CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 1 ΑΑΔ 1706

Η μαρτυρία των Εφεσιβλήτων ήταν ότι το αυτοκίνητο τους, ενώ το οδηγούσε η Εφεσίβλητη προς τις Πλάτρες γύρω στις 18.30-19.00, παρουσίασε μηχανική βλάβη, οπότε αυτή το στάθμευσε εκτός του δρόμου με τους δεξιούς του τροχούς μόλις πάνω στην άσφαλτο κατά 10 ίντσες το πολύ. Δεν άφησε αναμμένα φώτα ούτε αντανακλαστικά τρίγωνα αλλά έβαλε το μοχλό των ταχυτήτων στη στάση "parking" (το αυτοκίνητο ήταν αυτόματο), το χειρόφρενο πάνω και κλείδωσε το τιμόνι. Παρέδωσε δε τα κλειδιά του στον Αστυνομικό Σταθμό Λάνιας, εξηγώντας τι είχε συμβεί. Υπήρχε και η μαρτυρία του ΜΥ1, ο οποίος, κατευθυνόμενος προς Λεμεσό περί τις 7.30-7.45, είδε το αυτοκίνητο σταθμευμένο εκτός του δρόμου και μόνο κατά 0.20-0.30 μέτρα μέσα από την άσπρη γραμμή του δρόμου.

Η ευπαίδευτη δικαστής, αξιολογώντας τη μαρτυρία, δέχθηκε ως αξιόπιστη όλη την ενώπιον της μαρτυρία, και εκείνη των Εφεσειόντων και εκείνη των Εφεσιβλήτων. Έκαμε λοιπόν, βάσει αυτής, εύρημα ότι η Εφεσίβλητη στάθμευσε το αυτοκίνητο εκτός του δρόμου και με μόνο τους δεξιούς τροχούς να καλύπτουν 0.30-0.40 μέτρα του δρόμου, με το μοχλό των ταχυτήτων στη στάση parking, το χειρόφρενο πάνω και το τιμόνι κλειδωμένο. Συγχρόνως έκαμε εύρημα ότι, όταν το αυτοκίνητο των Εφεσειόντων προσέκρουσε στο αυτοκίνητο των Εφεσιβλήτων, αυτό ήταν σταθμευμένο 2.50 μέτρα μέσα στο δρόμο. Και άλλο εύρημα ότι το εν λόγω αυτοκίνητο (σ.10) "για άγνωστο λόγο και με άγνωστο τρόπο είχε μετακινηθεί από το σημείο που η Εναγόμενη 1 το είχε σταθμεύσει στο σημείο που το αντίκρισε ο ΜΕ2", (δηλαδή ο Εφεσείων). Κατέληξε δε ότι η Εφεσίβλητη δεν ήταν ένοχη αμέλειας ή οχληρίας καθ΄όσον, έχοντας σταθμεύσει το αυτοκίνητο εκτός του δρόμου και έχοντας λάβει όλα τα δέοντα μέτρα ώστε αυτό να μην μετακινηθεί, και παρά το ότι δεν άφησε φώτα στο αυτοκίνητο ή αντανακλαστικά τρίγωνα, επέδειξε εύλογη προσοχή υπό τις περιστάσεις. Απέρριψε έτσι τις αγωγές εναντίον της Εφεσίβλητης. Ας σημειωθεί ότι ενωρίτερα στην απόφαση είχε απορρίψει τις αγωγές εναντίον του Εφεσίβλητου για το λόγο ότι δεν είχε αποδειχθεί εκ προστήσεως ευθύνη του αφού καμιά προς τούτο μαρτυρία δεν προσκομίσθηκε. Καθ΄όσον οι λόγοι έφεσης αφορούν αποκλειστικά το θέμα της ευθύνης της Εφεσίβλητης και δεν προσβάλλουν την κατάληξη ότι δεν απεδείχθη εκ προστήσεως ευθύνη του Εφεσίβλητου, οι εφέσεις καταλήγουν να στρέφονται μόνον κατά της απόφασης σε σχέση με την Εφεσίβλητη.

Η προσέγγιση της ευπαίδευτης δικαστή ήταν όντως ασυνήθης όσο και εσφαλμένη. Η ενώπιον της υπόθεση εκρίνετο ουσιαστικά επί της αξιοπιστίας της μιας ή της άλλης εκδοχής σε σχέση με τη στάθμευση του αυτοκινήτου, τόσο δικογραφικά όσο και μαρτυρικά. Η θέση των Εφεσειόντων στο δικόγραφο τους ήταν ξεκάθαρα ότι η Εφεσίβλητη είχε σταθμεύσει το αυτοκίνητο εντός του δρόμου, εκεί όπου ήταν όταν έγινε η σύγκρουση. Η θέση της Εφεσίβλητης στο δικό της δικόγραφο ήταν ότι η σύγκρουση έγινε ενώ το αυτοκίνητο της ήταν σταθμευμένο εκεί που το είχε αφήσει, δηλαδή εκτός του δρόμου. Κανένας ισχυρισμός για ενδιάμεση μετακίνηση του από το σημείο εκείνο δεν γίνεται στην υπεράσπιση. Η ευπαίδευτη δικαστής είχε λοιπόν, με δικογραφική συνέπεια, ουσιαστικά να επιλέξει μεταξύ της μιας ή της άλλης αυτής θέσης, αντίστοιχα εκάστης των οποίων ήταν και η προσφερθείσα μαρτυρία. Δεν της ήταν επιτρεπτό να προβεί στην υπέρβαση στην οποία προέβη με την κατάληξη σε εύρημα, και μάλιστα ρυθμιστικό της όλης υπόθεσης, το οποίο δεν είχε την παραμικρή αντιστοιχία προς τα δικόγραφα, το εύρημα δηλαδή ότι το αυτοκίνητο είχε μετακινηθεί για άγνωστο λόγο και με άγνωστο τρόπο. Η κατάληξη αυτή ήταν όχι μόνο αυθαίρετη και ατεκμηρίωτη επί της ίδιας της μαρτυρίας, όπως και η ίδια η διατύπωση της αποκαλύπτει, αλλά και κυρίως δικογραφικά ανεπίτρεπτη. Ούτε, ως εκ τούτου, θα της ήταν δυνατό να δεχθεί οποιαδήποτε μαρτυρία, αν υπήρχε τέτοια, που θα έτεινε να τη στηρίξει. Ακόμα και πρόσφατα έχουν επανυποδειχθεί οι παράμετροι που καθορίζουν την ανάγκη προσήλωσης στα επίδικα θέματα όπως αυτά προκύπτουν από τα δικόγραφα. Στην υπόθεση Αθηνοδώρου κ.α. ν. Κωνσταντίνου, Πολιτική Έφεση 10252, 27.4.2000, υπομνήσθηκε το απόσπασμα από την απόφαση του Πική, Δ. (ως ήτο τότε), στην υπόθεση Παπαγεωργίου ν. Κλάππα (1991) 1 ΑΑΔ 24, στις σελίδες 28-29: