CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2003) 1 ΑΑΔ 606

ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η εφεσίβλητη αξιώνει εναντίον των εφεσειόντων ποσό £1.700.000 πλέον τόκο. Επικαλείται ως αιτία αγωγής «γραμμάτιο συνήθους τύπου και/ή γραμμάτιο και/ή χρεωστικό ομόλογο» ημερ. 22 Ιουνίου 2001 και πληρωτέο 30 Σεπτεμβρίου 2001, το οποίο ο 1^ος εφεσείων εξέδωσε ως πρωτοφειλέτης και οι εφεσείοντες 2 και 3 υπέγραψαν ως εγγυητές αλλά παρέλειψαν να εξοφλήσουν. Κατά την καταχώριση της αγωγής στις 23 Απριλίου 2002, η εφεσίβλητη αποτάθηκε μονομερώς για έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο να δεσμεύονταν γενικά οι μετοχές των εφεσειόντων σε δημόσιες Κυπριακές εταιρείες όπως και καθορισθείσα ακίνητη ιδιοκτησία του 1^ου εφεσείοντος, ως περιουσιακών στοιχείων προς ικανοποίηση εκδοθεισομένης υπέρ της απόφασης. Η μονομερής αίτηση ορίστηκε από το Πρωτοκολλητείο για τις 29 Απριλίου 2002, ημερομηνία κατά την οποία το Δικαστήριο εξέδωσε το διάταγμα. Ορίστηκε επιστρεπτέο σε σύντομη ημερομηνία και, κατόπιν ένστασης των εφεσειόντων, διεξήχθη ακρόαση. Στις 4 Ιουνίου 2002 εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση με την οποία διαλύθηκε το μέρος του διατάγματος που αφορούσε στις μετοχές όλων των εφεσειόντων ενώ έγινε οριστικό το μέρος που αφορούσε στην ακίνητη ιδιοκτησία του 1^ου εφεσείοντος. Συνάμα εκδόθηκε υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον όλων των εφεσειόντων διάταγμα για το ήμισυ των εξόδων της, παρόλον που η εφεσίβλητη απέτυχε εξ ολοκλήρου στο μέρος που αφορούσε τους εφεσείοντες 2 και 3.

Οι εφεσείοντες πρωτοδίκως υπέβαλαν ανεπιτυχώς - και ήταν ένα από πολλά ζητήματα που απασχόλησαν - ότι δεν είχε καταδειχθεί από την εφεσίβλητη το επείγον ή άλλες ειδικές περιστάσεις ως προϋπόθεση, όπως ορίζει το άρθρο 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6, για έκδοση προσωρινού διατάγματος με μονομερή αίτηση. Με την έφεση τίθεται μόνο αυτό το ζήτημα και το ζήτημα των εξόδων.

Το πρώτο ζήτημα, που αφορά στις περιστάσεις που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την έκδοση προσωρινού διατάγματος χωρίς ειδοποίηση στην άλλη πλευρά, το Δικαστήριο το προσήγγισε έχοντας υπόψη την αυστηρή επ΄ αυτού νομολογία στην οποία παρέπεμψε - Resola (Cyprus) Ltd v. Χρίστου, Πολ. Έφ. 9610, ημερ. 31 Μαρτίου 1998 και Ahmad Zein ν. Παράσχος Καμπανέλλας Λτδ, Πολ. Έφ. 10494, ημερ. 27 Απριλίου 2000 - με τις οποίες δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε - και εξήγησε λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους διατηρούσε την άποψη πως επρόκειτο για επείγουσα περίπτωση. Δεν διακρίναμε λόγο για επέμβαση. Σε σχέση ιδιαίτερα με την εισήγηση των εφεσειόντων ότι αφού η κατ΄ ισχυρισμόν υποχρέωση προέκυψε στις 30 Σεπτεμβρίου 2001 και η αγωγή κινήθηκε στις 23 Απριλίου 2002, η καθυστέρηση των σχεδόν επτά μηνών έδειχνε ότι δεν υπήρχε ο,τιδήποτε το επείγον, παρατηρούμε ότι, σύμφωνα με τη μαρτυρία που συνόδευε την αίτηση, το χρέος ως λίγο πριν από την αγωγή δεν αμφισβητείτο και μάλιστα έγινε από τον 1^ον εφεσείοντα προς την εφεσίβλητη πρόταση σταδιακής πληρωμής αλλά στο τέλος υπήρξε εκ μέρους του υπαναχώρηση με την αποποίηση ή άρνηση ευθύνης, οπότε κινήθηκε η αγωγή. Το ότι λοιπόν δεν κινήθηκε η αγωγή νωρίτερα δικαιολογείτο από το ότι οι σχέσεις και οι αντίστοιχες τοποθετήσεις των μερών δημιουργούσαν κατά τα φαινόμενα εύλογα την προσδοκία εξώδικης διευθέτησης, η οποία πρέπει βέβαια να ενθαρρύνεται. Όταν, κατόπιν μεταβολής στη στάση του 1^ου εφεσείοντος εμφανίστηκε αδιέξοδο και κατέστη αναπόφευκτη η καταχώριση της αγωγής, πρόβαλλε τότε φυσιολογικά υπαρκτός και άμεσος ο κίνδυνος αποξένωσης των περιουσιακών στοιχείων προς τα οποία στρεφόταν η μονομερής αίτηση για εξασφάλιση πληρωμής σε περίπτωση επιτυχίας στην αγωγή. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να επικριθεί ο χειρισμός στον οποίο προέβη το Επαρχιακό Δικαστήριο.