|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1256
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
Αίτηση Αρ. 112/99
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Αναφορικά με την αίτηση του Γεώργιου Πολιτίδη από την Ελλάδα
και τώρα στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πάφου,
Αιτητή
- και -
Αναφορικά με την Αστυνομία,
Καθ΄ ης η αίτηση
-----------------------------
25 Αυγούστου 1999
Για τον αιτητή: Α. Αλεξάνδρου.
Για την καθ΄ ης η αίτηση: Π. Κληρίδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας.
Αιτητής παρών.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής, Ελλαδίτης πολίτης, ζητά την έκδοση εντάλματος habeas corpus ώστε να αφεθεί ελεύθερος από αστυνομική κράτηση στην οποία βρίσκεται από 12 Αυγούστου 1999.
Καθώς αναφέρεται σε ένορκη δήλωση του, ημερ. 19 Αυγούστου 1999, πληροφορήθηκε ότι η σύλληψη και κράτηση του γινόταν δυνάμει διατάγματος απέλασης το οποίο εξέδωσε ο Λειτουργός Μετανάστευσης. Είναι η θέση του αιτητή πως το διάταγμα απέλασης είναι παράνομο διότι, καθώς προβάλλει, δεν συνέτρεχαν λόγοι για την έκδοση του είτε πραγματικοί είτε νομικοί αλλά και διότι είναι διατυπωμένο στην Αγγλική γλώσσα.
Σε σχέση με την τελευταία πτυχή, ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή παρέπεμψε σε αριθμό πρωτόδικων αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου σύμφωνα με τις οποίες η διατύπωση διατάγματος σε γλώσσα άλλη από τις επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας επάγεται την ακύρωση του. Στην πρώτη, την Κ. Α. Σιάτη, Αρ. Αίτ. 42/97, ημερ. 4 Απριλίου 1997 - την οποία ακολούθησαν και οι άλλες - ο Αρτεμίδης Δ. ακύρωσε δικαστικό διάταγμα για τη φυλάκιση οφειλέτη επειδή το διάταγμα δεν ήταν γραμμένο σε μια από τις επίσημες γλώσσες. Με την εν λόγω προσέγγιση συμφωνώ.
Δεν παρέχεται όμως στην παρούσα αίτηση η δυνατότητα εξέτασης αυτής της πτυχής. Ο λόγος είναι προφανής. Εδώ το ζήτημα κράτησης του αιτητή εμπίπτει όχι στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου στο οποίο ανήκει το ένταλμα habeas corpus όπως και τα άλλα προνομιακά βάσει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, αλλά στη σφαίρα δημοσίου δικαίου που σημαίνει ότι θα μπορούσε να εξεταστεί μόνο στο πλαίσιο της Αναθεωρητικής δικαιοδοσίας βάσει του Άρθρου 146: υπάρχει μεταξύ των δύο απόλυτος διαχωρισμός: βλ. Holy See of Kitium v. Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15, Hussein Ramadan v. Electricity Authority of Cyprus and Another 1 R.S.C.C. 49. Σε αυτό το ζήτημα αναφέρθηκα και στην απόφαση μου στη Χ. Κυριακίδου, Αρ. Αίτ. 121/97, ημερ. 14 Νοεμβρίου 1997. Στη δε Phedias I. Kyriakides v. Republic 1 R.S.C.C. 66, στην οποία παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος της Δημοκρατίας, υπογραμμίζεται (στη σελ. 75) ότι σε περίπτωση δυσκολίας - γιατί η διαχωριστική γραμμή μπορεί κάποτε να είναι λεπτή όπως φαίνεται και από τη Δημοκρατία ν. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218 - το ζήτημα εξετάζεται κατ΄ αρχήν με αναφορά στο κατά πόσο εμπίπτει στην Αναθεωρητική δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 146 και όχι αντίστροφα. Αλλά βέβαια στην προκείμενη περίπτωση δεν υπάρχει καμιά δυσκολία.
Κατηύθυνα την προσοχή μου και στο κατά πόσο, ανεξάρτητα από το ότι η κράτηση έχει ως έρεισμα τη διοικητική απόφαση, θα ήταν δυνατό να ελεγχθεί η κράτηση με αναφορά μόνο στο έγγραφο του διατάγματος εφόσον από πλευράς αστυνομίας η εξουσιοδότηση για την κράτηση παρέχεται με μόνο εκείνο το έγγραφο. Κατέληξα σε αρνητική απάντηση. Δεν είναι δυνατό να διαχωριστεί το διάταγμα από το έρεισμα του που είναι η διοικητική πράξη.
Η αίτηση κρίνεται απαράδεκτη. Και απορρίπτεται.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ