|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1995) 1 ΑΑΔ 786
11 Σεπτεμβρίου, 1995
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΑΡ. 33/64,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΗΛΙΑ (ΑΡ. 3) ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΛΑΝΤΖΙΑ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ διατάγματος prohibition και/ ή certiorari,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΝΟΜΟ ΑΡ. 95/89, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟ ΑΡ. 23/90, ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΑΡ. 216/90, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟ ΑΡ. 14/60, ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΦΗ ΘΕΜΑΤΑ ΑΡ. 232/91, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ (ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ) ΝΟΜΟ ΑΡ. 87/94, ΤΟ ΑΡΘΡΟ 11 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ Δ. 48, Θ. 12 ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 1/95 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡ. 7/2/95, ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡ. 13/2/95 ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ Ο ΑΙΤΗΤΗΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΣΤΗ ΜΑΡΩ ΑΛΩΝΕΥΤΗ ΓΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΝΗΛΙΚΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΩΝ £120 ΜΗΝΙΑΙΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΑΛΜΑ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΣΙΕΡΙΦ ΑΡ. 17463/95 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ.
(Αίτηση Αρ. 128/95).
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari και Prohibition — Έφεση κατά αποφάσεως τον Ανωτάτου Δικαστηρίου να αναγνωρίσει δικαιοδοσία σε Επαρχιακό Δικαστήριο να εκδικάζει αιτήσεις διατροφής εξωγάμων — Αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης για έκδοση εντάλματος Certiorari και Prohibition με τα οποία να εμποδίζεται η περαιτέρω εκδίκαση και ακυρώνεται ένταλμα φυλακίσεως εκτός αν πληρωθούν καθυστερημένες δόσεις προσωρινού διατάγματος διατροφής ανηλίκου που εκδόθηκε στην υπόθεση που αφορούσε η έφεση — Πολλαπλότητα διαδικασιών — Κατάχρηση διαδικασίας.
Κατάχρηση Δικαστικής διαδικασίας — Διαδικασία ακύρωσης εντάλματος φυλακίσεως για μη πληρωμή δόσεων διατάγματος διατροφής — Έφεση κατά της αποφάσεως με την οποία το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο το οποίο εξέδωσε το ένταλμα, είχε δικαιοδοσία — Δυνατότητα προώθησης παράλληλων διαδικασιών.
Εναντίον του αιτητή, μέλους της Μαρωνιτικής θρησκευτικής κοινότητας, εκδόθηκε στις 13.2.1995 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας προσωρινό διάταγμα διατροφής της ανήλικης εξώγαμης θυγατέρας του που απόκτησε με τη Μάρω Αλωνεύτη από τη Λευκωσία και αναγνώρισε. Το διάταγμα, που τον διέτασσε να πληρώνει £120.- το μήνα διατροφή για την ανήλικη, εκδόθηκε στην υπ' αρ. 1/95 αίτηση της μητέρας και προσβλήθηκε από αυτόν για έλλειψη δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου.
Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο, αποφάσισε ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο, είχε δικαιοδοσία εκδόσεως του διατάγματος. Η απόφαση αυτή του Ανωτάτου Δικαστηρίου εφεσιβλήθηκε από τον αιτητή, αλλά η εκδίκασή της δεν είχε συμπληρωθεί.
Ο αιτητής παρέλειψε να καταβάλλει τη μηνιαία δόση διατροφής για την ανήλικη από 15.2.1995 όπως πρόβλεπε το προσωρινό διάταγμα ημερ. 13.2.1995 και κατ' ακολουθίαν εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις 6.6.1995, ένταλμα φυλάκισης του για ένα χρόνο, εκτός αν πλήρωνε £480.- για απλήρωτες δόσεις από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάϊο του 1995.
Με νέα αίτησή του ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου ο αιτητής ζήτησε άδεια να καταχωρήσει αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος Prohibition και/ή Certiorari με το οποίο να ακυρώνεται το εκδοθέν ένταλμα φυλακίσεώς του και να απαγορεύεται στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας να συνεχίσει οποιανδήποτε διαδικασία σχετικά με έκδοση ενταλμάτων φυλακίσεως στην αίτηση 1/95 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας.
Αποφασίστηκε, ότι:
(1) Η δικαιοδοσία, που ήταν το αντικείμενο της έφεσης, ήταν συνυφασμένη με την έκδοση του εντάλματος φυλακίσεως.
(2) Το θέμα που είχε σαν επίκεντρο το ένταλμα φυλακίσεως θα μπορούσε να θιγεί και επιλυθεί στην έφεση που ήδη ασκήθηκε και εκκρεμούσε, ενώ ο κατακερματισμός τους αποτελούσε ανεπίτρεπτη υιοθέτηση παράλληλης διαδικασίας που δημιουργούσε πολλαπλότητα.
(3) Η διαδικασία αμφισβήτησης της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας να εκδώσει ένταλμα φυλακίσεως του αιτητή αποτελούσε κατάχρηση διαδικασίας.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Constantinides v. Ekdotiki Eteria Vima Ltd and Others (1983) 1 C.L.R. 348,
In Re S. (a minor) (Contract Order) The Times Law Reports, ημερ. 12.1.1994,
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (Αρ. 2) (1993) 1 Α.Α.Δ. 248,
Διευθυντής των Φυλακών ν. Αναφορικά με την αίτηση του Τζεννάρο Περρέλλα για την έκδοση εντάλματος της φύσεως Habeas Corpus (1995) 1 Α.Α.Δ. 217,
Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 3) (1995) 1 Α.Α.Δ. 361.
Αίτηση.
Αίτηση με την οποία επιζητείται η άδεια του Δικαστηρίου που θα επιτρέψει στον αιτητή να καταχωρήσει κανονική αίτηση για έκδοση διατάγματος prohibition και/ή certiorari.
Π. Πετράκης, για τον Αιτητή.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την κρινόμενη αίτηση επιζητείται η άδεια του δικαστηρίου που θα επιτρέψει στον αιτητή να καταχωρήσει κανονική αίτηση για έκδοση διατάγματος prohibition και/ή certiorari. Θα με απασχολήσουν οι συνθήκες που τον ώθησαν στο διάβημά του. Ο αιτητής, που ανήκει στη θρησκευτική ομάδα των Μαρωνιτών, απέκτησε εξώγαμο παιδί με τη Μάρω Αλωνεύτη από τη Λευκωσία και αιτήτρια στην αίτηση αρ. 1/95 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Το παιδί είναι ανήλικο. Γεννήθηκε στις 27/7/80. Η αναγνώριση πατρότητας από τον αιτητή έγινε με δικαστική απόφαση ημερ. 12/6/90. Η προσπάθεια της μητέρας να εξασφαλίσει διατροφή από το Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας απέτυχε γιατί τελικά κρίθηκε στην αίτηση αρ. 149/94 ότι το δικαστήριο εκείνο εστερείτο δικαιοδοσίας να εκδώσει διάταγμα διατροφής (παραπέμπω στην απόφασή μου ημερ. 11/1/95).
Ακολούθησε η παραπάνω αίτηση αρ. 1/95 με την οποία η μητέρα ζήτησε να διαταχθεί ο αιτητής να καταβάλλει £250 το μήνα για τη συντήρηση του παιδιού τους. Στο μεταξύ στις 13/2/95 το Επαρχιακό Δικαστήριο, ύστερα από εξ πάρτε αίτηση της μητέρας, χορήγησε διάταγμα προσωρινής διατροφής της ανηλίκου για £120 μηνιαίως από 15/2/95. Παράλληλα όρισε ημερομηνία (7/3/95) για να εμφανιστεί ο αιτητής και δείξει λόγο γιατί να μην εξακολουθήσει να ισχύει το προσωρινό διάταγμα.
Ο αιτητής αμφισβήτησε τη νομιμότητα του διατάγματος προβάλλοντας έλλειψη δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου να το εκδώσει. Του χορηγήθηκε άδεια από το Χρυσοστομή, Δ. και κατέθεσε την αίτηση αρ. 32/95 για προνομιακά διατάγματα. Στο τέλος το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε με απόφασή του ημερ. 5/5/95 πως το Επαρχιακό Δικαστήριο ήταν όντως αρμόδιο να επιληφθεί και αποφασίσει το ζήτημα όπως το αποφάσισε. Επισημάνθηκε στην απόφαση η υποχρέωση που επιβάλλει στους γονείς εξώγαμου τέκνου για τη συντήρηση του το άρθρο 6 της Σύμβασης επί της Νομικής Καταστάσεως Εξώγαμων Τέκνων. Ας σημειωθεί ότι η σύμβαση επικυρώθηκε με τον κυρωτικό νόμο αρ. 50/79.
Κρίθηκε πως το Επαρχιακό Δικαστήριο μπορούσε να αναλάβει δικαιοδοσία με βάση τις διατάξεις του άρθρου 21 (1) του Ν. 14/60 γιατί επρόκειτο για αστικής φύσεως διαφορά "που δεν παραπέφθηκε στα οικογενειακά δικαστήρια και για την οποία δημιουργήθηκε το αγώγιμο δικαίωμα". Για να ολοκληρώσει την αιτιολογική του σκέψη το δικαστήριο αναφέρθηκε στο νόημα της λέξης "αγωγή" που απαντάται στο άρθρο 21(1), όπως ερμηνεύεται από τις διατάξεις του άρθρου 2 του ίδιου νόμου. Περαιτέρω έκρινε πως το άρθρο 32 του Ν. 14/60 παρέχει νόμιμο έρεισμα σε Επαρχιακό Δικαστήριο "να εκδίδει ακόμη και προσωρινά διατάγματα διατροφής υπό τύπον προστακτικού παρεμπίπτοντος διατάγματος όπως έπραξε στην υπό κρίση υπόθεση".
Όπως αναφέρει ο αιτητής στην παράγραφο 9 της ένορκης βεβαίωσης που υποστηρίζει την υπό κρίση αίτηση, η απόφαση εκείνη εφεσιβλήθηκε. Ήταν ορισμένη για ακρόαση στις 20/7/95, αλλά αναβλήθηκε για τις 14/11/95. Δεν αναφέρονται οι λόγοι έφεσης ούτε εκείνοι της αναβολής. Ο δικηγόρος του αιτητή είπε στη διάρκεια της συζήτησης πως η αναβολή οφειλόταν σε έλλειψη χρόνου του δικαστηρίου, ενώ η έφεση προσβάλλει το συμπέρασμα του δικαστή που αφορούσε το δικαιοδοτικό ζήτημα. Ο αιτητής πληροφορήθηκε, όπως αναφέρει ο ίδιος στην παράγραφο 10 της παραπάνω δήλωσής του, ότι με βάση το διάταγμα της 13/2/95 το Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε ένταλμα φυλάκισης του (σιέριφ αρ. 17463/95) στις 6/6/95 για ένα χρόνο εκτός αν πληρώσει το ποσό των £480 για απλήρωτες δόσεις διατροφής από το Φεβρουάριο μέχρι και το Μάΐο του 1995. Περαιτέρω ανέφερε πως η Μ. Αλωνεύτη προτίθεται να προσφύγει στην ίδια διαδικασία αναφορικά με τη διατροφή των μηνών Ιουνίου και Ιουλίου 1995.
Θεωρώ σκόπιμο να θέσω εδώ τη θεραπεία που ζητά ο αιτητής, όπως διατυπώνεται στο σώμα της αίτησης:
"Άδειαν του Σεβαστού Δικαστηρίου διά καταχώρησιν αιτήσεως δι' έκδοσιν διατάγματος Prohibition και/ή Certiorari διά την μετακίνησιν και/ή μεταφοράν εις το Ανώτατον Δικαστήριον του φακέλλου της υποθέσεως αρ. 1/95 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με σκοπόν την απαγόρευσιν του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας από του να αρχίση και/ή συνέχιση οιανδήποτε δια-δικασίαν σχετικώς με την έκδοσιν εντάλματος ή ενταλμάτων φυλακίσεως εναντίον του αιτητή με βάσιν το Προσωρινόν Διάταγμα ημερ. 13/2/95 εις την αίτησιν αρ. 1/95 και την ακύρωσιν του εντάλματος φυλακίσεως εναντίον του αιτητού, σιέριφ αρ. 17463/95 Ε.Δ.Π Λευκωσίας, διά του οποίου διατάττεται η φυλάκισις του αιτητού διά περίοδον ενός έτους εκτός εάν αυτός πλήρωση εις την Μάρω Αλωνεύτη εξ Ακροπόλεως Λευκωσίας το ποσόν των £480 ως διατροφήν διά το εξώγαμον τέκνον του Μαρίνα.
Και όπως δοθούν όλοι οι αναγκαίοι και κατά συνέπεια οδηγίαι.
Και όπως η διαδικασία εκδόσεως εντάλματος ή/και ενταλμάτων φυλακίσεως εναντίον του αιτητού με βάσιν το Προσωρινόν Διάταγμα ημερ. 13/2/95 εις την αίτησιν αρ. 1/95 του Ε.Δ. Λευκωσίας ως επίσης και το ένταλμα Σιέριφ αρ. 17463/95 Ε.Δ. Λευκωσίας ανασταλούν μέχρι την ακρόασιν της αιτήσεως ή μέχρι νεωτέρας διαταγής."
Ενόψει της εκκρεμότητας και της πορείας της έφεσης ζήτησα να έχω τις απόψεις του δικηγόρου του αιτητή κατά πόσον είναι δυνατή η παράλληλη προώθηση των δύο διαδικασιών και αν πρέπει να επιλέξει με ποία από τις δύο θα επιδιώξει επίλυση του θέματος. Του έδωσα μάλιστα την ευκαιρία να μελετήσει το σημείο. Για το θέμα των αρχών που διέπουν την παράλληλη χρήση ένδικων μέσων ο κ. Πετράκης με παρέπεμψε στις αποφάσεις Διευθυντής των Φυλακών ν. Αναφορικά με την αίτηση του Τζεννάρο Περρέλλα για την έκδοση εντάλματος της φύσεως Habeas Corpus (1995) 1 Α.Α.Δ. 217, Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 3) (1995) 1 Α.Α.Δ. 361.
Σχετικά με την ουσία ο συνήγορος υποστήριξε πως εδώ δεν είμαστε μπροστά σε περίπτωση πολλαπλότητας διαδικασιών, που έχουν κοινό αντικείμενο. Η έφεση αφορά στη δικαιοδοσία του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Βάλλεται και επιδιώκεται η ανατροπή της άποψης πως στο Επαρχιακό Δικαστήριο, με βάση τις διατάξεις που αναφέρει η απόφαση στην αίτηση αρ. 32/95, ανατέθηκε αρμοδιότητα σε θέματα διατροφής, που δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία των Οικογενειακών Δικαστηρίων, στα Επαρχιακά Δικαστήρια. Ενώ στην προκείμενη περίπτωση επιδιώκεται θεραπεία σχετικά με την εκτέλεση του διατάγματος με μέθοδο που δεν εξουσιοδοτεί κανένας νόμος.
Λέχθηκε επίσης πως αν η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι ορθή και έχουμε πράγματι άσκηση αστικής δικαιοδοσίας, το εκδοθέν διάταγμα προσωρινής διατροφής σε περίπτωση άρνησης ή παράλειψης συμμόρφωσης προς αυτό θα μπορούσε ίσως, στην καλύτερη περίπτωση, να ικανοποιηθεί κατά τον ίδιο τρόπο που εκτελούνται οι αποφάσεις στις πολιτικές υποθέσεις. Δεν είναι όμως εξοπλισμένο το Επαρχιακό Δικαστήριο με εξουσία να εκδίδει στο προκείμενο ένταλμα φυλάκισης όπως συμβαίνει, με ρητή όμως πρόνοια, στην περίπτωση των διαταγμάτων διατροφής των οικογενειακών δικαστηρίων: βλέπε άρθρο 40 του Ν. 216/90.
Αποτελούσε ανέκαθεν εξουσία αλλά και ιδιαίτερη μέριμνα των Δικαστηρίων να αποτρέπουν καταχρήσεις της δικαστικής διαδικασίας από τους διαδίκους με τους κατάλληλους χειρισμούς και μηχανισμούς. Δεν θα ήταν πρωτότυπη η παρατήρηση, πρέπει όμως να λεχθεί, ότι αν το δικαστήριο δεν ασκούσε τον έλεγχο αυτό θα κινδύνευε να παραμορφωθεί η δικαστική διαδικασία και να χάσει την αξιοπιστία και το κύρος της σαν το μέσο εφαρμογής του δικαίου. Τα κυπριακά δικαστήρια δεν μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Στα δύο αποσπάσματα από εφετειακές αποφάσεις καθορίζεται η τοποθέτησή μας. Στην Π.Ε. 9173, ανωτέρω, το εξής σχόλιο ακολουθεί αμέσως μετά την αναφορά στην Constantinides v. Ekdotiki Eteria Vima Ltd (1983) 1 C.L.R. 348:
"αποφασίστηκε ότι τα κυπριακά δικαστήρια έχουν την ίδια εξουσία, όπως και τα αγγλικά δικαστήρια, να ελέγχουν τις διαδικασίες προς αποφυγή καταχρήσεων της δικαστικής διαδικασίας. Η κατάχρηση της διαδικασίας μπορεί να προσλάβει πολλές μορφές· ανάλογα ευρεία είναι και η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου για την παρεμπόδισή της."
Σε σχέση με την τελευταία παρατήρηση του δικαστηρίου αποφασίστηκε πρόσφατα στην Αγγλία ότι συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας η παρουσίαση ενώπιον του δικαστηρίου για επίλυση νομικών σημείων ακαδημαϊκού περιεχομένου τα οποία δεν ήταν απαραίτητα για την επίλυση της συγκεκριμένης διαφοράς: In re S. (a minor) (Contact Order) The Times Law Reports ημερ. 12/1/94.
Σε ενδιάμεση απόφαση Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (Αρ. 2) (1993) 1 Α.Α.Δ. 248, βεβαιώνεται ότι:
".... Η επίκληση των δικαιοδοσιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου ελέγχεται προς αποτροπή κατάχρησης των δικαιοδοσιών. Η επιδίωξη όμοιων σκοπών με την υιοθέτηση παράλληλων ένδικων μέσων ελέγχεται από το Δικαστήριο όπως και γενικότερα η πολλαπλότητα των διαδικασιών για την επίτευξη του ίδιου στόχου ..."
Όπως βλέπω το ζήτημα η δικαιοδοσία, που αποτελεί όπως μου ελέχθη το μόνο αντικείμενο της έφεσης, είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένη με την έκδοση του εντάλματος. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της αίτησης και το αιτητικό της, που γίνεται αναφορά στην απόφαση για το προσωρινό διάταγμα από το οποίο και εκπορεύεται το δεύτερο ζήτημα. Αλλά και λαθασμένη να είναι η άποψη αυτή το θέμα που έχει σαν επίκεντρο το ένταλμα θα μπορούσε να θιγεί και επιλυθεί στην έφεση που ήδη ασκήθηκε και εκκρεμεί για εκδίκαση. Ο κατακερματισμός τους, που οφείλεται στην επιλεκτικότητα του αιτητή, αποτελεί πιστεύω ανεπίτρεπτη υιοθέτηση με αυτή την αίτηση παράλληλης διαδικασίας που δημιουργεί πολλαπλότητα.
Δε μου διαφεύγει η αρχή που υιοθετεί η απόφαση ανωτέρω, ότι η άσκηση της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 155.4 του συντάγματος επιβάλλει, παρά την ύπαρξη διαζευκτικής θεραπείας, στην περίπτωση που είναι ορατή η έλλειψη δικαιοδοσίας, την έκδοση, δικαιωματικά, του κατάλληλου προνομιακού εντάλματος. Χωρίς να υπεισέρχεται στην απόφαση του δικαστηρίου η διακριτική του ευχέρεια. Όμως δεν είναι αυτή η υπό εξέταση περίπτωση. Το προσωρινό διάταγμα διατροφής είναι οπισθογραφημένο με την εξής ρήτρα που αποτελεί το προοίμιο για την έκδοση εντάλματος φυλάκισης σε περίπτωση παράβασης των όρων του:
"Εάν σεις ο πιο πάνω καθού η αίτηση αμελήσετε να υπακούσητε στο διάταγμα τούτο σεις μεν υπόκεισθε εις σύλληψιν η δε περιουσία σας εις κατάσχεσιν."
Με βάση το στοιχείο αυτό είναι αμφίβολο αν προκύπτει θέμα δικαιοδοσίας έκδοσης του εντάλματος φυλάκισης. Υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι υποχρεωτική, ex debito justitiae, η έκδοση προνομιακού εντάλματος. Το δικαστήριο διαθέτει διακριτική ευχέρεια. Την άποψη αυτή υποστηρίζει πιστεύω η αμερικανική υπόθεση Re Rice, 155 U.S. 402:
"Where it appears that the court whose action is sought to be prohibited has clearly no jurisdiction of the cause originally, or of some collateral matter arising therein, a party who has objected to the jurisdiction at the outset and has no other remedy is entitled to a writ of prohibition as of right.
But where there is another legal remedy by appeal or otherwise, or where the question of the jurisdiction of the court is doubtful, or depends on facts which are not made matter or record, or where the application is made by a stranger, the granting or refusal of the writ is discretionary."
Η δεύτερη αυτή διαδικασία αποτελεί, για τους λόγους που προεξέθεσα, κατάχρηση διαδικασίας. Γι' αυτό και την απορρίπτω. Εν πάση περιπτώσει δε θα ασκούσα, για τους ίδιους λόγους, τη διακριτική μου ευχέρεια υπέρ του αιτητή, παραχωρώντας την αιτούμενη άδεια, δεδομένου πως υπάρχει άλλη οδός που ήδη ακολούθησε. Η παρούσα αίτηση θα είχε την ίδια τύχη.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.