|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1741
22 Oκτωβρίου, 1999
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
Π.Τ. ΑΣΟΥΡΑΝΣΙ ΤΟΚΙΟ ΜΑΡΙΝ ΙΝΤΟΝΗΣΙΑ
(P.T. ASURANSI TOKIO MARINE INDONESIA)
Eνάγοντες,
v.
1. ΣΗΣΚΟΠ ΝΑΒΙΚΕΪΣΙΟΝ ΛΤΔ (SEASCOPE NAVIGATION LTD)
2. ΚΟΝΤΣΙΠ ΚΟΝΤΕΪΝΕΡΛΑΪΝΣ ΛΤΔ
(CONTSHIP CONTAINERLINES LTD) (ΑΡ. 2),
Εναγομένων.
(Αγωγή Nαυτοδικείου Αρ. 152/97)
Δικονομία Ναυτοδικείου — Ασφάλεια για έξοδα — Κανονισμός 185 των Θεσμών Ναυτοδικείου — Η χορήγηση ασφάλειας για τα έξοδα καθώς και το ύψος αυτής επαφίενται στη διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου — Εκτενής αναφορά στη σχετική νομολογία και ανάλυση αυθεντιών.
Οι εναγόμενοι 2, αγγλική εταιρεία, ζήτησε να διαταχθούν οι ενάγοντες, εταιρεία από την Ινδονησία, να παράσχουν ασφάλεια για τα έξοδα των εναγομένων 2 που ανέρχονταν σε £2.067. Με την αγωγή τους οι ενάγοντες αξίωναν ζημιές που κατ' ισχυρισμό προκλήθηκαν σε εμπορεύματα κατά τη μεταφορά τους.
Οι ενάγοντες οι οποίοι δεν κατοικούν ούτε διεξάγουν εργασίες στην Κύπρο έφεραν ένσταση στην αίτηση για ασφάλεια των εξόδων, και υποστήριξαν ότι:
(1) η αίτηση είναι καταχρηστική εφόσον οι εναγόμενοι 2 δεν έχουν υπεράσπιση επί της ουσίας.
(2)α. οι εναγόμενοι δεν θα επιτύχουν και θα καταδικασθούν σε έξοδα επί της αιτήσεως τους για παραμερισμό του κλητηρίου και αναστολή της διαδικασίας.
β. ο υπολογισμός των εξόδων είναι υπερβολικός και ότι το μέγιστο ποσό που θα εδικαιούντο οι εναγόμενοι 2 θα ήταν ασφάλεια για έξοδα £500.
Αποφασίστηκε ότι:
Η εξουσία του Δικαστηρίου για παροχή ασφάλειας εξόδων είναι διακριτική. Όπως προκύπτει από την απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Alahmari v. Alia the Royal Iordanian Airlines, η ισχύς της υπόθεσης λαμβάνεται υπόψη. Στην παρούσα υπόθεση, όπου η υπόθεση δεν έχει καν προχωρήσει πέραν του κλητηρίου εντάλματος, δεν είναι δυνατό να λεχθεί ότι οι εναγόμενοι 2 στερούνται τέτοιας ουσιαστικής υπεράσπισης που να μην ασκηθεί προς όφελος τους η εξουσία του Δικαστηρίου να διατάξει ασφάλεια εξόδων, δοθέντος ότι οι ενάγοντες είναι Ινδονησιακή εταιρεία που δεν έχει την έδρα της στην Κύπρο και δεν έχει περιουσία στην Κύπρο. Ούτε προκύπτει από τα δικόγραφα ότι οι εναγόμενοι 2 είτε δέχονται την απαίτηση των εναγόντων, είτε δεν έχουν υπεράσπιση σ' αυτή.
Ενόψει των ανωτέρω η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου ασκείται προς όφελος των εναγομένων 2 και η αίτηση τους εγκρίνεται. Το ύψος του ποσού της ασφάλειας εξόδων που θα παρέχουν οι ενάγοντες είναι £1.500.
Η αίτηση εγκρίθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Standard Fruit Co (Bermuda) Ltd v. Gold Seal Ship. Co Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 121,
Aeronave SPA v. Westland Charters Ltd [1971] 3 All E.R. 531,
Hesham Enterprises v. Ship "Rami" (1978) 1 C.L.R. 195,
Ashour v. Claudia Maritime Co Ltd (1980) 1 C.L.R. 64,
World Shipping Corporation v. Vassiliko Cement Works Ltd (1979) 1 C.L.R. 242,
Al Thullah Trading Est. v. Faiview Navigation Co Ltd (1987) 1 C.L.R. 163,
Almana Engineering & Contracting Co v. Glyfos Commercial & Shipping Co Ltd (1981) 1 C.L.R. 273,
Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline (1990) 1 A.A.Δ. 434,
Saly Line Ltd v. Greenman Navigation Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 633.
Aίτηση.
Aίτηση από τους εναγόμενους 2 για ασφάλεια εξόδων.
N. Iωάννου, για τους Aιτητές-εναγομένους 2.
N. X"Iωάννου, για τους Kαθ'ων η αίτηση-ενάγοντες.
Cur. adv. vult.
XATZHXAMΠHΣ, Δ.: Η αίτηση αυτή για ασφάλεια εξόδων γίνεται από τους εναγόμενους 2. Συνοδεύεται από προκαταρκτικό κατάλογο εξόδων στην κλίμακα της αγωγής, ανερχόμενο στο ποσό των £2.067, και βασίζεται ουσιαστικά στο ότι οι ενάγοντες δεν κατοικούν ούτε διεξάγουν εργασίες στην Κύπρο. Αυτό είναι δεδομένο και δεν αμφισβητείται από τους ενάγοντες, η ένσταση των οποίων έχει δύο σκέλη:
1. Ότι η αίτηση είναι καταχρηστική καθ΄όσον οι εναγόμενοι 2 δεν έχουν υπεράσπιση επί της ουσίας.
2. α: Ότι οι εναγόμενοι δεν θα επιτύχουν και θα καταδικασθούν σε έξοδα επί της αιτήσεως τους για παραμερισμό του κλητηρίου και αναστολή της διαδικασίας.
β: Ότι ο υπολογισμός των εξόδων είναι υπερβολικός και ότι το μέγιστο που θα δικαιούντο οι εναγόμενοι 2 επί της αιτήσεως θα ήταν ασφάλεια για έξοδα £500.
Ας σημειωθεί ότι ούτε η αίτηση ούτε η ένσταση συνοδεύεται από ένορκη δήλωση, έτσι ώστε το δικαστήριο να περιορίζεται στα όσα προκύπτουν από το φάκελλο.
Δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης των αρχών που διέπουν το θέμα της ασφάλειας εξόδων. Βάση είναι ο Κανονισμός 185 των Κανονισμών του Ναυτοδικείου ο οποίος προνοεί:
"185. If any Plaintiff (other than a seaman suing for his wages or for the loss of his clothes and effects in a collision) or any Defendant making a counterclaim is not resident in Cyprus, the Court or Judge may, on the application of the adverse party, order him to give such security for the costs of such adverse party as to the Court or Judge shall seem fit; and may order that all proceedings in the action be stayed until such security be given."
Ο Στυλιανίδης, Δ. (ως ήτο τότε), στην υπόθεση Standard Fruit Co (Bermuda) Ltd v. Gold Seal Ship. Co Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121, αναφέρει σωρεία αποφάσεων στις οποίες ο Κανονισμός 185, που προσομοιάζει με τη Δ.60 θ.1 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας και την αντίστοιχη Αγγλική O.23 r.1, έχει ερμηνευθεί και εφαρμοσθεί. Όπως αναφέρει στις σελίδες 124-125:
"Η πρόνοια για ασφάλεια εξόδων σκοπό έχει να διασφαλίσει στον εναγόμενο την είσπραξη των εξόδων που θα δοθούν υπέρ του, στις περιπτώσεις που ο ενάγων είναι κάτοικος εξωτερικού και δεν έχει περιουσία στην Κύπρο. Διασφαλίζεται, έτσι, η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης για έξοδα."
Χωρίς αμφιβολία, η εξουσία του δικαστηρίου είναι διακριτική, όπως διευκρινίζεται στην υπόθεση Aeronave SPA v. Westland Charters Ltd [1971] 3 All E.R. 531, όπως όμως παρατηρήθηκε εκεί από το Lord Denning στη σ. 533:
"In 1894 in Crozat v. Brogden Lopes LJ said that there was an inflexible rule that if a foreigner sued he should give security for costs. But that is putting it too high. It is the usual practice of the courts to make a foreign plaintiff give security for costs. But it does so, as a matter of discretion, because it is just to do so."
Η άποψη αυτή υιοθετήθηκε από τον Τριανταφυλλίδη, Π., στην υπόθεση Hesham Enterprises v. The Ship "Rami" (1978) 1 C.L.R. 195, ο οποίος, αναφερόμενος στην Aeronave και υιοθετώντας το πιο πάνω απόσπασμα από αυτή, είπε στη σ. 198:
"... although it is not an inflexible rule that, but a matter of discretion whether, a foreign plaintiff should be ordered to provide security for costs, it is the usual practice to order so if the justice of the case demands it."
Ανάλογη είναι η προσέγγιση του Α. Λοΐζου, Δ. (ως ήτο τότε) στην υπόθεση Ashour v. Claudia Maritime Co Ltd (1980) 1 C.L.R. 64 και του Σαββίδη, Δ., στην υπόθεση World Shipping Corporation v. Vassiliko Cement Works Ltd (1979) 1 C.L.R. 242 στην οποία ανεφέρθη στη σ. 245 με επιδοκιμασία στο ακόλουθο απόσπασμα από το Supreme Court Practice 1976 "Plaintiff Resident Abroad" (και ομοίως στην υπόθεση Al Thullah Trading Est. v. Faiview Navigation Co Ltd (1987) 1 C.L.R. 163):
"There is no longer any inflexible rule or practice that a plaintiff resident abroad well be ordered to give security for costs; the power to make such order is entirely discretionary under rule 1(1), supra (see Aeronave S.P.A. v. Westland Charters Ltd [1971] 1 W.L.R. 1445; [1971] 3 All E.R. 531, C.A. and reversing Crozat v. Brogden [1984] 2 Q.B. 30); Re Pretoria Pietersburg Ry. (No. 2) [1904] 2 Ch. 359). On the other hand, as a matter of discretion, it is the usual ordinary or general rule of practice of the Court to require the foreign plaintiff to give security for costs, because it is ordinarily just to do, ....."
Ο Σαββίδης, Δ., προέβη σε εκτεταμένη ανάλυση της πιο πάνω και άλλης Κυπριακής και Αγγλικής νομολογίας στην υπόθεση Almana Engineering & Contracting Co v. Glyfos Commercial & Shipping Co. Ltd (1981) 1 C.L.R. 273, παρατήρησε δε τα ακόλουθα στις σελίδες 288-289:
"The decision, however, in the Aeronave case (supra) is a decision based on the new rule 1, Order 23, which, as I have already mentioned, widened the scope of the old rule and has introduced a real discretion by virtue whereof the Court is bound to consider all the circumstances of each case. The discretion under our Admiralty rule 185 as well as that under Order 60, rule 1 of the Civil Procedure Rules is a much narrower discretion than that existing today in England under the new Rules and does not force the Court to go into the merits of the case and take into consideration what is alleged in the pleadings before deciding whether an order should be made. That this is so, it is also clear from the provision of Order 48 rule 9(t) of the Civil Procedure Rules whereby it is provided that an application for security for costs need not be accompanied by an affidavit if the fact relied upon is plaintiff's residence out of Cyprus and such fact appears on the writ of summons. I wish to adopt for the purposes of this application, what was said by Lord Esher, M.R. in Crozat v. Brogden (supra) at p. 34 and to which I have already referred extensively in this judgment.
"... if the matter is discretionary, the discretion, unless there is something very exceptional is exercised only in one way."
I have been unable to trace either in the English reports or our Supreme Court Reports and authority for the refusal by the Courts of an order for security for costs by a person resident abroad except in cases of cross-actions by way of counterclaim or cases where the defendant has money of the plaintiff in his hand so that he can repay himself, or cases where the plaintiff has substantial property within the jurisdiction."
Αν και ο Σαββίδης, Δ., τείνει να περιορίσει τη σημασία της ουσίας της υπόθεσης, είναι καθαρό από την απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434 ότι η ισχύς της υπόθεσης λαμβάνεται υπ'όψη. Όπως παρατήρησε ο Πικής, Δ. (ως ήτο τότε), ο οποίος έδωσε την απόφαση, στη σ. 436:
"Όταν τεθεί το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας, με τη διαπίστωση ότι ο ενάγων (εφεσείων) έχει τη συνήθη κατοικία του στο εξωτερικό, οι παράγοντες οι οποίοι λαμβάνονται υπόψη στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας του πρωτόδικου δικαστηρίου είναι κατεξοχήν δύο, η κατοχή εκ μέρους του ενάγοντα περιουσίας, και ιδίως ακίνητης (που δε μετακινείται εύκολα), στην Κύπρο, και η ισχύς της υπόθεσής του."
Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει διάσταση απόψεων επί του θέματος. Ο Πικής, Δ., υποδεικνύει ότι η άσκηση της διακριτικής εξουσίας του δικαστηρίου δεν μπορεί να αγνοήσει την ισχύ της υπόθεσης αφού η ασφάλεια εξόδων παρέχεται ακριβώς προς όφελος του εναγόμενου αν τελικά ήθελε επιτύχει. Ο Σαββίδης, Δ., τονίζει τη συνήθη πρακτική που υπαγορεύεται από την κοινή λογική του πράγματος. Ο Πογιατζής, Δ., στην υπόθεση Sally Line Ltd v. Greenman Navigation Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 633, αφού ανασκόπησε τη νομολογία, συνόψισε όλα τα δεδομένα ως εξής στις σελίδες 637-638:
"Από τη μελέτη των πιο πάνω αυθεντιών προκύπτει το συμπέρασμα ότι αν και ο άκαμπτος κανόνας όπως διατυπώθηκε από τον Άγγλο Δικαστή Lopes το 1894 στην υπόθεση Crozat v. Brogden [1894] 2 Q.B. 30, σύμφωνα με τον οποίο ο εναγόμενος δικαιούται σε ασφάλεια των εξόδων του οποτεδήποτε ενάγεται από αλλοδαπό ενάγοντα, έπαυσε να εφαρμόζεται, το Δικαστήριο συνήθως αποκλίνει υπέρ της έκδοσης διαταγής για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα του εναγομένου αν ο ενάγων είναι αλλοδαπός και δεν έχει περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο δυνάμενα να εκποιηθούν για την κάλυψη των εξόδων του εναγομένου, εκτός αν ειδικές περιστάσεις της υπόθεσης καθιστούν άδικη την έκδοση τέτοιας διαταγής. Είναι, εντούτοις, πολύ καθαρό ότι η έκδοση της αιτούμενης διαταγής είναι πάντοτε προϊόν άσκησης διακριτικής και όχι δέσμιας εξουσίας από το Δικαστήριο."
Τα πιο πάνω είναι βέβαια σχετικά με την ουσία της ένστασης του κ. Χατζηϊωάννου ότι η αίτηση είναι καταχρηστική και πρέπει να αποτύχει καθ' όσον οι εναγόμενοι 2 δεν έχουν υπεράσπιση. Χωρίς αμφιβολία, ο παράγοντας που αφορά στην ισχύ της υπόθεσης του ενάγοντα λαμβάνεται υπ' όψη. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια γίνεται επίκληση του όχι για να δικαιολογηθεί η παροχή ασφάλειας εξόδων ως εκ της μη ύπαρξης ισχυρής υπόθεσης του ενάγοντα, αλλά για να δικαιολογηθεί η μη παροχή της. Όπως και να έχει το πράγμα, δεν βλέπω ότι ο παράγοντας αυτός είναι κρίσιμος υπό τις περιστάσεις. Με τα ενώπιον μου δεδομένα - και η υπόθεση δεν έχει καν προχωρήσει βέβαια πέρα του κλητηρίου εντάλματος - δεν θα μπορούσα να πω ότι οι εναγόμενοι 2 στερούνται τέτοιας ουσιαστικής υπεράσπισης που να μην ασκηθεί προς όφελος τους η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου να διατάξει ασφάλεια εξόδων, δοθέντος ότι οι ενάγοντες είναι Ινδονησιακή εταιρεία που δεν έχει την έδρα της στην Κύπρο και δεν έχει περιουσία στην Κύπρο. Ούτε προκύπτει, από τα καταχωρημένα δικόγραφα στα πλαίσια των διαφόρων αιτήσεων, ότι οι εναγόμενοι 2 είτε δέχονται την απαίτηση των εναγόντων είτε δεν έχουν υπεράσπιση σε αυτή. Η απαίτηση των εναγόντων είναι για ζημιές που κατ΄ισχυρισμό προκλήθησαν στα εμπορεύματα κατά τη μεταφορά τους, και οι εναγόμενοι 2 στην αίτηση τους περιορίσθησαν βέβαια στα εγειρόμενα σε αυτή θέματα του παραμερισμού του κλητηρίου λόγω ελλείψεως αγωγίμου δικαιώματος στους ιδίους τους ενάγοντες και της αναστολής της διαδικασίας λόγω ρήτρας διαιτησίας και δεν επεκτάθησαν στην ουσία της αγωγής και την ενδεχόμενη υπεράσπιση τους. Αλλά ούτε και στα κατατεθέντα τεκμήρια υπάρχει οτιδήποτε που να καταδεικνύει έλλειψη υπεράσπισης των εναγομένων 2 επί της ουσίας. Ο ίδιος δε ο κ. Χατζηϊωάννου στην ένσταση του, που όπως παρατηρήθηκε δεν συνοδεύεται από ένορκη δήλωση και έτσι περιορίζεται στα εκ του φακέλλου δεδομένα, δεν εξειδικεύει την εισήγηση του ότι οι εναγόμενοι 2 δεν έχουν υπεράσπιση παρά μόνο προβάλλει τον ισχυρισμό αυτό με γενική αναφορά στα δικόγραφα. Με όλα τα πιο πάνω υπ΄όψη μου, θεωρώ ότι είναι ορθό, ακολουθώντας και τη νομολογία, να ασκήσω τη διακριτική εξουσία μου προς όφελος των εναγομένων 2 και να εγκρίνω την αίτηση τους για παροχή ασφάλειας εξόδων από τους ενάγοντες. Περιττό να λεχθεί βέβαια ότι η ενώπιον μου τύχη της αίτησης των εναγομένων 2 για παραμερισμό του κλητηρίου και αναστολή της διαδικασίας, η απόφαση επί της οποίας και έχει εν πάση περιπτώσει εφεσιβληθεί, δεν έχει οτιδήποτε να κάνει με το πιο πάνω θέμα, αλλά ούτε και με αυτό που ακολουθεί.
Όσον αφορά το ύψος του ποσού για το οποίο θα παρασχεθεί η ασφάλεια εξόδων, ο κανόνας είναι όπως διατυπώνεται από τον Πογιατζή, Δ., στην υπόθεση Sally Line Ltd, ανωτέρω, στις σελίδες 639-640:
"..... ασφάλεια για έξοδα αφορά εκείνα τα έξοδα που είναι δυνατό να εγκριθούν κατά την ψήφιση καταλόγου εξόδων και τα οποία περιγράφονται στον Κανονισμό 191 του Διαδικαστικού Κανονισμού του 1983, ο οποίος προνοεί ότι:
"191. The costs to be allowed on taxation shall include all fees of Court, all sums reasonably expended in the employment of advocates, in procuring the attendance of witnesses, and in the travelling, lodging, and maintenance of the party entitled to recover costs."
Θα ήθελα, τέλος, να επισημάνω επί του προκειμένου ότι (α) το ύψος του ποσού ασφάλειας εξόδων είναι στην κρίση του Δικαστηρίου, (β) υπάρχει ευχέρεια έκδοσης από το Δικαστήριο σε μελλοντικό στάδιο νέας διαταγής παροχής ασφάλειας για πρόσθετο ποσό εξόδων οποτεδήποτε οι περιστάσεις το απαιτούν, και (γ) το ύψος του ποσού ασφάλειας εξόδων δεν πρέπει να είναι καταπιεστικό με την έννοια ότι απαγορεύει ουσιαστικά την προσφυγή στη δικαιοσύνη."
Με βάση αυτές τις αρχές και έχοντας υπ΄όψη μου όλα τα δεδομένα, και ιδιαίτερα τον προκαταρκτικό κατάλογο εξόδων που κατεχώρησαν οι εναγόμενοι 2 με την αίτηση τους, όσο και τις παρατηρήσεις που γίνονται στην ένσταση, κρίνω ότι το ποσό της ασφάλειας εξόδων που θα παρέχουν οι ενάγοντες είναι £1.500.
Εκδίδεται διάταγμα όπως οι ενάγοντες παρέχουν προς τους εναγόμενους 2 ασφάλεια εξόδων για το ποσό των £1.500. Η ασφάλεια εξόδων θα πάρει τη μορφή κατάθεσης στο δικαστήριο του εν λόγω ποσού ή τραπεζικής εγγύησης για το εν λόγω ποσό. Η ασφάλεια εξόδων θα παρασχεθεί εντός ενός μηνός, σε περίπτωση δε μη παροχής της εντός της εν λόγω περιόδου η αγωγή θα υπόκειται σε απόρριψη. Η διαδικασία στην αγωγή θα αναστέλλεται για το εν λόγω διάστημα του ενός μηνός ή μέχρις ότου παρασχεθεί η ασφάλεια εξόδων αν τούτο ήθελε γίνει ενωρίτερα.
Οι ενάγοντες θα καταβάλουν τα έξοδα των εναγομένων 2.
H αίτηση εγκρίνεται με έξοδα.