη πλευρά, πως το θέμα θα πρέπει να κριθεί υπό το πρίσμα τους. Επίσης, το γεγονός ότι στην ίδια την ένσταση περιλαμβάνεται, προφανώς ενόψει του Κανονισμού 237, και αναφορά στην Ο. 58 των Αγγλικών Κανονισμών, ο Κανονισμός 9(5) της οποίας αφορά ακριβώς σε ασφάλεια εξόδων έφεσης.
Το πλοίο, εν προκειμένω διάδικος, [βλέπε σχετικά Τsarliris Mar. Co. v. Πλοίου "Alexandros I" κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 827] βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου και δεν τέθηκε ζήτημα άλλων περιουσιακών του στοιχείων. Υπό αυτό το παραδεκτό δεδομένο, ο ισχυρισμός στην ένσταση πως η ένορκη δήλωση στην οποία στηρίζεται η αίτηση προέρχεται από πρόσωπο που δεν μπορεί να γνωρίζει τα περιουσιακά του στοιχεία, εννοείται ως βασικού παράγοντα, στερείται σημασίας. Όπως και η αναφορά στην ένσταση, η οποία εν πάση περιπτώσει δεν προωθήθηκε με κάποια επιχειρηματολογία, στο τι αντιλαμβάνεται το πλοίο ότι συνηθίζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενόψει του γεγονότος ότι η Κύπρος και η Μάλτα, στο νηολόγιο της οποίας είναι εγγεγραμμένο το πλοίο, θα καταστούν μέλη της.
Κατά τα λοιπά, υπό το εξυπακουόμενο πως ασφάλεια εξόδων μπορεί να ζητά ο εφεσίβλητος, όσο και αν ήταν ο ενάγων, [βλ. Serdobov κ.ά. ν. Russian Indep. Airlines S.A. (1998) 1 Α.Α.Δ. 1671], η συζήτηση δεν αφορούσε καν στο δικαιολογημένο της ύπαρξης, στην περίπτωση, ασφάλειας για τα έξοδα. Αυτό, εφόσον οι άξονες στην επιχειρηματολογία του πλοίου ήταν:
(α) Η άποψή τους πως οι εφεσίβλητοι θα έπρεπε να αρκεστούν στην προτεινόμενη παροχή εγγύησης από τον οργανισμό Νorth of England P & I Association Ltd, αφού μάλιστα η εγγύηση αυτού του οργανισμού οδήγησε ήδη στην ικανοποίηση της απόφασης που εκδόθηκε και των εξόδων που επιδικάστηκαν πρωτοδίκως.
(β) Το γεγονός ότι, κατά την εξέλιξη της πρωτόδικης διαδικασίας, οι εφεσίβλητοι καταδικάστηκαν σε τρεις περιπτώσεις στην πληρωμή εξόδων. Αφού, όπως αναφέρουν, αυτό το ποσό δεν έχει πληρωθεί ακόμα, θα μπορούσε να αποτελέσει επαρκή ασφάλεια ή, πάντως, να ληφθεί υπόψη κατά τον καθορισμό του ύψους της ασφάλειας, αν τελικά το Δικαστήριο θα κατέληγε στην έκδοση τέτοιας διαταγής.
Όπως διευκρινίστηκε κατά την ακρόαση, δεν ήταν ο αναφερθείς οργανισμός που παρέσχε την εγγύηση. Για να απελευθερωθεί το πλοίο κατετέθη τραπεζική εγγύηση για την πιθανολογούμενη απόφαση και τα έξοδα και ήταν δι΄αυτής που αντλήθηκαν τα ποσά. Όσο και αν για την παροχή της τραπεζικής εγγύησης αναμείχθηκε ο οργανισμός. Αυτό ήταν εσωτερικό θέμα και η εξομοίωση που επιχειρήθηκε της εγγύησης από αλλοδαπό οργανισμό με τραπεζική εγγύηση, δεν δικαιολογείται. Ούτε θεωρούμε βάσιμη την επίκληση της καθυστέρησης που εκλαμβάνεται ότι θα προκαλέσει τυχόν διαταγή για τραπεζική εγγύηση. Μπορούμε να συμπεράνουμε πως, αφού στη βάση της εμπλοκής του οργανισμού μπορεί να εκδοθεί τραπεζική εγγύηση, όσος χρόνος χρειάζεται για το ένα αρκεί και για το άλλο. Επίσης δεν συμμεριζόμαστε την άποψη πως η αποφυγή των επιβαρύνσεων που επάγεται η τραπεζική εγγύηση είναι δίκαιο αντιστάθμισμα, ώστε να κριθεί ως επαρκής η εγγύηση από τον αλλοδαπό οργανισμό.
Πράγματι, σε τρεις περιπτώσεις, κατά την εξέλιξη της πρωτόδικης διαδικασίας, ενόψει αναβολών και τροποποιήσεων, επιδικάστηκαν έξοδα εναντίον των εφεσιβλήτων. Αν αυτά πράγματι ανέρχονται, όπως εισηγείται το πλοίο, σε £1.847 θα αδυνάτιζε η εκτίμησή τους πως οι £3.450 - £3.500 που εισηγούνται οι εφεσίβλητοι ως πιθανολογούμενα έξοδα ολόκληρης της διαδικασίας της έφεσης είναι εξωπραγματικά. Η πραγματικότητα όμως είναι πως δεν έχουν ψηφιστεί αυτά τα έξοδα και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το ύψος τους. Και από την άλλη, το έχουμε από την πλευρά των εφεσιβλήτων πως ουδέποτε τους ζητήθηκαν και πως, όντας οργανισμός δημοσίου δικαίου, θα ανταποκρινόντουσαν αμέσως, προς ικανοποίηση διαταγής του Δικαστηρίου για πληρωμή των όποιων ποσών θα καθοριστούν. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις δεν κρίνουμε ορθή τη σύμμειξη των δυο. Το ενδεχόμενο να ψηφιστεί ποσό εξόδων το οποίο οι εφεσίβλητοι θα αρνηθούν να πληρώσουν, υποθετικό όπως είναι σε αυτό το στάδιο, θα είναι δυνατό, ανάλογα με τις εξελίξεις, να τεθεί ενώπιόν μας καταλλήλως, αν προκύψει.
Στο πλαίσιο του συνόλου, κρίνουμε πως συντρέχουν ειδικές περιστάσεις [βλ. συναφώς Τhe Annual Practice 1958 σελ. 1685 υπό την επικεφαλίδα Residence out of the jurisdiction] που δικαιολογούν την έκδοση διαταγής για κατάθεση ασφάλειας για τα έξοδα της έφεσης.
Έχουμε δει τον υπολογισμό του ποσού στην ένορκη δήλωση των εφεσιβλήτων. Μας φαίνεται πως ένα ποσό της τάξης των £1.000, όπως βλέπουμε τώρα τα πράγματα, είναι αρκετό για ό,τι μπορεί να προϋπολογιστεί ως ανταποκρινόμενο στην κανονική πορεία της έφεσης. Με την αυτονόητη διευκρίνηση πως παρέχεται δυνατότητα περαιτέρω διαταγής, αναλόγως. [Βλ. Alahmari v. Alia Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434, Sally Line Ltd v. Greenmar Nav. Ltd κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 633, Standard Ltd κ.ά. v. Gold Seal Ship. Co. Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121].
Επομένως, η αίτηση εγκρίνεται με έξοδα. Διατάσσεται η παροχή ασφάλειας για έξοδα ύψους £1.000 είτε σε μετρητά είτε με τραπεζική εγγύηση που θα ικανοποιήσει τον Πρωτοκολλητή. Η ασφάλεια θα πρέπει να δοθεί μέσα σε δυο μήνες και στο μεταξύ η διαδικασία της έφεσης αναστέλλεται. Σε περίπτωση παράλειψης κατάθεσης της ασφάλειας μέσα στην πιο πάνω προθεσμία, η έφεση θα υπόκειται σε απόρριψη και προς τούτο θα τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου. Εφόσον κατατεθεί η ορισθείσα ασφάλεια, η έφεση θα οριστεί για προδικασία.
Η�αίτηση εγκρίνεται με έξοδα.