CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 1 ΑΑΔ 1459

Συνοψίζω τα όσα συνθέτουν την περίπτωση. Η αιτήτρια, έχοντας εξασφαλίσει τις απαιτούμενες άδειες, ανήγειρε κτιριακό συγκρότημα στη Λευκωσία. Στην πορεία, η αιτήτρια συνήψε συμβάσεις πώλησης καταστημάτων και γραφείων του συγκροτήματος. Ορισμένοι από τους αγοραστές κατέθεσαν τα συμβόλαια στο Επαρχιακό Κτηματολογικό Γραφείο Λευκωσίας για σκοπούς ειδικής εκτέλεσης. Μετά την αποπεράτωση του έργου, εκδόθηκε από τον Δήμο Λευκωσίας, ως Αρμόδια Αρχή, πιστοποιητικό τελικής έγκρισης όπως και άδεια διαίρεσης στη βάση των υποβληθέντων σχεδίων. Κατόπιν τούτου ζητήθηκε από το Κτηματολόγιο να προβεί στην έκδοση πιστοποιητικών εγγραφής σύμφωνα με την άδεια διαίρεσης. Το Κτηματολόγιο υπέδειξε τότε ορισμένα προβλήματα τα οποία προέκυπταν από την προτεινόμενη διαίρεση και τα οποία δεν επέτρεπαν την έκδοση των αιτούμενων ξεχωριστών πιστοποιητικών εγγραφής σε εκείνη τη βάση. Η αιτήτρια απευθύνθηκε τότε προς τον Δήμο Λευκωσίας ο οποίος εν συνεχεία ενέκρινε τις αναγκαίες τροποποιήσεις. Κατόπιν τούτου, το θέμα ετέθη εκ νέου στο Κτηματολόγιο το οποίο προχώρησε μέχρι σημείου κατάρτισης των πιστοποιητικών εγγραφής. Σε εκείνο όμως το στάδιο το Κτηματολόγιο θεώρησε πως δεν θα έπρεπε να προχωρήσει με την έκδοση των πιστοποιητικών χωρίς ειδοποίηση προς επηρεαζόμενους αγοραστές - και επακόλουθα με μεταβιβάσεις - δεδομένου ότι, καθώς φαινόταν, η διαίρεση, όπως εν τέλει διαμορφώθηκε με την τροποποιηθείσα άδεια, ήταν αντίθετη με ό,τι διαλάμβαναν δύο από τα κατατεθέντα συμβόλαια. Παρέσχε λοιπόν στους αγοραστές προθεσμία ενός μηνός για τη λήψη, εάν το επιθυμούσαν, δικαστικών μέτρων για προστασία των συμφερόντων τους. Δύο από αυτούς κίνησαν τότε αγωγές εναντίον της αιτήτριας και του Δήμου Λευκωσίας. Με αυτή την εξέλιξη το Κτηματολόγιο αποφάσισε να αναμένει την έκβαση. Και με επιστολή ημερ., 8 Σεπτεμβρίου 1997, πληροφόρησε περί τούτου τον δικηγόρο της αιτήτριας.

Εγείρεται κατ΄ αρχήν για εξέταση το κατά πόσο το ζήτημα εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου. Διότι αν η απάντηση είναι αρνητική, δεν παρέχεται δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος για την έκδοση προνομιακού εντάλματος ενόψει του απόλυτου διαχωρισμού με την αναθεωρητική δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος: βλ. Holy See of Kitium v. Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15, Hussein Ramadan v. Electricity Authority of Cyprus & Another 1 R.S.C.C. 49 και Frangos v. Medical Disciplinary Board (1983) 1 C.L.R. 256.

Κατά την άποψη μου, στην προκείμενη περίπτωση η υπό αναφορά λειτουργία του Κτηματολογίου ανάγεται στον τομέα του δημόσιου δικαίου. Αυτή είχε βέβαια ως αφορμή το πώς θα έπρεπε να αντικρυστούν συμβατικά δικαιώματα τα οποία ρυθμίζονται από το ιδιωτικό δίκαιο. Ωστόσο αυτή η αντίκρυση λάμβανε υπόψη και τις πρόνοιες του περί Πώλησης Γης (Ειδική Εκτέλεση) Νόμου, Κεφ. 232, οι οποίες, καθώς μου φαίνεται, αποβλέπουν, με την κτηματολογική κατοχύρωση που προσφέρουν, να παράσχουν ασφάλεια στις σχετικές συναλλαγές προς γενικό όφελος. Πέρα όμως και ανεξάρτητα από αυτό, η διαίρεση ακίνητης ιδιοκτησίας και η κατ΄ ακολουθίαν έκδοση πιστοποιητικών εγγραφής αποτελεί ζήτημα που, κατά την άποψη μου, υπερβαίνει τα όρια του συμφέροντος των άμεσα εμπλεκομένων γιατί καθορίζει το καθεστώς κτηματολογικής απεικόνισης ακίνητης ιδιοκτησίας σε σχέση με το οποίο έχει συμφέρον το κοινό γενικά. Καταλήγω λοιπόν ότι το τεθέν ζήτημα δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων.