CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 1 ΑΑΔ 734

Η αιτήτρια, που διέμενε στη Μακεδονίτισσα, εργοδοτείτο επί σειρά ετών ως πωλήτρια σε πρατήριο διάθεσης ειδών αρτοποιΐας στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Επρόκειτο για ένα από δέκα τα οποία οι εργοδότες της διατηρούσαν στην πόλη και περιφέρεια Λευκωσίας. Από περίπου το τέλος Φεβρουαρίου του 1994 μέχρι τις αρχές Ιουλίου 1994, με μόνο μια διακοπή τον Μάρτιο, η αιτήτρια απουσίαζε με άδεια ασθενείας και, αμέσως μετά, με άδεια μητρότητας η οποία έληξε στις 11 Οκτωβρίου 1994. Κατά τη διάρκεια της απουσίας της, οι εργοδότες προσέλαβαν νέα πωλήτρια για το πρατήριο στο Πλατύ. Όταν επέστη ο χρόνος επιστροφής της αιτήτριας, προέκυψε διάσταση μεταξύ της και των εργοδοτών της. Εκείνη επέμενε πως είχε δικαίωμα να επανέλθει στο ίδιο πρατήριο ενώ οι εργοδότες προέβαλαν πως οι ανάγκες τους δεν το επέτρεπαν και της έδωσαν εντολή να παρουσιαστεί για απασχόληση στο κεντρικό πρατήριο στη Λεωφόρο Στροβόλου. Έπειτα της πρότειναν εναλλακτική απασχόληση στο πρατήριο Αγ. Δομετίου. Εκείνη την απέρριψε. Συνεχιζομένου του αδιεξόδου, οι εργοδότες της απέστειλαν επιστολή, ημερ. 27 Δεκεμβρίου 1994, με την οποία την καλούσαν όπως εντός δεκαπέντε ημερών αναλάβει εργασία στο κεντρικό πρατήριο και ότι αν παρέλειπε θα θεωρούσαν πως δεν ενδιαφερόταν πλέον για εργοδότηση. Παραθέτω το κείμενο:

Η αιτήτρια αποτάθηκε τότε στον προεδρεύοντα της σύνθεσης για υποβολή στο Ανώτατο Δικαστήριο υπομνήματος περιέχοντος οκτώ διατυπωθέντες λόγους, προβληθέντες ως συνεπαγόμενους νομικά σημεία. Το αίτημα απορρίφθηκε επειδή τα σημεία δεν θεωρήθηκαν νομικά. Η δυνατότητα έφεσης με υπόμνημα προβλέπεται στο άρθρο 12(13)(β) των περί Ετησίων Αδειών μετ΄ Απολαβών Νόμων 1967-1980. Και ρυθμίζεται από τον Κανόνα 17 του Παραρτήματος των περί Διαιτητικού Δικαστηρίου Κανονισμών του 1968. Η δυνατότητα περιορίζεται μόνο σε λόγους που συνεπάγονται νομικά σημεία. Αμιγώς νομικά, όπως υπογραμμίστηκε στην Stylianides ν. Paschalidou (1985) 1 C.L.R. 49.

Ο λόγος 5 εμφανίζεται με δύο διατυπώσεις στις οποίες, κατά την αντίληψη μου, εκτίθεται ακριβώς το ίδιο ζήτημα. Που είναι το κατά πόσο "η μη ύπαρξη ρητού όρου στη συλλογική σύμβαση σχετικά με την μετάθεση εργοδοτουμένου δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να μεταθέτει μονομερώς τον εργοδοτούμενο". Καθώς φαίνεται, άλλη από τη συλλογική σύμβαση δεν υπήρχε για τη ρύθμιση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αιτήτριας και εργοδοτών. Ενόψει τούτου, το δικαστήριο αντίκρυσε το επίδικο θέμα όχι από άποψη συμβατικής ρύθμισης αλλά από άποψη γενικής εργασιακής συμπεριφοράς. Ο συνήγορος της αιτήτριας εισηγήθηκε ότι αυτό αποτελεί εμφανές λάθος εφόσον, καθώς πρόσθεσε, η έλλειψη ρητού όρου δεν σήμαινε και την έλλειψη εξυπακουομένου και μάλιστα όχι μόνο με αναφορά προς τη συλλογική σύμβαση αλλά και προς έθιμο, πρακτική ή κανόνα προκύπτοντα από τη φύση της απασχόλησης. Με παρέπεμψε σχετικά στο σύγγραμμα "The Law of Redundancy" του Cyril Grunfeld 3η έκδοση, σελ. 118-124. Μου φαίνεται πως σε σχέση με αυτό το σημείο εγείρεται εξ αιτίας της προσέγγισης του κατώτερου δικαστηρίου εκ πρώτης όψεως ή συζητήσιμη υπόθεση αναφορικά με την ύπαρξη νομικού λάθους εμφανούς στην όψη της απόφασης: βλ. In re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250^. Τζεννάρο Περέλλα, Πολ. Έφ. 9169, ημερ. 18 Ιουλίου 1995 και Armah v. Government of Ghana (1966) 3 All E.R. 177.

Με τον λόγο 6 τίθεται ζήτημα δικαιοδοσίας αναφορικά με την έκδοση απόφασης από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών χωρίς προηγηθείσα σύσκεψη με συμμετοχή εκάστου μέλους της σύνθεσης, προς διαμόρφωση του αποτελέσματος. Ας σημειωθεί ότι δεν επιδιώκεται εδώ ο απευθείας έλεγχος της δικαιοδοσίας μέσω της προτεινομένης καταχώρησης αίτησης για ένταλμα certiorari, αλλά ο έμμεσος έλεγχος στη βάση εμφανούς λάθους σε σχέση με το ζήτημα έτσι ώστε η δικαιοδοσία να εξεταστεί εν καιρώ ως νομικό σημείο κατ΄ έφεση. Εγείρεται, κατά την άποψη μου, και σε σχέση με αυτό τον λόγο εκ πρώτης όψεως ή συζητήσιμη υπόθεση δικαιολογούσα την παροχή άδειας.