|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 1 ΑΑΔ 1446
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 11201)
23 Οκτωβρίου, 2003
[ΠΙΚΗΣ, Πρόεδρος]
[ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
SARTAS IMPORTERS - DISTRIBUTORS LTD,
Εφεσείοντες,
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΡΟΥΛΛΗ,
Εφεσίβλητου.
________________________
Γ. Λουκαΐδης,
εκ μέρους Α. Ποιητή, για τους Εφεσείοντες.Μ. Κωνσταντίνου,
εκ μέρους Π. Βράχα, για τον Εφεσίβλητο.________________________
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΙΚΗΣ, Π.: Το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέστειλε την αγωγή των εφεσειόντων (εναγόντων), παρά τη διαπίστωση ότι απέδειξαν την οφειλή του εφεσίβλητου (εναγομένου) προς αυτούς για ποσό £972.00, ίσο προς την αξία τεσσάρων ομπρελών τις οποίες του πώλησαν, για ένα και μόνο λόγο - ότι δεν αποδείχτηκε, κατά το πέρας της δίκης, ότι οι εφεσείοντες είχαν την έδρα των εργασιών τους στη Λάρνακα. Στην απουσία τέτοιας μαρτυρίας, έλειπε, σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, η στοιχειοθέτηση της κατά τόπο αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας να επιληφθεί της αγωγής.
Η μαρτυρία κατέδειξε ότι η συμφωνία και η παράδοση των πωληθέντων εμπορευμάτων έγινε στη Λευκωσία. Το Δικαστήριο αναγνωρίζει στην απόφασή του την αρχή ότι, όπου δεν καθορίζεται, όπως στην προκείμενη περίπτωση, ο τόπος καταβολής της οφειλής του αγοραστή, απόκειται στον ίδιο να αναζητήσει τον πωλητή και να τον πληρώσει στον τόπο της εργασίας ή της διαμονής (κατοικίας) του -
Kyriacos Theofanous v. Artemis Georghiou (1969) 1 C.L.R. 203. Η αρχή αυτή δεν μπορούσε να τύχει εφαρμογής στην προκείμενη περίπτωση, όπως αναφέρει το πρωτόδικο Δικαστήριο, λόγω του ότι ο εφεσίβλητος, στην ΄Εκθεση Υπερασπίσεώς του, αρνείται τον ισχυρισμό ο οποίος προβάλλεται στην πρώτη παράγραφο της Εκθέσεως Απαιτήσεως - ότι οι εφεσείοντες συνιστούν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, «... νομοτύπως εγγεγραμμένη με έδρα τους την Λάρνακα». Διαφεύγει του πρωτόδικου Δικαστηρίου η πεμπτουσία του λόγου της Kyriacos Theofanous v. Artemis Georghiou, (ανωτέρω), στην οποία παραπέμπει, η οποία εστιάζεται στην υποχρέωση του οφειλέτη να αναζητήσει το δανειστή και να τον πληρώσει, είτε στον τόπο της εργασίας του είτε στον τόπο της διαμονής του. Στην προκείμενη περίπτωση, ο εφεσίβλητος, όχι μόνο δεν αναζήτησε την εφεσείουσα εταιρεία, που θα μπορούσε εύκολα να το πράξει με αναφορά στο Μητρώο των Εταιρειών, αλλά αρνήθηκε οποιαδήποτε οφειλή προς αυτή. Το όνομα της εταιρείας (των εφεσειόντων) καταγράφεται στο τιμολόγιο, που η ίδια του εξέδωσε.Το ΄Αρθρο 102(1) του περί Εταιρειών Νόμου, ΚΕΦ. 113, ορίζει ότι κάθε εταιρεία πρέπει να έχει εγγεγραμμένο γραφείο εντός της Κύπρου, ενώ το ΄Αρθρο 103(1)(α) καθορίζει ότι, έξωθεν του γραφείου ή του τόπου εργασίας της εταιρείας, πρέπει να εκτίθεται το όνομά της σε περίοπτο μέρος και με ευανάγνωστα γράμματα.
Παρά την προβληθείσα άγνοια και, συν αυτή, την άρνηση του εφεσίβλητου στην παράγραφο 1 της Εκθέσεως Υπερασπίσεως για την ύπαρξη των εφεσειόντων και της έδρας των εργασιών τους, στην επόμενη παράγραφο της Υπεράσπισης ο εφεσίβλητος αναφέρεται σ' αυτούς ως υπαρκτή οντότητα, σε συνάρτηση με τον ισχυρισμό του ότι η συμφωνία στην οποία ήλθαν και η πώληση στην οποία προέβηκαν δεν ήταν προς τον ίδιο αλλά προς τρίτα πρόσωπα, τα οποία, ως διακηρύττει, επροτίθετο να προσεπικαλεσθεί ως τριτοδιαδίκους
. πράγμα που δεν έπραξε. Οι ισχυρισμοί αυτοί αναιρούν την προβληθείσα άγνοια του εφεσίβλητου για το υπαρκτό των εφεσειόντων.Δεν αμφισβήτησε το πρωτόδικο Δικαστήριο την ύπαρξη της εταιρείας. Η νομολογία ορίζει ότι αμφισβήτηση της ύπαρξης του ενάγοντος χωρεί μόνο προδικαστικά, με τον προβλεπόμενο από τη Δ.27, θ.1, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, (οι Θεσμοί), τρόπο. Η ύπαρξη αντιδίκων αποτελεί προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση αντιδικίας και την εξέτασή της. Οι εφεσείοντες ανέγραψαν στον τίτλο της αγωγής όχι μόνο το όνομά τους αλλά και τη διεύθυνση της εταιρείας - «εκ Λάρνακος, Ζακύνθου 27». Το στοιχείο αυτό στον τίτλο της αγωγής δεν αποτελεί, κατά το πρωτόδικο Δικαστήριο, μέρος της ταυτότητας του διαδίκου. Ως εκ τούτου, έπρεπε να αποδειχθεί, ως έκρινε, ο τόπος εργασίας του πωλητή, ως υπαρκτό γεγονός, προς στοιχειοθέτηση της κατά τόπο αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας να επιληφθεί του αντικειμένου της αγωγής.
Η νομολογία ορίζει, ως σημειώνει το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι η δικαιοδοσία δικαστηρίου να επιληφθεί διαφοράς προσδιορίζεται από τα γεγονότα που συνθέτουν την απαίτηση - (βλ., μεταξύ άλλων, Sevegep Ltd. v. United Sea Transport (1989) 1 Α.Α.Δ.(
E) 729. Μούρτζινος ν. Global Cruises Ltd (1992) 1 Α.Α.Δ. 1160). Στην προκείμενη περίπτωση, η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου στοιχειοθετείται από τα γεγονότα που προσδιορίζονται στο Κλητήριο ΄Ενταλμα και την Έκθεση Απαιτήσεως. Ως εκ τούτου, δικαιολογημένα το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέλαβε και άσκησε δικαιοδοσία προς επίλυσή της.Στην K.N.G. Autoparts Ltd v. Ιωάννου (1996) 1 Α.Α.Δ. 689, διαπιστώθηκε ότι: «Η ύπαρξη διαδίκου αποτελεί προϋπόθεση για την όποια διεκδίκηση.» - (σελ. 691).
Στη Lioufis and Co. Ltd v. Ανδρονίκου κ.ά. (1996) 1 Α.Α.Δ. 773, που ακολούθησε, επαναλαμβάνεται η αρχή αυτή και επεξηγείται:- (σελ. 780)
«Αν ο ενάγων δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, φυσικό ή νομικό, δεν τίθεται, ούτε θα μπορούσε να τεθεί ζήτημα αντιδικίας με τον εναγόμενο. Αγωγή εκ μέρους ανύπαρκτου προσώπου συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας. Το μέσο για την αμφισβήτηση της οντότητας του ενάγοντα είναι αίτηση για τη διαγραφή της αγωγής.»
Καθορίζεται δε ότι:- (σελ 780)
«Η Δ.27, θ.3, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας παρέχει το δικονομικό πλαίσιο για την κίνηση του μηχανισμού για τη διαγραφή αγωγής εκ μέρους ανύπαρκτου διαδίκου.»
Συγχρόνως, υποδεικνύεται ότι:- (σελ. 780)
«Τα στοιχεία, τα οποία ο ενάγων υποχρεούται να παραθέσει για την ταυτότητά του στον τίτλο της αγωγής, προβλεπόμενα από τη Δ.2, θ.3, των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, σκοπούν στον προσδιορισμό τόσο της οντότητας όσο και της ταυτότητας του ενάγοντα. Η κίνηση του μηχανισμού για την έγερση της αγωγής προϋποθέτει την ύπαρξή του. Με τα στοιχεία τα οποία παρέχονται, δίνεται η ευκαιρία στον εναγόμενο να ελέγξει και, εν ανάγκη, να αμφισβητήσει την οντότητα του ενάγοντα.»
Ο προσδιορισμός του ενάγοντος, όπως και του εναγομένου, καθώς και η πλήρης διεύθυνσή τους προβλέπονται από τη Δ.2, θ.3, των Θεσμών ως συστατικά στοιχεία της οντότητας και της ταυτότητάς τους. Η διεύθυνση του ενάγοντος τον διακρίνει από συνώνυμα άτομα
. αποτελεί στοιχείο προσδιοριστικό της ταυτότητάς του. Στην περίπτωση εταιρείας, το εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας αποτελεί τη διεύθυνσή της. Σ' αυτή τη διεύθυνση μπορούσε ο εφεσίβλητος να αναζητήσει τους εφεσείοντες και να τους πληρώσει. Ο εφεσίβλητος δεν αμφισβήτησε την οντότητα και ταυτότητα των εφεσειόντων στο προδικαστικό στάδιο και με το μηχανισμό που προβλέπει η Δ.27, θ.1, των Θεσμών. Η ύπαρξή τους δεν αποτελούσε επίδικο θέμα της αγωγής.Πέραν τούτου, ο ίδιος ο διευθυντής των εφεσειόντων γνωστοποίησε στον εφεσίβλητο ότι είχαν την έδρα τους στη Λάρνακα. Η μαρτυρία αυτή, σύμφωνα με το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν μπορούσε να πληρώσει το κενό ως προς το πού είχε την έδρα της η εταιρεία, εφόσον ο διευθυντής των εφεσειόντων αναφερόταν στην έδρα των εργασιών του. Το Δικαστήριο παραγνώρισε, στο σημείο αυτό, το τιμολόγιο που εκδόθηκε από τους εφεσείοντες προς τον εφεσίβλητο - τεκμήριο 1, στο οποίο αναγράφεται το όνομα της εταιρείας και το οποίο υπογράφεται από το διευθυντή της. Χρήσιμη παραπομπή επί τούτου μπορεί να γίνει και στην απόφαση στην ΕΔΑΞΥΛ ΛΤΔ κ.ά. ν. Αγαθοκλέους (1996) 1 Α.Α.Δ. 1337, όπου λήφθηκε υπόψη μαρτυρία που κατέθεσε ο εναγόμενος, η οποία έτεινε να καταδείξει ότι «... ο τελευταίος εδέχετο την ύπαρξη της ενάγουσας 1 εταιρείας και ότι η τελευταία λειτουργούσε στη Ρόδο ως εταιρεία, όπως ήταν και η θέση του ευπαίδευτου συνήγορου των εφεσειόντων.» - (σελ. 1340)
Διαπιστώνουμε ότι:-
(α) Στην Υπεράσπιση, γίνεται παραδεκτή η ύπαρξη και η ταυτότητα των εφεσειόντων.
(β) Η ύπαρξη και η ταυτότητα των εφεσειόντων δεν μπορούσε να αποτελέσει πεδίο αντιδικίας. Προσβολή της ύπαρξης και της ταυτότητας της εταιρείας μπορούσε να γίνει μόνο προδικαστικά, με την επίκληση των διατάξεων της Δ.27, θ.3, των Θεσμών
(γ) Υπήρξε μαρτυρία, που έτεινε να καταδείξει ότι οι εφεσείοντες είχαν την έδρα τους στη Λάρνακα. Πέραν τούτου, ο εφεσίβλητος ουδέποτε αναζήτησε τους εφεσείοντες, ως είναι παραδεκτό, για να καταβάλει την οφειλή του προς αυτούς
.Για κάθε ένα από τους τρεις λόγους που έχουμε προσδιορίσει, η έφεση πρέπει να γίνει δεκτή, όπως και γίνεται.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα κατ' έφεση και πρωτοδίκως.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται καθ' ολοκληρίαν. Αντικαθίσταται με απόφαση υπέρ των εφεσειόντων για ποσό £972,00, πλέον τόκο και έξοδα.
Γ. Μ. Πικής, Π.
Α. Κραμβής, Δ.
/ΜΠ