ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Αίτηση αρ. 58/96

ΕΝΩΠΙΟΝ: Σ. ΝΙΚΗΤΑ, Δ.

- και -

και mandamus

- και -

- και -

-------------Ημερομηνία: 7 MαΌου, 1996

Για την αιτήτρια: Δ. Κακουλλής

-------------

Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών απέρριψε την αίτηση αρ.

30/93 της αιτήτριας, που κίνησε και την τρέχουσα διαδικασία, η οποία στρεφόταν εναντίον της αδελφής της ως εργοδότριας και του Ταμείου Πλεονάζοντος Προσωπικού. Η αιτήτρια επιζητεί - σε πρώτο στάδιο - τη λήψη άδειας να αποταθεί για διατάγματα certiorari και mandamus. Συγκεκριμένα για να ακυρώσει με το πρώτο την απόφαση ημερ. 21/2/96 του προεδρεύσαντος δικαστή να μην παραπέμψει για εκδίκαση στο Ανώτατο Δικαστήριο τα σημεία που υπέβαλε ο δικηγόρος της αιτήτριας ως νομικά σημεία. Και για να τον αναγκάσει με το δεύτερο διάταγμα να καταρτίσει σχετικό υπόμνημα αναπομπής. Η απορριπτική απόφαση επισυνάφθηκε στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση αίτηση ως τεκ. 2.

Η αρχική απόφαση με την οποία απορρίφθηκαν οι αξιώσεις

της αιτήτριας δεν προσκομίστηκε. Τα στοιχεία που καταγράφω στη συνέχεια προκύπτουν από το τεκ. 2. Το δικάσαν δικαστήριο έκρινε, ως θέμα πραγματικό ότι "οι σχέσεις της (αιτήτριας) με την αδελφή της ήταν σχέσεις περιστασιακής προσφοράς βοήθειας". Και

διακόπηκαν δικαιολογημένα διότι η καθής η αίτηση (στην 30/93) περιόρισε τη δραστηριότητα της σε εξειδικευμένο τομέα, γεγονός που καθιστούσε τη βοήθεια της αιτήτριας περιττή.

Η απασχόληση αυτής της φύσεως, όπως βρήκε περαιτέρω το

δικαστήριο, δε συμπλήρωνε τουλάχιστον 28 ώρες συνεχούς εβδομαδιαίας απασχόλησης, που ήταν τότε προϋπόθεση δημιουργίας δικαιώματος σε αποζημίωση: Δεύτερος Πίνακας, Μέρος Ι παράγραφος

1, υποπαράγραφος (2)(α), του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου. Ας σημειωθεί εδώ διευκρινιστικά ότι η τροποποίηση που επέφερε το άρθρ. 8(β) του ν. 52(1)/94 μείωσε το χρόνο απασχόλησης από 28 σε 24 ώρες την εβδομάδα.

Το δικαστήριο επίσης αποφάσισε, ανεξάρτητα από τους

παραπάνω λόγους, ότι η απαίτηση εναντίον των καθών ήταν

απαράδεκτη λόγω παραγραφής της. Κατέληξε σε συμπέρασμα, στηριζόμενος στα πραγματικά περιστατικά, ότι η αίτηση δεν καταχωρήθηκε μέσα στην περίοδο των 6 μηνών από τη διακοπή της εργατικής σχέσης, όπως προβλέπει ο δικονομικός κανόνας 2(3) των περί Διαιτητικού Δικαστηρίου Κανονισμών του 1968.

Ο δικηγόρος της αιτήτριας, με έρεισμα το δικονομικό κανόνα 17(1), υπέβαλε αίτηση από 9 λόγους έφεσης, που κατά την άποψη του συνιστούν νομικά σημεία, προς ενεργοποίηση της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου με το δικονομικό μέσο του υπομνήματος. Αν η άποψη του ευσταθεί το δικαστήριο δεν είχε άλλη εκλογή παρά την παραπομπή τους: βλέπε in Re Hjicostas (1984) 1 Α.Α.Δ. 513, Εκδοτική Εταιρεία "Αλήθεια" Λτδ. (1992) 1 (Α) Α.Α.Δ. 492 και αίτηση 55/93 Κώστας Λουκά ημερ. 13/1/94.

Το δικάσαν δικαστήριο δεν αποδέχθηκε την αίτηση με το σκεπτικό ότι, σε καθεμιά από τις πιο πάνω περιπτώσεις, η αιτήτρια αμφισβήτησε ουσιαστικά την πραγματική βάση της απόφασης του, που δεν μπορεί κατά νόμο να εφεσιβληθεί. 'Ετσι, ήταν θέμα πραγματικό κατά πόσον η αιτήτρια εργαζόταν για άλλο πρόσωπο ή αν η περίοδος απασχόλησης της ήταν 28 ώρες την εβδομάδα. Επίσης αν συνέτρεχαν οι πραγματικές προϋποθέσεις για πληρωμή από το Ταμείο. "Κοντολογής" αναφέρει ο δικαστής "το όλο οικοδόμημα της απόφασης μας αποτελείται από ευρήματα γεγονότων και τις συνακόλουθες σε αυτά απαντήσεις".

Η νομολογία έχει εξετάσει σε βάθος το εννοιολογικό πλαίσιο του νομικού ερωτήματος. Βλέπε in Re Petros Kyriakides (1992) 1 (Α) A.A.Δ. 26, in Re Hadjicostas, Εκδοτική Εταιρεία "Αλήθεια" Λτδ., αίτηση Κώστα Λουκά, ανωτέρω. Βλέπε επίσης Halsbury's Laws of England, 4η έκδοση (Reissue), τόμος 1(1), παράγραφος 70, σελ. 121 και 122 "The distinction between law and fact". Το βασικό μέτρο διάκρισης μεταξύ νομικών και πραγματικών ισχυρισμών οροθετεί η απόφαση Χ"Κώστας:

".....whenever an issue revolves round the

application of the law to given facts, it

called in question, the point is a legal one; that it merely raises questions bearing on the interpretation and the scope of the law; exploration of the ambit of the law is always a question

of law;"

Φαινομενικά οι λόγοι εδώ είναι νομικής φύσεως.

Ιδιαίτερα εφόσον ρητά αναφέρεται ότι επιζητείται η διαλεύκανση της ερμηνείας νομοθετικών διατάξεων. Και μπαίνει θέμα δεκτικότητας μαρτυριών ή διάστασης τους από τη δικογραφία. Το ζήτημα με έχει προβληματίσει. Παρατηρώ εντούτοις ότι η αιτήτρια δεν εκθέτει κανένα από τους λόγους αυτούς κατά τρόπον που προκύπτει ότι έχουμε μπροστά μας αμιγή νομικά προβλήματα, που πρέπει να τύχουν εξέτασης από το Εφετείο. Και δεν πρόκειται απλώς για περίπτωση έμμεσου τρόπου αμφισβήτησης και αναθεώρησης των πραγματικών περιστάσεων, όπως διαπιστώθηκαν από το δικάσαν δικαστήριο.

Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και την αντιμετώπιση των θεμάτων από την πρωτόδικη απόφαση, έχω την άποψη ότι πρέπει να είναι σε κάθε περίπτωση ορατό, από τη διατύπωση των λόγων, το στίγμα του νομικού ερωτήματος. Με άλλα λόγια η αίτηση πρέπει να περιέχει τα ερείσματα που το δημιουργούν. Δε χωρεί εικοτολογία από το δικαστήριο. 'Ετσι μόνο υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, συμμόρφωση με το δικονομικό κανόνα 17(1) ότι ο ενδιαφερόμενος διάδικος πρέπει "να υποβάλη έγγραφον αίτησιν τω Πρωτοκολλητή εκθέτων άμα και τα νομικά σημεία εφ' ων στηρίζει την έφεσιν του." Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να υπερφαλαγγισθεί ο σκοπός του νομοθέτη να επιτρέψει την έφεση μόνο για κατ' εξοχήν νομικά θέματα.

Η αίτηση απορρίπτεται.

Σ. Νικήτας,

Δ.

/ΚΑσ