|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 1868
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
Αρ. Αίτησης 109/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ: Π. ΑΡΤΕΜΗ, Δ.
Αναφορικά με το Άρθρο 155(4) του Συντάγματος και το
Άρθρο 3 του Περί Απονομής της Δικαιοσύνης
(Διάφοροι Διατάξεις) Νόμου του 1964
και
Αναφορικά με την Αίτηση της Παρασκευούς Μάρκου
Κκαρά Αντωνίου από την Αγία Νάπα για άδεια
προς καταχώρηση Αιτήσεως για έκδοση
Διαταγμάτων Certiorari και Prohibition
και
Αναφορικά με το Προσωρινό Διάταγμα του
Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου ημερομηνίας
9.11.2000 που εκδόθηκε από τον Έντιμο Επαρχιακό
Δικαστή Λ. Καλογήρου στην Αίτηση υπ΄αρ. 1131/2000.
Δήλωση που καταχωρήθηκε σύμφωνα με τους Κανονισμούς του Ανωτάτου Δικαστηρίου και της πρακτικής τούτου
ως και δυνάμει του Άρθρου 155(4) του Συντάγματος
και επίσης Καν.3 των Διαδικαστικών Κανονισμών (Μεταβατικαί Διατάξεις του 1960).
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
23.11.00Για την αιτήτρια: κ. Χρ. Χ" Στερκώτης
A Π Ο Φ Α Σ Η
Η αιτήτρια είναι ιδιοκτήτρια ακινήτου στην Αγία Νάπα και ενάγουσα στην αγωγή 1131/00. Αυτή ενοικίασε το ακίνητο στον εναγόμενο 1 στην Αγωγή 1131/00, το δε ενοίκιο πληρωνόταν από την εναγομένη 2. Η ενοικίαση έληγε στις 30.10.00. Ο εναγόμενος είχε δικαίωμα υπενοικίασης του ακινήτου, το οποίο και έπραξε υπενοικιάζοντας μέρος του στην εταιρεία D. & S. Tou
rist Enterprises Ltd, που το χρησιμοποιούσε ως εστιατόριο.Στις 2.11.00 εκδόθηκε εκ συμφώνου απόφαση υπέρ της αιτήτριας, με την οποία οι εναγόμενοι διατάχθηκαν να παραδώσουν ελεύθερη κατοχή του ακινήτου και να πληρώσουν ποσό £200 στην ενάγουσα καθώς και £200 ημερησίως ως ενδιάμεσα κέρδη από την 1.11.00 μέχρι παράδοσης των επίδικων υποστατικών.
Οι υπενοικιασταί D. & S. Tourist Enterprises Ltd κατεχώρησαν αίτηση δια κλήσεως στις 9.11.00 με την οποία ζητούσαν διάταγμα αναστέλλον την εκτέλεση της απόφασης μέχρι τελικής εκδίκασης άλλης αίτησης που κατεχώρησαν την ίδια μέρα, με την οποία ζητούσαν τον παραμερισμό της απόφασης. Την ίδια μέρα κατεχώρησαν και μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσαν την αναστολή της εκτέλεσης της απόφασης μέχρι την εκδίκαση της αίτησης δια κλήσεως για αναστολή της εκτέλεσης.
Με την παρούσα της αίτηση η αιτήτρια ζητά άδεια για την έκδοση διαταγμάτων Certiorari και Prohibition. Προβάλλει μεταξύ άλλων ως λόγο τον ισχυρισμό ότι το Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εκδώσει το διάταγμα με βάση την μονομερή αίτηση, γιατί οι θεσμοί στους οποίους βασίστηκε ο αιτητής στην μονομερή αίτηση καθώς και στην αίτηση δια κλήσεως δεν είχαν εφαρμογή και έτσι δεν παρείχετο η δικαιοδοτική βάση.
Οι αιτητές είχαν βασίσει την αίτηση τους, μεταξύ άλλων, στη Δ.40 θ.7 και Δ.40 θ.11. Οι Δ.40 θ.7 και Δ.40 θ.11 προνοούν αντίστοιχα τα ακόλουθα:
"Every person to whom any sum or money or any costs shall be payable under a judgment or order shall, so soon as the money or costs shall be payable, be entitled to apply for the issue of writs to enforce payment thereof, subject nevertheless as follows:
(a) If the judgment or order is for payment within a period therein mentioned, no writ shall be issued until after the expiration of such period;
(b) The Court or Judge may, at or after the time of giving judgment or making an order, stay execution until such time as they or he shall think fit."
Και:
"Any party against whom judgment has been given or an order made may apply to the Court or a Judge for a stay of execution or other relief against such judgment upon the ground of facts which have arisen too late to be pleaded; and the Court or Judge
may give such relief and upon such terms as may be just. Νοείται ότι το Δικαστήριο ή Δικαστής πριν τη χορήγηση αναστολής εκτέλεσης μεριμνά για την καταβολή των εξόδων που έχουν προκύψει ή αναμένεται να προκύψουν σε σχέση με την κατάσχεση."Αναφορικά με τη Δ.40 θ.7 όπως έχει λεχθεί στην
Barberi v. Papadopoulou (1982) J.S.C. 308, ο θεσμός αφορά ειδικά αποφάσεις για συγκεκριμένο ποσό ή για έξοδα και ως εκ τούτου είναι φανερόν ότι δεν μπορεί να καλύπτει την περίπτωση αυτή, όπου το μόνο μέρος της απόφασης που επηρεάζει τους αιτητές είναι εκείνο που διατάσσει παράδοση κατοχής. (Δέστε και Thorn Domestic Appliances (Export) Ltd v. Alpan (Takis Bros) Ltd (1983) 2 J.S.C. 544.).Όσον αφορά τη Δ.40 θ.11, αυτή αφορά αναστολή εκτέλεσης με βάση γεγονότα που προέκυψαν καθυστερημένα και δεν μπορούσαν να περιληφθούν στα δικόγραφα. Επιπρόσθετα, όπως έχει τονισθεί στην
Stavrou and Another v. Christopoulos (1) (1985) 1 C.L.R. 449, η διάταξη αυτή δεν παρέχει ευχέρεια αναστολής διαδικασίας άλλη από εκείνη που αποτελεί το αντικείμενο έφεσης. (Βλέπε και Ιωσηφάκης ν. Αριστοδήμου (1990) 1 C.L.R. 284). Ως εκ τούτου φαίνεται ότι ούτε η διαταγή αυτή έχει εφαρμογή στην παρούσα περίπτωση.Ισχυρίζεται έτσι η αιτήτρια στην παρούσα αίτηση ότι οι επίδικες αιτήσεις δεν περιέχουν, όπως θα έπρεπε, τα δικαιοδοτικά άρθρα και ειδικά στη μονομερή αίτηση δεν φαίνεται πού βασίζεται η δικαιοδοσία του Δικαστήριο να εκδώσει διάταγμα και συγκεκριμένα δεν γίνεται αναφορά στο άρθρο 9 του Κεφ.6 για ενδιάμεσες αιτήσεις επειγούσης φύσεως. Όπως έχει λεχθεί στην Μαχλουζαρίδη ν. Ιωαννίδη και Άλλων (1990) 1 A.A.Δ. 965 ". . . . o καθορισμός του νομικού βάθρου, με αναφορά στο άρθρο ή άρθρα της νομοθεσίας και των θεσμών που τον στοιχειοθετούν, αποτελεί, σύμφωνα με τις διατάξεις της Δ.48, θ.1 των θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, όρο απαράβατο για την εγκυρότητα του δικονομικού μέτρου."
Σημειώνεται επίσης πως οι Δ.33 θ.15 και Δ.43 στις οποίες επίσης βασίστηκαν οι αιτητές για να ζητήσουν αναστολή ουδεμία σχέση έχουν με αναστολή.
Στο στάδιο αυτό το Δικαστήριο δίδει την αιτούμενη άδεια αν εκ πρώτης όψεως διαφανεί ότι υπάρχει συζητήσιμη υπόθεση.
Έχοντας υπόψη τα όσα ανέφερα πιο πάνω, κρίνω ότι η παρούσα είναι περίπτωση στην οποία πρέπει να δοθεί η αιτούμενη άδεια γιατί προκύπτει συζητήσιμη υπόθεση για ελάττωμα στη διαδικασία που δυνατόν να ισοδυναμούσε με έλλειψη δικαιοδοσίας. Ως εκ τούτου δίδεται άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση ενταλμάτων Certiorari και Prohibition.
Η αίτηση να καταχωρηθεί εντός 7 ημερών από σήμερα και να ορισθεί ενώπιον μου από τον Πρωτοκολλητή. Εν τω μεταξύ η διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου αναστέλλεται.
Π. Αρτέμης,
Δ.
/Χ.Π.