Ενδιαφέρει η παράγρ. 11. Παρείχε δικαίωμα στον κάθε συμβαλλόμενο να τερματίσει τη συμφωνία προτού λήξει, αφού προηγουμένως θα έδινε γραπτή προειδοποίηση έξι μηνών στον άλλο. Συμφωνήθηκε περαιτέρω (παράγρ. 11(α)) ότι ο εργοδότης θα μπορούσε να ζητήσει τον άμεσο τερματισμό των υπηρεσιών του εφεσείοντα χωρίς προειδοποίηση, αφού όμως του καταβάλει ποσό ίσο με 6 μηνιαίους μισθούς.

Ακολούθησε η αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας από την οποία εκπορεύεται η κρινόμενη έφεση. Οταν άρχισε η δίκη, συγκεκριμένα ενώ κατέθετε σ΄ αυτή ο εφεσείων, η πρωτόδικη δικαστής ήγειρε αυτεπάγγελτα, όπως είχε δικαίωμα με βάση τη νομολογία που επικαλέστηκε, θέμα δικαιοδοσίας, κατά πόσο αγωγή αυτής της φύσεως μπορούσε να εκδικαστεί από Επαρχιακό Δικαστήριο.

Υστερα από ανάλυση του νομοθετικού πλαισίου που διείπε την υπόθεση, όπως ερμηνεύθηκε από σχετική νομολογία που η πρωτόδικη απόφαση σημειώνει και αφού αυτή επισημαίνει ότι η επίδικη σύμβαση εργασίας καλύπτεται από τον όρο «εργοδοτούμενος», όπως τον ερμηνεύει το άρθρ. 2 του νόμου, που μας δίνει και ορισμό της φράσης «εργατική διαφορά», η πρωτόδικος δικαστής απέρριψε την αγωγή με έξοδα. Αναφέρει σχετικά η απόφασή της ότι η αξίωση δεν παρείχε

Καταληκτικά, συνοψίζει τα συμπεράσματά της ως εξής:

Το άρθρ. 3(1) του ν. 24/67 (όπως τροποποιήθηκε από το νόμο 92/79), ανωτέρω, προβλέπει ότι η αποζημίωση την οποία ο εργοδοτούμενος δικαιούται σε περίπτωση απόλυσής του για λόγους άλλους από τους καθοριζόμενους στο άρθρ. 5 του ιδίου νόμου, εφόσο έχει απασχοληθεί από τον εργοδότη για τουλάχιστο 26 εβδομάδες, υπολογίζεται σύμφωνα με τον Πρώτο Πίνακα του νόμου. Το ποσό της αποζημίωσης, κατά την παράγρ. 3 του εν λόγω πίνακα «εν ουδεμία περιπτώσει ............. θα υπερβαίνει τα ημερομίσθια δύο ετών». Το δικαστικό προηγούμενο στο οποίο αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα της απόφασης είναι η υπόθεση Interamerican Insurance Co Ltd v. Αντρης Μαρκίδου, ΠΕ 10283, ημερ. 19.10.2001. Η υπόθεση αποφάσισε ότι μόνο κριτήριο για τον καθορισμό της καθ΄ ύλην αρμοδιότητας του Δ.Ε.Δ. είναι «το ύψος της απαίτησης του εργοδοτουμένου».

Ο δικηγόρος του εφεσείοντα προώθησε με την έφεση τα ίδια επιχειρήματα που έχει προβάλει πρωτοδίκως, αλλά είτε άμεσα είτε έμμεσα απορρίφθηκαν. Στην ουσία αναφέρει στο περίγραμμα της αγόρευσής του, που δεν ανέπτυξε περαιτέρω κατά τη δικάσιμο, περιορισθείς στην υιοθέτησή του, ότι το Δ.Ε.Δ. δεν θα είχε δικαιοδοσία σε περίπτωση σαν την παρούσα, όπου η σύμβαση εργασίας είναι τακτής προθεσμίας. Μόνο σε περιπτώσεις τέτοιων συμβάσεων απεριόριστης διάρκειας μπορεί τούτο να ασκήσει δικαιοδοσία. Αυτό το στηρίζει στο άρθρ. 5(δ) του ν. 24/67 και στην απόφαση Στυλιανίδης ν. British American Ins. Co Ltd (1990) 1 AAΔ 517. Ενα άλλο είναι ότι το ποσό που θα επιδίκαζε το Δ.Ε.Δ. δε θα ξεπερνούσε τα ημερομίσθια δύο εβδομάδων σύμφωνα με το Μέρος IV του Τέταρτου Πίνακα του ν. 24/67 όπως διαμορφώθηκε από το ν. 92/79. Γι΄ αυτό και καταχώρησε αγωγή στο επαρχιακό δικαστήριο με βάση τις διατάξεις του άρθρ. 30(2) του νόμου.

Οντως οι αρμοδιότητες των δύο δικαστηρίων, πρωτίστως του Δ.Ε.Δ., καθορίζονται από το άρθρ. 30. Στο τελευταίο υπάγονται οι εργατικές διαφορές, όπως ο όρος ερμηνεύεται στο άρθρ. 2, «οι οποίες αναφύονται συνεπεία της εφαρμογής του παρόντος Νόμου ή οιωνδήποτε Κανονισμών εκδοθέντων δυνάμει αυτού ή αμφοτέρων ....». Το εδ. (2) του ιδίου άρθρ. προβλέπει πότε το επαρχιακό δικαστήριο αποκτά δικαιοδοσία αναφορικά με τα δικαιώματα εργοδοτουμένου που απορρέουν από τον τερματισμό της απασχόλησής του. Οι περιπτώσεις που μπορεί να εκδικασθούν από επαρχιακό δικαστήριο περιορίζονται σ΄ εκείνες όπου «η αξίωσις ........... είναι δι΄ αποζημιώσεις υπερβαινούσας τας διά του παρόντος Νόμου δυναμένας να διεκδικηθώσι». Οροφή των διεκδικήσεων είναι, όπως είδαμε, οι μισθοί δύο ετών του εργοδοτουμένου.

Το δικαιοδοτικό πεδίο στο οποίο εντάσσεται η κρινόμενη θα είναι πλήρες αν αναφερθούμε και στο άρθρ. 12(ε) του ν. 8/67 μετά την τροποποίησή του από τον περί Ετησίων Αδειών μετ΄ Απολαβών (Τροποποιητικό) Νόμο αρ. 79(1)/96, το οποίο έχει διευρύνει τα δικαιοδοτικά όρια του Δ.Ε.Δ. για να συμπεριλάβει:

Η αρμοδιότητα του δικαστηρίου συσχετίζεται άμεσα με το ύψος της αποζημίωσης. Για το στοιχείο αυτό λαμβάνεται υπόψη το αίτημα της αγωγής ως έχει. Οπως παρατηρεί ο Νικολάου, Δ. στην υπόθεση Interamerican Insurance, ανωτέρω, «Η διάταξη δεν συναρτά τη δικαιοδοσία με την επιτυχία της αξίωσης».

Εκτός αν καταλήξουμε ότι ευσταθούν όσα πρόβαλε ο κ. Πετρίδης, η απαίτηση είχε αχθεί ενώπιον αναρμόδιου δικαστηρίου και ορθά απορρίφθηκε. Θα εξετάσουμε τώρα τις εισηγήσεις του εφεσείοντα. Δε θα χρειαστεί να πούμε πολλά. Οπως έχει υποδείξει η πρωτόδικη δικαστής οι διατάξεις του Τέταρτου Πίνακα είναι άσχετες με την υπόθεση. Στον Πίνακα παραπέμπουν οι διατάξεις των άρθρ. 16 και 17 του ν. 24/67 που αφορούν τις υποθέσεις τερματισμού απασχόλησης για λόγους πλεονασμού. Σαφώς όμως εδώ δεν είναι αυτή η περίπτωση.

Πρόσθετα επισημαίνεται ότι στην υπόθεση Στυλιανίδη η απαίτηση, όπως υποβλήθηκε, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, υπερέβαινε κατά πολύ το όριο του άρθρ. 30(2). Το άρθρ. 5(δ) ισχύει όταν η απασχόληση τερματίζεται φυσιολογικά με τη λήξη της σύμβασης εργασίας. Εδώ αυτό έγινε διαρκούσης της ισχύος της. Ετσι η εισήγηση του εφεσείοντα δεν έχει νομοθετικό ή νομολογιακό έρεισμα.

Σ. Νικήτας, Δ.

Φρ. Νικολαϊδης, Δ.

Δ. Χατζηχαμπής, Δ.

ΣΦ.