|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 327
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πoλιτική Έφεση Αρ. 11266)
28 Ιανουαρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ,
Εφεσείων-Ενα γόμενος,
v.
ΚΑΙ/Η ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ
ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΧΡ. ΤΑΒΕΛΟΥΔΗ, ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΑ ΑΠΌ ΤΗ ΛΕΜΕΣΟ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
Α. Σοφοκλέους,
Γ. Νικολάου, για Π. Παύλου, για τους Εφεσίβλητους.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από
τον Π. Αρτέμη, Δ.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων-εναγόμενος, που είναι δικηγόρος και εμφανίστηκε προσωπικά, αμφισβητεί την απόφαση πρωτόδικου Δικαστή, με την οποία δόθηκε παράταση χρόνου για την καταχώρηση έκθεσης απαίτησης στην αγωγή των εφεσιβλήτων-εναγόντων.
Ισχυρίστηκε ο εφεσείων ότι η Δ.26, θ.1, με βάση την οποία το Δικαστήριο έδωσε την παράταση, προσκρούει στο Άρθρο 30.2 του Συντάγματος καθώς και στη Συνθήκη Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Άρθρο 6, που προβλέπουν για εκδίκαση των υποθέσεων μέσα σε εύλογο χρόνο. Πρόβαλε επίσης τον ισχυρισμό ότι, εν πάση περιπτώσει, κάτω από τις συνθήκες, κακώς το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ των εφεσίβλητων-εναγόντων, λόγω του πολύ καθυστερημένου σταδίου που υποβλήθηκε η αίτηση και της, κατά την εισήγησή του, αδικαιολόγητης καθυστέρησης στην καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης.
Κατά τη διάρκεια της ακρόασης της έφεσης, η ευπαίδευτη συνήγορος των εφεσιβλήτων αμφισβήτησε το δικαίωμα έφεσης στην παρούσα περίπτωση, βασιζόμενη στην τελευταία απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Χαρούς ν. Χαρούς, Π.Ε. 11272, ημερ. 4.11.03, η οποία, όπως επεσήμανε, ήταν μεταγενέστερη της καταχώρησης των περιγραμμάτων αγορεύσεων στην παρούσα υπόθεση και γι΄αυτό δεν αναπτυσσόταν στο περίγραμμα των εφεσίβλητων.
Στην υπόθεση Χαρούς (πιο πάνω) ο Πικής, Π., εκδίδοντας την απόφαση της πλειοψηφίας, αναφέρθηκε στη μέχρι σήμερα νομολογία επί του θέματος και ιδιαίτερα στη Χάσικος κ.α. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, όπου λέχθηκε πως μόνο αποφάσεις καθοριστικές ή δηλωτικές για τα δικαιώματα των διαδίκων υπόκεινται σε έφεση και κατά συνέπεια μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων, μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης. Έτσι, κρίθηκε πως δεν χωρούσε έφεση εναντίον απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, αφού αυτή δεν ήταν καθοριστική των δικαιωμάτων του διαδίκου. Η θέση αυτή υιοθετήθηκε στη Χαρούς και η έφεση απορρίφθηκε, αφού κρίθηκε πως ούτε απόφαση σχετική με την παροχή περαιτέρω και καλύτερων λεπτομερειών, σε σχέση με γεγονότα και ισχυρισμούς που προβάλλονταν σε ορισμένες παραγράφους της έκθεσης απαίτησης, ήταν εφέσιμη, αφού αφ΄εαυτής δεν μπορούσε να είναι καθοριστική των δικαιωμάτων των διαδίκων.
Εφαρμόζοντας τις πιο πάνω αρχές, κρίνουμε πως ούτε η ενδιάμεση απόφαση για παράταση του χρόνου καταχώρησης της έκθεσης απαίτησης είναι εφέσιμη, γιατί η ενδιάμεση αυτή απόφαση δεν είναι ούτε καθοριστική, ούτε δηλωτική των δικαιωμάτων των διαδίκων, και δεν έχει έτσι άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα αυτά.
Κατά συνέπεια η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.
Δ. Δ. Δ.
/Χ.Π.