|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 797
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 9901
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΚΑΛΛΗ, ΔΔ.
Μεταξύ -
Ανδρέα Θωμά, από την Περιστερώνα
Εφεσείοντα/εναγομένου
- και -
Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας
Εφεσίβλητου/ενάγοντα
--------------------
Ημερομηνία:
10 Ιουλίου, 1997Aίτηση ημερ. 26/5/97
Για τον αιτητή/εναγόμενο: Α. Κλεάνθους
Για τον καθού η αίτηση/ενάγοντα: Μ. Παμπαλλή, δικηγόρος της Δημοκρατίας
-----------------
- Την απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Σ. Νικήτας -
----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Σόλων Νικήτας, Δ: Ο αιτητής επιζητεί αναστολή της απόφασης που δόθηκε εναντίον του στις 15/1/97, την οποίαν έχει ήδη εφεσιβάλει. Συγκεκριμένα διατάχθηκε να εκκενώσει και παραδώσει ελεύθερη την κατοχή του κυλικείου του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας της οποίας είχε, για πολλά χρόνια, τη διαχείριση και εκμετάλλευση. Επίσης διατάχθηκε να καταβάλλει £180 το μήνα στη Δημοκρατία ως αποζημίωση (mesne profits) από τον Ιούνιο του 1994 μέχρι την παράδοση του υποστατικού. Ας σημειωθεί ότι η προηγούμενη προσπάθεια του αιτητή να εξασφαλίσει αναστολή από το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση απέτυχε. Στη συνέχεια αποτάθηκε, όπως έχει δικαίωμα, με βάση τις διατάξεις της Δ.35 θ. 19, για τον ίδιο σκοπό στο δικαστήριο αυτό: Paourou & others v. Kaspi (1970) 1 C.L.R. 194 και Π.Ε. 9715 Βογαζιανός ν. Γενικού Εισαγγελέα ημερ. 23/5/97.
Ο πρώτος - και κυριώτερος - λόγος που, κατά το δικηγόρο του αιτητή, επέβαλλε την αναστολή είναι ο κίνδυνος να συναφθεί συμφωνία παραχώρησης του κυλικείου σε τρίτο πρόσωπο που είχε πετύχει, ύστερα από δημόσιο διαγωνισμό, κατακύρωση της προσφοράς του. Ας λεχθεί εν παρόδω ότι ο διαγωνισμός έγινε προ πολλού και ότι η περίοδος που είχε προβλεφθεί για την εκμετάλλευση του κυλικείου από τον επιτυχόντα προσφοροδότη έχει παρέλθει. Φοβάται ακόμη ο αιτητής πως αν δεν πάρει την αναστολή, η Δημοκρατία θα λάβει άμεσα μέτρα για την είσπραξη της αποζημίωσης που επιδικάστηκε εναντίον του, που φαίνεται να εκκρεμεί εξ ολοκλήρου από το χρόνο της απόφασης, δηλαδή, τον Ιούνιο του 1994. Η τυχόν επιτυχία της έφεσης, πάλιν, στην περίπτωση που δε θα υπάρξει αναστολή, θα αποβεί άκαρπος. Σχετικά με την αποζημίωση το παράπονο είναι πως καθορίστηκε χωρίς την προσαγωγή οποιασδήποτε μαρτυρίας για την ενοικιαστική αξία του κυλικείου. Διαφάνηκε όμως από τη συζήτηση πως η αποζημίωση καθορίστηκε με βάση το ενοίκιο που κατέβαλλε ο ενάγων για την άδεια χρήσης του υποστατικού.
Η Δημοκρατία αντέκρουσε τους ισχυρισμούς του αιτητή, τονίζοντας ότι διατηρείται η δυνατότητα να διεκδικήσει πλήρως τα δικαιώματα του αφενός και αφετέρου η αναμφισβήτητη φερεγγυότητα της Δημοκρατίας την καθιστά ικανή να ικανοποιήσει κάθε οικονομική ή άλλη υποχρέωση που μπορεί να προκύψει από την επιτυχή για τον αιτητή έκβαση της υπόθεσης του. Όμως το τελευταίο αυτό ενδεχόμενο είναι απομακρυσμένο. Είναι η εισήγηση της κας Παμπαλλή πως η έφεση δεν έχει προοπτική επιτυχίας.
Η τελευταία αυτή πρόταση, ως παράγων χορήγησης ή μη αναστολής στηρίζεται στην απόφαση Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147:
"
Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης είναι μεν παράγοντας σχετικός, αλλά οριακής σημασίας στις πλείστες περιπτώσεις. Το πλαίσιο για τη διάγνωση των δικαιωμάτων του εφεσείοντα σε συνάρτηση με την αποτίμηση των λόγων της έφεσης είναι η ακρόαση της έφεσης. Μόνο όπου μπορεί να γίνει πρόγνωση με βεβαιότητα ως προς την επιτυχία ή αποτυχία της έφεσης, χωρίς περαιτέρω συζήτηση του θέματος, ο παράγοντας αυτός αποκτά σπουδαιότητα στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου."Χωρίς να προδικάζουμε με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά περιορίζοντας την κρίση μας στη διαδικασία αυτή, οι προοπτικές επιτυχίας παρουσιάζονται όντως συρρικνωμένες. Ο ουσιαστικός λόγος έφεσης είναι ότι η Δημοκρατία δεν έχει αγώγιμο δικαίωμα κατά του αιτητή διότι δεν είναι η ιδιοκτήτρια του ακινήτου. Είναι όμως παραδεκτόν ότι στο δικόγραφο του αιτητή δεν έχει εγερθεί τέτοιο ζήτημα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να κριθεί κατ' έφεση. Προβάλλεται ακόμη η θέση ότι η Δημοκρατία δεν μπορεί να εξώσει τον αιτητή για το λόγο ότι είναι θέσμιος ενοικιαστής, προστατευόμενος από τις διατάξεις του ενοικιοστασίου. Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατή η προώθηση τέτοιου λόγου έφεσης δεδομένου ότι το εύρημα του δικαστηρίου ότι ο αιτητής κατέχει το υποστατικό κατόπιν αδείας της Δημοκρατίας δεν αμφισβητείται με την έφεση. Αλλά και στην περίπτωση που υπήρχε η ευχέρεια συζήτησης του θέματος δεν θα ήταν δυνατό για τον εφεσείοντα να υπερπηδήσει άλλο εμπόδιο ότι από την εφαρμογή του ενοικιοστασίου εξαιρείται η Δημοκρατία: Π.Ε. 8656 Ξενής Λάρκος ν. Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ημερ. 22/5/95.
Όμως η αίτηση είναι απορριπτέα κρινόμενη και με βάση το πιο ορθόδοξο κριτήριο της ισορρόπησης των σχετικών παραγόντων που διέπουν την αναστολή των δικαστικών αποφάσεων για τους οποίους η απόφαση Βογαζιανός, ανωτέρω, αναφέρει:
"
Το ορθό κριτήριο για την παροχή δικαστικής αναστολής έγκειται στην εξισορρόπηση δύο παραγόντων. Πρώτον, της φυσιολογικής προσδοκίας του ενάγοντα να δρέψει άμεσα τους καρπούς της νίκης του στο δικαστικό αγώνα που διεξήγαγε. Και, δεύτερον, την ανάγκη η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μη χάσει τη σημασία της μένοντας χωρίς κανένα αντίκρυσμα."Και στην περίπτωση ακόμη που ο αιτητής κερδίσει την έφεση υπάρχουν τρόποι παροχής δικαστικής προστασίας προς εξασφάλιση των δικαιωμάτων του. Η επιτυχία δε θα παραμείνει ατελεσφόρητος. Υπάρχουν εγγενείς ομοιότητες της παρούσας με τη Βογαζιανός, που είναι επίσης περίπτωση έξωσης από κυβερνητική κατοικία. Για παρόμοιους λόγους η αίτηση εκείνη απορρίφθηκε. Την ίδια τύχη πρέπει να έχει και η κρινόμενη. Τα έξοδα θα επιβαρύνουν τον αιτητή.
Δ.
Δ.
Δ.
/Κασ