|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1998) 1 ΑΑΔ 1687
22 Σεπτεμβρίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝIΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στές]
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Eφεσείων,
ν.
1. ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΔΥΜΙΩΤΗ,
2. ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ΤΥΛΛΗΡΗ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 10003)
Δικαιοδοσία Δικαστηρίου — Προκήρυξη και κατακύρωση προσφορών από νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και κοινοποίηση της κατακύρωσης στους ενδιαφερόμενους — Διαφορές αναφυόμενες από τα γεγονότα αυτά ανάγονται στη σφαίρα του δημόσιου δικαίου και υπάγονται στην ακυρωτική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος, και όχι στη δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Συμβάσεις — Προσφορά και αποδοχή — Kοινοποίηση κατακύρωσης προσφοράς από νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου — Δεν ισοδυναμεί με αποδοχή στην έννοια του δικαίου των συμβάσεων.
Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης είναι εν συντομία τα εξής:
Η αρμόδια κρατική υπηρεσία γνωστοποίησε στην εφεσίβλητη-ενάγουσα 1 την κατακύρωση σ' αυτήν της προσφοράς για τη διαχείριση της καφετηρίας του Nοσοκομείου Λεμεσού. Ο εφεσίβλητος - εναγόμενος 2, ο οποίος είχε τη διαχείριση της καφετηρίας για δύο χρόνια, δυνάμει σύμβασης με την κρατική υπηρεσία, αρνήθηκε να την παραδώσει όταν έληξε η σύμβασή του. Η αρμόδια κρατική υπηρεσία στράφηκε με κατάλληλη διαδικασία εναντίον του εφεσίβλητου-εναγόμενου 2 για εξασφάλιση της αποχώρησής του χωρίς όμως να το κατορθώσει κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος το οποίο κάλυπτε η προσφορά που κατακυρώθηκε στην εφεσίβλητη - ενάγουσα 1. Ως αποτέλεσμα, η εφεσίβλητη -ενάγουσα 1 καταχώρησε αγωγή εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας και του εφεσιβλήτου - εναγομένου 2 για αποζημιώσεις.
Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόρριψης της προδικαστικής ένστασης που υπέβαλε η Δημοκρατία αμφισβητώντας τη δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου να εκδικάσει τη διαφορά των διαδίκων λόγω του ότι στηριζόταν σε εκτελεστή διοικητική πράξη η εκδίκαση της οποίας υπόκειται στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Τα ερωτήματα που εγείρονται στην έφεση είναι:
1. Κατά πόσο με την επιστολή γνωστοποίησης της κατακύρωσης της προσφοράς στην εφεσίβλητη - ενάγουσα 1 είχε συναφθεί σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ή η επιστολή συνιστούσε γνωστοποίηση εκτελεστής διοικητικής πράξης, και
2. Κατά πόσο η παράνομη κοινοποίηση της απόφασης για κατακύρωση της προσφοράς μπορεί να επηρεάσει τη φύση της πράξης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου v. Χ"Παύλου και Άλλων, αποφασίστηκε ότι η κατακύρωση προσφοράς συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη και κατά συνέπεια ο έλεγχος της νομιμότητάς της ανήκει στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία. Η νομική αυτή θέση δεν διαφοροποιείται ανάλογα με το αν υπήρξε ή όχι ανάκληση ή ακύρωση της πράξης, λόγω απουσίας του υπόβαθρου σύναψης συμβατικής σχέσης ιδιωτικού δικαίου.
2. Το γεγονός της μη νόμιμης κοινοποίησης της απόφασης για κατακύρωση της προσφοράς δεν συνιστούσε μέρος του λόγου της απόφασης στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου. Ως εκ τούτου η διαφοροποίηση της παρούσας υπόθεσης από την υπόθεση εκείνη με βάση το πιο πάνω γεγονός, είναι εσφαλμένη. Το γεγονός ότι η παράνομη κοινοποίηση δεν συνιστούσε αποφασιστικό παράγοντα είναι φανερό και από την υπόθεση Μιχαηλίδης (Τυλληρής) v. Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία τα γεγονότα ήταν ακριβώς τα ίδια με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης και εφεσείων ήταν ο εφεσίβλητος - εναγόμενος 2 στην παρούσα υπόθεση.
Η έφεση επιτρέπεται. Tα έξοδα τόσο της πρωτόδικης διαδικασίας όσο και της έφεσης επιδικάζονται εναντίον της εφεσίβλητης-ενάγουσας.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου v. Χατζηπαύλου κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 267,
Μιχαηλίδης (Τυλληρής) v. Δημοκρατίας κ.ά. (1997) 1(B) A.A.Δ. 767.
Έφεση.
Έφεση από το Γενικό Eισαγγελέα της Δημοκρατίας κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Aναστασίου, Π.E.Δ.), που δόθηκε στις 4 Iουνίου, 1997 (Aρ. Aγωγής 1231/93), με την οποία απορρίφθηκε προδικαστική ένστασή του και κρίθηκε ότι η διαφορά των μερών συνιστά παράβαση σύμβασης ιδιωτικού δικαίου που υπάγεται στη δικαιοδοσία Eπαρχιακού Δικαστηρίου.
Στ. Θεοδούλου, για τον Eφεσείοντα.
Π. Κλεοβούλου για Α. Νεοκλέους, για την Eφεσίβλητη 1.
Φ. Αποστολίδης, για τον Eφεσίβλητο 2.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης αποτελούν κοινό έδαφος και είναι τα ακόλουθα:
Περί το Νοέμβριο του 1990 η αρμόδια κρατική υπηρεσία προκήρυξε προσφορές για τη διαχείριση της καφετηρίας του Νοσοκομείου Λεμεσού, πριν τη λήξη της διετούς μίσθωσης της καφετηρίας από τον εφεσίβλητο-εναγόμενο 2. Στις 27.12.90 το κρατικό συμβούλιο προσφορών κατακύρωσε την προσφορά στην εφεσίβλητη-ενάγουσα 1 και με επιστολή της ίδιας ημερομηνίας γνωστοποίησε την απόφαση του σε αυτή. Η αρμόδια κρατική αρχή όμως δεν ήταν σε θέση να παραχωρήσει την καφετηρία κατά την καθορισμένη ημερομηνία, γιατί ο εφεσίβλητος-εναγόμενος 2 αρνήθηκε να την παραδώσει με τη λήξη της διετούς σύμβασης που ίσχυε μεταξύ του και της κρατικής υπηρεσίας. Η αρμόδια κρατική υπηρεσία πληροφόρησε την εφεσίβλητη-ενάγουσα 1 για την αδυναμία της αυτή και παράλληλα στράφηκε με κατάλληλη διαδικασία εναντίον του εφεσίβλητου-εναγομένου 2 με σκοπό να εξασφαλίσει την αποχώρηση του. Τούτο δεν έγινε κατορθωτό κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος το οποίο κάλυπτε η προσφορά που είχε κατακυρωθεί στην εφεσίβλητη-ενάγουσα 1. Ως αποτέλεσμα τούτου η εφεσίβλητη-ενάγουσα 1 καταχώρησε εναντίον της Δημοκρατίας και του εφεσίβλητου-εναγομένου 2 αγωγή για αποζημιώσεις. Στην αγωγή αυτή εγέρθηκε εκ μέρους της Δημοκρατίας προδικαστική ένσταση με βάση το ότι η διαφορά στηριζόταν σε εκτελεστή διοικητική πράξη και ανάκληση αυτής και ως εκ τούτου το θέμα δεν ενέπιπτε εντός της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ως θέμα δημοσίου δικαίου. Ας σημειωθεί ότι ουδέποτε υπεγράφη σύμβαση μεταξύ της αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας και της εφεσίβλητης-ενάγουσας 1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού εξέτασε τα γεγονότα και τη νομολογία, και ιδιαίτερα την απόφαση στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου ν. Χ" Παύλου και Άλλων (1993) 1 A.A.Δ. 267, διαφοροποίησε την παρούσα υπόθεση και απέρριψε την προδικαστική ένσταση κρίνοντας ότι στην ουσία δημιουργήθηκαν σχέσεις ιδιωτικού δικαίου για τις οποίες δικαιοδοσία είχε το Επαρχιακό Δικαστήριο.
Σύμφωνα με τους λόγους έφεσης και όπως επεσήμανε ο ευπαίδευτος συνήγορος της Δημοκρατίας, εγείρονται τα πιο κάτω νομικά ερωτήματα:
"α. Κατά πόσο με την επιστολή της αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας, με την οποία γνωστοποιήθηκε στην εφεσίβλητη/ενάγουσα 1 η κατακύρωση σ' αυτήν της προσφοράς για τη διαχείριση της καφετηρίας του Νοσοκομείου Λεμεσού, είχε συναφθεί αφ' εαυτής σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ή η επιστολή συνιστούσε γνωστοποίηση εκτελεστής διοικητικής πράξης.
β. Κατά πόσο ο χαρακτηρισμός της απόφασης της αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας και/ή της γνωστοποίησής της στην εφεσίβλητη/ενάγουσα 1 ως εκτελεστής διοικητικής πράξης μπορεί να διαφοροποιηθεί και να θεωρηθεί η εν λόγω απόφαση και/ή γνωστοποίηση ως σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, ανάλογα με τη νομιμότητα ή μη της απόφασης και/ή πράξης της διοίκησης."
Στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου (ανωτέρω), καθώς και στην πιο πρόσφατη απόφαση Μιχαηλίδης (Τυλληρής) ν. Κυπριακής Δημοκρατίας κ.ά. (1997) 1(B) A.A.Δ. 767, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η κατακύρωση προσφοράς συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη και κατά συνέπεια ο έλεγχος της νομιμότητας της ανήκει στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία. Και στις δύο περιπτώσεις το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η κατακύρωση της προσφοράς δεν μπορούσε να δημιουργήσει συμβατική σχέση ιδιωτικού δικαίου ούτε και διαφοροποιείτο η νομική αυτή θέση ανάλογα με το αν υπήρξε ή όχι ανάκληση ή ακύρωση της πράξης, αφού απουσίαζε το υπόβαθρο της σύναψης συμβατικής σχέσης ιδιωτικού δικαίου. Ας σημειωθεί ότι στην δεύτερη πιο πάνω υπόθεση τα γεγονότα ήταν ακριβώς τα ίδια με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης και εφεσείων ήταν ο εφεσίβλητος-εναγόμενος 2 στην υπό εκδίκαση υπόθεση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, παρόλον ότι δέχθηκε την αρχή που εκφράζεται στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου (ανωτέρω), θεώρησε ότι τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης διαφοροποιούσαν αυτή από εκείνη γιατί στην πρώτη περίπτωση είχε αμφισβητηθεί το νόμιμο της κοινοποίησης της κατακύρωσης της προσφοράς, επειδή αυτή είχε γνωστοποιηθεί στους ενδιαφερομένους προφορικά και χωρίς εξουσιοδότηση και ως εκ τούτου δεν είχαν δημιουργηθεί έννομες σχέσεις. Δεν συμφωνούμε με την πιο πάνω θέση. Το Δικαστήριο στην υπόθεση Εφορεία Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Στροβόλου (ανωτέρω), σε κανένα σημείο της απόφασης του δεν θεώρησε ως μέρος του λόγου της απόφασης του το γεγονός της μη νόμιμης κοινοποίησης της απόφασης για κατακύρωση της προσφοράς και δεν θα μπορούσε να πράξει τούτο, γιατί ένα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσε να επηρεάσει τη φύση της πράξης. Το γεγονός ότι η παράνομη κοινοποίηση δεν μπορούσε να αποτελέσει αποφασιστικό παράγοντα είναι φανερό και από την απόφαση στην υπόθεση Μιχαηλίδης (Τυλληρής) (ανωτέρω), όπου με βάση παρόμοια γεγονότα εκείνων της παρούσας έφεσης κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, παρόλον ότι η κοινοποίηση είχε γίνει νόμιμα.
Έτσι, είναι προφανές ότι τόσο τα γεγονότα όσο και οι αρχές της έφεσης αυτής είναι πανομοιότυπα με εκείνα στην υπόθεση Μιχαηλίδης (Τυλληρής) (ανωτέρω) και το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα κατά την κρίση μας θεώρησε ότι η υπόθεση διαφοροποιείτο από την προαναφερθείσα απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Κατά συνέπεια, βρίσκουμε ότι το επίδικο θέμα αφορά σε εκτελεστή διοικητική πράξη, για την οποία το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται και η αγωγή απορρίπτεται. Τα έξοδα τόσο της πρωτόδικης διαδικασίας όσο και της διαδικασίας της έφεσης επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας-εναγομένης 1 και εναντίον της εφεσίβλητης-ενάγουσας. Αναφορικά με τον εφεσίβλητο-εναγόμενο 2 δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.
Η έφεση επιτρέπεται. Tα έξοδα τόσο της πρωτόδικης διαδικασίας όσο και της έφεσης επιδικάζονται εναντίον της εφεσίβλητης - ενάγουσας.