|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 1685
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Εφεση Αρ. 11222)
20 Οκτωβρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Εφεσείουσα,< /P>
v.
RELIABLE MOTOR CARS LTD,
Εφεσιβλήτ ων.
― ― ― ― ―
Γ. Κολοκασίδης, για την Εφεσείουσα.
Φρ. Αθανασιάδου, για τους Εφεσίβλητους.
― ― ― ― ―
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ
.: Οι εφεσίβλητοι με αγωγή που κίνησαν εναντίον της εφεσείουσας αξίωσαν £1600 εντόκως προς 9% από 10.1.97 μέχρι εξοφλήσεως «δυνάμει συναλλαγματικής και/ή γραμματίου εις διαταγήν και/ή χρεωστικού ομολόγου και/ή άλλως πως».Στην έκθεση απαίτησης αναφέρονται συναφώς τα εξής:
«2. Κατά ή περί την 5.12.1996 η Εναγόμενη έναντι νομίμου ανταλλάγματος υπέγραψε και εξέδωσε προς όφελος των εναγόντων μια συναλλαγματική και/ή γραμμάτιον εις διαταγήν και/ή χρεωστικόν ομόλογον λήξεως 10.1.97 διά το ποσό των ΛΚ1600.- με τόκο 9% από 10.1.97 μέχρις εξοφλήσεως.
Η εφεσείουσα στην υπεράσπιση της αρνήθηκε τους πιο πάνω ισχυρισμούς και ανέφερε πως η μόνη σχέση που έχει με τους εφεσίβλητους απορρέει από τη μεταξύ τους συμφωνία δυνάμει της οποίας, αγόρασε από τους εφεσίβλητους ένα αναπηρικό όχημα. Λόγω διαφορών που προέκυψαν αναφορικά με την εφαρμογή και εκτέλεση της συμφωνίας, καταχώρησε αγωγή εναντίον των εφεσίβλητων στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, η εκδίκαση της οποίας εκκρεμεί.
Το πρωτόδικο δικαστήριο με αναφορά στην Makin & another v. Constantinou (1966) 1 ΑΑΔ 218 και για τους λόγους που εξηγούνται στην πρωτόδικη απόφαση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το επίδικο έγγραφο (τεκμήριο 5) που φερόταν ως «συναλλαγματική», δεν ήταν συναλλαγματική εντός της εννοίας του νόμου, αλλά συνιστούσε, καθώς κρίθηκε, γραπτή αναγνώριση χρέους. Το δικαστήριο, θεωρώντας ότι η προμνησθείσα αναγνώριση χρέους αποτελούσε οφειλή, αποφαίνεται ως εξής:
«Η οφειλή είναι παραδεκτή τόσο στα δικόγραφα όσο και στη μαρτυρία της εναγομένης και του μάρτυρα της κ. Κυριακίδη αλλά συνάγεται και από την επιστολή τεκμήριο 6. Η έκδοση και η υπογραφή του τεκμηρίου 5 με το οποίο η εναγομένη αναγνωρίζει το χρέος της προς τους ενάγοντες συνιστούσε το τέλος της συναλλαγής δηλαδή της πώλησης του αυτοκινήτου (ενοχικής σχέσης μεταξύ αγοραστού και πωλητού).»
Προφανώς, στη βάση της πιο πάνω διαπίστωσης, το δικαστήριο θεώρησε ως αποδειχθείσα την απαίτηση και εξέδωσε απόφαση υπέρ των εφεσιβλήτων και σε βάρος της εφεσείουσας για το ποσό των £1600.- με τόκο προς 9% από 10.1.97 μέχρι εξοφλήσεως και έξοδα.
Με την παρούσα έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης και επιζητείται η ανατροπή της. Προβάλλεται συναφώς ότι εσφαλμένα κρίθηκε πρωτοδίκως ότι το επίδικο έγγραφο (τεκμήριο 5) συνιστά γραπτή αναγνώριση χρέους ή και ότι η γραπτή αναγνώριση χρέους καλύπτεται από την παράγραφο 2 της έκθεσης απαίτησης ή και ότι η γραπτή αναγνώριση χρέους αποτελεί ξεχωριστή αιτία αγωγής.
Ενα καίριο σφάλμα που βρίσκουμε ότι υπάρχει στην πρωτόδικη απόφαση είναι η διαπίστωση ότι «η οφειλή είναι παραδεκτή στα δικόγραφα». Στην υπεράσπιση της εφεσείουσας δεν υπάρχει οποιαδήποτε παραδοχή οφειλής. Εχουμε ήδη αναφέρει ότι η εφεσείουσα αρνείται γενικά τους ισχυρισμούς των εφεσιβλήτων που εκτίθενται στην έκθεση απαίτησης τους. Στην παράγραφο 5 της υπεράσπισης όπου γίνεται λόγος για τη συμφωνία πώλησης του αυτοκινήτου, η εφεσείουσα και πάλιν αρνείται ότι οφείλει οποιοδήποτε ποσό στους εφεσίβλητους. Σχετικό επί του προκειμένου είναι το πιο κάτω απόσπασμα της παραγράφου 5 της υπεράσπισης:
«.......... Η εναγόμενη υιοθετεί πλήρως για σκοπούς της παρούσας τους ισχυρισμούς της που τίθενται στην Εκθεση Απαιτήσεως της στην αγωγή 9200/97 και ισχυρίζεται ότι ουδένα ποσόν οφείλεται στους ενάγοντες ή και υπήρξε ολική έλλειψη ανταλλάγματος ή και διάρρηξη θεμελιώδους όρου της μεταξύ τους συμφωνίας.»
Νομίζουμε πως χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι εφεσίβλητοι στην Εκθεση Απαίτησης θεωρούν το επίδικο έγγραφο (τεκμήριο 5) ως αξιόγραφο (συναλλαγματική) και ακριβώς έτσι το μεταχειρίζονται ώστε να αποτελεί τούτο την αιτία της αγωγής.
Η πρωτόδικη απόφαση ερείδεται βασικά στη διαπίστωση ότι το έγγραφο τεκμήριο 5 συνιστά γραπτή αναγνώριση χρέους και όχι συναλλαγματική. Ωστόσο, η αναγνώριση χρέους δεν αποτέλεσε ανεξάρτητη αιτία αγωγής. Εδώ, ως αιτία αγωγής προβλήθηκε η συναλλαγματική η οποία όμως απέτυχε. Το έγγραφο τεκμήριο 5 θα μπορούσε ενδεχομένως να εκληφθεί ότι αποτελούσε γραπτή αναγνώριση χρέους αν οι εφεσείοντες έθεταν ταυτόχρονα στην έκθεση απαίτησης το αναγκαίο πραγματικό υπόβαθρο. Από τη στιγμή που το πρωτόδικο δικαστήριο διαπίστωσε ότι το τεκμήριο 5 δεν συγκέντρωνε τα χαρακτηριστικά αξιόγραφου θα έπρεπε χωρίς άλλο να απορρίψει την απαίτηση των εφεσιβλήτων εφόσον, καθώς αναφέραμε, δεν υπήρχε άλλη ανεξάρτητη αιτία αγωγής. Βλ. D. & G. Products Ltd ν. Χαράλαμπου Αναστασίου, Π.Ε. 10744, ημερ. 13.9.2002, Λαϊκή Κυπρ. Τρ. (Χρημ.)
Λτδ ν. Κωνσταντίνου κ.α. (2001) 1(Β) 1432 και Λαϊκή Κυπρ. Τρ. (Χρημ.) Λτδ ν. Κωνσταντίνου κ.α., ΠΕ 11220, ημ,ερ. 20.12.2002.
Για τους πιο πάνω λόγους, η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ της εφεσείουσας. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται.
ΧΡ. ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.
Π. ΚΑΛΛΗΣ, Δ.
Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.
ΣΦ.