|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2001) 1 ΑΑΔ 467
20 Απριλίου, 2001
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ,
Εφεσείουσα-Αιτήτρια,
v.
ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΧΑΗΛ,
Εφεσιβλήτου-Καθ'ου η αίτηση.
(Έφεση Αρ. 133)
Αποφάσεις και Διατάγματα ― Προσωρινό διάταγμα εκδοθέν με μονομερή αίτηση ― Ο αιτητής πρέπει να αποκαλύπτει στο Δικαστήριο όλα τα ουσιαστικά γεγονότα που μπορούν να ασκήσουν επιρροή στην δικαστική απόφαση.
Το Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού ακύρωσε προσωρινό διάταγμα διατροφής με το οποίο ο εφεσίβλητος - καθ' ου η αίτηση είχε διαταχθεί να πληρώνει το ποσό των £300.- μηνιαίως για το ανήλικο τέκνο του, επειδή η εφεσείουσα είχε αποκρύψει από το Δικαστήριο βασικά στοιχεία που έπρεπε να είχαν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου για να ασκήσει ορθά τη διακριτική του ευχέρεια.
Η εφεσείουσα-αιτήτρια εφεσίβαλε την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο αιτητής σε μια μονομερή αίτηση πρέπει να αποκαλύπτει στο Δικαστήριο όλα τα ουσιαστικά γεγονότα που μπορούν να ασκήσουν επιρροή στη δικαστική απόφαση είναι ορθή.
2. Στην παρούσα υπόθεση, τα στοιχεία που δεν αποκάλυψε η εφεσείουσα δεν είναι ουσιώδη σε βαθμό που να μπορούσαν να οδηγήσουν στην ακύρωση του προσωρινού διατάγματος. Τα κενά που πιθανό να δημιουργήθηκαν από την εφεσείουσα κατά την προβολή των θέσεών της δεν μπορούν να αποδοθούν σε εσκεμμένη πρόθεση και δεν θα μπορούσαν να περιέλθουν σε γνώση της εφεσείουσας με την εξάσκηση εύλογης επιμέλειας.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα εναντίον του εφεσίβλητου πρωτοδίκως και κατ' έφεση.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Jonitexo Ltd v. Adidas (1984) 1 C.L.R. 263,
Στυλιανού ν. Στυλιανού (1992) 1 Α.Α.Δ. 583.
Έφεση.
Έφεση από την αιτήτρια εναντίον της απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Καρατσής, Δ.) (Υπ.�Αρ. 168/00), ημερομηνίας 25/9/00, με την οποία ακύρωσε το προσωρινό διάταγμα διατροφής το οποίο εξέδωσε στις 25/7/00 δυνάμει των προνοιών του Μέρους ΙΙ του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου, (Ν. 261/90).
Σ. Παπακυριακού και Α. Σπύρου, για την Εφεσείουσα.
Μ. Χαρτζιώτης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Τ. Ηλιάδη.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Ως αποτέλεσμα μονομερούς αίτησης που καταχωρήθηκε από την εφεσείουσα, το Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού στις 25/7/2000 εξέδωσε προσωρινό διάταγμα σύμφωνα με τις πρόνοιες του Μέρους ΙΙ του Περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου (Ν. 261/90), με το οποίο ο εφεσίβλητος διατάχθηκε όπως καταβάλλει ποσό £300 μηνιαίως στην εφεσείουσα για τη διατροφή του ανήλικου τέκνου τους Γιώργου. Κατόπιν ένστασης που καταχωρήθηκε από τον εφεσίβλητο, το πρωτόδικο Δικαστήριο ακύρωσε το πιο πάνω διάταγμα και τούτο γιατί η εφεσείουσα είχε αποκρύψει από το Δικαστήριο βασικά στοιχεία που έπρεπε να είχαν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου για να ασκήσει ορθά τη διακριτική του ευχέρεια.
Με την παρούσα έφεση η εφεσείουσα αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης γιατί σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εφάρμοσε ορθά τις αρχές που διέπουν την έκδοση και διατήρηση προσωρινού διατάγματος διατροφής.
Τα στοιχεία τα οποία είχαν αποκρυβεί σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση αναφέρονται στο ότι η εφεσείουσα απέκρυψε ότι
(1) Ο εφεσίβλητος κατέβαλλε εξ ολοκλήρου τα έξοδα συντήρησης του ανήλικου μέχρι το Νοέμβριο του 1999,
(2) Ο εφεσίβλητος διέμενε σε υποστατικό το οποίο ενοικίαζε προς £150 μηνιαίως,
(3) Δεν θα υπήρχε οικονομική επιβάρυνση για την ιατρική περίθαλψη του ανηλίκου αφού η εφεσείουσα και ο ανήλικος εδικαιούντο δωρεάν ιατρικής περίθαλψης από Τραπεζικό Ταμείο,
(4) Ο ανήλικος διέμενε μερικώς με τη μητέρα του,
(5) Ο μισθός του εφεσιβλήτου ήταν £642.91 και όχι πέραν των £1.000 όπως ισχυρίστηκε η εφεσείουσα και
(6) Οι πραγματικές διαστάσεις των εξόδων συντήρησης του ανηλίκου και τα έξοδα που παρουσιάστηκαν ήταν υπερβολικά διογκωμένα ενώ μερικά ήταν εικονικά.
Αναφορικά με τη συντήρηση του ανηλίκου η εφεσείουσα ανέφερε στην ένορκη δήλωση της εναρκτήριας αίτησης της ότι ο εφεσίβλητος από την ημερομηνία έκδοσης του διαζυγίου μέχρι και το Νοέμβριο του 1999 είχε αναλάβει να πληρώνει τη διατροφή και τη συντήρηση του ανηλίκου, καθώς και την πληρωμή των διδάκτρων του ιδιωτικού σχολείου (Grammar School) στο οποίο φοιτά. Στην ένορκη δήλωση για την έκδοση του προσωρινού διατάγματος η εφεσείουσα ανέφερε ότι ο ανήλικος από την ημερομηνία έκδοσης του διαζυγίου διέμενε με τον πατέρα του, χωρίς να αναφέρει ρητά ότι ο εφεσίβλητος είχε αναλάβει την πλήρη διατροφή και συντήρηση του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι αυτή η παράλειψη της εφεσείουσας είναι ένα ουσιαστικό γεγονός.
Αναφορικά με τις απολαβές του εφεσιβλήτου η εφεσείουσα ισχυρίστηκε ότι ο μισθός του εφεσιβλήτου υπερβαίνει τις £1.000 μηνιαίως σε αντίθεση με τον εφεσίβλητο που παρουσίασε πιστοποιητικό των εργοδοτών του ότι ο μισθός του ανερχόταν σε £642.91 μηνιαίως. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού τόνισε ότι τα εισοδήματα των δύο γονιών είναι ένδειξη των δυνάμεων τους που έχουν την υποχρέωση καταβολής διατροφής για ένα ανήλικο, αποφάνθηκε ότι η αναφορά στους μισθούς και των δύο ήταν ένα ουσιαστικό στοιχείο.
Η εφεσείουσα ισχυρίστηκε ότι τα έξοδα συντήρησης του ανηλίκου συμπεριλαμβάνουν και ποσό £30 για ιατρική περίθαλψη. Η θέση του εφεσιβλήτου είναι ότι αυτή η ανάγκη θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί χωρίς έξοδα λόγω του ότι η εφεσείουσα, σαν τραπεζική υπάλληλος, τυγχάνει δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τόσο η ίδια όσο και τα παιδιά της. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η πιο πάνω απόκρυψη είναι ουσιαστική γιατί συνδέεται με τις οικονομικές δυνάμεις της εφεσείουσας.
Η εφεσείουσα στην ένορκη δήλωση της ανέφερε ότι ο ανήλικος διαμένει μαζί της, σε αντίθεση με τον εφεσίβλητο που πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι ο ανήλικος διαμένει κατά διαστήματα με τη μητέρα του, χωρίς όμως να έχει παύσει να διαμένει και μαζί του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού δέχθηκε την εκδοχή του εφεσιβλήτου για μερική παραμονή του ανηλίκου τόσο με τον πατέρα όσο και με τη μητέρα, αποφάνθηκε ότι το στοιχείο αυτό έπρεπε να είχε αποκαλυφθεί στο Δικαστήριο. Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι η παρατήρηση του Δικαστηρίου ότι από την ένορκη δήλωση της εφεσείουσας προκύπτει ότι αυτή ισχυρίζεται ότι ο ανήλικος διέμενε "αποκλειστικά" μαζί της δεν είναι ορθή. Η εφεσείουσα σε ουδεμία περίπτωση έχει προβάλει τέτοιο ισχυρισμό.
Η εφεσείουσα δεν προέβηκε σε καμιά αναφορά στην ένορκη δήλωση της για το ότι ο εφεσίβλητος καταβάλλει £150 το μήνα υπό τύπο ενοικίου. Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι "αυτό το στοιχείο θα πρέπει σίγουρα να βρισκόταν στο πεδίο των γνώσεων, αλλά και να μην βρισκόταν με ελάχιστη επιμέλεια θα μπορούσε να το γνωρίζει". Η πιο πάνω παρατήρηση μεταφέρει τη μη αναφορά στο καταβαλλόμενο ενοίκιο από ηθελημένη απόκρυψη σε άγνοια, σε βαθμό που η συμπεριφορά της εφεσείουσας να μην εξισώνεται σε εσκεμμένη απόκρυψη ενός ουσιώδους στοιχείου.
Απόκρυψη στοιχείων
Αναφορικά με τη νομική πλευρά της υπόθεσης η προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ο αιτητής σε μια μονομερή αίτηση πρέπει να αποκαλύπτει στο Δικαστήριο όλα τα ουσιαστικά γεγονότα που μπορούν να ασκήσουν επιρροή στη δικαστική απόφαση είναι ορθή. (Ίδε Jonitexo Ltd v. Adidas (1984) 1 C.L.R. 263, Στυλιανού ν. Στυλιανού (1992) 1 Α.Α.Δ. 583).
Όμως στην παρούσα περίπτωση η εφαρμογή των νομικών αρχών μέσα στα πλαίσια των γεγονότων της υπόθεσης δεν φαίνεται να είναι δικαιολογημένη. Είναι ορθό ότι παρατηρήθηκαν μερικές αόριστες αναφορές και ισχυρισμοί που δεν ήταν επακριβώς ορθοί για διάφορα στοιχεία που σχετίζονται με την παρούσα διαδικασία. Όμως τα στοιχεία αυτά δεν πιστεύουμε ότι είναι ουσιώδη σε βαθμό που μπορούσαν να οδηγήσουν στην ακύρωση του προσωρινού διατάγματος. Η εφεσείουσα πρόβαλε μερικές θέσεις που πιθανό να αφήνουν μερικά κενά στην τεκμηρίωση τους. Όμως οι ελλείψεις αυτές δεν μπορούν να αποδοθούν σε εσκεμμένη πρόθεση και δεν πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να περιέλθουν σε γνώση της εφεσείουσας με την εξάσκηση εύλογης επιμέλειας.
Η έφεση επιτρέπεται. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται. Η υπόθεση παραπέμπεται στο πρωτόδικο Δικαστήριο προς καθορισμό του ύψους της διατροφής. Ο εφεσίβλητος καταδικάζεται να καταβάλει τα έξοδα τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα εναντίον του εφεσίβλητου πρωτοδίκως και κατ' έφεση.