|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 280
29 Φεβρουαρίου, 2000
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
Αναφορικα με την αιτηση του Γεωργιου XατζηΑλεξανδρου (ΑΡ. 1) για χορηγηση αδειασ καταχωρησησ αιτησησ για εκδοση διαταγματοσ certiorari,
και
Αναφορικα με το προσωρινο διαταγμα ημερ. 1/2/2000 του Επαρχιακου Δικαστηριου Παφου στην πολιτικη υποθεση με αριθμο 447/2000 μεταξυ Δημου Παφου και Γεωργιου ΧατζηΑλεξανδρου.
(Αίτηση Αρ. 15/2000)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης certiorari προς ακύρωση προσωρινού διατάγματος το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με άλλο υφιστάμενο διάταγμα Δικαστηρίου ― Κρίθηκε ότι αποδείχθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση για νομική πλάνη εμφανή στο πρακτικό και χορηγήθηκε η αιτούμενη άδεια.
Αποφάσεις και Διατάγματα ― Προσωρινό διάταγμα ― Δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση προς άλλο υφιστάμενο διάταγμα Δικαστηρίου.
Ο Δήμος Πάφου (ο Δήμος) εξασφάλισε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου στην αγωγή αρ. 447/2000 προσωρινό διάταγμα κατά του αιτητή στην παρούσα διαδικασία, που του απαγόρευε να μετατρέψει συγκεκριμένα καταστήματα στη Δημοτική Αγορά Πάφου που κατείχε, σε καταστήματα τουριστικών ειδών και όπως τα χρησιμοποιεί μόνο ως κρεοπωλείο. Ο Δήμος υποστήριξε ότι η πραγματική νομική υφή της συμφωνίας δυνάμει της οποίας ο αιτητής κατείχε τα καταστήματα ήταν η παραχώρηση άδειας χρήσης τους και όχι η ενοικίαση τους.
Ο αιτητής είχε εξασφαλίσει με αγωγή του, που προηγήθηκε της αγωγής του Δήμου υπ' αρ. 447/2000 και είχε αριθμό 246/2000 προσωρινό διάταγμα που απαγόρευε την επέμβαση του Δήμου στα υποστατικά. Στην ένορκη δήλωσή του με την οποία υποστήριξε το αίτημα, ο αιτητής δεχόταν ότι ήταν θέσμιος ενοικιαστής. Ο Δήμος έφερε ένσταση στο διάταγμα εκείνο και ισχυρίσθηκε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου ήταν αναρμόδιο να επιληφθεί της αγωγής και επομένως και της ενδιάμεσης αίτησης για προσωρινό διάταγμα. Την ίδια θέση ουσιαστικά εξέφρασε και ο Δημοτικός Γραμματέας στην ένορκη δήλωσή του ημερ. 25.1.2000 που συνόδευε την ένσταση.
Ο αιτητής καταχώρησε την παρούσα αίτηση για απόκτηση άδειας προς καταχώρηση αίτησης certiorari προς ακύρωση του προσωρινού διατάγματος το οποίο ο Δήμος Πάφου εξασφάλισε εναντίον του στην αγωγή 447/2000. Υπέβαλε ότι υπάρχει νομική πλάνη εμφανής στο πρακτικό. Από τα στοιχεία της υπόθεσης προκύπτει πως αυτή δεν αποτελούσε άδεια χρήσης αλλά ενοικιαστήριο έγγραφο. Επομένως αρμόδιο δικαστήριο να δικάσει ήταν εκείνο του Ελέγχου Ενοικιάσεων όπως παραδέχθηκε και ο Δήμος στην ένσταση του ημερ. 25.1.2000.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η απόφαση στην Κυριάκος Αντρέα v. Takis D. Chamboulides Ltd καθώς και η παλαιότερη υπόθεση Aftomata Eleourgia v. Monastery of Mahera ενισχύουν την κρίση του Δικαστηρίου πως έχει αποδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση που δικαιολογεί την περαιτέρω προώθηση της διαδικασίας.
2. Στα πλαίσια άσκησης της σχετικής διακριτικής εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το αίτημα για αναστολή εκτέλεσης του διατάγματος δεν γίνεται αποδεκτό.
Η αίτηση για άδεια επιτράπηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1992) 1 Α.Α.Δ. 882,
Αντρέα ν. Takis D. Chamboulides Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 6,
Aftomata Eleourgia v. Monastery of Mahera (1986) 1 C.L.R. 524.
Aίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή για χορήγηση άδειας καταχώρισης αίτησης για έκδοση διατάγματος Certiorari για αναστολή το προσωρινού διατάγματος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου ημερομ. 1/2/2000 στην πολιτική υπόθεση αρ. 447/2000 με το οποίο ο αιτητής διατάσσετο,
"...............όπως παύσει να προβαίνει σε μετατροπές και διαρρυθμίσεις των Πρατηρίων/Καταστημάτων με αρ, 4, 5, 6, και 15 εντός της Δημοτικής Αγοράς Πάφου σε Καταστήματα Πώλησης Τουριστικών Ειδών και όπως μη χρησιμοποιεί τα υποστατικά αυτά εκτός από Κρεοπωλείο.............."
Χ. Αρτέμης για Ε. Κορακίδη, για τον Αιτητή.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Υποβάλλεται αίτημα χορήγησης άδειας για σκοπούς έκδοσης διατάγματος certiorari. Oι συνθήκες που οδήγησαν σ' αυτό μπορεί να συμπτυχθούν στα παρακάτω. Ο αιτητής είναι εναγόμενος στην αγωγή με αρ. 447/2000 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου. Η αγωγή καταχωρήθηκε την 1/2/2000 από το Δήμο Πάφου. Την ίδια ημέρα ο ενάγων (Δήμος) εξασφάλισε προσωρινό διάταγμα κατά του αιτητή που τον διατάζει:
"...............όπως παύσει να προβαίνει σε μετατροπές και διαρρυθμίσεις των Πρατηρίων/Καταστημάτων με αρ, 4, 5, 6, και 15 εντός της Δημοτικής Αγοράς Πάφου σε Καταστήματα Πώλησης Τουριστικών Ειδών και όπως μη χρησιμοποιεί τα υποστατικά αυτά εκτός από Κρεοπωλείο.............."
Φαίνεται, από το υλικό που προσκομίστηκε, ότι ο αιτητής κατείχε τα καταστήματα αυτά από το 1989. Με βάση συμφωνία που ανανεωνόταν για τακτό χρονικό διάστημα κάθε φορά που έληγε. Στις 2/1/97 ο αιτητής υπέγραψε την τελευταία γραπτή συμφωνία που αποκαλείται "Ενοικιαστήριο Έγγραφο" η οποία και έληξε περί τα τέλη του 1997. Έκτοτε ο αιτητής διατηρεί την κατοχή. Η παραπάνω συμφωνία είχε διάρκεια ενός έτους και πρόβλεπε για την καταβολή μηνιαίου ενοικίου. Προβλέφθηκε ακόμη πως τα καταστήματα θα τα χρησιμοποιούσε "αποκλειστικά σαν κρεοπωλείο". Κάθε άλλη χρήση, όπως και η υπενοικίαση, απαγορεύθηκε ρητά (παράγραφος 5 του εγγράφου). Με άλλο όρο (παράγραφος 8) ο αιτητής δεσμεύθηκε να λαμβάνει γραπτώς τη συγκατάθεση του Δήμου για οποιαδήποτε "μετατροπή ή διαρρύθμιση" των υποστατικών, που διαφορετικά ήταν απαγορευμένη.
Η αγωγή ξεκίνησε με κλητήριο ειδικά οπισθογραφημένο. Η έκθεση απαίτησης είναι ενσωματωμένη σ' αυτό. Αφού ο Δήμος αναφέρεται στις παραπάνω και άλλες πρόνοιες της συμφωνίας ισχυρίζεται ότι η πραγματική νομική υφή της ήταν η παραχώρηση άδειας χρήσης των υποστατικών και όχι η ενοικίαση τους· ότι μετά την εκπνοή της γραπτής συμφωνίας ο αιτητής συνέχισε να τα κατέχει "με σιωπηρή Άδεια Χρήσεως"· ότι, παρόλο που ο Δήμος αρνήθηκε να του επιτρέψει αλλαγή χρήσης, ο αιτητής κατά ή περί την 17/1/2000 αυθαίρετα άρχισε μετατροπές στα υποστατικά που αποσκοπούσαν, όπως πληροφόρησε το Δήμο, στην αλλαγή χρήσης των χώρων αυτών από κρεοπωλείο σε κατάστημα πώλησης τουριστικών ειδών· και ότι, τελικά, στις 31/1/2000 ο Δήμος ανακάλεσε την άδεια χρήσης. Το διάταγμα ορίστηκε στις 4/2/2000. Δεν ενημερώθηκα όμως για οποιαδήποτε περαιτέρω εξέλιξη.
Με την αγωγή του ο Δήμος ζητά, μεταξύ άλλων, και την έξωση του αιτητή. Ένα από τα επιχειρήματα του αιτητή ήταν πως δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ των αιτουμένων θεραπειών και του διατάγματος που εκδόθηκε. Δε ζητήθηκε να απαγορευθεί στον αιτητή να προβαίνει σε μετατροπές. Παρατηρώ πως αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχει αίτημα θεραπείας (παράγραφος 15(Γ) της έκθεσης απαίτησης στην αγωγή 447/2000) για διάταγμα να παύσει ο αιτητής να επεμβαίνει στα υποστατικά. Αυτό είναι αρκετό. Και παρείχε δικαιοδοτικό έρεισμα, αν αυτό ήταν απαραίτητο, για την έκδοση του επίδικου διατάγματος.
Πρέπει να λεχθεί στο σημείο αυτό ότι προηγήθηκε αγωγή του αιτητή κατά του Δήμου στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου για: (α) δήλωση του Δικαστηρίου ότι ο Δήμος δεν μπορεί να επεμβαίνει στα καταστήματα. και (β) διάταγμα που του απαγορεύει τέτοια επέμβαση σ' αυτά. Η αγωγή εκείνη καταχωρήθηκε στις 21/1/2000 και φέρει αριθμό 246/2000. Παράλληλα, την ίδια ημερομηνία, άλλος δικαστής εξέδωσε, ύστερα από εξ πάρτε αίτηση, προσωρινό διάταγμα που απαγορεύει την επέμβαση του Δήμου στα υποστατικά. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ένορκη δήλωση με την οποία υποστήριξε το αίτημα, ο αιτητής δέχεται πως είναι θέσμιος ενοικιαστής, παραδοχή που εντοπίζεται και στην έκθεση απαίτησης. Παρεμπιπτόντως, δε γνωρίζω κατά πόσο το στοιχείο αυτό απασχόλησε το δικαστή που έδωσε το διάταγμα.
Στην ένσταση του στο διάταγμα εκείνο, ο Δήμος ισχυρίστηκε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου είναι αναρμόδιο να επιληφθεί της αγωγής και επομένως της ενδιάμεσης αίτησης για προσωρινό διάταγμα. Την ίδια θέση ουσιαστικά εκφράζει ο Δημοτικός Γραμματέας κ. Θέμης Φιλιππίδης στην ένορκη του δήλωση ημερ. 25/1/2000, που συνόδευσε την ένσταση. Πρέπει να ειπωθεί ότι δεν κάμνει καμιά νύξη για άδεια χρήσης των υποστατικών ενώ στην ένορκη του δήλωση ημερ. 1/2/2000, αναφορικά με το υπό αναθεώρηση διάταγμα, αντικείμενο της κρινόμενης αίτησης, έθεσε θέμα άδειας χρήσης, παρέχοντας πληθώρα λεπτομερειών. Παράλληλα προέβη και σε νομικούς ισχυρισμούς σχετικά με την υπόσταση της τελευταίας συμφωνίας και το χαρακτήρα της κατοχής μετά τη λήξη της. Αποκάλυψε ωστόσο, ότι την 21/1/2000 εκδόθηκε προσωρινό διάταγμα στην αγωγή αρ. 246/2000 (βλ. παράγρ. 10 της ένορκης δήλωσης του ημερ. 1/2/2000). Ούτε εδώ δε διαφαίνεται, από τα στοιχεία που έχω, αν το γεγονός προβλημάτισε καθόλου το δικαστή.
Για να είναι πιο ολοκληρωμένη η εικόνα, θα μπορούσα ίσως να συμπληρώσω αναφέροντας ότι ο αιτητής στην ένορκη του δήλωση ημερ. 21/1/2000, που χρησιμοποίησε για την έκδοση του προσωρινού διατάγματος της αυτής ημερομηνίας, παραδέχθηκε ότι έπαυσε να λειτουργεί τα υποστατικά ως κρεοπωλείο, το οποίο εγκατέστησε αλλού. ότι σκοπός του είναι να τα διαμορφώσει για πώληση σουβενίρ. ότι δίσταζε για αρκετό χρόνο να δράσει προς αυτή την κατεύθυνση λόγω των αντιρρήσεων του Δήμου. και ότι αποφάσισε να αρχίσει τις μετατροπές για να πραγματωθεί ο σκοπός του, αφού πήρε νομική συμβουλή, ότι μπορεί νόμιμα να αλλάξει τη χρήση του υποστατικού.
Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε πως υπάρχει νομική πλάνη, η οποία είναι εμφανής στο φάκελο της διαδικασίας. Από τη συμφωνία της 1/2/97 και τα άλλα στοιχεία της υπόθεσης προκύπτει πως αυτή δεν αποτελεί άδεια χρήσης αλλά ενοικιαστήριο έγγραφο. Για τη διάκριση των δύο εννοιών ο κ. Αρτέμης με παρέπεμψε στην υπόθεση Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1992) 1 Α.Α.Δ. 882, 895. Επομένως αρμόδιο δικαστήριο να δικάσει είναι εκείνο του Ελέγχου Ενοικιάσεων, όπως παραδέχθηκε και ο Δήμος στην ένσταση του της 25/1/2000. Υποστηρίχθηκε περαιτέρω ότι συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις για τη χορήγηση άδειας. Και ότι, τέλος, υπάρχει καταπιεστική συμπεριφορά του Δήμου σε βάρος του αιτητή.
Τα γεγονότα που περιβάλλουν την έκδοση των δύο διαταγμάτων, η φύση και το περιεχόμενο τους, με πείθουν ότι η παρούσα είναι κατάλληλη περίπτωση για χορήγηση άδειας. Οι παρακάτω δύο αποφάσεις ενισχύουν την κρίση μου πως έχει αποδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση που δικαιολογεί την περαιτέρω προώθηση της διαδικασίας. Στην υπόθεση Κυριάκος Αντρέα ν. Takis D. Chamboulides Ltd. (1993) 1 Α.Α.Δ. 6, κρίθηκε ότι προσωρινό διάταγμα κατά της εφεσίβλητης εταιρείας, που την εμπόδιζε να στερεί από τον εφεσείοντα την κατοχή ή χρήση συγκεκριμένων αυτοκινήτων, αντιστρατευόταν τελικά διατάγματα που είχαν δοθεί σε άλλη αγωγή, όταν εκδόθηκε το προσωρινό διάταγμα. Τα τελικά διατάγματα υποχρέωναν την εφεσίβλητη να παραδώσει τα εν λόγω αυτοκίνητα στην Τράπεζα. Κατά συνέπεια, λόγω της αντιφατικότητας των διαταγμάτων, κρίθηκε ότι το προσωρινό διάταγμα δεν μπορούσε να επικυρωθεί.
Στην ίδια υπόθεση και για θεμελίωση του σκεπτικού της παραπάνω απόφασης γίνεται αναφορά στην παλαιότερη υπόθεση Αftomata Eleourgia v. Monastery of Mahera (1986) 1 C.L.R. 524. Από την απόφαση του Εφετείου Αντρέα ν. Chamboulides Ltd, ανωτέρω, που εξέδωσε ο Κωνσταντινίδης Δ., φαίνονται τα γεγονότα καθώς και οι αιτιολογικές σκέψεις της, που ακολουθώ για να στηρίξω την άποψη μου ότι υπάρχει τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως υπόθεση (σελ. 10):
"Στην υπόθεση εκείνη, κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητας της διαδικασίας για παρακοή τελικού προστακτικού διατάγματος του Δικαστηρίου, ασκήθηκε αγωγή για ακύρωση του διατάγματος και με ex parte αίτηση εξασφαλίστηκε παρεμπίπτον διάταγμα που, ουσιαστικά, απαγόρευε τη συμμόρφωση προς το πρώτο διάταγμα. Το θέμα που τέθηκε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν αναφερόταν στο κύρος του παρεμπίπτοντος διατάγματος. Όμως, το γεγονός της έκδοσης τέτοιας φύσης παρεμπίπτοντος διατάγματος δεν παρέμεινε ασχολίαστο. Ο Δικαστής Α. Λοϊζου (τώρα Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου), αναφέρθηκε στο γεγονός ότι τα ίδια πρόσωπα βρέθηκαν μπροστά σε δυο αντιφατικά διατάγματα όπως και στην επακόλουθη αδυναμία τους να συμμορφωθούν στο πρώτο διάταγμα όσο και αν αυτή ήταν η εκφρασθείσα επιθυμία τους. Ο Δικαστής Γ.Μ. Πικής χαρακτήρισε το παρεμπίπτον διάταγμα, ως ουσιαστικά, απαγόρευση (prohibition) που εκ πρώτης όψεως εκδόθηκε καθ' υπέρβαση της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου."
Ο αιτητής επιζητεί με την αίτηση του και αναστολή εκτέλεσης του διατάγματος. Ο δικηγόρος του δεν αναφέρθηκε στο θέμα. Δε θεωρώ όμως ότι το εγκατέλειψε. Η σχετική εξουσία του δικαστηρίου, όπως προκύπτει από το παρακάτω απόσπασμα του Halsbury's Laws of England, 3η έκδοση, τόμος 11, στη σελ. 72, είναι διακριτικού χαρακτήρα:
"The grant of leave to apply for an order of prohibition or certiorari will, if the Court or judge so directs, operate as a stay of the proceedings in question until the determination of the application or until the Court or judge otherwise orders."
Έχοντας υπόψη τις περιστάσεις δε θα αναστείλω, ασκώντας τη σχετική διακριτική μου εξουσία, την ισχύ του διατάγματος. Οι οδηγίες μου στον αιτητή είναι να καταχωρήσει την αίτηση του σε 14 μέρες από σήμερα και να την επιδώσει σε πάντα ενδιαφερόμενο. Ο Πρωτοκολλητής στη συνέχεια θα την ορίσει ενώπιον μου για περαιτέρω οδηγίες.
Η αίτηση για άδεια επιτρέπεται.