Special Steel Trading Srl (1997) 1 ΑΑΔ 1729

Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Αίτηση για χορήγηση άδειας καταχώρησης αίτησης με σκοπό την έκδοση εντάλματος certiorari για ακύρωση παρεμπίπτοντος διατάγματος, που εκδόθηκε από Επαρχιακό Δικαστήριο, με το οποίο εμποδιζόταν ο αιτητής να χρησιμοποιεί ορισμένες από τις τραπεζικές του πιστώσεις — Ισχυρισμός για υπέρβαση δικαιοδοσίας λόγω μη τήρησης των θεσμών για επίδοση του κλητηρίου εντάλματος εκτός δικαιοδοσίας — Δεν διαπιστώθηκε εκ πρώτης όψεως υπόθεση για χορήγηση της αιτούμενης άδειας.

Οι αιτητές ζήτησαν άδεια για να καταχωρίσουν αίτηση για έκδοση εντάλματος certiorari αναφορικά με παρεμπίπτον διάταγμα που εκδόθηκε σε ex parte αίτηση των εναγόντων σε αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Το παρεμπίπτον διάταγμα απαγόρευε στους αιτητές (εναγομένους 2), τη διαπραγμάτευση εγγράφων με βάση δύο συγκεκριμένες τραπεζικές πιστώσεις οι οποίες εκδόθηκαν από τον εναγόμενο 3 προς όφελός τους, ή και τη διενέργεια οποιασδήποτε πληρωμής με βάση τις εν λόγω τραπεζικές πιστώσεις μέχρι την εκδίκαση της αγωγής.

Οι αιτητές, που είναι εταιρεία εγγεγραμμένη στη Ρουμανία, επικαλέσθηκαν λόγους αναφορικά με την επίδοση του κλητηρίου εντάλματος εκτός δικαιοδοσίας. Συγκεκριμένα εισηγήθηκαν ότι δεν προηγήθηκε αίτηση για άδεια σφράγισης του κλητηρίου εντάλματος πριν αυτό σφραγιστεί και καταχωριστεί όπως προνοείται από τη Δ.2, θ.2 των Θεσμών περί Πολιτικής Δικονομίας. Επίσης ότι το διάταγμα απέληξε στην ανακοπή πληρωμής αμετάκλητων τραπεζικών πιστώσεων ενώ τα προσαχθέντα στοιχεία δεν δικαιολογούσαν τέτοια εξαιρετική πορεία χωρίς να τους δοθεί προηγουμένως δικαίωμα να ακουσθούν.

Αποφασίστηκε ότι:

1. Η παράλειψη εξασφάλισης άδειας για σφράγιση του κλητηρίου εντάλματος δεν δημιουργεί ζήτημα υπέρβασης εξουσίας σε σχέση με την έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος. Το διάταγμα δεν ήταν αυτοδικαίως ανύπαρκτο ή άκυρο, όπως ισχυρίστηκαν οι αιτητές και δεν ανήκει στην παρούσα διαδικασία να εξετασθεί το θέμα αυτό.

2. Οι αυθεντίες που επικαλέσθηκαν οι αιτητές, δεν βοηθούν την υπόθεσή τους, αφού αναφέρονται στον τρόπο άσκησης διακριτικής εξουσίας για θεραπεία μη συμμόρφωσης προς τους θεσμούς, που λόγω της Δ.64, ήταν πλέον θεραπεύσιμη παρατυπία.

3. Αντικείμενο της παρούσας αίτησης είναι μόνο το προσωρινό διάταγμα. Αλλά και αν εθεωρείτο πως η αίτηση εγείρει το ξεχωριστό θέμα της διαταγής αναφορικά με την επίδοση, θα υπήρχε το ζήτημα της ύπαρξης δυνατότητας προσβολής της επίδοσης ή της διαταγής που την εξουσιοδότησε, με κατάλληλο διάβημα ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου.

4. Η διαδικασία για έκδοση certiorari δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μεταμφιεσμένη έφεση. Στόχος της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου αναφορικά με την έκδοση του εν λόγω προνομιακού εντάλματος είναι η άσκηση ελέγχου ώστε να διασφαλίζεται πως το κατώτερο Δικαστήριο κινείται μέσα στα όρια της δικαιοδοσίας του ή του ελέγχου νομιμότητας, όταν το πρακτικό το ίδιο αποκαλύπτει εμφανές νομικό λάθος. Αλλά και αν ακόμα εστοιχειοθετείτο πάνω σ' αυτή τη βάση, εκ πρώτης όψεως ζήτημα, θα έλειπαν οι εξαιρετικές περιστάσεις που θα δικαιολογούσαν ανάληψη δικαιοδοσίας από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Η αίτηση απορρίφθηκε.

Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:

Δημοκρατία v. Lion Insur. Ltd (1995) 3 A.A.Δ. 338,

Καλιά και Άλλη v. Κυπριακής Δημοκρατίας και Άλλου (1996) 3 A.A.Δ. 149,

Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd κ.ά.v. Κυπριακής Δημοκρατίας και Άλλων (1996) 3 A.A.Δ. 323,

Agricultural Products Union v. D.S.R. Lines (1979) 1 C.L.R. 194,

Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41,

Stavros Hotels Apartments Ltd και Άλλοι (Aρ. 1) (1994) 1 A.Α.Δ. 389,

Stavros Hotels Apartments Ltd και Άλλοι (Aρ. 2) (1994) 1 A.Α.Δ. 836.

Aίτηση.

Aίτηση με την οποία οι εναγόμενοι 2 - αιτητές, ζητούν άδεια για καταχώριση αίτησης για έκδοση διατάγματος certiorari, με το οποίο επιδιώκεται η ακύρωση του προσωρινού διατάγματος ημερομηνίας 2.12.97, το οποίο εκδόθηκε από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (Γ. Mεττούρης, E.Δ.) στην αγωγή υπ' αριθμό 14777/97.

Γ. Λιασίδης, για τους Αιτητές.

KΩNΣTANTINIΔHΣ, Δ.: Aνάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ενέκρινε ex parte αίτηση των εναγόντων στην αγωγή 14777/97 και εξέδωσε παρεμπίπτον διάταγμα ως εξής:

"Δια του παρόντος διατάττει και απαγορεύει την διαπραγμάτευση οποιωνδήποτε εγγράφων με βάση τις Τραπεζικές Πιστώσεις υπ' αριθ. 361/17606 και 361/17607 οι οποίες εκδόθησαν από τον Εναγόμενο 3 προς όφελος του Εναγομένου 2 ή/και την διενέργειαν οποιασδήποτε πληρωμής με βάση τις εν λόγω Τραπεζικές Πιστώσεις ή/και οποιαδήποτε από αυτές, μέχρι την πλήρη εκδίκαση της ως άνω αγωγής ή/και νεώτερη διαταγή του Δικαστηρίου."

Ορίστηκε στη συνέχεια "η επίδοση στους εναγομένους - καθ' ων η αίτηση αρ. 2 να γίνει με διπλοσυστημένη επιστολή". Και επίσης πως "οι εναγόμενοι δύνανται να εμφανιστούν ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου κατά την 22.12.97 και ώρα 8:30 π.μ. και δείξουν λόγο γιατί το παρόν διάταγμα να μή συνεχίσει να ισχύει".

Οι εναγόμενοι 2 - αιτητές ζητούν άδεια για την καταχώριση αίτησης για ένταλμα certiorari προς ακύρωση του προσωρινού διατάγματος για τους εξής λόγους:

1. Ενώ είναι εταιρεία εγγεγραμμένη και εδρεύουσα στη Ρουμανία, δεν προηγήθηκε αίτηση για άδεια σφράγισης του κλητηρίου εντάλματος πριν αυτό σφραγιστεί και καταχωριστεί, όπως προνοείται από τη Δ.2 θ.2 των Θεσμών περί Πολιτικής Δικονομίας.

2. "Στο Διάταγμα του Δικαστηρίου υπάρχει πρόνοια για επίδοση του διατάγματος με διπλοσυστημένη επιστολή στους αιτητές ενώ όπως φαίνεται από το φάκελλο του Δικαστηρίου δεν υπήρξε αίτηση και μαρτυρία με την οποία να είχε ζητηθεί τέτοιο διάταγμα. Εν πάση περιπτώσει, πριν το Δικαστήριο να εκδώσει τέτοια διαταγή έπρεπε να προηγηθεί αίτηση για επίδοση εκτός δικαιοδοσίας πράγμα που δεν έχει γίνει."

3. Το διάταγμα απέληξε στην ανακοπή πληρωμής αμετάκλητων τραπεζικών πιστώσεων ενώ τα προσαχθέντα στοιχεία δεν δικαιολογούσαν τέτοια εξαιρετική πορεία. Ιδίως στη βάση ex parte αίτησης χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να ακουστούν.

Οι αμετάκλητες τραπεζικές πιστώσεις, κατά τα στοιχεία, λήγουν στις 30.12.97, το ζήτημα προέκυπτε ως επείγον και άκουσα την αίτηση χθες, την επομένη της καταχώρισης της αίτησης. Και αφού μελέτησα τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν προχωρώ στην έκδοση της απόφασης χωρίς καθυστέρηση για να έχουν και οι αιτητές κάθε δυνατή ευκαιρία να εκτιμήσουν την κατάσταση και να προσδιορίσουν την πορεία τους.

Οι αιτητές θεώρησαν πως η αυταπόδεικτη, όπως προτείνουν παράλειψη εξασφάλισης άδειας για σφράγιση του κλητηρίου εντάλματος δημιουργεί ζήτημα υπέρβασης της δικαιοδοσίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε σχέση με την έκδοση του παρεμπίπτοντος διατάγματος. Δεν υπήρχε, όπως λέγουν, κλητήριο ένταλμα ώστε να είναι δυνατό να εκδοθεί, σε σχέση προς αυτό, παρεμπίπτον διάταγμα. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Ενόψει της Δ.64, όπως είναι τώρα διαμορφωμένη, που καλύπτει ακόμα και φερόμενη έναρξη οποιασδήποτε διαδικασίας, υπήρχε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου καταχωρημένο και σφραγισμένο κλητήριο ένταλμα. Μπορεί να υπέκειτο σε παραμερισμό και προβλέπει η Δ.64 περί την υποβολή της αίτησης προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ήταν, όμως, αυτοδικαίως ανύπαρκτο ή άκυρο και δεν ανήκει στην παρούσα διαδικασία η εξέταση του πρακτέου σε σχέση με το κλητήριο ένταλμα.

Ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών, προφανώς έχοντας επίγνωση της σημασίας που θα μπορούσε να έχει η νέα Δ.64, ήταν έτοιμος να αναφερθεί σε σχετική νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Επικαλέστηκε τις υποθέσεις Δημοκρατία v. Lion Insur. Ltd (1995) 3 A.A.Δ. 338 και Αντώνης Καλιά και Άλλος v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Α.Ε. 1313 - 18.3.1996. Δεν βοηθούν τους αιτητές αυτές οι υποθέσεις. Αναφέρονται στον τρόπο άσκησης διακριτικής εξουσίας για θεραπεία μή συμμόρφωσης προς τους θεσμούς που, ακριβώς λόγω της Δ.64, ήταν πλέον θεραπεύσιμη παρατυπία. Και έχουμε επί του θέματος την απόφαση τη Ολομέλειας στην Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Α.Ε. 1516 και άλλες ημερομηνίας 19.7.96 στην οποία καθορίστηκε πως "άκυρο ή ανυπόστατο δικονομικό μέτρο δεν εκπίπτει και δεν διαγράφεται αυτοδικαίως εκτός εάν τούτο προβλέπεται από τους θεσμούς". Και πως "η απόρριψη ή διαγραφή του ανάγεται στο Δικαστήριο". Αφού δε επισημάνθηκε πως η νέα Δ.64 "αποβλέπει στον προσδιορισμό των συνεπειών που προκύπτουν από παρεκκλίσεις του συνόλου των θεσμικών διατάξεων", εξηγήθηκε πως η ακυρότητα ή το θνησιγενές, εκεί επρόκειτο για έφεση, "μετατρέπεται σε στοιχείο αντικανονικότητας".

Ο κ. Λιασίδης αναφέρθηκε και στην υπόθεση Agr/al Products Union v. D.S.R. Lines (1979) 1 C.L.R. 194 αλλά ούτε και αυτή προωθεί τη θέση των αιτητών. Υπήρχε τότε η διάκριση μεταξύ άκυρου και απλώς αντικανονικού μέτρου αλλά το σημαντικό είναι πως η αναφορά σ' αυτήν στη Δ.2 θ.2 έγινε ακριβώς στο πλαίσιο αίτησης για παραμερισμό του κλητηρίου εντάλματος.

Ως προς το ζήτημα της επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας και με υποκατάστατο τρόπο, θα είμαι σύντομος. Το κατά πόσο η επίδοση του παρεμπίπτοντος διατάγματος στη βάση της πρόσθετης διαταγής που εκδόθηκε, ήταν νομότυπη, δεν έχει αντανάκλαση στην απόφαση για την έκδοσή του και, όπως σημείωσα, αντικείμενο της παρούσας αίτησης είναι το προσωρινό διάταγμα και τίποτε άλλο. Αλλά και αν εθεωρείτο πως η αίτηση εγείρει το ξεχωριστό θέμα της διαταγής αναφορικά με την επίδοση, θα υπήρχε το ζήτημα της ύπαρξης δυνατότητας προσβολής της επίδοσης ή της διαταγής που την εξουσιοδότησε με κατάλληλο διάβημα ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Στη σημασία της ύπαρξης τέτοιας δυνατότητας θα αναφερθώ στη συνέχεια.

Τελικά, ως προς το δικαιολογημένο της έκδοσης του παρεμπίπτοντος διατάγματος ενόψει των στοιχείων που προσκομίστηκαν. Δεν ελέγχεται με ένταλμα certiorari η ορθότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Στόχος της δικαιοδοσίας είναι η άσκηση ελέγχου ώστε να διασφαλίζεται πως κατώτερο Δικαστήριο κινείται μέσα στα όρια της δικαιοδοσίας του ή ελέγχου νομιμότητας, όταν το πρακτικό το ίδιο αποκαλύπτει εμφανές λάθος ως προς το νόμο. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται, όπως λέχθηκε, ως μεταμφιεσμένη έφεση και όσα αναφέρθηκαν ως προς αυτό το τελευταίο σημείο, αναφέρονται στην ορθότητα της απόφασης που εκδόθηκε. Ανάλογα με το πώς θα ήταν δυνατό να σταθμιστούν οι δυνατότητες και οι ανάγκες ενόψει του μαρτυρικού υλικού που είχε προσαχθεί. Αλλά και αν στοιχειοθετείτο, πάνω σ΄αυτή τη βάση, εκ πρώτης όψεως ζήτημα, θα έλειπαν οι εξαιρετικές περιστάσεις που θα δικαιολογούσαν ανάληψη δικαιοδοσίας από το Ανώτατο Δικαστήριο. (Βλ. την υπόθεση Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 4). Ενώ το θέμα μπορεί να τεθεί μέσα σε δυο εργάσιμες μέρες ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου, στις 22.12.97 συγκεκριμένα. Όταν, μάλιστα, θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα πρακτικώς αδύνατη η ακρόαση αίτησης για certiorari ως τότε.

Ο κ. Λιασίδης με παρέπεμψε στην υπόθεση Stavros Hotels Appartments Ltd, Αίτηση αρ. 70/94 ημερομηνίας 20.5.94. Ειδικά στην αναφορά στο ασυνήθιστο του διατάγματος που αποτελούσε το αντικείμενο της αναθεώρησης και στις δραστικές του επιπτώσεις. Αυτά όμως λέχθηκαν, όπως διευκρινίζεται στην απόφαση, σε συνάρτηση προς την παράλειψη απόδειξης ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου του στοιχείου του επείγοντος ή άλλης ιδιαίτερης περίστασης ώστε να ενεργοποιείται η δικαιοδοσία για την έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος μετά απο ex parte αίτηση. (βλ και Stavros Hotels Appartments Ltd Αίτηση Αρ. 76/94 ημερομηνίας 29.12.94). Στην παρούσα υπόθεση οι ενάγοντες, με την ένορκη δήλωση που υποστήριξε την αίτησή τους, πρόβαλαν το επείγον του ζητήματος για λόγους που αναφέρθηκαν, και δεν ετέθη ενώπιόν μου τέτοιο θέμα. Κατανοώ πως τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα και πως οι ανάγκες της περίπτωσης πιέζουν. Αν διανοιγόταν δυνατότητα ανάληψης δικαιοδοσίας θα τροχιοδρομούσα πορεία με στόχο την έγκαιρη περάτωση της διαδικασίας. Δεν είναι δυνατό όμως να παρακαμφούν οι θεμελιώδεις αδυναμίες που παρουσιάζει η υπόθεση των αιτητών. Δεν έχει στοιχειοθετηθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση ώστε να δικαιολογείται η χορήγηση της άδειας που ζητήθηκε. Η αίτηση απορρίπτεται.

H αίτηση απορρίπτεται.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία