|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 1 ΑΑΔ 543
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. 10272
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Α. ΚΡΑΜΒΗ, Δ.Δ.Ονούφριος Πισσούριος, από το Κίτι
Εφεσείοντας/Εναγόμενος
- και -
GOLDEN HA
ND LTD, από τη ΛάρνακαΕφεσιβλήτων /Εναγόντων
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 6 Απριλίου, 2000.ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για τον εφεσείοντα: Α. Ιωαννίδης.
Για τους εφεσίβλητους: Ν. Ραφαήλ για Α. Ζαχαρίου.
- - - - - -
Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.
: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Μ. Κρονίδης, Δ.- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.
: Με την έφεση αυτή ο εφεσείων, εναγόμενος στην πρωτόδικη διαδικασία, προσβάλλει την τελική διαταγή για τα έξοδα που εξέδωσε ο πρωτόδικος Δικαστής στην τελική του απόφαση. Ο πρωτόδικος Δικαστής απέρριψε την αγωγή της εφεσίβλητης εταιρείας εναντίον του εφεσείοντα χωρίς να εκδώσει οποιαδήποτε διαταγή για τα έξοδα. Ο πρωτόδικος Δικαστής στο τέλος της απορριπτικής της αγωγής απόφασης του αναφέρει:-"Επομένως έχοντας υπόψη τους λόγους που παραθέτω πιο πάνω θα απορρίψω την αγωγή των εναγόντων. Έχοντας όμως υπόψη τα περιστατικά της υπόθεσης δεν θα εκδώσω οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.".
Η έφεση αυτή καταχωρήθηκε μετά την παροχή σχετικής άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο (Βλέπε: Δ.35 θ.20).
Η απορριφθείσα αγωγή της εφεσίβλητης αφορούσε αξίωση για το ποσό των £5.767,21 σεντ ως αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας και/ή ως αξία παραδοθέντων στον εφεσείοντα εμπορευμάτων. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι η προσαχθείσα μαρτυρία της εφεσίβλητης ήταν ανεπαρκής και αναξιόπιστη πράγμα που οδήγησε στην απόρριψη της αγωγής.
Με το λόγο έφεσης προβάλλεται ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν έλαβε καθόλου υπόψη τον βασικό παράγοντα που διέπει την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας κατά την επιδίκαση των εξόδων, που είναι το αποτέλεσμα της δίκης και να αποστερήσει τον εφεσείοντα, επιτυχόντα διάδικο, των εξόδων του. Προβάλλεται ακόμα, ως λόγος ανατροπής της πρωτόδικης απόφασης, ότι καμιά αιτιολογία δεν δόθηκε για τη διαταγή για τα έξοδα του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα υπέβαλε ότι η εκδοθείσα διαταγή για τα έξοδα συνιστά κακή άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου για τον επιμερισμό των εξόδων της δίκης. Ζήτησε τον παραμερισμό της εκδοθείσας διαταγής και την υποκατάσταση της με διαταγή συνεπαγόμενη επιδίκαση των εξόδων, σε βάρος της εφεσίβλητης, ως της μόνης που μπορούσε δικαστικά να εκδοθεί ενόψει του αποτελέσματος της δίκης. Στην αγόρευση του έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην απόφαση του Εφετείου Νίτσα Θρασυβούλου ν. Arto
Estates Ltd. (1993) 1 AAΔ 12 όπου επισημαίνεται ότι είναι καλά θεμελιωμένο ότι ο βασικός παράγοντας που διέπει την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου ως προς τα έξοδα, είναι το αποτέλεσμα της δίκης. Επισημαίνεται επίσης, στην ίδια πιο πάνω απόφαση, ότι εξαίρεση από τον κανόνα αποτελεί η περίπτωση επιτυχόντα διαδίκου ο οποίος συμβάλλει με το χειρισμό της υπόθεσης του στην αύξηση των εξόδων της δίκης. Τονίζεται όμως ότι δεν είναι παραδεκτή η αποστέρηση των εξόδων του επιτυχόντα διάδικου χωρίς αποχρώντα λόγο.Στην απόφαση του Εφετείου Χάσικος και Άλλοι ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 ΑΑΔ 389 επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι "η δικαίωση δεν συνεπάγεται δαπάνη" και επαναλαμβάνεται ότι το αποτέλεσμα αποτελεί τον κύριο καθοδηγητικό παράγοντα για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου ως προς τα έξοδα. Τονίζεται επίσης ότι απόκλιση απ΄ αυτό τον κανόνα πρακτικής, δικαιολογείται μόνο εφόσον συντρέχουν ικανοί λόγοι που ανάγονται στη γενεσιουργό αιτία της πρόκλησης των εξόδων της δίκης ή μέρους τους.
(Βλέπε επίσης: Δοξούλλα Κυριάκου ν. Φιλικής Ασφαλιστικής Εταιρείας Λτδ., Πολιτική Έφεση 10328, ημερ. 24.3.2000).Ο δικηγόρος της εφεσίβλητης στην αγόρευσή του υπεστήριξε την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου όσον αφορά τα έξοδα και ισχυρίζεται ότι ορθά άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια αφού στο κείμενο της απόφασης του βρήκε αδυναμίες και στη μαρτυρία του εναγομένου.
Δεν συμφωνούμε με τη θέση αυτή. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απεναντίας τόνισε ότι οι όποιες αδυναμίες στη μαρτυρία του εφεσείοντα δεν αφορούν ουσιώδη θέματα για την αγωγή ούτε πλήττουν την αξιοπιστία του αναφορικά με τα καίρια ζητήματα που εγείρονται προς επίλυση.
Στην παρούσα περίπτωση είναι πρόδηλο ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου δεν ασκήθηκε δικαστικά. Οι περιστάσεις της υπόθεσης στις οποίες αναφέρεται το πρωτόδικο Δικαστήριο, χωρίς να τις εξειδικεύει, δεν αποκαλύπτουν κανένα λόγο που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αποστέρηση του εφεσείοντα (εναγόμενου) από τα έξοδά του.
Με τη διαπίστωση αυτή η διαταγή ως προς τα έξοδα πρέπει να παραμεριστεί και παραμερίζεται. Υποκαθίσταται δε η εκδοθείσα διαταγή με διαταγή βάσει της οποίας επιδικάζονται τα έξοδα υπέρ του εφεσείοντα.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα. Διαταγή ως ανωτέρω.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΠσ