Δήμος Αραδίππου ν. Γεώργιος Ν.Γεωργιάδης (2000) 1 ΑΑΔ 1000

ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Είναι καλύτερα να αρχίσουμε με τα γεγονότα της υπόθεσης. Η παράθεση τους θα καταστήσει διαυγή τα επίδικα ζητήματα που μας απασχόλησαν. Θα δανειστούμε το ιστορικό τους από την απόφαση του Πική, Δ., όπως ήταν τότε, στην προσφυγή 68/89 Γεώργιος Ν.Γεωργούδης και Δήμος Αραδίππου, 28.9.1990. Αιτητής στην προσφυγή ήταν ο ενάγων - εφεσίβλητος, ο οποίος ισχυρίζεται πως το ακυρωτικό αποτέλεσμα της δημιούργησε και το δικαίωμα του στη διεκδίκηση αποζημιώσεων, βάσει του άρθρου 146.6 του Συντάγματος, για το οποίο και καταχώρησε αγωγή ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας. Η απόφαση σ΄αυτή την αγωγή, είναι το αντικείμενο της ενώπιον μας έφεσης, που καταχωρίστηκε από τον εναγόμενο Δήμο Αραδίππου.

Στις 17.3.88 ο εφεσείων, μετά από σχετική απόφαση, προκήρυξε τη θέση δημοτικού μηχανικού. Οι αιτητές ήσαν 6, μεταξύ αυτών και ο εφεσίβλητος. Η Επιτροπή, στην οποία μετείχαν ο δήμαρχος και δυο λειτουργοί του Δήμου, δέχτηκε τους υποψήφιους σε συνέντευξη. Κρίθηκε ως καταλληλότερος για τη θέση κάποιος Κυριάκος Καρεκλάς, και ακολούθησαν στον κατάλογο, ως ισόβαθμοι, ο εφεσίβλητος και ένας άλλος υποψήφιος. ΄Εγινε εισήγηση στο Δημοτικό Συμβούλιο να προσφερθεί διορισμός στον Κ.Καρεκλά, ο οποίος όμως για λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν, τον απέρριψε. Μετά απ΄αυτή την εξέλιξη ο εφεσείων αποφάσισε την επαναπροκήρυξη της θέσης, που έγινε με δημοσίευση στον ημερήσιο τύπο στις 8.1.89.

Στο αιτητικό της πιο πάνω προσφυγής του ο εφεσίβλητος αξίωνε τρεις θεραπείες, οι οποίες παρατίθενται στην απόφαση με την πιο κάτω σειρά:

«(α) Ακύρωση της απόφασης του Δήμου να μην προχωρήσει στην ολοκλήρωση της διαδικασίας για την πλήρωση της θέσης με την επιλογή του αιτητή.

(β) ακύρωση της ανάκλησης της απόφασης για την πλήρωση της θέσης που επιμαρτυρείται από την επαναπροκήρυξη της, και συμπληρωματικά

(γ) την έκδοση διαταγής που να δεσμεύει το Δήμο να πράξει κάθε τι το οποίο όφειλε και δεν το έπραξε.»

Στη συνέχεια της απόφασης κρίνεται πως η μόνη, και επομένως προσβλητή με προσφυγή, θετική πράξη που προέκυψε μετά την αρχική προκήρυξη της θέσης ήταν η αναδημοσίευση της, «πράξη η οποία επιμαρτυρά ανάκληση της αρχικής απόφασης και διαδικασία για πλήρωση της θέσης στην οποία ο αιτητής ήταν υποψήφιος», για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του ίδιου του δικαστή, δηλαδή μόνο το (β) πιο πάνω. Διαπιστώθηκε δε πως, εφόσο η ανάκληση διοικητικής απόφασης συνιστά αυτοτελή διοικητική πράξη, αυτή ελέγχεται σύμφωνα με τις γνωστές αρχές του διοικητικού δικαίου. Η τελική ετυμηγορία ήταν πως η ανακλητική απόφαση ήταν αναιτιολόγητη, και γι΄αυτό ακυρώθηκε.

Στην έκθεση απαίτησης ο εφεσίβλητος αξίωνε £9.000, ως απώλεια μισθού, και τα έξοδα των διαδικασιών και δίκης που καθόριζε σε £800. Στην 7η παράγραφο ο εφεσίβλητος ισχυριζόταν πως υπέστη μεγάλη οικογενειακή, προσωπική και ψυχική ταλαιπωρία με παρεπόμενες συνέπειες για τη μελλοντική του ανέλιξη, και γι΄αυτό, στο παρακλητικό της έκθεσης απαίτησης, ζητούσε £9.000 ειδικές αποζημιώσεις και επιπλέον γενικές και τιμωρητικές αποζημιώσεις.

Μολονότι ο δικηγόρος του εφεσείοντα παρέπεμψε το δικάσαν Δικαστήριο στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που άπτεται άμεσα του ζητήματος, της αξίωσης δηλαδή αποζημιώσεων ένεκα της λειτουργίας του άρθρου 146.6 του Συντάγματος, και ιδιαίτερα στην απόλυτα σχετική πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Μαυρονύχης ν. Αρχής Βιομηχανικής Καταρτίσεως (1995) 1 Α.Α.Δ. σελ.612, όπου ο Κωνσταντινίδης, Δ., συζητά σε έκταση τις νομολογιακές αρχές, ο πρωτόδικος δικαστής δεν αντιμετώπισε ορθά τη νομική πτυχή της υπόθεσης. Tο σκεπτικό της αποκαλύπτει τη λαθεμένη νομικά προσέγγιση του, γιατί αντιμετώπισε την υπόθεση ως αξίωση αποζημιώσεων για παράνομο τερματισμό υπηρεσιών. Τούτο φαίνεται και από την κατάληξη της υπό έφεση απόφασης, όπου διαβάζουμε:

«΄Εχοντας υπόψη το πιο πάνω πλαίσιο και τη μαρτυρία που υπάρχει, ως επίσης και το γεγονός ότι η θέση του δημοτικού μηχανικού του Δήμου Αραδίππου είναι θέση στην κλίμακα Α12, και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ενάγοντας συνεχίζει να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, θα εκδώσω απόφαση υπέρ του ενάγοντα και εναντίον των εναγομένων για το ποσό των £5.000 πλέον έξοδα στη σχετική κλίμακα όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο».

Ο δικηγόρος του εφεσείοντα εισηγήθηκε ενώπιον μας πως η υπόθεση Μαυρονύχης εφαρμόζεται. Σ΄αυτή απαντούνται όλα τα ζητήματα που εγείρονται ενώπιον μας. Γι΄αυτό και μας κάλεσε να παραμερίσουμε τη πρωτόδικη απόφαση, και να απορρίψουμε την αγωγή.

Κρίνουμε πως η πιο πάνω εισήγηση είναι βάσιμη. Θα επιλέξουμε, και θα παραθέσουμε, περικοπές από την απόφαση Μαυρονύχης, την οποία βεβαίως και θα υιοθετήσουμε. Προτού όμως προχωρήσουμε, ας σημειώσουμε, χωρίς τούτο να έχει οποιαδήποτε νομική σημασία, πως τα γεγονότα στην Μαυρονύχης ήσαν και ευνοϊκότερα για τον ενάγοντα εκεί, παρά αυτά που αφορούν την περίπτωση που μας απασχολεί. Ο κ.Μαυρονύχης είχε πετύχει με την προσφυγή του ακύρωση διορισμού συγκεκριμένου προσώπου, για θέση στην οποία ήταν και ο ίδιος υποψήφιος, και μάλιστα για λόγους που αφορούσαν ευθέως τα προσόντα τους. Συγκεκριμένα είχε κριθεί από το διοικητικό Δικαστήριο πως παραγνωρίστηκαν χωρίς δικαιολογία τα ανώτερα προσόντα του. Εντούτοις, το Εφετείο είπε τα πιο κάτω, τα οποία και υπογραμμίζουμε, στην έφεση που αφορούσε την αξίωση του για αποζημιώσεις, (σελ.617 της απόφασης).

«΄Οσα θεωρήθηκαν ως ιδιαίτερα περιστατικά, δεν αλλοίωναν το θεμελιωμένο πως η δικαστική ακύρωση διορισμού δεν εμπεριέχει και δήλωση για παράλειψη διορισμού άλλου ούτε, βέβαια γεννά με οποιοδήποτε τρόπο δικαίωμα διορισμού ώστε να προδεσμεύεται η διακριτική εξουσία της διοίκησης που καθηκόντως θα επανεξετάσει το ζήτημα. (Βλ. Christofides v. Attorney-General (ανωτέρω) και Frangoulides v. The Republic (1982) 1 C.L.R. 462).»

To εφετείο επανέλαβε ουσιαστικά τη νομική θέση που εκφράστηκε στην Christofides v. Attorney General (1981) 1 C.L.R. 18, ότι δηλαδή η ακύρωση διορισμού δε νομιμοποιεί υποψήφιους για διεκδίκηση αποζημίωσης, ούτε παρέχει ένδειξη ως προς το διορισμό άλλου, αλλά ούτε και έρεισμα για τέτοια πιθανολόγηση. (σελ.616).

Στην υπόθεση που συζητούμε δεν υπάρχει καν ακύρωση διορισμού, μετά από επιτυχή προσφυγή. Ο διορισμός προσφέρθηκε σε άλλο πρόσωπο που προκρίθηκε ως ο καταλληλότερος. Ο εφεσίβλητος μαζί με άλλο αιτητή ακολουθούσαν στον κατάλογο αξιολόγησης της Επιτροπής. Ο εφεσείων, Δήμος, είχε δικαίωμα να ανακαλέσει την απόφαση του για την προκήρυξη της θέσης μια και έκρινε πως δεν υπήρχε κατάλληλος υποψήφιος. Η προσφυγή του εφεσίβλητου όμως έγινε δεκτή γιατί η απόφαση για την ανάκληση ήταν αναιτιολόγητη. Η αγωγή θεμελιώνεται μόνο σ΄αυτή την απόφαση που κηρύχθηκε άκυρη, και θέμα αποζημίωσης εγείρεται μόνο, αν είναι βάσιμο, για τη ζημιά που προκλήθηκε από την ακυρωθείσα απόφαση ή προέκυψε ως άμεση συνέπεια της (βλ. πάλι την υπόθεση Μαυρονύχης σελ.618, όπου παρατίθενται και προηγουμένως σχετικές αποφάσεις). Τέτοια ζημιά δεν προέκυψε, για τους λόγους που εξηγούνται προηγουμένως.

Ενόψει των ανωτέρω η αγωγή του εφεσίβλητου ήταν ολωσδιόλου αβάσιμη και θα έπρεπε να απορριφθεί. Η έφεση γίνεται δεκτή. Η αγωγή απορρίπτεται με έξοδα, στο πρωτόδικο Δικαστήριο και εδώ.

Δ.

/MAA

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο