ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
Έρευνα - Κατάλογος Αποφάσεων - Απόκρυψη Αναφορών (Noteup off) - Αφαίρεση Υπογραμμίσεων


ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή



ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ:

(1989) 1E ΑΑΔ 826

22 Δεκεμβρίου, 1989
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.]

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΙΝ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΑΝΑ ΝΤΙΣΚΟ ΛΤΔ.,
ΚΑΙ ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ CERTIORARI
ΚΑΙ/Η PROHIBTION

και

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΗΜΕΡ. 27.5.89 ΣΤΗΝ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1761/89.

(Αίτηση Αρ. 109/89).

Ποινική Δικονομία - O Περί Ποινικής Δικονομίας Νόμος, Κεφ. 155, Άρθρο 74 (1) (β) - Εκ πρώτης όψεως υπόθεση - Απορρίπτοντας εισή­γηση ότι δεν υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση, το Δικαστήριο δεν μπορεί να καταλήξει σε συμπεράσματα ενοχής.

Οι αιτητές αντιμετώπιζαν κατηγορία για χρήση οικοδομής ως Δι­σκοθήκης, για θέαμα για το κοινό χωρίς άδεια και για χρήση οικοδο­μής, στην οποία εγίνετο δεκτό το κοινό για αναψυχή, χωρίς την σχετι­κή άδεια.

Όταν τελείωσε η υπόθεση της κατηγορούσας αρχής ο συνήγορος υπεράσπισης πρόβαλε ότι δεν υπήρχε εκ πρώτης όψεως υπόθεση, γιατί: (α) δεν αποδείχθηκε πως η δισκοθήκη προσφέρει θέαμα με την έννοια του νόμου (β) δεν αποδείχθηκε το συστατικό της δημόσιας συγκέντρω­σης και (γ) γιατί η δισκοθήκη δεν είναι οικοδομή σύμφωνα με την ερ­μηνεία του άρθρου 2 του N. 111/85.

Στην ενδιάμεση απόφασή του το Δικαστήριο βρήκε ότι: "η εν λόγω οικοδομή χρησιμοποιείτο για θέαμα στο οποίο εγίνετο δεκτό το κοινό," ότι "η οικοδομή χρησιμοποιείται για δημόσια συγκέντρωση" και ότι απορρίπτει την εισήγηση ότι "η εν λόγω οικοδομή πρέπει να αποδεικνύεται ότι είναι θέατρο".

Από την διατύπωση της αποφάσεως του πρωτόδικου Δικαστηρίου προκύπτει ότι το τελευταίο προχώρησε σε συμπεράσματα ενοχής των αιτητών, πράγμα ανεπίτρεπτο. Τούτο συνιστά υπέρβαση της εξουσίας.

Εκδίδεται διάταγμα certiorari.

Αναφερόμενες αποφάσεις:

In re Pantelidou (1984) 1 C.L.R. 661;

Attorney-General of the Republic v. Morphitis (1975) 2 C.L.R. 138.

Αίτηση.

Αίτηση για προνομιακό διάταγμα certiorari και/ή prohibi­tion με το οποίο να ακυρώνεται η ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην Ποινική Υπόθεση Αρ. 1761/69.

Λ. Κληρίδης, για τους αιτητές.

Π. Λυσάνδρου, για τους καθ' ων η αίτηση.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Δ. ανέγνωσε την ακόλουθη α­πόφαση. Με την αίτηση αυτή οι αιτητές ζητούν από το Δικαστήριο προνομιακό διάταγμα, Certiorari και Prohibi­tion, με το οποίο να ακυρώνεται η ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην ποινική υπόθεση 1761/89, που δόθηκε στις 27/5/89.

Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν σε συντομία ως εξής:

Οι αιτητές ήσαν κατηγορούμενοι στην ποινική υπόθεση 1761/89 ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, με την κατηγορία ότι χρησιμοποιούσαν οικοδομή ως δισκοθήκη δια θέαμα για το κοινό χωρίς να έχει εκδοθεί άδεια από το Συμβούλιο Δήμου Στροβόλου ή/και ότι ανέχθηκαν την χρησιμοποίηση της οικοδομής αυτής για τον ίδιο σκοπό. Επίσης, πως χρησιμοποιούσαν την οικοδομή δι' αναψυχή όπου εγίνετο δεκτό το κοινό, χωρίς τη σχετική άδεια και πως ανέχθηκαν την χρησιμοποίησή της για το σκοπό αυτό.

Όταν έκλεισε η υπόθεση για την Κατηγορούσα Αρχή, ο δικηγόρος των αιτητών - κατηγορούμενων στην υπόθεση εκείνη - εισηγήθηκε στο Δικαστήριο πως δεν υπήρχε εκ πρώτης όψεως υπόθεση, με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 74 (1) (β) της Ποινικής Δικονομίας, Κεφ. 155.

Στις 27/5/89 το Δικαστήριο εξέδωσε την ενδιάμεση απόφασή του στην επιφυλαχθείσα απόφαση και απέρριψε τις εισηγήσεις του δικηγόρου των αιτητών αναφορικά προς τον πρώτο αιτητή - κατηγορούμενο - , αλλά δέχθηκε την ει­σήγηση του δικηγόρου ως προς τον αιτητή 2 για τις κατηγορίες 1, 3 και 4. Εκάλεσε δε τους αιτητές, τον μεν πρώτο να υπερασπισθεί και στις τέσσερις κατηγορίες, το δε δεύτερο εις τη δεύτερη κατηγορία.

Κατά την εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών, στην υπόθεση αυτή το Δικαστήριο υπερέβη τις εξουσίες που του παρέχει ο Νόμος δυνάμει του προαναφερθέντος άρθρου 74(1) (β) του Κεφ. 155, καθόσον ο Δικαστής προχώρησε και αποφάσισε κατ' ουσία και τελεσίδικα επί των γεγονότων της υπόθεσης και όχι εκ πρώτης όψεως. Είναι η εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών πως οι αιτητές πλέον δεν έχουν την ευκαιρία να υπερασπιστούν καθότι ήδη τα επίδικα θέματα, επί των οποίων βασίζουν την υπεράσπισή τους, έχουν αποφασιστεί τελεσίδικα στο πρόωρο στάδιο της δίκης προτού τους δοθεί η ευκαιρία να θέσουν ενώπιον του Δικαστηρίου την υπεράσπισή τους.

Είναι η εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση πως δεν αποφάσισε το Δικαστήριο τελεσίδικα αλλά έκαμε ορισμένα ευρήματα επί των γεγονότων μόνο χωρίς να αποφασίζεται κατά τελικό τρόπο η ενοχή ή αθωότητα των αιτητών. Είναι επίσης η εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση πως το Δικαστήριο κατά την ενδιάμεση απόφασή του ασχολείτο αποκλειστικά και μόνο με τεκμήρια ενοχής, δηλαδή, κατά πόσο οι αιτητές μπορούσαν να ήσαν ένοχοι με βάση την προσαχθείσα μαρτυρία και όχι με συμπέρασμα ενοχής.

H βασική υπεράσπιση των αιτητών ήτο, όπως φαίνεται από τη μακροσκελή ενδιάμεση απόφαση του εντίμου Δικαστού, πως δεν αποδείχθηκε πως η δισκοθήκη προσφέρει θέαμα με την έννοια που χρησιμοποιείται στο Νόμο. Επίσης δε πως δεν αποδείχθηκε το συστατικό στοιχείο της δημόσιας συγκέντρωσης όπως πρέπει να ερμηνευθεί. Επίσης δε πως η δισκοθήκη ΑΦΡΙΚΑΝΑ δεν είναι οικοδομή σύμφωνα με την ερμηνεία του άρθρου 2 του Περί Δήμων Νόμου, Νόμος 111/ 85.

Το Δικαστήριο στην ενδιάμεσή του απόφαση αναφέρει:

"Στη δισκοθήκη αυτή υπήρχε, κατά τον ουσιώδη χρόνο, μουσική, εναλλασσόμενος φωτισμός διαφόρων χρωμάτων και πρόσωπα που χορεύουν στην πίστα και λαμβανομένης υπόψη της διατύπωσης (..... οιονδήποτε θέαμα) του άρ­θρου 112(1) (α) του N. 111/85 ευρίσκω, με βάση την ενώπιό μου μαρτυρία, ότι η εν λόγω οικοδομή, κατά τον ουσιώδη χρόνο, χρησιμοποιείτο για θέαμα στο οποίο γίνεται δεκτό το κοινόν".

Προχωρεί δε να αναφέρει πως σχετικά με το κατά πόσο η οικοδομή χρησιμοποιείται για δημόσια συγκέντρωση, το Δικαστήριο αναφέρει:

"Ενόψει δε του ότι στη δισκοθήκη εισέρχεται ελευθέρως το κοινόν, αφού πληρώσει τα σχετικά δικαιώματα, η οικο­δομή χρησιμοποιείται για δημόσια συγκέντρωση σύμφωνα με το άρθρο 112(1) (α) του N. 111/85."

Το Δικαστήριο δε προχωρεί να αναφέρει:

"Απορρίπτω την εισήγηση του δικηγόρου των κατηγο­ρουμένων ότι η εν λόγω οικοδομή πρέπει να αποδεικνύεται ότι είναι Θέατρο εφαρμοζομένου του κανόνα ejusdem generis (βλ. Interpretation of documents by Roland Burrows, ESQ K.C. (1943) page 65).To ότι το άρθρο 112 του N. 111/85 όπως και ο Κανονισμός 162 των Καν. Του Συμβουλίου Βελτιώσεως Στροβόλου 1951-1985 βρίσκονται κάτω από τη λέξη ΘΕΑΤΡΑ κ.λ.π., και αν ακόμη δεν ανα­φερόταν το κ.λ.π., δεν θα μπορούσε να λεχθεί κατά οποιονδήποτε τρόπο ότι η εν λόγω οικοδομή έπρεπε να είναι ΘΕΑΤΡΟ για να χρειάζεται άδεια λειτουργίας από την αρμόδια αρχή."

Είναι, κατά τη γνώμη μου, φανερό από τα πιο πάνω αποσπάσματα της ενδιάμεσης απόφασης του εντίμου Δικαστού, πως έχει υπερβεί το όριο του καθήκοντός του, έχει προχωρήσει πέραν της απλής διαπίστωσης πως υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα ενοχής των αιτητών, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο. (Βλέπε In Re Pantelidou (1984) 1 C.L.R. 661, στη σελίδα 672, γραμμή 26, όπου αναφέρονται τα εξής:

"At this stage of a criminal trial the decision to be given by the trial Court should not amount in any way to a final pro­nouncement as regards the guilt or innocence of the accused (see, inter alia, The Attorney-General of the Republic v. Morphitis, (1975) 2 C.L.R. 138; unless, of course, it is found that no prima facie case has been made out against the accused sufficiently to require him to make a defence."

Επίσης βλέπε υπόθεση The Attorney-General of the Re­public v. Andreas Christou Morphitis (1975) 2 C.L.R. 138 στη σελίδα 141 όπου ο τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Τριανταφυλλίδης αναφέρει:

"....... the judge went beyond what he was em­powered to do at that stage and examined whether or not the commission by the respondent of the offences concerned had been actually established; in other words, he acted in the man­ner envisaged by section 77(1) of Cap. 155; and he could only have done so at the conclusion of the trial, and not at that pre­mature stage of it, namely at the close of the case of the prose­cution".

Για τους πιο πάνω λόγους έχω καταλήξει ότι υπάρχει υπέρβαση εξουσίας εκ μέρους του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. H ενδιάμεση απόφαση είναι αντίθετη προς τις πρόνοιες του Νόμου, ειδικώς του άρθρου 74(1) (β) της Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155. Με την απόφασή του ο Δικαστής αποφάσισε τελεσίδικα την υπόθεση. Οι εξουσίες που έχει ο Δικαστής στο στάδιο εκείνο είναι να αποφασίσει εάν υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση μόνο. Με τον τρόπο που αποφάσισε ο Δικαστής, ο αιτητής έχασε ουσιαστικά κάθε δικαίωμα να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή στο στάδιο της υπεράσπισής του.

Για τους πιο πάνω λόγους η απόφαση ακυρώνεται.

H υπόθεση να σταλεί πίσω στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας για εκδίκαση de novo ενώπιον άλλου Δικαστού.

Διάταγμα ως ανωτέρω.

 

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο