CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

ALGEMEEN VRACHTKANTOOR B.V. AND OTHERS ν. SEA SPIRIT NAVIGATION COMPANY LIMITED (1976) 1 CLR 368

BOTTEGHI ν. BOLT HEAD NAVIGATION (1985) 1 CLR 114

National Iranian Tanker Company Ltd ν. Pastella Marine Company Ltd (1987) 1 CLR 583

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή

Μεταξύ:

Εναγόντων

Εναγομένων

Τα περιστατικά της υπόθεσης είναι, σε ό,τι ενδιαφέρει, απλά και θα τα εκθέσω με συντομία. Οι ενάγοντες, που είναι αλλοδαπή εταιρεία, αξίωναν από τους εναγομένους, που είναι Κυπριακή εταιρεία, ποσό Η.Π.Α.$ 1,716,498 ως αποζημίωση για παράβαση σύμβασης ναύλωσης και για διάπραξη αστικού αδικήματος. Προέκυψε μεταξύ τους διαφορά. Και αυτή παραπέμφθηκε για διαιτησία στο Λονδίνο. Εκκρεμούσας της διαιτησίας οι ενάγοντες αποτάθηκαν σε δικαστήριο στη Βουλγαρία για τη σύλληψη του εκεί τότε ευρισκομένου Κυπριακού πλοίου των εναγομένων "KAPITAN VOLCHKOVICH" προς εξασφάλιση του αξιούμενου ποσού, σε περίπτωση που θα εκδίδετο υπέρ τους απόφαση στη διαιτησία. Στις 30 Αυγούστου 1996, το δικαστήριο στη Βουλγαρία εξέδωσε σχετικό διάταγμα και το πλοίο ακολούθως τέθηκε υπό τη φύλαξη των εκεί αρμόδιων αρχών. Οι εναγόμενοι εφεσίβαλαν την απόφαση. Εκκρεμούσας όμως της έφεσης το πλοίο στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 δραπέτευσε. Καθώς συνάγεται, υπεύθυνοι για αυτή την εξέλιξη ήταν οι εναγόμενοι.

Στις 4 Οκτωβρίου 1996 οι ενάγοντες κίνησαν εδώ διαδικασία δυνάμει του άρθρου 30 και αποτάθηκαν αυθημερόν για την έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο να απαγορεύεται στους εναγομένους η πώληση, αποξένωση, υποθήκευση, επιβάρυνση ή μεταβίβαση του πλοίου μέχρι επιστροφής του στον τόπο κράτησης ή μέχρι παραχώρησης άλλης ικανής εξασφάλισης ή μέχρι νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου. Ο συνήγορος των εναγόντων παρέπεμψε προς υποστήριξη του αιτήματος τους, κυρίως στην υπόθεση Botteghi v. Bolt Head Navigation (1985) 1 C.L.R. 114 όπου ο τότε δικαστής Α. Λοίζου, αντικρύζοντας παρόμοια περιστατικά, εξέδωσε σχετικό διάταγμα. Ακολουθώντας την εν λόγω υπόθεση, εξέδωσα το αιτούμενο προσωρινό διάταγμα για προσδιορισμένη χρονική διάρκεια.

Κατόπιν επίδοσης του διατάγματος, οι εναγόμενοι αποτάθηκαν για παραμερισμό του. Βασικός άξονας των θέσεων τους ήταν ότι η σύλληψη και κράτηση του πλοίου δεν καθιστούσε τους ενάγοντες ενδιαφερόμενο πρόσωπο εντός της έννοιας του άρθρου 30 και τούτο διότι η σύλληψη και κράτηση δεν δημιουργούσε δικαίωμα επί του ιδίου του πλοίου όπως απαιτεί το εν λόγω άρθρο αλλά επέφερε μόνο κατάσταση προορισμένη να διασφαλίσει τα δικαιώματα τους ως προβαλλόμενοι απλοί πιστωτές. Οι συνήγοροι και των δυο πλευρών ανέπτυξαν λεπτομερή επιχειρηματολογία και αναφέρθηκαν εκτενώς σε νομολογία κυπριακή και ξένη προς υποστήριξη των αντίστοιχων θέσεων τους.

Η έννοια του "ενδιαφερόμενου προσώπου" ως του μόνου που δύναται να αναζητήσει θεραπεία δυνάμει του άρθρου 30, απασχόλησε σε αρκετά μεγάλο αριθμό πρωτόδικων αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Κατόπιν κάποιας ταλάντευσης επικράτησε η άποψη, την οποία υποστήριζαν οι περισσότερες από τις αποφάσεις, ότι νομιμοποιείται μόνο το πρόσωπο που έχει άμεσο ενδιαφέρον στο ίδιο το πλοίο ή σε μερίδιο του πλοίου και όχι ο απλός πιστωτής, το ενδιαφέρον του οποίου αφορά μόνο στην εξασφάλιση κάποιας απαίτησης διά του πλοίου. Αυτή η άποψη επικροτήθηκε από την Ολομέλεια στην Pastella Marine Co. Ltd v. National Iranian Tanker Co. Ltd (1987) 1 C.L.R. 583 στην οποία έγινε ευρεία ανασκόπηση της νομολογίας. Ας σημειωθεί ότι αυτή ήταν και η ερμηνεία που δόθηκε σε τέτοια διάταξη σε άλλες χώρες, ήτοι, στην Σκωτία, Αυστραλία και Αγγλία: βλ. για την Σκωτία τις υποθέσεις Roy v. Hamiltons & Co. (1867) 5M 573 και McPhail v. Hamilton (1878) 5R 1017 σελ. 1020^. για την Αυστραλία την υπόθεση Beneficial Finance Corporation, Ltd v. Price (1965) Lloyd's L.R. Vol. 1 556^. και για την Αγγλία την υπόθεση The "Mikado" (1992) Lloyd's L.R. Vol. 1 163.

Αλλά και πριν από την απόφαση στην Pastella Marine Co. Ltd (ανωτέρω) ο τότε δικαστής Α. Λοίζου όταν, στην Botteghi (ανωτέρω), εξέδωσε διάταγμα δυνάμει του άρθρου 30, έλαβε ως δεδομένη αυτή ακριβώς την ερμηνεία. Μόνο που θεώρησε ότι η κράτηση του πλοίου επιδρούσε έτσι ώστε οι ενάγοντες να καταστούν από απλοί πιστωτές σε πρόσωπο που είχε πια συμφέρον στο ίδιο το πλοίο. Υπογράμμισε ωστόσο ότι επρόκειτο για θεώρηση η οποία υπόκειτο στον έλεγχο της πλήρους συζήτησης που θα προσφερόταν εάν οι εναγόμενοι αμφισβητούσαν το διάταγμα. Αυτή η θεώρηση βρισκόταν πάντως σε αντίθεση με προηγούμενη παρατήρηση του ίδιου δικαστή στην υπόθεση Algemeen Vrachtkantoor B.V. and others v. Sea Spirit Navigation Company Limited (1976) 1 C.L.R. 368 στη σελ. 377 αλλά εκεί δεν είχε εξετάσει στοχευμένα αυτή την πτυχή. Ας σημειωθεί επίσης ότι από την άλλη μεριά, καθώς επεσήμανε ο συνήγορος των εναγόντων, κάποια υποστήριξη της προσέγγισης στην υπόθεση Botteghi (ανωτέρω) προσφερόταν από την εξής παρατήρηση του δικαστή Curriehill στην Roy v. Hamiltons & Co, (ανωτέρω):

Προκύπτει εναργέστατα από την ερμηνεία που επικράτησε, ότι το απαιτούμενο ενδιαφέρον για την εφαρμογή του άρθρου 30 δεν μπορεί να είναι το ενδιαφέρον σε σχέση με το πλοίο αντικρυσμένο ως το περιουσιακό στοιχείο της άλλης πλευράς με στόχο την εξασφάλιση χρηματικής απαίτησης, αλλά ενδιαφέρον με την έννοια του εγγενούς και συγκεκριμένου συμφέροντος στο ίδιο το πλοίο ή σε μερίδιο του. Είναι με αυτό ως δεδομένο που τίθεται λοιπόν το ζήτημα που αφορά στο πως θα μπορούσε να επιδράσει η κράτηση του πλοίου στη διαμόρφωση δικαιωμάτων. Έχω τελικά τη γνώμη ότι η εν προκειμένω κράτηση του πλοίου με δικαστικό διάταγμα δεν αποτελεί εξέλιξη που να παρέχει συμφέρον στο ίδιο το πλοίο εγγενώς. Το όποιο συμφέρον σχέση έχει μόνο με την κράτηση του πλοίου, την εξωγενή σε ό,τι αφορά το ίδιο το πλοίο, προς διαφύλαξη της δυνατότητας να ικανοποιηθεί η χρηματική απαίτηση που διατυπώνεται εναντίον των ιδιοκτητών.

Καταλήγω ότι η παρούσα περίπτωση δεν καλύπτεται από το άρθρο 30 του Νόμου. Ως εκ τούτου το διάταγμα διαλύεται. Έχοντας υπόψη την υφή του θέματος και ιδιαίτερα το έρεισμα που παρείχε η απόφαση στην υπόθεση Botteghi (ανωτέρω) για την έκδοση διατάγματος, δεν εκδίδω διαταγή για έξοδα.

Με τη διάλυση του διατάγματος παρίσταται ανάγκη να κατευθύνω την προσοχή μου στην τραπεζική εγγύηση που κατέθεσαν οι ενάγοντες για την έκδοση του διατάγματος με μονομερή αίτηση. Θα πρέπει να παραμείνει η εγγύηση για προσδιορισμένο χρονικό διάστημα έτσι ώστε να παρασχεθεί στους εναγομένους η ευκαιρία να κινήσουν το μηχανισμό του Δικαστηρίου για να επιληφθεί του θέματος. Επομένως δίνονται οι εξής οδηγίες: η εγγύηση να συνεχίσει ισχύουσα για περίοδο δεκαπέντε ημερών από σήμερα και εφόσον εντός αυτής της περιόδου οι εναγόμενοι καταχωρήσουν σχετική αίτηση, η ισχύς της εγγύησης παρατείνεται μέχρι την αποπεράτωση της αίτησης ή μέχρι νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.