|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 1 ΑΑΔ 1732
21 Νοεμβρίου, 2001
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΗΣ ΚΟΡΑΚΙΔΟΥ
ΜΑΚΡΙΔΟΥ (ΑΡ. 2), ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ ΕΞΟΔΩΝ ΗΜΕΡ. 5/4/01 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗ Ε.Δ. ΠΑΦΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ Ε.Δ. ΠΑΦΟΥ ΜΕ ΑΡ. 4/92,
1. ΕΦΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΡ. Χ"ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
2. ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΡ. Χ"ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
3. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΡ. Χ"ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Αιτητές,
v.
ΔΗΜΟΥ ΠΕΓΕΙΑΣ,
Αποζημιούσης Αρχής.
(Αίτηση Αρ. 86/2001)
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Αίτηση για έκδοση εντάλματος Certiorari με σκοπό την ακύρωση διατάγματος επιψήφισης εξόδων, ως εκδοθέντος καθ' υπέρβαση δικαιοδοσίας, επειδή έφερε τόκο από την ημερομηνία εκδόσεώς του και όχι από την 29.11.96 ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ το εδάφιο 2 του Άρθρου 33 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, όπως τροποποιήθηκε — Απορρίφθηκε λόγω: (α) της ύπαρξης εναλλακτικού ένδικου μέσου στην απουσία εξαιρετικών περιστάσεων για παράκαμψη του κανόνα ότι όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο δεν χωρεί αίτηση για έκδοση certiorari και (β) του ατελέσφορου της ακύρωσης της απόφασης του Πρωτοκολλητή.
Η αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων επειδή έφερε τόκο από 5.4.2001 ημερομηνία εκδόσεώς του και όχι από 29.11.96 ημερομηνία που τέθηκε σε ισχύ το εδάφιο 2 του Άρθρου 33 του περί Δικαστηρίων Νόμου, όπως τροποποιήθηκε. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση επειδή η αιτήτρια δεν αμφισβήτησε τα κονδύλια που διεκδικούντο με τον κατάλογο εξόδων, όπως προνοεί η Δ.59, θ.17 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και υπέδειξε ότι μόνο με προνομιακό ένταλμα ήταν δυνατός ο δικαστικός έλεγχος των αποφάσεων του Πρωτοκολλητή.
Η αιτήτρια, κατόπιν άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο, καταχώρησε αίτηση για έκδοση certiorari προς ακύρωση της πιο πάνω απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το στοιχείο του τόκου ήταν παντελώς άγνωστο κατά την ακρόαση της αίτησης για ψήφιση των εξόδων. Εδώ δημιουργείται ένα θέμα αρχής, που δεν καλύπτεται ούτε περιορίζεται από τη Δ.59, θ.17. Η απόφαση λοιπόν είναι εφέσιμη ύστερα από τη λήψη της άδειας του Εφετείου όπως προβλέπει η Δ.35, θ.20 και στην απουσία εξαιρετικών περιστάσεων, δεν μπορεί να εκδοθεί ένταλμα certiorari.
2. Η αίτηση πρέπει να απορριφθεί και για τον πρόσθετο λόγο ότι η ακύρωση της απόφασης για τον τόκο δεν θα έδινε λύση στο ζήτημα. Ο Πρωτοκολλητής δεν θα είχε αυτόματα την υποχρέωση ή ακόμα και τη δικαιοδοσία να ικανοποιήσει το αίτημα.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Παπακόκκινου κ.ά. ν. Δήμου Πάφου (1998) 1 (Δ) Α.Α.Δ. 2254,
Δήμος Πάφου ν. Παπακόκκινου κ.ά. (2000) 1 Α.Α.Δ. 297,
Καλαβάς κ.ά., Αίτηση Αρ. 3/99, ημερ. 5.2.99.
Αίτηση.
Αίτηση από την αιτήτρια για έκδοση εντάλματος Certiorari προς ακύρωση της διαταγής του Πρωτοκολλητή αναφορικά με το πιστοποιητικό καταλόγου εξόδων ημερομηνίας 5/4/01 στην Παραπομπή του Ε.Δ. Πάφου με Αρ. 4/92.
Ε. Κορακίδης, για την Αιτήτρια.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Η απόφαση μου, ημερ. 21/8/2001, με την οποία χορήγησα άδεια να κατατεθεί η κρινόμενη αίτηση για έκδοση σερτιοράρι, έχει επισυναφθεί στην ένορκη δήλωση, που τη συνοδεύει. Η απόφαση καταγράφει όλα τα σχετικά γεγονότα, τα οποία επαναλαμβάνονται στην παραπάνω ένορκη βεβαίωση. Τα υιοθετώ δε για τους σκοπούς της απόφασης αυτής. Παραχωρώντας την άδεια, είχα έμμεσα διοχετεύσει τον προβληματισμό μου κατά πόσο ήταν εφικτή η παροχή θεραπείας με το ένδικο μέσο της έφεσης. Εννοώ την άσκηση έφεσης από το αρχικό διάταγμα επιψήφισης εξόδων ή την αναθεώρηση του από το Επαρχιακό Δικαστήριο. Αν υπάρχει το δικαίωμα, η διαδικασία προνομιακού διατάγματος δεν προσφέρεται, εκτός αν η αιτήτρια αποδείξει τη συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων.
Θα θυμίσω εδώ ότι ο πρωτόδικος δικαστής απέρριψε την αίτηση για αναθεώρηση του καταλόγου εξόδων γιατί αυτή, κατά την απόφαση του:
"βρίσκεται εκτός του πλαισίου των δικαιοδοτικών ορίων αναθεώρησης του επίδικου πιστοποιητικού εφόσον αυτό το αίτημα δεν βασίζεται επί αμφισβήτησης των κονδυλίων που διεκδικούνται με τον κατάλογο εξόδων."
Ας σημειωθεί ότι η αναθεώρηση του πιστοποιητικού εξόδων, που εκδίδει ο Πρωτοκολλητής, είναι επιτρεπτή μόνο για κονδύλια, που ο ενδιαφερόμενος αμφισβήτησε κατά τη διαδικασία επιψήφισης. Βλέπε θ. 17 της Δ.59 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού, που ρυθμίζει το θέμα, όπως ερμηνεύθηκε, μεταξύ άλλων, στις Βερεγγάρια Π. Παπακόκκινου κ.ά. ν. Δήμου Πάφου (1998) 1(Δ) Α.Α.Δ. 2254 και Δήμος Πάφου ν. Βερεγγάριας Π. Παπακόκκινου κ.ά (2000) 1 Α.Α.Δ. 297.
Θα υπομνήσω περαιτέρω ότι το ποσό εξόδων που εγκρίθηκε θα έφερε τόκο από 5/4/2001, ημερομηνία έκδοσης του πιστοποιητικού. Κατά το συνήγορο αυτό ήταν λάθος, που προδίδει υπέρβαση εξουσίας του Πρωτοκολλητή. Ο τόκος, κατά την εισήγηση, έπρεπε να τρέχει από 29/11/96, ημερομηνία θέσης σε ισχύ του εδ. 2 του άρθρ. 33 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, όπως τροποποιήθηκε. Απορρίπτοντας την αίτηση για αναθεώρηση, ο πρωτόδικος δικαστής υπέδειξε, επικαλούμενος την απόφαση στην Γ. Καλαβά κ.ά. Αίτηση Αρ. 3/99, ημερ. 5/2/99, ότι μόνο με προνομιακό διάταγμα είναι δυνατός ο δικαστικός έλεγχος των πράξεων του Πρωτοκολλητή, αφού "η έφεση προϋποθέτει τη διατύπωση διατάγματος ως την απόληξη καθαρά δικαστικής λειτουργίας."
Κοιτάζω το θέμα από διαφορετική σκοπιά. Κατά τη γνώμη μου η Δ.35 θ. 20 παρέχει τη δυνατότητα άσκησης έφεσης τουλάχιστο από την δικαστική απόφαση με την οποία δεν έγινε δεκτή η αίτηση αναθεώρησης. Το δικαίωμα, όπως προκύπτει από τη νομολογία, παραμένει ζωντανό, εφόσον συνδέεται με τις ενστάσεις, ενώπιον του Πρωτοκολλητή, συγκεκριμένων κονδυλίων, όπως προβλέπει η Δ.59 θ. 17.
Εδώ όμως το σκηνικό έχει δεχθεί τις πινελιές μιας καινούργιας εικόνας. Η διαταγή του Πρωτοκολλητή για τον τόκο τέθηκε στο πιστοποιητικό που εξέδωσε υπό περιστάσεις και σε χρόνο, που δεν ήταν δυνατό να αμφισβητηθεί κατά την ακρόαση της αίτησης για ψήφιση των εξόδων. Ήταν στοιχείο παντελώς άγνωστο κατά την ακρόαση. Εδώ νομίζω δημιουργείται ένα θέμα αρχής, που δεν καλύπτεται ούτε περιορίζεται από τη Δ.59 θ.17. Η απόφαση λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου εφέσιμη, ύστερα φυσικά από τη λήψη της άδειας του Εφετείου για την οποία κάμνει λόγο η Δ.35 θ. 20. Το δε Εφετείο με την πλατειά εξουσία που διαθέτει μπορεί, σε περίπτωση δικαίωσης, να παράσχει την κατάλληλη θεραπεία. Και ασφαλώς εδώ δεν μπορεί να προβληθεί ισχυρισμός ότι υφίστανται εξαιρετικές περιστάσεις, που επιβάλλουν την παραχώρηση σερτιοράρι.
Αυτό με φέρνει στο δεύτερο - και ανεξάρτητο λόγο - για τον οποίο θα απέρριπτα την αίτηση: ότι το διάταγμα σερτιοράρι - και να το παραχωρούσα - θα ήταν ατελέσφορο μέτρο. Η ακύρωση της απόφασης του Πρωτοκολλητή για τον τόκο δε θα έδινε λύση στο ζήτημα. Ο πρωτοκολλητής δε θα είχε αυτόματα την υποχρέωση ή ακόμα και τη δικαιοδοσία να ικανοποιήσει το αίτημα. Ο Basu "Commentary on the Constitution of India", 5η έκδοση, σελ. 685, μας λέγει:
"The modern view, therefore, appears to be that in all cases, the jurisdiction in certiorari is discretionary. Hence,
1. Εven when the application is made by a "person aggrieved", the Court may and has refused to grant certiorari in view of the conduct of the applicant or other special circumstances, e.g.,
(α) ...............................................................................
(f) That the remedy would be useless. The writ will not be granted where no benefit could arise from granting it, ..............."
H αίτηση απορρίπτεται.
H αίτηση απορρίπτεται.