CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1999) 1 ΑΑΔ 528

Ο πρωτόδικος δικαστής διαφώνησε. Είδε και εκείνος σύγχυση στη νομολογία αλλά θεώρησε πως τις αρχές στο θέμα της εξέφραζε η απόφαση της πλειοψηφίας στην Merkis. Έκρινε πως δεν ήταν υποχρεωμένος να αποδείξει ο εφεσίβλητος τους ισχυρισμούς του ως προς την ουσία της υπεράσπισής του και πως αρκούσε το γεγονός ότι, όπως δεχόταν και η εφεσείουσα, η ένορκη δήλωση του αποκάλυπτε εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση ή συζητήσιμο θέμα.

Μας φαίνεται πως δεν προσεγγίστηκε στη σωστή της διάσταση η νομολογία σε σχέση με τη Δ.48 θ.4. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε πως η υπόθεση Μerkis μπορούσε να οδηγήσει τον πρωτόδικο δικαστή προς την κατεύθυνση που ακολούθησε. Η πλειοψηφία στην Μerkis έκρινε πως σε αιτήσεις για παραμερισμό απόφασης, στη βάση της Εvans ν. Bartlam (1937) 2 All E.R. 646 που ακολουθείται σταθερά (αναφέρονται συναφώς οι υποθέσεις Ioannis Kotsapas and Sons Ltd ν. Titan Construction & Engineering Company (1961) CLR 317 και Mine & Quarry Services Ltd (ανωτέρω) δεν απαιτείται απόδειξη των γεγονότων που στοιχειοθετούν την υπεράσπιση. Αρκεί να αποδείξει ο εναγόμενος ότι έχει καλή υπεράσπιση, πράγμα που κρίνεται χωρίς αξιολόγηση προφορικής μαρτυρίας που προσάγεται. Οι υποθέσεις Κrashias και Vuitton διακρίνονταν ενόψει της φύσης του θέματός τους και η Νεάρχου, που αφορούσε σε αίτηση για παραμερισμό, βρισκόταν σε αντίθεση προς τις αρχές που υιοθετήθηκαν με βάση την Evans v. Bartlam. H πλειοψηφία διαφώνησε με την υπόθεση εκείνη, ακολούθησε τις άλλες και έκρινε πως θα έπρεπε να είχε παραμεριστεί η απόφαση αφού από την ένορκη δήλωση και τα έγγραφα που είχαν προσαχθεί, φαινόταν ότι ο εναγόμενος είχε εκ πρώτης όψεως καλή υπεράσπιση.

Είναι σ΄αυτό το επίπεδο που συζητήθηκαν οι υποθέσεις από την Krashias (ανωτέρω) και μετά, που αφορούσαν σε ενδιάμεση αίτηση. Με προσδιορισμένο το βάρος απόδειξης ορισμένου γεγονότος, εφάρμοσαν την Δ.48 θ.4 αναφορικά με τη μέθοδο της απόδειξής του. Σε περιπτώσεις σύγκρουσης ως προς το γεγονός αυτό, όπως εξηγήθηκε από τον Πική Δ. που εξέδωσε την απόφαση στην Vuitton, "το αποδεικτικό μέσο, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση που δεν γίνεται πρόνοια περί του αντιθέτου, είναι η προφορική μαρτυρία".

Η νομολογία σε σχέση με τη Δ.48 θ.4 που παραθέσαμε αφορά σε κάθε ενδιάμεση αίτηση, σε σχέση με γεγονότα τα οποία πρέπει να αποδεικνύονται. Δεν τέμνεται με την Εvans v. Bartlam και την κυπριακή νομολογία ως προς τις αρχές που διέπουν το παραμερισμό απόφασης. Δεν επιβάλλει την απόδειξη γεγονότων που δεν χρειάζεται να αποδεικτούν. Εφαρμόζεται όμως και σε περιπτώσεις αιτήσεων για παραμερισμό, σε σχέση με γεγονότα τα οποία, στη βάση των αρχών της Evans v. Bartlam, πρέπει να αποδεικτούν. ΄Οπως για παράδειγμα μπορεί να είναι οι λόγοι της μή εμφάνισης ή της όποιας καθυστέρησης. (Βλ. Μilouka Motor Trading Ltd, ανωτέρω, Μine & Quarry Serv. (ανωτέρω), Κ.C.P. Com. Ag. Ltd κ.α. v. Vasco Tr. House (1993) 1 AAΔ 415, Εros Travel and Tours (Limassol - Paphos) Ltd v. D.E.L. Kirzis Tourist Enterprises Ltd Πολ. ΄Εφ. 9695 ημερομηνίας 25.6.97 και συναφώς Μυριάνθη Κυριάκου Νικόλα ν. Μιχάλη Κεφάλα κ.α. Πολ. ΄Εφ. 9939 ημερομηνίας 17.7.98). Η υπόθεση Νεάρχου, με όλο το σεβασμό, δεν απομακρύνθηκε από αλλά εκδόθηκε σύμφωνα με τις αρχές της Evans v. Bartlam, απόσπασμα της οποίας και παραθέτει. Αναφέρεται γενικά σε ανάγκη απόδειξης αμφισβητηθέντων γεγονότων ενόψει της Δ.48 θ.4 αλλά, ταυτόχρονα, τονίζει πως ό,τι απαιτείται είναι εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση ή συζητήσιμο θέμα. Είχε προσαχθεί εκεί προφορική μαρτυρία αλλά, όπως διαπιστώθηκε, δεν θα θεμελιωνόταν εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση ακόμα και αν ήταν αληθής η εκδοχή του αιτητή. Αναφέρονται δε και τα ακόλουθα:

(Βλ. και Γιαννάκης Χρυσάνθου κ.α. ν. Mariala Construction Ltd Πολιτική ΄Εφεση 9153 ημερομηνίας 31.10.96.

Στην υπόθεση Μilοuca, με αναφορά, μεταξύ άλλων, στην Phylactou v. Michael (1982) 1 C.L.R. 204, εξηγείται η σημασία της διαγωγής του εναγομένου ως παράγοντα που μπορεί να επενεργήσει κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου, ανεξάρτητα από τη διαπίστωση της ύπαρξης εκ πρώτης όψεως υπεράσπισης. Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση του Πική Π. από την τελευταία υπόθεση, όπως μεταφράστηκε στην προηγούμενη.

Ο εφεσίβλητος, μόλις του επιδόθηκε το κλητήριο ένταλμα, επισκέφθηκε το δικηγόρο της εφεσείουσας. Συζήτησαν την υπόθεση με προοπτική την εξώδικη διευθέτησή της και ορίστηκε ημερομηνία για συνάντηση των διαδίκων, στο γραφείο του δικηγόρου. Ο εφεσίβλητος παρουσιάστηκε, όχι όμως και η εφεσείουσα. ΄Οπως εξηγεί, είχε αρρωστήσει το παιδί της. Διαφωνούν οι δυο πλευρές αναφορικά με το αν ακολούθησε και άλλη επίσκεψη του εφεσίβλητου στο γραφείο του δικηγόρου για τον ίδιο σκοπό, χωρίς αποτέλεσμα, ενόψει της μή προσέλευσης της εφεσείουσας ή λόγω κωλύματος του δικηγόρου της. Και ισχυρίστηκε ο εφεσίβλητος πως όταν επισκέφθηκε εκ νέου το δικηγόρο της εφεσείουσας για να πληροφορηθεί για την ημερομηνία της νέας συνάντησης που είχε αναλάβει να διευθετήσει, έμαθε με έκπληξή του πως εκδόθηκε απόφαση εναντίον του, αφού είχε παραλείψει να καταχωρίσει σημείωμα εμφάνισης. Η εφεσείουσα ισχυρίστηκε πως δεν πραγματοποιήθηκε άλλη επίσκεψη του εφεσίβλητου στο δικηγόρο της μετά τη ματαίωση της πρώτης. Συζητήθηκε η υπόθεση στην απουσία της, ο εφεσίβλητος ήταν αδιάλλακτος, φάνηκε πως δεν υπήρχε περιθώριο συμβιβασμού και εγκατέλειψε το γραφείο χωρίς άλλα. Ενημερώθηκε, έδωσε οδηγίες στο δικηγόρο της να προχωρήσει, και στις 23.1.96 καταχωρίστηκε αίτηση για απόφαση. Δεν παρέχεται εξήγηση για το γεγονός ότι είχε παρέλθει, μέχρι την καταχώρισή της, περίπου 1 1/2 μήνας από την διευθετηθείσα συνάντηση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.