CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1998) 1 ΑΑΔ 1376

Εφεσιβλήτων/εναγομένων

ΣΟΛΩΝ ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ: Οι διάδικοι είναι ιδιοκτήτες όμορων κτημάτων στην περιοχή του χωριού Παρεκκλησιά στην επαρχία Λεμεσού. Η διαφορά τους δημιουργήθηκε όταν ο ενάγων/εφεσείων ανόρυξε, στις 30/8/91, γεώτρηση στα σύνορα των δύο κτημάτων. Ακολούθησαν αντεγκλήσεις σε προσωπικό επίπεδο. Ο καθένας ισχυρίστηκε πως η διάτρηση ήταν μέσα στο δικό του κτήμα. Στη συνέχεια οι δικηγόροι τους αντάλλαξαν αλληλογραφία, προτού η διαφορά καταλήξει στα δικαστήρια της Λεμεσού. Ο ενάγων ζήτησε, μεταξύ άλλων, δήλωση πως η διάτρηση που ανόρυξε βρισκόταν στο κτήμα του και απαγορευτικό διάταγμα που να εμποδίζει τις εναγόμενες/εφεσίβλητες να επεμβαίνουν σε αυτό. Με ανταπαίτηση τους οι τελευταίες αξίωσαν ανάλογες θεραπείες για την κατοχύρωση της ιδιοκτησίας τους από την επέμβαση του ενάγοντα.

Ο εφεσείων έθεσε υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη της παραπάνω απόφασης. Όμως ο πρωτοδικος δικαστής, με βάση τη μαρτυρία και στοιχεία που είχαν προσκομισθεί, κατέληξε ότι όντως δημιουργήθηκε συνοριακή διαφορά στην οποία έδωσε λύση ο Διευθυντής^. χωρίς να επιδιωχθεί ανατροπή της με το παρεχόμενο ένδικο μέσο έφεσης, όπως προβλέπει το άρθρ. 80 του Κεφ. 224. Το δικαστήριο αποφαίνεται συγκεκριμένα:

Ο πρωτόδικος δικαστής εντόπισε τις νομικές αρχές που διέπουν το ζήτημα στις αποφάσεις Σολομώντος ν. Παπανεοκλή (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 906 και Χ"Ιωάννου ν. Κωνσταντίνου (1993) 1 Α.Α.Δ. 844. Προτού καταλήξει, διέκρινε την απόφαση Fatsita ν. Fatsita and Another (1988) 1 C.L.R. 210, που, κατά την εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα, τότε και τώρα, επέτρεπε την πλήρη αναθεώρηση της απόφασης στην ουσία της.

Ο πρωτόδικος δικαστής, παρά την παραπάνω διαπίστωση του πως δεν είχε δικαιοδοσία, μετά την πάροδο 10ετίας, να αναθεωρήσει την απόφαση του Διευθυντή, εξέτασε και την ουσία. Για το σκοπό αυτό ανέλυσε, σε έκταση, τη μαρτυρία. Προερχόταν, στην ολότητα της, από 4 μάρτυρες, που κάλεσε ο εφεσείων. Οι δύο πρώτοι ηταν υπάλληλοι του Κτηματολογίου με ειδικότητα και πλούσια εμπειρία στις χωρομετρήσεις. Μάλιστα ο Μ.Ε.2 είναι ανώτερος χωρομέτρης με εκπαιδευτικά καθήκοντα στον τομέα του. Οι μάρτυρες αυτοί διενήργησαν επιτόπια έρευνα, ύστερα από διάβημα του εφεσείοντα, που έγινε στο πλαίσιο της αγωγής. Η αυτοψία έγινε και υπό το πρίσμα της προηγούμενης απόφασης του Διευθυντή. Σύμφωνα με τα ευρήματα του, υπάρχει διάτρηση μέσα στα όρια του κτήματος των εφεσιβλήτων. Οι μάρτυρες του εφεσείοντα 3 και 4 είναι ιδιώτες τοπογράφοι/μηχανικοί. Κατέληξαν, για τους δικούς τους λόγους, στο αντίθετο αποτέλεσμα, που υποστήριζε την εκδοχή του εφεσείοντα.

Στη συνέχεια ο πρωτόδικος δικαστής αναφέρεται σε παραδείγματα που δείχνουν πως στα διάφορα στάδια της μαρτυρίας του ο Μ.Ε.3 μετέβαλε στάση, που αποτελεί κλασσικό γνώρισμα αναξιοπιστίας μιας μαρτυρίας. Είναι αξιοσημείωτη η διαπίστωση του δικαστηρίου πως αποδοχή της μαρτυρίας τους "θα αναστάτωνε και τα τοπικά δεδομένα της περιοχής των δύο κτημάτων". Εξετάζοντας τους λόγους για τους οποίους ούτε η μαρτυρία του Μ.Ε.4 είχε οποιαδήποτε βαρύτητα, ο πρωτόδικος δικαστής ανέφερε ότι τα σχεδιαγράμματα 9(β) και 9(γ) και εν μέρει το 9(δ), ο μάρτυς τα ετοίμασε με βάση πληροφορίες του ενάγοντα που αυτός πήρε από άλλα πρόσωπα. Οι πληροφορίες αυτές δεν επαληθεύτηκαν από άλλη νομικά παραδεκτή μαρτυρία. Με άλλα λόγια τα πορίσματα του ήταν βασισμένα σε εξ ακοής μαρτυρία της χειρότερης μορφής.

Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε με την υπόθεση Fatsita. Ήταν περίπτωση με εντελώς διαφορετική φυσιογνωμία. Αφορούσε αγωγή για ειδική εκτέλεση γραπτής συμφωνίας μεταξύ των διαδίκων. Παρενθετικά, με βάση τις διατάξεις του άρθρ. 80 του Κεφ. 224, ο εφεσείων θα μπορούσε να αμφισβητήσει την απόφαση του Διευθυντή μόνο με έφεση στο δικαστήριο. Δε θα μπορούσε όμως να παρακάμψει την απόφαση με απευθείας αγωγή ή άλλη δικαστική διαδικασία.

Πρέπει να λεχθεί ότι οι δικηγόροι δεν εξέτασαν το θέμα σε βάθος. Ούτε είχαμε το ευεργέτημα της διεξοδικής συζήτησης που του αρμόζει. Δεν τέθηκε καν θέμα αντισυνταγματικότητας του άρθρ. 80. Μόνο έμμεσα με αναφορά στη Fatsita. Όμως είναι φανερό από τη μεταγενέστερη απόφαση Παναγιώτου ν. Χ"Κυριάκου (1991) 1 Α.Α.Δ. 362, που εξέδωσε ο ίδιος δικαστής εκ μέρους πάλιν του Εφετείου, πως η Fatsita δεν αποσκοπούσε να καλύψει κάθε εξουσία του Διευθυντή κάτω από τις διατάξεις του Κεφ. 224. Όπως αντιλαμβανόμαστε την αιτία της απόφασης, η αντισυνταγματικότητα αφορά την περίπτωση αποκλεισμού του δικαστηρίου για διεκδικήσεις ουσιαστικών δικαιωμάτων. Δεν επηρεάζει τις αρμοδιότητες του Διευθυντή σε τεχνικής φύσεως θέματα, όπως ο καθορισμός συνόρων κάτω από το άρθρ. 58. Η αντίληψη μας αυτή βρίσκει έρεισμα στην εξής περικοπή από τη σύνοψη της υπόθεσης:

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι, δικαιώνοντας τις εφεσίβλητες, ο πρωτόδικος δικαστής εξέδωσε, μεταξύ άλλων: (1) αναγνωριστική απόφαση ότι ο εφεσείων άνοιξε τη διάτρηση σε μέρος του κτήματος των εφεσιβλήτων^. και (2) διάταγμα "εμποδίζον τον ενάγοντα και/ή τους υπηρέτες του ............... από του να επεμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο παρανόμως και/ή αυθαίρετα εντός του κτήματος των εναγομένων". Για την ακρίβεια το δικαστήριο στην απόφαση του ρητά ανέφερε πως εξέδωσε δήλωση και διάταγμα ως οι παράγραφοι (α) και (β) της ανταπαίτησης, που αντιστοιχούν στις δύο πιο πάνω θεραπείες.

Η παραπάνω απόφαση, που συντάχθηκε στις 13/12/94, διατυπώνει με ακρίβεια το απαγορευτικό διάταγμα, όπως το έδωσε ο δικαστής. Προφανώς για σκοπούς διασάφησης το πρωτοκολλητείο, σε παρένθεση που ακολουθεί, περιγράφει το κτήμα. Λανθασμένα όμως παρατίθενται τα στοιχεία του κτήματος του εφεσείοντα αντί των εφεσιβλήτων. Η αβλεψία αυτή αποτέλεσε το αντικείμενο του τελευταίου λόγου έφεσης. Ωστόσο, όπως προκύπτει απ' ότι προεκτέθηκε, η απόφαση του δικαστηρίου ήταν απόλυτα σαφής τόσο όσον αφορά το αναγνωριστικό της μέρος όσο και το απαγορευτικό διάταγμα. Με αυτή την αποσαφήνιση αποκαθίσταται οποιαδήποτε αμφιβολία πάνω στο ζήτημα και οπωσδήποτε δεν παρέχεται λόγος για οποιαδήποτε επεμβατική ή άλλη διορθωτική ενέργεια μας.

Η έφεση απορρίπτεται. Με έξοδα.