|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Στυλιανού Ηλίας Νίκου ν. Μάριου Στέλιου Νικηφόρου (2001) 1 ΑΑΔ 1602
Αλεξάνδρου ν. Ιωάννου (1996) 1 ΑΑΔ 1157
Παλλα Γεώργιος ν. Παυλίνας Ιακώβου (2002) 1 ΑΑΔ 1251
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΛΛΑ ν. ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΙΑΚΩΒΟΥ, Πολιτική Έφεση Αρ. 10936, 12 Σεπτεμβρίου, 2002
(1996) 1 ΑΑΔ 609
31 Μαΐου, 1996
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ,
Εφεσείοντες - Εναγόμενοι,
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΕΛΙΟΥ ΤΣΑΠΠΑ,
Εφεσίβλητου - Ενάγοντα.
(Πολιτική Έφεση 8653)
Αυτοκινητικό ατύχημα — Σύγκρουση οχημάτων στο κέντρο του δρόμου —Αυτοκίνητο μπαίνοντας σε κύριο δρόμο και πλησιάζοντας σταματημένα φορτηγά κινήθηκε δεξιά για να τα προσπεράσει, συγκρούστηκε με μοτοσυκλεττιστή στο κέντρο του δρόμου που επίσης μπήκε στον κύριο δρόμο και ερχόταν από απέναντι — Καταμερίστηκε αμέλεια 55% στον μοτοσυκλεττιστή και 45% στον οδηγό του αυτοκινήτου.
Η εφεσείουσα 1- εναγόμενη εισήλθε με το αυτοκίνητο της από πάροδο σε κύριο δρόμο αφού πέρασε τη γραμμή αλτ. Ο εφεσίβλητος -ενάγων, με τη μοτοσυκλέττα του εισήλθε επίσης από πάροδο στον ίδιο κύριο δρόμο. Η εφεσείουσα 1 - εναγόμενη θα έπρεπε να προσπεράσει δύο σταματημένα φορτηγά στην αριστερή πλευρά του κύριου δρόμου και κινήθηκε προς τα δεξιά όπου συγκρούστηκε με τον εφεσίβλητο -ενάγοντα στο μέσο του δρόμου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο καταμέρισε την ευθύνη κατά 55% στον εφεσίβλητο - ενάγοντα και 45% στην εφεσείουσα 1 - εναγόμενη.
Η εφεσείουσα 1 - εναγόμενη, εφεσίβαλε την απόφαση. Εισηγήθηκε, ότι δεν υπείχε ευθύνη ή η ευθύνη της ήταν μηδαμηνή. Με αντέφεσή του, ο εφεσίβλητος - ενάγων υποστήριξε τα ίδια αλλά για τον εαυτό του.
Αποφασίστηκε ότι:
(1) Και τα δύο μέρη ήταν υπεύθυνα για το ατύχημα, η εφεσείουσα 1 - εναγομένη επειδή όφειλε να προχωρά με μεγάλη προσοχή προς τα σταματημένα αυτοκίνητα και ο εφεσίβλητος - ενάγων επειδή οδηγούσε στο κέντρο του δρόμου και όχι στην αριστερή πλευρά.
(2) Δε διαπιστώθηκε έκδηλο σφάλμα στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Η Έφεση και αντέφεση απορρίφθηκαν, χωρίς έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη αρ.1 κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Αναστασίου Π.Ε.Δ.) που δόθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1992 (Αρ. Αγωγής 1610/88) με την οποία αποφασίσθηκε ότι η ευθύνη πρέπει να κατανεμηθεί μεταξύ της εφεσείουσας 1 και του εφεσίβλητου κατά ποσοστό 45% με 55% αντίστοιχα.
Αντ. Δράκος, για την Εφεσείουσα.
Χρ. Γεωργιάδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Η επίδικη διαφορά δημιουργήθηκε από τροχαίο ατύχημα, που επεσυνέβη στις 14.8.87 στην οδό Φιλελλήνων, στο χωριό Γεροσκήπου, μεταξύ του αυτοκινήτου της εφεσείουσας-εναγομένης και της μοτοσυκλέττας του εφεσίβλητου-ενάγοντος. Οι αποζημιώσεις στις οποίες θα εδικαιούτο ο εφεσίβλητος, επί πλήρους ευθύνης, συμφωνήθηκαν σε £10,000. Ο πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου είχε να αποφασίσει το ζήτημα της αμέλειας, στο οποίο δεν υπήρξε συμφωνία και για την επίλυση του έγινε ακροαματική διαδικασία.
Δεν υφίσταται διαφωνία ως προς τα πραγματικά γεγονότα του δυστυχήματος. Οι δικηγόροι των διαδίκων έχουν όμως διαφορετική προσέγγιση στην αξιολόγηση της ευθύνης των διαδίκων.
Η εφεσείουσα εισήλθε με το αυτοκίνητο της στην οδό Φιλελλήνων από την πάροδο της οδού Παπαφλέσσα. Η ένωση της Παπαφλέσσα με τη Φιλελλήνων ελέγχεται με "Αλτ". Ο εφεσίβλητος οδηγούσε τη μοτοσυκλέττα του από την οδό Γρ. Διγενή προς τη Φιλελλήνων. Στο σημείο που ενώνεται η Γρίβα Διγενή με τη Φιλελλήνων δεν έχει "Αλτ". Το πλάτος της οδού Φιλελλήνων ποικίλλει σε διάφορα σημεία, εκεί που έγινε το δυστύχημα είναι περίπου 16.00 μέτρα. Το σημείο συγκρούσεως είναι στο κέντρο του δρόμου. Η εφεσείουσα, όταν μπήκε από την Παπαφλέσσα στη Φιλελλήνων, πρόσεξε πως στην αριστερή της πλευρά υπήρχαν σταματημένα δυο μεγάλα φορτηγά, το ένα δίπλα στο άλλο. Γι' αυτό και δεν μπορούσε να ελέγξει πλήρως την τροχαία κίνηση που ερχόταν από απέναντι, εκτός και αν πλησίαζε στην άκρη του σταματημένου φορτηγού, που ήταν πλησιέστερα στην πορεία της. Η ίδια είπε στην μαρτυρία της, που έγινε αποδεκτή από το πρωτόδικο Δικαστήριο, πως όταν προσήγγισε την άκρη του αυτοκινήτου σταμάτησε, και μετά προχώρησε σιγα-σιγά οπόταν είδε τον εφεσίβλητο που ερχόταν κατ' ευθείαν προς το αυτοκίνητο της, και ξανασταμάτησε. Ο εφεσίβλητος ήλθε και κτύπησε στο κέντρο του μπροστινού μέρους του οχήματος της.
Ο εφεσίβλητος, δίδοντας τη δική του εξήγηση στο Δικαστήριο, γιατί οδηγούσε στο κέντρο της Φιλελλήλων όταν μπήκε σε αυτή από την Γρίβα Διγενή, είπε πως το άνοιγμα της Γρίβα Διγενή με τη Φιλελλήνων ήταν πολύ μεγάλο και γι' αυτό δε χρειαζόταν να μπει στην αριστερή πλευρά της.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, με βάση τα γεγονότα που εκθέσαμε πιο πάνω, κατελόγισε 55% ευθύνη στον εφεσίβλητο και 45% στην εφεσείουσα και έδωσε απόφαση για το ανάλογο ποσό των συμφωνηθέντων αποζημιώσεων.
Ο δικηγόρος της εφεσείουσας εισηγήθηκε εδώ πως δεν υπέχει οποιαδήποτε ευθύνη για το δυστύχημα, διαζευκτικά δε πως, αν υπήρχε τέτοια ευθύνη, αυτή είναι μηδαμινή. Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου καταχώρησε αντέφεση και στην αγόρευση του υποστήριξε ακριβώς τα ίδια, αλλά βεβαίως υπέρ του εφεσίβλητου.
Δε θα επαναλάβουμε τα γεγονότα. Συμφωνούμε με το πρωτόδικο Δικαστήριο πως και η εφεσείουσα και ο εφεσίβλητος ευθύνονται για το δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκησαν. Η εφεσείουσα όταν μπήκε από την Παπαφλέσσα στη Φιλελλήνων πρόσεξε πως το μισό σχεδόν του πλάτους της ήταν κατειλημμένο από σταθμευμένα φορτηγά και δεν μπορούσε να ελέγξει με ασφάλεια την τροχαία που ερχόταν από απέναντι. Όφειλε, επομένως, όταν πλησίαζε τα σταματημένα αυτοκίνητα να προχωρεί με πολλή προσοχή, έστω και αν από τα δεξιά της υπήρχε χώρος, περίπου 8 μ. για να διέρχεται η τροχαία από την απέναντι κατεύθυνση. Ο εφεσίβλητος, από την άλλη μεριά, οδηγούσε στο κέντρο της Φιλελλήνων, δρόμο με τροχαία κίνηση και σταθμευμένα οχήματα, και αντί να βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του δρόμου, οδηγούσε στο κέντρο με αποτέλεσμα να γίνει η σύγκρουση με το αυτοκίνητο της εφεσείουσας.
Έχουμε εξετάσει τις εκατέρωθεν εισηγήσεις. Αν δικάζαμε την υπόθεση πρωτοδίκως, πιθανόν ο καταλογισμός της ευθύνης στους διάδικους να ήταν διαφορετικός. Όμως, η πάγια νομολογία δεν μας επιτρέπει να υποκαταστήσουμε την απόφαση του δικάσαντος Δικαστηρίου, επί του ζητήματος τούτου με τη δική μας άποψη, γιατί δε διαπιστώνουμε έκδηλο σφάλμα στην κρίση του. Επιπλέον, έχουμε τη γνώμη πως μια τέτοια προσέγγιση εκ μέρους του εφετείου θα υποβάθμιζε την αρμοδιότητα των πρωτοδικών Δικαστηρίων, τα οποία ακολουθούν μια διαδικασία που, πιστεύουμε, πως είναι δίχως προηγούμενο εξονυχιστική και που οδηγεί στην πλήρη ανίχνευση της υπόθεσης. Βέβαια στην παρούσα έφεση οφείλουμε να πούμε πως η διαφορά απόψεων των δικηγόρων ήταν πραγματική, και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι συμφώνησαν πριν από την έναρξη της δίκης το ύψος των αποζημιώσεων.
Η έφεση και η αντέφεση απορρίπτονται χωρίς οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Η έφεση και αντέφεση απορρίπτονται, χωρίς έξοδα.